کتاب عجیب اما زیبایی بود. اینکه از دیدگاه یک بچهٔ طرد شده به ماجرا می‌پرداخت و احساساتش رو با مهارت تمام توصیف می‌کرد باعث شد حتی با اینکه همچین احساساتی رو خیلی تجربه نکرده بودم اشک بریزم و خودم رو جای شهاب قرار بدم. 
آخرین جملهٔ کتاب هم که دوباره بغض توی گلومو آزاد کرد. 
      

        همراه شخصیت های کتاب جنگیدم، تسلیم شدم، مردم، نا امید شدم، امیدوار شدم به بیا ساده تر باهاشون زندگی کردم
یکی از زیباترین و پر مفهوم ترین مجموعه ها
می دونم دیگه هیچوقت مجموعه ای به این قشنگی پیدا نمی کنم