کتاب بسیار عالی خوبی است 
        

          توصیفات داستان بسیار دقیق و ملموس است.
سبک داستان سبکی تازه است و این نقطه‌ای برجسته‌تر است.
ویژگی‌هایی چون به سخره گرفتن تاریخ که از ویژگی‌های پست مدرنیسم است در آن پر رنگ است.
        

          خیلی خوب پیش می رفت اما از یکجایی به بعد دیگر اذیت کنند بود ،زوم کردن روی افراد و توصیف هایشان 
از صفحه ۵۰به بعد برایم کسل کننده بود.
اگر داستان کوتاه ۵هزار کلمه ای بود 
خیلی می پسندیدمش
        

          "من منچستریونایتد را دوست دارم" دومین رمان نويسنده جوان و آینده دار "مهدی یزدانی خرم"
تا مدتها فکر میکردم این کتاب درباره فوتباله، منم که علاقه ای به کتاب‌های فوتبالی نداشتم اصلا طرفش نرفتم تا اینکه یجا خوندم "رضا امیرخانی" از این کتاب تعریف کرده بود، ب ای همین کنجکاو شدم بخونمش بعد دیدم انگار در کمال تعجب بعضی خوانندگان که حتی نقد هم نوشته بودن دلیل نامگذاری کتاب رو نمیدونستن!
اوایل کتاب اشاره میکنه به دانشجوی تاریخ سر چهارراه ولیعصر و آن طرف خیابان که تلویزیون غول پیکر فروشگاه فوتبال پخش می‌کند. لکه های سرخ و نقطه های سفید که با هم بازی می‌کنند. البته اینجا نویسنده به اسم رمان بعدی خودش هم اشاره کرده "سرخ سفید"! در آخرین صفحه کتاب هم دوباره به همین صحنه برمیگرده: "پسر می‌شنود که فوتبال بین منچستریونایتد و یک تیم دیگر است" 
از علاقه ای که نویسنده به مرحوم صدر دارند احتمالا میشه برداشت کرد که علاوه بر کراته به فوتبال هم علاقه مند هستند و این رنگ سرخ و خون که همه جای داستان دیده میشه و حتی در رمان‌های بعدی هم ادامه داره دستمایه اصلی نویسنده هست همانند چهارمین و آخرین اثر چاپ شده نویسنده "خون خورده".
اول کتاب نوشته: " تمام شخصیت ها،اشیا،ماجراها،خرده ریزها و فضاهای این رمان واقعی هستند، ولی هرگونه تشابه از هرنوعش ربطی به چیزهایی که دور و برمان است،ندارد،مگر مرده ها که آن ها هم زبان بسته هستند تا روز حشر. آمین."
از شخصیت های واقعی برای نقش های داستان الهام گرفته شده، یک جاهایی ضرب آهنگ و ریتم خیلی تنده انگار که دارید فیلمی تماشا میکنید و دوربین روی دست داره حرکت میکنه و از این صحنه بدنبال نقش بعدی حرکت میکنه تا به صحنه بعدی برسه. نحوه جمله بندی های آقای مهدی خرم هم امضا خودشون هست مثل رسم الخط رضا امیرخانی، و چون خودشون دانش آموخته ادبیات فارسی هستند حتما عمدی در کار هست و در همه رمان ها به "موخوره" اشاره دارند که احتمالا با وجود محاسن بلندشون یکی از دغدغه هاشون هم هست!
"دختر اصلا حواسش به موهای موخوره گرفته اش نیست، یا اصلا وقت نمی کند برود آرایشگاه زنانه ای که با خط نستعلیق بالایش نوشته اند سالن زیبایی ناتاشا،تحت لیسانس شوارتسکف آلمان و زیرش با قرمز توضیح داده اند آرایش عروس با آخرین متد پاریس و بعد هم سال تاسیس ۱۳۴۷."
داستان روایتی است از روزهای کودتای ۲۸ مرداد، یک دانشجوی تاریخ با بیماری سرطان خون نامید از درمان که انگار سفر کرده به اون دوران، روایت ها خیلی جذابن و خشن، پر از کشت و کشتار و جنازه و خون. روح های سرگردانی هم در داستان هستند که نظاره گر وقایع گذشته و حالند و در رمان های بعدی هم وجود دارند ولی من دوسشون ندارم و کلا از ورود این عناصر سورئال در داستان خوشم نمیاد ولی در کل یکی از جذاب ترین رمان‌هایی بود که تا حالا خوانده‌ام و بنظرم بهترین رمان آقای یزدانی خرم.
اگر روح خیلی لطیفی دارید و تحمل دیدن خون و خونریزی ندارید خوندن این رمان رو بشما توصیه نمیکنم!  


