یک طنز سیاسی بلند که روایت داستانی داره. یادآور جوامع دیستوپیایی. که بر خلاف بیشتر کتاب های این سبکی، به جای آینده در گذشته اتفاق می افته.
        

          این کتاب با بقیه ی کتاب های نویسنده زمین تا اسمان متفاوت است، طنز سیاسی، انتقادی یا به زبان ساده نسخه ی داخلی مزرعه ی حیوانات از نویسنده ی( پدر،عشق، پسر) انتظار نمی رفت اما تجربه ی بدی هم نبود. 

استاد شجاعی در کتاب هایی با موضوع آیینی و در روضه نویسی حماسی شاید حرف اول را بزند ولی اینجا هم توانسته بود یکی از چند طنز پردازی باشد که بدون شوخی های سخیف و... گاهی لبخند بر لب خواننده می آورد یا یک سیاسی نویسی باشد که گاهی حس میکنی از اتفاقات همین امروزجامعه ی ما نوشته است.
        

          نسخه ایرانی کتاب ۱۹۸۴. کلا حالت روایتش رو دوست نداشتم تا میومدی غرق داستان بشی نویسنده پارازیت مینداخت و لحن عوض میشد. خیلی از جاها رو سر سری رد کردم چون تکرار مکررات بود
        

          - مردم همه گوسفندند و ما چوپان: حواستان باشد! بزرگ ترین اشتباه در حکومت، بها دادن به مردم، یا ارزش قائل شدن برای مردم است. شما مطمئن باشید که اگر برای مردم، ارزشی بیش از گوسفند قائل شوید، نمی‌توانید بر آنها حکومت کنید.

- طوری برنامه ریزی کنید که مردم از صبح تا شب بدوند و آخر شب هم نرسند. مردم اگر مایحتاج خود را آسان به دست بیاورند، اگر وقت اضافه داشته باشند، عصیان می کنند، بداخلاقی می کنند و به فکر اعتراض و انقلاب و این حرف ها می افتند.

- مردم را به دو دسته تقسیم کنید و به یک دسته حقوق و مواجب بدهید که مراقب آن دسته ی دیگر باشند. دسته اول، به طمع مواجب یا از ترس قطع شدن مواجب، مرید شما می شوند و دسته ی دوم، از ترس دسته ی اول، مطیع و مِنقاد شما. به این ترتیب، مملکت، خود به خود اداره می شود، بی‌آنکه شما زحمتی بکشید یا دغدغه ای داشته باشید.

- مردم به دو دسته خیلی نامساوی تقسیم می شوند: عوام و خواص. نسبت این دو با هم، نسبت 99 به 1 است. یعنی از هر 100 نفر، 99 نفر عوام اند - عین خودمان - و یک نفر خواص است. و هیچ آدم عاقلی، 99 را نمی گذارد، یک را بردارد. پس خواص را در شمار هیچ یک از اعضای بدن خود به حساب نیاورید و در صورت لزوم، فقط به جلب رضایت عوام فکر کنید. چرا که: اولاً: جلب رضایت عوام، بسیار آسان تر از خواص است. ثانیاً: رضایت عوام را فله ای می شود جلب کرد ولی خواص را یکی یکی؛ آن هم اگر بشود. ثالثاً: عقل عوام به چشمشان است ولی عقل خواص، هر کدام، یک جایشان است که با زحمت هم نمی توان جایش را پیدا کرد. و از همه مهم‌تر، در انتخابات و رأی گیری، رأی خواص و عوام یک اندازه است. رأی آدم خاص که بیشتر یا بزرگ تر از آدم عوام نیست. پس آدم باید مغز خر خورده باشد که خواص را با همه ی مشکلات شان جدی بگیرد.

خلاصه این که: این عوام اند که سرنوشت و تقدیر خواص را رقم می زنند. پس خود خواص را نباید جدی گرفت، ولی خطر خواص را چرا. خیلی باید مراقب بود. این خواص، موجودات پلید و ناشناخته ای هستند که اگر ازشان غافل شوید، کار دست تان می دهند. عوام، هزارتایش کم است و خواص یک دانه اش زیاد. اگر توانستید سرشان را زیر آب بکنید، بکنید و گرنه لااقل مراقب باشید که یکی شان دوتا نشود.

