غیر جذاب با پایانی تلخ.
        

          دقیقا یادم نمیاد کی و کجا این کتاب از ریچارد براتیگان بهم معرفی شد اما بابتش خوشحالم 
با اینکه با تمام احترام دوستش نداشتم ولی ایده اش و قصه سرایی که انجام داد بی نظیر بود 
همه جور پاد آرمانشهر رو دیده بودم به جز شهری که همه چیز از قند هندوانه است 
        

          مثل هذیان گویی بود! فکر میکنم کتاب خوبی را برای خواندن از براتیگان شروع نکردم
        

          در قند هندوانه یکی از عجیب‌ترین و شاعرانه‌ترین رمان‌هایی‌ست که می‌توانید بخوانید. براتیگان با زبانی ساده اما بشدت خیال‌انگیز، دنیایی پسا-آخرالزمانی و کاملاً متفاوت خلق می‌کند که در آن همه‌چیز — از پنجره‌ها گرفته تا پل‌ها — از "قند هندوانه" ساخته شده. ساکنان این دنیا در آرامشی مصنوعی و گاه وهم‌انگیز زندگی می‌کنند، درحالی‌که راوی داستان با لحنی یکنواخت، اتفاقات اطرافش را روایت می‌کند.

این کتاب بیش از آن‌که خط داستانی مشخصی داشته باشد، تجربه‌ای شاعرانه از ذهن و خیال است؛ ترکیبی از ضدروایت، فضای سورئال و طنز تلخ. در جهانی که گذشته‌ای تلخ به نام «فراموش‌شده‌ها» وجود دارد، انسان‌ها سعی می‌کنند با طمانینه زندگی کنند، حتی وقتی معنای آن را نمی‌دانند.

در قند هندوانه مانند رؤیایی‌ست که در آن همه‌چیز هم آشناست و هم بیگانه. کتابی که بیشتر حس می‌شود تا فهمیده شود. اگر به ادبیات پست‌مدرن، استعاری، و متفاوت علاقه دارید، این اثر خاص و فراموش‌نشدنی خواهد بود.
        

          دنیایی که براتیگان در این کتاب تصویرش کرده، خلق‌وخوی مردم‌اش، مناسبات اجتماعی عجیب و شاید مضحک‌اش و فراواقعیات‌اش، دیستوپیا را به ذهنم آورد. فکر کردم قرار است باز جهانی را از دریچه‌ی چشم یک ناراضیِ جامعه‌گریز دیگر ببینم و روایتی درباره‌ی تباهی آینده‌ی بشر و از زاویه‌ی دید او بخوانم -که البته بدم هم نمی‌آید-. مثل میرای کریستوفر فرانک. ولی پیش‌تر که رفتم، جاهایی در فضای «منگی»ِ ژوئل اگلوف بودم. و اصلا راوی‌اش انگار همان راوی منگی باشد در جهانی دیگر-موازی؛ با این شباهت‌ها: یک شغل خاص، همکاران و مشغله‌های کار، انزوای پنهان و لحن‌اش شاید. و باز پیش‌تر رفتم و روایت واضح‌تر شد و داستان، داستان یک «عشق» بود. براتیگان به شاعرانه‌ترین و بی‌تفاوت‌ترین وجهی که ممکن می‌دانم به عشق پرداخته بود. من «در قند هندوانه» را بیش از هرچیز، داستان «مارگارت عاشق» می‌دانم.
سطر سطر کتاب، یادآوری‌ام می‌کرد براتیگان شاعری بوده که هوس رمان‌نویسی کرده. و اگر بگویم نوشته‌های براتیگان با پا پیش‌ام می‌کشند و با دست پس‌ام می‌زنند، حرف مسخره‌ای زده‌ام؟

در فاصله‌ی تمام کردن «در قند هندوانه» و نوشتن این ریویو، «تماما مخصوص»ِ عباس معروفی را خواندم. قرار بوده درباره‌ی عشق باشد یا چنین چیزی؟ خب کاش معروفی برود و براتیگان بخواند و دیگر این‌طور مسخره از عشق ننویسد.
        