        

          فکر کنم عجیب باشه فقط تا ۸۰ صحفه تونستم کتاب رو تحمل کنم!
اما عجیب‌تر اون تعریف و تمجید‌ و چشم بستن روی خیلی از نکات‌داستانی که من نمی‌تونم قبول کنم. 
اگر کسی تونسته با تکه‌خورده روایت نویسنده  ارتباط برقرار کنه، خب خوشا به حالش!...
        

          کتابی که خط سیرش تاریخی است. داستان دنبال داری نیست. اواسط داستان یک شخصیت جدیدی می‌آید و داستان با او ادامه پیدا می‌کند. حتی بعضی جاها شخصیت اصلی داستان را مورچه به عهده می‌گیرد. شخصیت‌ها رها نمی‌شوند یا زنده‌اش در داستان بعدی سرو کله‌اش پیدا می‌شود ، یا روحش. راوی دانای کل است. دانای کلی که یکی دو جا اعتراف می‌کند خودش هم نمی‌داند فلان اتفاق کی و کجا رخ داد.
جذاب است بسیار جذاب. 
        

          با خیلی تعریف‌ها، این کتاب رمان نبود.
من با خوندنش کلافه شدم اما در عین حال دوستش داشتم و دلم می‌خواد دوباره بخونمش و سیر داستان هر آدم رو جدا بنویسم.
اینه که الان بهش ستاره نمی‌دم.
        

          سبک و قلم آقای یزدانی خرم رو دوست دارم. قهرمان داستانهای زنجیره وار جذاب و اکتیو و تا آخر کتاب فراز و فرودها، گره ها و گره گشایی ها پشت هم میاد که خواننده در داستان غرق میشه و نمی فهمه کی وارد ماجرای جدید شده و این قلاب داستانه که همراه هر قهرمان کتاب با دید دانای کل تا آخر داستان وجود داره.
        

          ناتمام
بعد از چندبار تلاش برای ارتباط گرفتن، ناموفق بودم!
        

          خلاقانه و جدید اما خیلی قاطی پاتی.
یک دانشجوی تاریخ که در زمان سفر می‌کند و از چهارراه فلسطین کنار جوی آب به زمان جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط متفقین می‌رود.
تعدد کاراکتر ها و رفت و برگشتشون تو داستان کاملا گیج کننده بود.
روند داستان سرد بود و آرام؛به نظرم اضافه کردن کمی هیجان میتونست مخاطب رو بهتر با داستان همراه کنه.
و در انتها: کتاب های بهتری برای موضوع جنگ جهانی و... وجود دارد.
        

          خلاقانه ای خون آلود بود که مرگ درش از شخصیتی به شخصیتی دیگه می‌رفت فارغ از جان دار یا بی جان بودن، روح یا انسان یا حیوان بودن 
این حجم از تخیل در این میزان از پیچیدگی و شخصیت پردازی واقعا نیاز به حداقل دو بار خوانش و اندیشه کردن عمیق داره.
خون خورده و خون آلودی این کتاب 
چه می کند با ذهن ما
        

          دومین رمانی است که از یزدانی خرم می‌خوانم. اولی خون‌خورده بود. خون خورده را بیشتر دوست داشم اما این یکی هم به دلم نشست.
کتابی پر از خون و قتل و مرگ. نویسنده بیٰ‌رحمانه همه را می‌کشد. این دیوانگی داخل داستان را دوست داشتم و این نگاه از بالا به دنیا. ارتباط همه شخصیت‌ها با هم خون بود.
در کلمه بخواهم توصیف کنم: سرطان خون
        

