📌شده زیر بار انتظارات اطرافیان شونه هاتون خم بشه؟ شاید در ظاهر چیزی بروز ندین اما، با هر صحبت یا هر کنایه یا هر یادآوری، چیزی درونتون بشکنه و قلبتون با غم بتپه؟ شما چیکار کردین توی اون شرایط؟

📌شهاب پسر چهارساله قصه ما، حرف نمیزنه، هیچی نمیگه. یک سکوت انتخابی. و لقب «خنگ» رو داره توی فامیل. اوایل فکر میکنه خنگ ویژگی خوبیه، چون باعث میشه همه از کاراش خوشحال بشن و بخندن، اما بعد متوجه میشه آدما به جز زمان های خوشحالی به دلایل دیگه هم ممکنه بخندن.....

اینجا شهاب با یه مسئله مواجه میشه، رفتار اطرافیان رنگ دیگه ای به خودش میگیره، خنده ها به چیز دیگه ای تبدیل میشن. و شهاب راه درستی روپیش نمیگیره.... ولی خوب چه انتظاری از یه بچه چهارساله میشه داشت؟ والدینش چقدر نقش دارن توی این قضیه؟ فامیل ها چطور؟ اصلا شهاب چرا حرف نمیزنه؟ 

📌داستان رو از گاهی از زبونِ ذهنِ شهاب و گاهی از زبون مادر میخونیم.  این کار به درک بهتر احساسات کودک و واکنش والدین کمک میکنه.  و نشون میده که عدم ارتباط موثر و سوتفاهم ها چگونه مشکلات رو تشدید میکنه. به نظرم توضیحات شهاب به درک و فهم کودکی چهارساله نمیخوره، اما اصل، پیام های پربار کتابه. به شدت به کسانی که با کودک کار میکنن، معلمان و کسانی که دغدغه رفتار با فرزنداشون رو دارن توصیه میکنم کتاب رو حتما مطالعه کنن.

📌محیط و فضای فکری که شهاب توش زندگی میکنه و شخصیت های مختلف کم کم معرفی میشن. ماجراهایی روایت میشه و تغییرات شخصیت ها رو میبینیم.  

📌خانم صنیعی روانشناسی تربیتی خوندن و به نظرم به همین دلیل هم در کتاب روابط خانوادگی به خوبی توصیف میشه، اثرات دخالت بیجا در زندگی دیگران، اثرات حرف هایی که شاید به ظاهر بی اهمیت به نظر برسن و رفتار با فرزند رو توضیح میده. اشاره میکنه که تحمیل عقاید و آرزوهای والدین به بچه، میتونه چه آثاری روی زندگیش بذاره. اگر به دل والدین عمل کنه چی میشه، و اگه به دل والدین عمل نکنه چی.... میشه گفت جفتش میتونه مخرب باشه:)
از اون طرف، آزاد گذاشتن فرزند و همیشه دل به دلش دادن هم میتونه مخرب باشه...
رفتار باید ترکیبی باشه، هم توجه و هم تذکر به وقت مناسبش.
و کودکان نیاز به شنیده شدن دارن نه صرفا تامین مالی.

📌فیلمی از این کتاب اقتباس شده به همین نام که ارزش دیدن دارد.(تصویر یادداشت)

📌کتاب به دلیل مطرح کردن یه سری مسائل برای جوانان و بزرگسالان مناسب است.




        

          کتاب سراسر رنج هستش.
من این کتاب رو بخاطر پیشنهاد یکی از بوک‌بلاگر‌ها گرفتم. ایشون می‌گفتن کتابیه که هر بار می‌خوننش و به هر کسی دادنش باهاش گریه کرده. منم انتظار داشتم یه چیز غم‌انگیز و گریه‌دار بخونم اما خب..
گریه‌دار نبود، حداقل برای من. بیشتر دلخراش بود و باعثه ناراحتی می‌شد.
هر چند که پایان خوشی داشت اما با این‌حال جمله‌ی پایانیش بسیار سنگین تلقی شد واسم.
        

          داستان خوب اما روایتی ضعیف. اگر مورد اخلاقی فرشته و فحش های ناجور رو نداشت، می تونست یک رمان نوجوان خیلی قوی باشه...
        

          کتاب زیبایی بود که متاسفانه فرصت ندارم یادداشت مفصلی براش بنویسم. اما همین‌قدر بگم که ترکیبی از نکات اخلاقی و تربیتی و روانشناسی بود آدم رو به فکر فرو می‌برد و بعضی جاها باید اشکایی که بی اختیار سرریز می‌کردن رو پاک می‌کردی.
فکرمی‌کنم خوندنش  برای هر پدر و مادری واجب باشه.
داستان هم به قدری جذاب هست که فقط کافیه شروع کنید:)
        

          نوجوون بودم که خوندمش. جالب بود برام. وسط اون کتابای زردی که مشغولشون بودم، این کتاب کمی پخته تر بود و فکر میکنم از کتابای زرد دورم کرد یکم.
        

