یکی از مسائلی که باعث می شود ایمانم به غیب محکم تر شود، روبه رو شدن با کتاب های خاصی در لحظات خاص تری از زندگی است...انگار باید آن کتاب را در آن لحظه پیدا کنم تا پاسخ گوی چیزی باشد...اصلا انگار آن کتاب من را پیدا می کند.
البته این کتاب های خاص خودشان را با واسطه هایی به من رسانند. واسطه هایی مانند یک کلاس کسل کننده ی ادبیات که آدم را به سمت خواندن یک ای بوک خاک خورده در گوشی همراه می کشاند. و آن وقت با خواندن تنها چند صفحه از آن ای بوک خاک خورده می فهمی که خودش است...این همان چیزیست که باید بخوانم. و بعد در اولین فرصت آن کتاب را می خری ولی روز ها فقط نگاهش می کنی...تا شیرینی انتظار را لمس کنی...و بالاخره شروع به خواندنش می کنی.

بهترین عبارتی که می توانم درباره ی یک عاشقانه به کار ببرم فقط این است که خیلی فهمیدمش.
نمی دانم اگر در شرایط دیگری این کتاب را می خواندم هم همین قدر می فهمیدمش یا نه...فقط خیلی مناسب بود.
بعضی کتاب ها برایم یک "اتفاق" اند...دیدم را به زندگی تغییر می دهند...یک نگاه جدید به من می دهند...ولی یک عاشقانه این طور نبود...خیلی از جملاتش انگار حرف هایی بودند که مدت ها بود می خواستم بزنم...حرف های دل بودند انگار...و در عین حال یک سری جملاتش با پیش فرض های من خیلی متفاوت بودند ولی نمی دانم چگونه این قدر فهمیدمش...

"به باور داشتن عادت نمی کنم..."
          

            یه ذره فاز کتاب زیادی عاشقانه و شعاری بود و بعضی جاها خسته کننده می‌شد. (کلا نثر نادر ابراهیمی سخته برای من) اما به نظرم می ارزید به رسیدن به فصل آخرش؛ جایی که حرفش این شد این همه برنامه ریختیم برا زندگی که بتونیم بعضی جاها ازش سرپیچی کنیم! ولی اصلا باید برنامه‌ای باشه که بشه ازش سرپیچی کرد!
و اون‌جاهاییش رو که می‌گفت نباید اسیر خاطرات شد و تو گذشته موند رو هم خیلی پسندیدم...

از متن کتاب:
زمان را باور کن و معماران زمان را بخندان! معماران زمان را بخندان تا دیگر این گونه جدی و عبوس نباشند؛ تا لحظه‌ای از ساختن بمانند، عرق‌های پیشانی‌هایشان را خشک کنند، تا تو بتوانی توقف زمان یا نبودش را اثبات کنی!

و:
من هرگز نمی‌گویم در هیچ لحظه‌ای از این سفر دشوار، گرفتار ناامیدی نباید شد. من می‌گویم: به امید بازگردیم. قبل از آنکه ناامیدی، نابودمان کند.
          

            ماژیک شبرنگ گرفتم دستم زیر نکات جذابش خط کشیده ام ،احساس میکنم چهار واحد زندگی پاس کرده ام

زیبایی در داشتن برنامه و تمرد گهگاهی از آن است.زیبایی،در نفس تمرد است
          

            باید اعتراف کنم کتابهای زیادی را خوانده‌ام فقط با این قصد و نیت که تمام شود.
مثلا کتابهای ارزشمند روسی‌ای که ترجمه‌های مزخرفی داشته‌اند. مثل جنگ و صلح تولستوی یا ابله داستایوفسکی ( این کتابها را شاید بعدا با ترجمه‌ی بهتری خواهم خواند)
یا مثلا کتابهای فاخری که طولانی بودنشان خسته‌ام کرده اما جذابیتشان بر این خستگی چیره می‌شود مثل کلیدرِ دولت آبادی (کتابهایی که وقتی به جلد آخرشان می‌رسی ضرب و زور می‌زنی برای تمام شدنش اما وقتی آخرین صفحه را می‌خوانی دلت برایش تنگ می‌شود)
یا مثلا کتابهایی که فاخر است ارزشمند است اما به دلت نمی‌نشیند، از بی داستانی اعصابت را خورد می‌کند، تمام نشدنش چکشی می‌شود بر روح. مثل #یک_عاشقانه_آرام.
بگذار بی‌پرده بگویم این کتاب برای منی که عاشق داستانم و کشته مرده‌ی تعلیق، هیچ جذابیتی نداشت.
اگر نادر ابراهیمی را نمی‌شناختم و تفکر و اندیشه و قلمش را نمی‌ستودم، زودتر از اینها نیمه‌کاره رهایش می‌کردم و بی‌خیالش می‌شدم....
          

            عرض به خدمتتون که کتاب خیلی خوبی است برای جنگ با انسان مکانیکی و جهانی که میخواد انسان را به یک ماشین مکانیکی فرو بکاهد!
کمی فقط باید این لحن سانتی مانتال رقیق میشد. و البته فکر میکنم در زمانه ما سانتی مانتال به نظر میاد.
خدا رحمتت کنه نادر جان
اون تصویر حمله مغول ها که در واقع حمله ماموران شاهنشاهی به بساط کتابفروشی کنار خیابون راوی هستش واقعا شاهکار بود.
عالی

 "وای اون بخشی که زن و مرد میرن به دیدن بچه هایی که توی بیمارستان اطفال بستری هستند چقدر عالی بود. پول ندارند گل بخرند و همون اول مرد میگه ما پول نداشتیم براتون گل بخریم برای همین یه دسته گل از باغ خیال چیدیم و آوردیم و بعد به کدوم از بچه ها یک گل خیالی میده و یکهو ماجرا حسابی برای بچه ها جدی میشه.
عالی بود
روحت شاد نادر"
 "تقبیح شبه روشنفکران یکی از موتیف های ثابت این کاره. تقریبا در هر موردی که راوی میخواد اشاره ای به از دست رفتن طهارت روح و زندگی بکنه یادی از شبه روشنفکران وطن فروش میکنه و ناسزایی بهشون میگه."

به بهانه زادروز نادر ابراهیمی گفتگوی سال 92 بنده و حسن صنوبری با خانم فرزانه منصوری همسر ایشون رو هم بخونید:

<a href="http://fihmafih.blog.ir/1399/01/14/FarzaneMansouri-NaderEbrahimi">برای اهل کتاب می‌نوشت، نه اهل قلم</a>