          به عنوان اولین تجربه میشه جدیش گرفت، نه بیشتر
        

          اولین کتابی بود که از آقای مهدی یزدانی خرم خوندم و البته سبک کتاب رو دوست داشتم.
کتاب بیان حوادث و اتفاقات کوچکی است که در سال 1332 و همزمان با کودتای مرداد 1332 در ایران و شهر تهران اتفاق افتاده است. اتفاقاتی که قطعاً در هیچ کتاب تاریخی ثبت نشده است. اما در این کتاب نویسنده با قوه تخیل خود به این حوادث پرداخته است. حوادثی کاملاً تخیلی بعضاً ترسناک و گاه با زبان طنز، که در خلال بیان آنها اوضاع اجتماعی آن زمان هم بیان می شود.
کتاب پر از شخصیت است شخصیت های جاندار و بی جان و حتی تعدادی روح (شاید 100 شخصیت یا بیشتر) ولی این قدر توصیفات خوب و به جا و به اندازه کافی است که نه شخصیت ها فراموش می شوند و نه خواننده اذیت می شود. آخر هر روایت نقطه آغاز روایت بعدی است. 
اسم سبک کتاب را بلد نیستم. ولی در جایی خواندم که به این سبک "روایت پشت داستان‌ها از نگاه دانای کل"می گویند. یا بیان داستان پشت داستان‌ها.
        

          کتاب خوبی بود
من معمولا از این پیچیدگی‌ها خوشم نمیاد و زود خسته ام می‌کنه اما این کتاب برخلاف تصور خودم و دوست پیشنهاد دهنده‌ام معراج من رو جذب خودش کرد و از خوندنش پشیمون نشدم
فقط به این بیشتر رسیدم که ایران و تاریخش پر از فرز و نشیب بوده که هر جوری به نگارش در بیاد باز هم تلخی‌هاش بیشتر از اون چیزی که تصور میره کام من رو تلخ می‌کنه
مخصوصا که میبینم چقدر زود به زود تاریخ برامون تکرار می‌شه
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم 

لطیفه‌ای رو همه از حفظیم که بخشیش اینه:
چکیده تمام دروس تاریخ دوران مدرسه می‌شد بی‌کفایتی و ظلم‌ پادشاهان، خیانت دربار و انگلیس! ولی پشت این لطیفه نصفه نیمه، حدود هفت هزار سال تمدن و دو هزار و پونصد سال تاریخ ثبت شده هست. تاریخی که کلیاتش انقدر زیاده که فرصت نمی‌کنیم به جزئیاتش فکر کنیم.
. 
رفت و آمد سلسله‌ها، حمله اقوام خون‌خوار، فتح یا سقوط یه منطقه، انقلاب‌ها و کودتاها و... باعث میشن گاهی یادمون بره این وسط چه عشاقی که به هم نرسیدن، چه مردمی که برای همیشه دیار آبا و اجدادی رو ترک کردن، چه پدر و مادرهایی که آه جگرسوزی از داغ بچه‌شون سر دادن، چه گنج‌هایی که پنهانی دفن و پنهانی کشف شدن...
.
اصلا انقدر اون کلیات زیادن که وقتی یه دور مرور می‌کنی ببینی چی شد که این شد از نفس میفتی و دیگه حس نداری فکر کنی به تمام خنده‌ها، رقص‌ها، دویدن‌ها، دشنه‌ها، خندق‌ها، ضجه‌ها، مشت‌های گره کرده....
.
و بدی تاریخ به همین کلیاته. به همین که خُرد گم میشه تو هیاهوی کلان. دختر آبستن جنین حرومزاده تو دهه سی وسط ولوله کودتای بیست و هشت مرداد سی و دو اصلا چقدر اهمیت داره مگه؟ که حالا سلاخی گلوش به دست پدر برای پاک کردن لکه ننگ مهم باشه؟ اما اگه مرگ این دختر باعث دریده شدن شکم یه لوطی بشه و خونشون بره تو جوب سمت جنوب و دهه بیست و میدون بهارستان و سرباز انگلیسی که خوشش میاد از ناموس ایرانی و پیرمردی با قمه حکاکی شده بزنه بین کتف سرباز و روح شاعر آزادی‌خواه و روح خبیث خال‌دار از بالای مجلس شاهد باشن که تو این شلوغی عکاس منتظره تا هیتلر و رومل بیان ایران رو آزاد کنن و عکس مرد پراگی از این دست میره به اون دست و ...
و اصلا کسی حواسش نیست که این جزئیات یه جاهایی چه جوری زیر پوست کلیات میرن تا برسن به دانشجوی تاریخ تو دهه هشتاد با سرطان خون ارثی از پدربزرگی که روز کودتا زنی تیرخورده رو کول کرد برد بیمارستان تا نعش زن بیفته روی بدن نیمه‌جون لوطی...
-----
"من منچستر یونایتد رو دوست دارم" دومین کتاب مهدی یزدانی خرم، روزنامه‌نگار و نویسنده رمان‌های تاریخیه. این کتاب از دانشجویی تو دهه هشتاد شروع میشه و به اتفاقات دهه‌های بیست و سی ایران میره. این کتاب شاید بیش از صد شخصیت داره و گاهی چنان تصویرسازی محکمی داره که انگار به جای خوندن در حال تماشای اون صحنه هستین. هیچ کدوم از شخصیت‌ها اصلی یا حتی فرعی نیستن و همه به نوعی با هم یک پیکر واحد می‌سازن. پایان داستان هر شخصیت شروع داستان شخصیت بعدیه و این سرعت تغییر باعث میشه چاره‌ای جز یه نفس خوندن کتاب نداشته باشین.
        