- برای هر نقص و کاستی و کمبودتان، معجونی از دلیل و حکمت و فلسفه درست کنید و به مردم بخورانید. مردم، استعداد غریبی دارند برای خر شدن. اگر نان ندارید که شکم مردم را سیر کنید، برایشان در فضیلت گرسنگی، داد سخن دهید. اگر از عهده ی تأمین امنیت مردم برنیامدید، به آنها تفهیم کنید که هزار و یک محصول و ثمره است که فقط از وجود ناامنی به دست می آید. یکی از آنها، تقویت توان مقاومت است. یکی از آنها ظهور استعدادهای نهفته است و...

- این اصل را هیچ وقت فراموش نکنید: بزرگ‌ترین دشمن ما علم و دانش است. و تنها راه مبارزه با این دشمن، تحقیر کردن آن است. تا می توانید از افراد بی سواد، تجلیل کنید. آنها را در صدر بنشانید. مناصب مهم و بزرگ را به آنها بسپارید. و به همگان نشان دهید که؛ علم و دانش، جز بدبختی و دردسر و بیکاری و گوشه گیری، خاصیت دیگری ندارد. اما حواستان باشد که چنین اتفاقی یک شبه نمی افتد. تغییر دیدگاه مردمی که یک عمر علم و دانش را اسباب افتخار و عزت می دانسته‌اند، کار آسانی نیست. در عمل! باید در عمل، کاری کنید که مردم، مطمئن شوند که نتیجه ی آموختن علم و دانش، فقر و خفت و بیکاری است و نتیجه ی بی سوادی، ثروت و عزت و افتخار و قدرت.

- حتماً متوجه این واقعیت شده اید که افراد قدبلند به دیگران یعنی کوتاه تران با دیده تحقیر نگاه می کنند. یعنی قد بلندی اصولاً اسباب تفاخر و تکبر است. مضاف به این که افراد قد بلند هرگز از افراد کوتاه قد فرمان نمی برند. نتیجه این که: رمز بقای مدیریت، انتخاب و انتصاب زیردستانی است که قدشان از شما کوتاه تر باشد. اگر زمانی مجبور شدید به استفاده از فرد قد بلند، حتماً یکی از این دو کار را با او انجام دهید:

یک: آنقدر بر سرش بکوبید تا قد او هم به اندازه شما و بلکه کوتاه تر شود.

دو: قبل از شروع همکاری، قسمت اضافه قدش را ببرید تا به اندازه مطلوب تان برسد. از بالا یا پایین یا وسط فرقی نمی کند. مهم این است که وسیله تفاخر یا تکبر او را ببرید یا از بین ببرید.

- این جمله را همیشه سرلوحه همه بوق ها و شعارها و سخنرانی هایتان قرار دهید که: «وقت کم است و ما تا می توانیم باید خدمت کنیم.» و خودتان هر لحظه به خاطر داشته باشد که: «فقط دو سال فرصت داریم تا بارمان را برای همه عمر ببندیم.»

- دروغ گفتن هنر است. هنری که از عهده ی هر کسی ساخته نیست. و مهم ترین اصل در این هنر، داشتن جسارت است. دروغی که با شهامت و قاطعیت و اعتماد به نفس گفته می شود، از هر راستی، قابل قبول تر و باورپذیرتر است. امتحان کنید! در روز روشن که خورشید وسط آسمان است، مقابل همه ی مردم بایستید و محکم و قاطع بگویید که: «الان شب تیره است و این مختصر روشنی هم محصول ستاره هاست.» اگر همه ی مردم حرفتان را باور نکردند، من اسمم را عوض می کنم. چرا مردم باور می کنند؟! برای این که هیچ کس تصور هم نمی کند که با این قاطعیت و محکمی بشود دروغ گفت.

- شنیده ام که بعضی از مردم، گاهی با شگفتی و اعجاب اظهار می کنند که: ما این همه حرف های مهم را از کجایمان در می آوریم؟! گور پدر مردم! من این حرف و سؤال را گاهی از زبان شما - یعنی دوستان ابله خودم - هم شنیده ام! کسی که چنین سؤالی را می پرسد، پیداست که هنوز به ارتباط ما با عالم بالا، ایمان نیاورده است.
        