          من همراه این کتاب خیلی گریه کردم واقعا با احساسات آدم بازی میکنه کاش خانواده های سمی اینو میخوندنو میفهمیدن با بچه هاشون چیکار میکنن اصلا با فیلمش مقایسه نکنین فیلمش اصلا اصلا به پای کتابش نمیرسه 
        

          بسیار عالی بود ، بخصوص که از اتفاقاتی حرف می زد که بب چشمان خود شاهدش بودم در بین دانش آموزانم
متاسفانه فیلمی که از رویش ساختند خیلی خوب نبود
        

          داستان تلخی که با شیرینی شخصیت اصلی‌اش، دوست‌داشتنی شد. 
نمی‌دانم خانم صنیعیِ روانشناس، «پدر آن دیگری» را هم مثل کتاب دیگرش «سهم من» بر اساس مراجعین و کیس‌های پژوهش‌هایش نوشته یا نه اما کتاب پر از نکات تربیتی_اخلاقی‌ست که شاید گاهی این حس را ایجاد کند که به زور در داستان گنجانده شده‌اند و کمی دلزدگی را در بعضی صفحات به دنبال داشته باشد. 
با توجه به روند داستان، نگران پایان‌بندی بودم. اما خدا را شکر که یک پایان حقیقی داشت نه از آن پایان‌های خیالی. آخر داستان، خواننده را راضی می‌کند. 
در کل، رمان خوبی‌ست. خواننده را همراه می‌کند و نهایتا سرش را شیره نمی‌مالد.
        

          بنظرم ارزش خوندن داشت
        

          یکی از بهترین کتاب هایی بود که خوندم جوری که داشت احساسات بچه گونش رو توصیف می کرد بی نظیر بود و اینکه همیشه می خواست اونطور که بقیه می خوان باشه ولی باز موفق نمی شد حال و روز خیلی هارو نشون می داد من قبل از اینکه کتابش رو بخونم فیلمش رو دیده بودم و واقعا می
 تونم بگو کتابش با فیلمش قابل مقایسه نیست
        

          کتاب به رابطه عاطفی پدر فرزندی می پردازد،که اتفاقاتی کوچک غیر قابل اهمیت از دید پدر شکافی عمیق بین پدر و فرزند ایجاد میکنه،که حتی با گذر سالها اونها پر نمیشن 
داستان ساده بود ادبیات ایران برام دوس داشتنی تره 
چون حتی با وجود فضا سازی های ضعیف، انگار نزدیک و قابل لمس اند برام.
        

          موقع خوندن کتاب ، یاد خودم می‌افتادم . میتونستم اون احساس "ناکافی بودن" و "دور انداخته شدن" رو حس کنم. پایان داستان در عین شکه کننده بودن برام قابل درک بود . کتاب قشنگیه ولی نمیشه بهش گفت غم انگیز ( هر چند واقعا باهاش اشک ریختم ) . بنظرم این احساسات و مشکلات از  مسائل ثابت خانواده ایرانیه .
تراژدی که اکثر آدما با خانواده های ایرانی تجربش کردن .
        

          خب راجب این کتاب فقط میتونم بگم که دوستان هیچ فیلمی کتاب نمیشهههه. واقعا اینطوره و من این رو با گوشت و خونم درک کردم وقتی که این کتاب رو خوندم و فیلمی که از روی این کتاب ساخته شده بودو دیدم و با خودم گفتم وای! من چقد خوشبختم که یه کتابخونم! دلم میخواد همه کتابای دنیا رو بخونم.
و من اینقدر با بچه داستان همزاد پنداری کردم که یاده موجود خیالی بچگیم افتادم باهاش خندیدم و چقد لحظات خوبیو داشتم اینقدر روان بود که ۲روزه تموم شد قشنگ بود.
ودر انتها هم بگم که یه کتابه خوبه از دستش ندید‌‌...:)
        

          کتاب عجیب اما زیبایی بود. اینکه از دیدگاه یک بچهٔ طرد شده به ماجرا می‌پرداخت و احساساتش رو با مهارت تمام توصیف می‌کرد باعث شد حتی با اینکه همچین احساساتی رو خیلی تجربه نکرده بودم اشک بریزم و خودم رو جای شهاب قرار بدم. 
آخرین جملهٔ کتاب هم که دوباره بغض توی گلومو آزاد کرد. 
        

          بخونید خوبه
        

          دنیای بچه ها چقد مظلومانه ست اینکه صفات بد تعریف و تمجید میبینن🥲🥲
این کتابو استادم معرفیش کرد که بخونمش  فکر نمیکردم انقدر قشنگ باشه و خب فیلمشم هست راستی به همین اسم 

        

          داستانی که پر از عشق محبت  و دلسوزی بود...
نویسنده با تمام وجود دردی که یه بچه میتونه احساس کنه،از حرفایی که بقیه بهش میزنن رو بیان کرده بود.
حالا میفهمم دیوونه بودن یا نقص نیست،یه بخشی از زندگیه:)