پایانش به نظر من قابل درک بود . درواقع تظاهر کردن برای خوشحال کردن و خوشحال نگه داشتن دیگران ،مسئله ای بود که نویسنده سعی داشت بهش اشاره کنه.  نویسنده خیلی نامحسوس داشت میگفت :"شخصی که برای زنده نگه داشتن بقیه تلاش میکنه ، در واقع از درون مرده"  همه ما در طول کتاب نگران مرگ کرکتر های فرعی بودیم در حالی که پسر کوچولو هم وجود داشت!
      

        کتاب ایده خوب و جالبی داشت اما از نیمه ، بشدت حوصله سر بر میشد . زیاد توضیح میداد و بنظر میومد که نویسنده صرفا میخواد کتابش رو طولانی تر کنه . از اون کتاباس که بخاطر فضای مجازی معروف شدن و واقعا محتوای خوبی واسه ارائه ندارن 
      

        یه چیز عجیب و متفاوت اما نیمه راه ولش کردم . مغزم درد گرفته بود و هر لحظه بیشتر ازش زده میشدم . انگار یه دفتر بود که نویسنده با اشک و خون کلمات و جملات معلق درون سرش رو ، روش بالا آورده بود. من نمیتونستم درکش کنم و هرچقدرم تلاش کنم نمیتونم بهش به چشم یک کتاب " خوب " نگاه کنم.
      

        موقع خوندن کتاب ، یاد خودم می‌افتادم . میتونستم اون احساس "ناکافی بودن" و "دور انداخته شدن" رو حس کنم. پایان داستان در عین شکه کننده بودن برام قابل درک بود . کتاب قشنگیه ولی نمیشه بهش گفت غم انگیز ( هر چند واقعا باهاش اشک ریختم ) . بنظرم این احساسات و مشکلات از  مسائل ثابت خانواده ایرانیه .
تراژدی که اکثر آدما با خانواده های ایرانی تجربش کردن .