          دموی قراضه! 
بامزه بود داستانش، کتابش کوتاه هم هست پیشنهاد می‌کنم واقعن به خوندنش. 
این‌که سید مهدی شجاعی با اون کبکبه و دبدبه اومده طنز نوشته اونم طنز تخیلی خودش پدیده‌ی عجیب و جالبیه!
هی وسطش یادم می‌افتاد که این کتاب نویسنده‌ش سید مهدی شجاعیه بیش‌تر برام پارادوکس داشت! 
خوندن این کتاب خودش هم خاطره انگیزه برام! یه گوشی سونی اکسپریا داشتم که روز اول که خریدم افتاد شکست صفحه‌ش! اونقدری که من تو اون گوشی کتاب خوندم هیچ جای دیگه نخوندم! در حدود چهل پنجاه تا کتاب من با همون وضع خوندم اونم تو مترو!

        

          جالب بود و خواندنی!و مجوز چاپ گرفتنش عجیب....
        

          سال ها قبل ، مدتی رو به خواندن کتاب های آقای شجاعی گذراندم.هرکدام به نوعی برایم جذاب بودند. البته این کتاب کمتر از بقیه.اما در هر صورت دوستش داشتم
        

          گاه خواندن انگار با یک مهدی شجاعی دیگر روبرو می‌شوی. نویسنده‌ای مشهور به خلق رمان‌های آیینی که این‌بار قلمش سمت سیاست می‌چرخد. و چه زیبا چرخشی. 
به پیشنهادی دست گرفتمش. ۳۵ صفحه اول منعم می‌کرد از ادامه دادن، اما کشف ماجرا جذبم کرد به خواندن. و ماجرا شروع می‌شود. ماجرایی شگرف که دست به قلمم کرد برای بُلد کردن واژه‌ها، جمله‌ها و ....
زبان داستان طنز است. طنزی تلخ براساس واقعیت برای معرفی حکومت‌های دموکرات. 
دموکراسی تعریف شده در این اثر نه به نفع مردم که باب میل حاکم است. حاکمی بسیار سخنور که برخلاف داشتن نقص عضو شدید عقلش درست و دقیق کار می‌کند.‌ حاکمی که توجیه خوب می‌داند و در تفسیر قهار و مسلط بر تناقض‌گوییست. و قوانینی وضع می‌کند که مردم به راحتی می‌پذیرند:
- دروغ گفتن هنر است. هنری که از عهده هرکسی ساخته نیست.
-دزدی کار زشتی است، مگر برای اهداف متعالی.
- ...
در واقع همین تناقض‌گویی‌های حاکم به‌عنوان شخصیت اصلی داستان است که خواننده را تا آخرین سطر کتاب با خود همراه می‌کند. 

حرف و نقد و نظر بسیار است به اندازه ۲ جلد کتاب شاید هم ۳ جلد.  پس من سکوت می‌شوم تا شما خواننده باشید. 
        

          وقتی این کتاب رو شروع کردم نمیدونستم دقیقا دارم یه چیزی رو میخونم که همیشه دوست داشتم در موردش بدونم.من همیشه دوست داشتم بدونم که وقتی میگن دموکراسی دقیقا از چی حرف میزنن و چون با این مسائل بیگانه ام هیچوقت پیگیری نکردم.اما با مطالعه این کتاب کاملاً معنی دموکراسی رو متوجه شدم.فقط موندم این کتاب چه جوری مجوز چاپ گرفته.هنوزم از خوندنش شوکه م.راستش اوایل که خوندنش رو شروع کردم به دلیل پاورقی یی که نویسنده برای کتاب نوشته بود حوصله م سر رفت ولی آخرش به قول معروف کیش و مات شدم.
        

          واقعا این کتاب رو دوست داشتم
چقدر شرح‌حال سیاست‌گذاری بعضی مسئولین بود 😂
        

          خوب بود
        

          این داستان هیچ به من نچسبید، شاید انتظار دیگری از شجاعی داشتم. 
        

