کتاب صوتیش رو گوش دادم و بنظرم نوشته های صادق هدایت نیاز به تفکر زیادی داره:)) 
        

          خوندن درباره درد، تلخی، فقدان بین اعضای یک جامعه و حتی مرگ همیشه برای من جالب بوده.
به خاطر همین، از قلم و تصورات صادق هدایت واقعا لذت بردم. 
اون جو استیصال که تو هر داستان مشاهده میشه گرچه غم انگیز، اما حقیقت جامعه‌ست و چیزی خیالی نیست. 
ولی شروع کردن این کتاب بعد از "از قیطریه تا اورنج کانتی" که حال و هوای مرگ و درد داشت، واقعا سایه بزرگی از غم روم انداخت. 
        

          سه قطره خون٬ نام مجموعه‌ای از ۱۱ داستانِ‌ کوتاه نوشته‌ی صادق هدایت.

این مجموعه هم مانند مجموعه داستان‌های دیگر٬ هم شامل داستان‌های قوی‌ است و هم معمولی و ضعیف٬ اما هنگام خواندنِ داستان‌های معمولی‌ یا ضعیف‌تر آن نسبت به خوب‌های آن همچنان قلمِ قویِ نویسنده٬ تیز هوشیِ و خلاقیت او را حس می‌کنیم. چون مجموعه‌ی داستانی هست من به هر یک از داستان‌ها نمره‌ی جداگانه دادم به شرح: سه قطره خون ۴ستاره٬ گرداب ۴ستاره٬ داش آکل ۴ ستاره٬ آینه‌ی شکسته ۲ستاره٬ طلبِ آمرزش ۴ستاره٬ لاله ۲ستاره٬ صورتک‌ها ۱ستاره٬ چنگال ۳ستاره، مردی که نفسش را کشت ۳ستاره٬ محلل ۴ستاره٬ گجسته دژ ۲ ستاره٬ نهایتا ۳۳ ستاره برای ۱۱ داستانِ کوتاه که معدل ۳ ستاره برای این مجموعه است.

ضمنا برخی از داستان‌های این مجموعه حقیقتا ارزش چندین و چند بار خواندن را دارد و پیشنهاد می‌کنم لا به لای مطالعه‌ی کتاب‌های مورد علاقه‌ی خود به خواندن این مجموعه نیز بپردازید.
        

          چکیده است سه قطره خون... 
        

