کتاب عجیب اما زیبایی بود. اینکه از دیدگاه یک بچهٔ طرد شده به ماجرا می‌پرداخت و احساساتش رو با مهارت تمام توصیف می‌کرد باعث شد حتی با اینکه همچین احساساتی رو خیلی تجربه نکرده بودم اشک بریزم و خودم رو جای شهاب قرار بدم.
آخرین جملهٔ کتاب هم که دوباره بغض توی گلومو آزاد کرد.