          من کتاب صوتی این کتاب را با صدای آقای شاهین علایی نژاد گوش دادم.* کتاب صوتی بدی نبود آن چنان هم تعریفی نیست؛ نمره متوسط می گیرد. از جمله کتبی است که عمرا می توانستم صرفا متن را بخوانم بس که ... همچنین کتاب 32 صفحه نیست. یک بزرگواری زحمت اصلاح را بکشد.

با توجه به نظرات که عنوان می کنند الهام گرفته شده و نمونه ایرانی «قلعه حیوانات» است به نظرم اونطور نیست ... کتاب قلعه حیوانات تا جایی که من می دانم یک پروپاگاندا است و ضدِ انقلابِ 1917 روسیه و استالین است(یک جا هم ظاهرا  گفته است که قصد مداخله در امور داخلی شوروی را ندارم و با استالین مشکل دارم :| ) و اورول هم به آن اذعان دارد فلذا به نظرم نقد دموکراسی ربط مستقیم با ایران ندارد و خودِ مفهوم، مورد نظر است. مضمون آن کتاب پشت کردن به آرمان و تبدیل شدن به چیزی است که دشمنش بودیم که اینجا مطرح نیست ...  البته اگر فقط ایران مدنظر باشد می توان گفت استاد هنوز با با بقیه کشورها آشنا نیستند ... فلذا شبیه آن اثر بودن زیاد مزیت نیست کمااینکه شاید نقطه ضعف باشد.

اما اگر از این بگذریم داستان به شدت لوسی است و خوشم نیامد. به طور کلی  انتخابات و خر کردن ملت و مسائل پیرامون آن را نقد می کند که این نقدها بعضا به ایران خودمان است که می توان گفت کلیت آن اراجیف است منتها بعضی جزییات را می توان قبول کرد البته بستگی به آن دارد که از چه زاویه ای به بحث نگاه کنیم مثل اعتقادات و ... خلاصه که همین!

*کاش نسخه صوتی هم به بهخوان اضافه شود که هی ذکر نکنیم.
** به نظرم درصد پیشرفت کتاب هم ضروری ترین تغییر است چون تعداد زیادی کتاب صوتی یا الکترونیک را می خوانند که منطبق با شماره صفحه کتاب چاپی نیست.
        

          و مهم ترین قسمت آن:
دروغ گفتن هنر است. هنری که از عهده ی هر کسی ساخته نیست. و مهم ترین اصل در این هنر، داشتن جسارت است. دروغی که با شهامت و قاطعیت و اعتماد به نفس گفته می شود، از هر راستی، قابل قبول تر و باورپذیرتر است. امتحان کنید! در روز روشن که خورشید وسط آسمان است، مقابل همه ی مردم بایستید و محکم و قاطع بگویید که: «الان شب تیره است و این مختصر روشنی هم محصول ستاره هاست.» اگر همه ی مردم حرفتان را باور نکردند، من اسمم را عوض می کنم. چرا مردم باور می کنند؟! برای این که هیچ کس تصور هم نمی کند که با این قاطعیت و محکمی بشود دروغ گفت. 

        

          بخوان، بخند، گریه‌کن، توانستی فکر هم بکن.
        

          و مگر می‌شود سید مهدی شجاعی کتاب بد بنویسد؟
همچون آوینی نمی‌شود...
        

          خواندن یک اثر طنز از یک نویسنده که معروف به آیینی نویسی است، برایم جالب بود.

و این قدرت قلم نویسنده را نشان می‌دهد که می‌تواند در فضاهای مختلف قدم بزند؛ ولی با این وجود به نظرم این اثر به قدرت و شاهکاری دیگر آثار آقای شجاعی نبود.
        

          کتاب دموقراضه یه کتاب سیاسی آمیخته با طنز بود. از اونجایی که خیلی به کتاب‌های سید مهدی شجاعی علاقه دارم، کنجکاو شدم که این کتاب رو هم بخونم. بد نبود ولی خب چندان منو جذب نکرد🤷‍♀ 🙃
        

          سید مهدی شجاعی رو با کشتی پهلو  گرفته اش می‌شناختم
 اینم قشنگ بود و متفاوت 
شاید بشه گفت ایرانیزه شده قلعه حیواناته