          کمال داستان نویسی معاصر با ذهنی پریشان و افسرده 
        

          سه قطره خون

قطره
قطره
قطره
سیاهِ جوهری


گشت‌وگذار فکر، جمع‌آوری واژه‌ها و عبارات و اصطلاحات، نشستن و برخاستن با آدم‌هایی از قشرهای مختلف، خواندن، گوش سپردن، همه و همه برای او که می‌نویسد ذره‌ذره توشه در توبره انداختن است تا کجا چه فکری و چه واژه‌ای به هم پیوند بخورند و داستانی از میانش سر برآورَد و شخصیت‌هایی پا بگیرند. قلم نویسنده گاهی در نقطه‌ای فرود می‌آید و شخصیتی از جوهرش فرو می‌چکد که به خورد زبان و خاطرۀ ملتی می‌رود و دیگر پاک نمی‌شود. شخصیت‌هایی مثل داش آکل، میرزا یداللّه، میرزا حسینعلی. اما این قطره‌های جوهر چطور باید در بافت جامعه و ذهن آدم‌هایش نفوذ کند؟ با چه فاصله‌ای باید از قلم چکه و کجا با صفحۀ سفید ذهن خواننده تلاقی کند؟ در نقطۀ اوج جنون و از گلوله‌ای نشسته بر تن گربه‌ای خیالی؟ در ادغام تردید و مرگ؟ از قمه‌ای در پهلو یا از شنیدن شکرپرانی طوطی مقلد؟ میان نامه‌های عاشقانۀ زنی غربی؟ در میانۀ افشای جنایت؟ در چهرۀ معصوم لالوی کولی؟ در هیاهوی بالماسکه؟ در اتاق نمور بالای آب‌انبار یا در خشونتی موروثی؟ در اوج لحظات عرفانی؟ در انتهای حماقت؟ یا شاید ته شرارت؟
داستان‌های مجموعۀ «سه قطره خون» و شخصیت‌هایش به هنگام فرود بر واقعیت، پایشان در لجه‌ای خونخوار فرو می‌رود که آنها را در خود می‌کشد و عصاره‌شان را خراب و مفلوک به دست مخاطب می‌دهد. انگار در رگ زمان و مکان و آدم‌ها به جای خون یخ جاری‌ست. نخ هیچ رابطه‌ای به دیگری گره نمی‌خورد و بریده‌بریده، میان تردید و خشونت و خیانت و شیفتگی و فقر رها می‌شود. هر راهی به بن‌بستی از استیصال می‌رسد و در هر کنجی مرگ خفته است. هر آرزویی زود پوچ می‌شود و هیچ رویایی دوام ندارد. جهانی به‌تمامی بناشده بر تزلزل و شک و خودویرانی که هر عشقی را تباه و هر امیدی را یأس می‌کند؛ پنجه بر چهرۀ مفاهیم والا می‌کشد و آسمان را به زیر می‌آورد تا چاره‌ای باشد اما آسمان نیز چون سایه‌ها زیر لوای جادو می‌گریزد و محو می‌شود. اما این جهان لغزان و تاریک برای ما آشناست. انقدر آشنا که مدت کوتاهی بعد از ورود به آن احساس می‌کنید که باید دستتان را به دیوار بگیرید تا زمین نخورید، اما شاید هیچ دیوار محکمی پیدا نکنید. پس آنگاه قدم به آن بگذارید که آمادۀ سقوط و ویرانی باشید.
        

          مجموعه ۱۱ داستان کوتاه نوشته جناب آقای صادق هدایت 
اولین اثری هست که از این نویسنده میخونم. 
پایان همه این داستان ها به طرز غمناکی به اتمام میرسن که  هر فرد مجبور میشه با توجه به طرز تفکرش  از نتیجه اینها برداشت کنه 
همه این داستان ها جوری نوشته شدن که مثال هاش رو میتونم در زندگی امروزه مون پیدا کنیم .
در کل از خوندنش لذت بردم
        

           " دريغا كه بار دگر شام شد ،
" سراپاي گيتي سيه فام شد ،
" همه خلق را گاه آرام شد ،
" مگر من، كه رنج و غمم شد فزون .
" جهان را نباشد خوشي در مزاج ،
" بجز مرگ نبود غمم را علاج ،
" وليكن در آن گوشه در پاي كاج ،
" چكيده است بر خاك سه قطره خون "
« صادق هدایت »

        

          شاهکار، می‌شه گفت مقدمه‌ای بر بوف کور
        

          بهترین قصه‌اش، که یکی از شاهکارهای داستان نویسی مدرن معاصره، سه قطره خون بود. و جز یکی دو قصه که لحن شعاریش مشهود بود، باقی واقعا دلچسب و ظریف بودن‌‌. به ویژه گجسته دژ و داش آکل
        

          داستان اولش خیلی عجیب تموم شد زیاد متوجه مفهومش نشدم ولی فضای عجیبی داشت بعضی داستان هاش خیلی جالب بعضیاش بی مفهوم بعد از بوف کور و زنده بگور این از بقیه کتابای صادق هدایت جالب تره به نظرم
        

          این نویسنده به قولی مظلوم واقع شده وکسانی که اطلاعات کافی راجبش ندارند دیگران را از خواندن کتاب های مفیدش باز میدارند .حتما مطالعه کنید داستان های جالب و کوتاه و قابل تاملی دارد و نیاز به درک بالا میباشد .
        

          واقعا شاهکار هستش و به زیبایی توی داستان‌های زندگی مختلف غم و درد رو به ما نشون میده
        

          از آن کتابایی است که بعد از خواندن  هر قسمتش، سرت را از نوشته‌ها برمی‌داری، به کُنجی خیره زل میزنی. 
از اون کتابا که تلخِ غمگینِ اجتماعی و درام است. 
تحسین برانگیز بود. هدایت ذهن خلاقِ تاریکی داشت. 
تاریک...! 
داشت...! 
قلمش را دوست داشتم. 
بازهم از صادق هدایت خواهم خواند. 
        