          ‍ کتاب  من منچستر یونایتد را دوست_دارم اولین رمان  مهدی یزدانی خرم، از هزاران خرده روایت بهم پیوسته و پر شتاب تشکیل شده است. داستان با دانشجوی تاریخی که در تقاطع خیابان انقلاب و فلسطین در بارانی بی‌هوا در حرکتی پر شتاب به سمت میدان انقلاب است آغاز می‌شود، جایی نزدیک به خانه مصدق. و روایت در چرخشی به ایام کودتای ۱۳۳۲ می‌رود و دانشجو را رها می‌کند و روایتی پر شتاب از هزاران خرده روایت با شخصیت‌هایی از انسان گرفته تا حیوانات و حتی اشیا را که هر کدام به طریقی، به دیگری پیوند خورده را آغاز می‌کند. این خرده روایت‌های زنجیروار، پیوسته و پُرکشش یکدیگر را دنبال می‌کنند، به شکلی که خواننده را یک نفس و بی‌وقفه به دنبال خود می‌کشد.
روایت‌ها حول محور خون و ادرار و کشتن و کشته شدن و سیاست سطحی، انواع مرگ‌های ناشی از خون‌ریزی یا سوختن، به شدت بر پایه تجسد است. شاید از این جهت روحیه‌های لطیف را آزرده خاطر کند. آدم‌های این روایت‌ها، از انواع نگرش‌های سیاسی و اجتماعی آن دوران هستند، از توده‌ای و کمونیست و سلطنت‌طلب تا نازی و طرفدار متفقین و طرفداران مصدق و ... آدم‌هایی یه شدت زمینی، با رویاهایی زمینی و بسیار عادی. به ندرت شخصیت برجسته با روحیه‌ای متعالی در بین شخصیت‌های این خرده روایت‌ها یافت می‌شود. 
از جذایت‌های داستان، علاوه بر این که گاه روایت اشیا هم بیان شده، حضور روح‌هایی است که در بزنگاه تاریخی آن روز تهران در جریان حوادث هستند. این زاویه از نگاه به حوادث آن روزها خود به تازگی این رمان افزوده. 
البته شتاب خرده روایت‌ها جوری است که گاه شخصیت‌ها و سرنوشت‌شان را جا‌به‌جا به یاد می‌آوردم. از این جهت بهتر است در خوانش کتاب فاصله‌ی زیادی نیفتند و پشت سر هم و بی‌فاصله خوانده شود. 
این دومین تجربه‌ی از مهدی یزدانی خرم بود. این اثر اگرچه جذابیت اثر آخر او (در زمان نگارش این مرور) یعنی خون خورده را ندارد اما برای من این حجم از روایت‌های بهم پیوسته و شخصیت‌های فراوان و سبک نگارش بسیار جذاب و خواندنی بود. هرچند ممکن است هر سلیقه‌ای این شتاب و این حجم از روایت‌ها و شخصیت‌ها را برنتابد. 
اگر تجربه چنین رمان‌هایی را ندارید ولی اهل ماجراجویی ادبی هستید، توصیه می‌کنم ذهن خود را به این ماجراجویی بسپارید. شاید شما هم مثل من حداقل لذت محض ادبی بردید.
        

          من اولین کتابی که از مهدی یزدانی خرم خوندم،کتاب خون خورده بود که بی نهایت قلم و روند داستان جذبم کرد و همین باعث شد سراغ کارهای دیگه ی این نویسنده برم و این کتاب و شروع کردم ولی اصلا من و جذب نکرد‌.طوری که چندین بار نصفه موند و دوباره عزمم و جزم کردم مجدد شروع کنم ولی باز نتیجه نداد.
به هرحال سلیقه من نبود و اصلا در اندازه ی کتاب خون خورده نبود.