          یک اثر حقیقت گزیر دیگر . مرز بین جهان واقع و جهان داستان مثل وقتی که نقاش روی بوم رنگ ها  در هم  محو می کند.
راستش درک مضمون این اثر پست  مدرن برایم سخت بود.
اشیا گاهی قابلیت  تغییر اندازه دارند و گاهی همان شی یک مفهوم  است.
کلماتی تکرار می شوند که  معلوم است باری از معنا را به دوش می کشند و مترجم  آنها را به همان شکل نگه داشته است.
inBOIL.    یا.       inDEATH
اصلا همین روغن ترکیبی ماهی قزل آلا با قند هندوانه! 
قند هندوانه هم به شکل های مختلف  در می آید.جایی شخصیت  اصلی که من راوی است  می گوید من اسم ندارم .
"هر وقت درباره چیزی که مدتها پیش اتفاق افتاده فکر می کنی، کسی از تو سوالی می پرسد و تو جوابش را نمی دانی .این نام من است.
توصیه به خواندن نمی کنم مگر برای علاقمندان به مکاتب ادبی  و محققین در این زمینه.
اگر حوصله کردید نقد زیر را بخوانید.
نقدی بر رمان «در قند هندوانه» از ریچارد براتیگان، زهرا هاشمی – سایه‌ها
https://sayeha.org/%d9%86%d9%82%d8%af%db%8c-%d8%a8%d8%b1-%d8%b1%d9%85%d8%a7%d9%86-%d8%af%d8%b1-%d9%82%d9%86%d8%af-%d9%87%d9%86%d8%af%d9%88%d8%a7%d9%86%d9%87-%d8%a7%d8%b2-%d8%b1%db%8c%da%86%d8%a7%d8%b1%d8%af/

        

          نمی‌دانم چه‌طور می‌شود هم کتابی را دوست نداشته باشی و هم بخواهی بخوانی‌اش. در قند هندوانه برایم این‌طور بود. مثل هندوانه شیرین و راحت خوانده می‌شد ولی تهش احساس می‌کردی چیزی نخورده‌ای (نخوانده‌ای) انگار. همه‌اش آب بود و رودخانه و ماهی قزل‌آلای محبوب براتیگان. شاید همین کاری که می‌تواند با مخاطب بکند خودش نشان چیره‌دستی باشد. نمی‌دانم. اما از تخیلات مکتوب براتیگان در این کتاب لذت بردم و ممنونم که آنها را با ساده‌ترین کلمات از ذهنش بیرون آورد و بهمان نشان داد.
        

          شبیه رویاست، رویایی دور دست، یک رویای جوانی، رویایی پاک، رویایی که لطیفه، مثل قند در هندوانه.
توی دهنت آب میشه و شیرینیش به دل میشینه.
رویایی که به شدت آشناست ولی به شدت غیرقابل لمس. انگار قبلا درونش زندگی کردی یا توی خواب دیدیش. ولی هرچقدر فکر میکنی به یادت نمیاد.
در روز اول ۲۰۲۴ مینویسم که «برتیگان» به لیست نویسنده‌های موردعلاقه‌م پیوست.
با سادگی‌ای که داشت دلم رو برد.
فکر کنم این یکی از خصلت‌های افراد پیچیده‌ست که عاشق سادگی‌ها میشن درحالی که همه‌ش دلشون میخواد توی دردسر پیچیدگی‌ها شنا کنند.
ولی «قند در هندوانه» برام اون ساحل امن بود. اینکه بعد یه مدت گذاشتم رها بمونه، انتظاراتم رو ازش کم کردم، دیگه منتظر نبودم اتفاق خارق‌العاده‌ای رخ بده، انتظار نداشتم آی‌دت روی سرشون خراب بشه، انتظار نداشتم آدم‌های شهر انقلاب کنند،. انتظاراتم رو آوردم پایین و توی اون ساحل امن قدم زدم و به شدت لذت بردم. آروم شدم و این کتاب خیلی بهم چسبید.
[ بیاین از کتاب انتظار نداشته باشیم ]
        

          مطالعه این داستان برای هر کسی دلچسب‌ نیست. لازمه که خواننده قبل از رفتن سراغ این کتاب آشنایی مختصری با نمادگرایی و پست‌مدرنیسم داشته باشه، درغیراینصورت بعیده که بتونه با کتاب ارتباط بگیره. 
واقعا کتاب خاصیه، راوی‌ این داستان هیچ اسمی نداره و به خواننده اجازه میده که هر اسمی خودش می‌خواد روش بذاره، در ادامه هم شهری‌ رو معرفی میکنه که طبیعتی رویایی داره و مردمش زبانی مشترک با ببرها دارن. 
و‌ در نهایت من بعد از خوندن این کتاب جوابی برای این سوال:
 «که چه؟»
 پیدا نکردم!