          حکایت عشق داش آکل شیرازی  و مرجان رو استاد هدایت در مجموعه داستان های این کتاب جا داده نسخه اصلی شو خوندم فوق العاده بود...
        

          مجموعه داستان های بسیار زیبا بود❤️
        

          خواندن داستان‌های مدرن قلق خودش را دارد. سه قطره خون هم مدرن است و نباید انتظار داستان‌های مدرن را ازش داشت
        

          تلخی، تلخی، تلخی زیاد! نامردی، جرم، جنایت، قتل، خیانت....
اصن یه وضعی!
شبیه کتاب های صمد بهرنگی بود
        

          حیات دنیا رنج و مرد مرکزیت این عالم و زن واسطه رنج!
 و مرگ چه پایان غم انگیزی...!
و دین و مذهب، چیزی نیست جز برای سرگرمی و مایه فریب در این چرخه رنج!
و هیچ در این دنیا وجود ندارد که به آن چنگ بزنی و تو را نفریبد و بتوانی تا آخر به آن دلخوش باشی. تو هستی که رنج و خیانت ببینی و چندصباحی با عیش و نوش حواس خودت را پرت کنی و درنهایت بمیری!


اگر می‌شد از این کتاب و داستان‌های آن مانیفستی بیرون کشید، شاید می‌شد همین چند جمله بالا!
ولی حقیقتا قدرت قلم صادق هدایت، غیرقابل انکار است و می‌شود از ادبیات منحصر بفردش یک کلاس داستان نویسی مجزا بیرون کشید.

داستان‌های سه‌قطره خون و داش آکل را خیلی بیشتر دوست داشتم.
لذت  داستان، با صدا و هنر آرمان سلطان زاده قطعا دوبرابر می‌شود.

        

          کتاب شامل یازده داستان از هدایت است. بیشتر داستان‌هایِ کتاب، زبانِ قوی، فضایِ غریب، وهم‌آلود و تاریکی دارند.
شخصیت‌های دیوانه یا عجیب، کشتن و خون از عناصرِ تکرارشونده در داستان‌های صادق هدایت هستند؛ نویسنده‌ای که از پدران داستان‌نویسی ایران به شمار می‌رود و سرانجام در ۴۹ سالگی خودکشی کرد.
"سه قطره خون" داستان غریبی است از شخصیت یک دیوانه. داستان با کِششِ بالایی شروع می‌شود و پایان‌بندی و فُرم خوبی دارد. کُدها و موتیف‌ها با هنرمندی در داستان جاگذاری شده‌اند و به درک خواننده کمک می‌کنند.
"گرداب" داستانی است دربارهٔ زِنا و پایان تلخی دارد. کُنش‌ها و تصاویر همسویی که در داستان به کار رفته، جالب هستند.
"داش آکل" جذاب‌ترین داستانی است که از هدایت خوانده‌ام. شخصیت‌پردازی عالی است و مَنِش یک لوطیِ بامرام به‌خوبی نشان داده شده است. داستان فضای عاشقانه‌ای دارد و شخصیت با کشمکش روانی دست‌وپنجه نرم می‌کند. پایان‌بندی هم فوق‌العاده قشنگ و لطیف است.
"آینهٔ شکسته"، داستانِ عاشقانهٔ ساده‌ و معمولی‌ای است که شکلِ سرراستی دارد.
داستان "طلب آمرزش" و "لاله" مرا به یاد داستان‌های مشابهی از جلال آل‌احمد و احمد محمود می‌انداخت.
"صورتک‌ها" با تصویرسازیِ دلخراشِ متناسبی تمام می‌شود و داستان معمولی‌ای دارد.
"مردی که نَفْسش را کُشت" حال‌وهوایی عرفانی و صوفیانه دارد و دربارهٔ حواشیِ کنج عزلت گُزیدن است.