بعد خوندنش این مصرع بیادم اومد: چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم!
        

          داستان از زبان یک کشیش در یکی از بحران‌های جدید زندگی‌ش هست. اصلاً و ابداً با شخصیت اصلی داستان ارتباط برقرار نکردم و البته تمام منفی‌بافی‌های افراطی کشیش نسبت به همسرش، نفرت من رو نسبت به خودش بیش‌تر می‌کرد. علاوه بر همه‌ی این‌ها، نشخوارهای فکری کشیش و احساسات درونی‌ش به دور از عقل و منطق بود. همین.

        

          پر بود از سانسور، اما واقعا قلم گیرایی داشت.
شاید بقیه بگند داستان کلیشه ای و تکراری بود اما باید در نظر داشت که این داستان 105 سال قبل نوشته شده.
عميقا سر شخصیت خودخواه و کنترلگر کشیش حرص خوردم و خوشحالم در نهایت به چیزی که می‌خواست نرسید! 
        

          بسیار کتاب عالی و انسانی ای هستش، بسیار پر رنگ و لعابه و دید انسان به دنیا رو میتونه تغییر بده.
        

          داستان آموزنده‌ و غم‌انگیزی بود.
        

          كتابي زيبا با كلي بحث كه آدم رو به تفكر واميداره در مورد كارهايي كه آدم ميكنه  و جنبه‌هاي مذهبي و اجتماعي و خانوادگي كار!
        

          کشیش  وارد دهکده ای می شود تا مراسم دفن و خاکسپاری پیرزنی را انجام دهد. زن همسایه او را خبر کرده است. پیرزن جز دخترک نابینا و ضعیفی که خواهرزاده ی اوست کسی را ندارد.  دخترک هیچ کس را ندارد تا از او محافظت کند، پس کشیش دختر را به خانه اش می برد و نهال وجودش را پرثمر می کند‌. تفکر و تکلم  به او می آموزد. دختر که بزرگ و زیبا می شود،  کشیش به او دل می بندد و زندگی خودش ، پسر و همسرش آبستن اتفاقات تازه ای می شود ...

نثر شاعرانه ی آندره ژید در این داستان، لطافت و نسیمی در روح و قلب شما ایجاد خواهد کرد. 

یک عاشقانه ی آرام ، کوتاه و دل انگیز...

پاورقی: پاستورال، سمفونی شماره ی ۶ بتهوون است که ارتباطی است میان انسان و طبیعت.
        

          به‌نظرم موضوع، تکراری و کلیشه بود. 
ولی همیشه مشکلی که با کتاب‌هایی از این دست دارم این هستش که نمیدونم باید با توجه به زمانه‌ای که نوشته شدن درباره‌شون نظر بدم، یا همین الان و زمان!
        

          ببین این کتاب بیشتر مذهبیه، یعنی راجع به مرد کشیشی هست که یک دختر نابینا رو میاره پیش خودش و بهش کمک میکنه ارتباط برقرار کنه و یکسری اتفاقات این میان. داستان تا یک جایی قابل پیش بینی پیش میره تا اینکه مخاطب رو با جریان غیر منتظره ای روبرو میکنه این تکنیک خوبیه که من میپسندم اما خوب از معایبش یکسری جملات زیادی ادبی بود که باید چندین بار میخوندم تا متوجه بشم که خب اینم وقت گیره
        

          بار اول خوندم، متوجه نشدم درست.دوباره خوندم، و به دلم ننشست بطور کلی.اما کتاب پراز توصیفهای دقیق و زیباست.
        

          آهنگ روستایی یا سمفونی پاستورال؛ کتابی که در مجموع دوستش داشتم. به نظر میاد برداشت های متفاوتی میشه از کتاب داشت این از نظراتی که بقیه برای کتاب سمفونی پاستورال نوشتن مشخصه. با همه ش تا حدودی موافقم و بخش دو رویی و توجیه مردان به اصطلاح دینی برای من پررنگ تر شد. دلم میخواد ژرترود رو ببینم :))
        

          همان داستان تکراری و همیشگی عشق ممنوعه و...
چندان جذبم نکرد. حرف تازه ای نداشت به نظرم. تنها نکته ای (که اون هم البته جدید نبود) تردید هر عاشقی که وقتی دچار عشق ممنوعه می شه ، اون رو به طریقی توجیه می کنه و ...
در حد یکبار خوندن ، با توجه به حجم کمش ، خوبه.
        

          کتابی با حجم کم اما پر مفهوم بود. میتونم بگم با خوندن این کتاب هر کس میتونه برداشت متفاوتی از مفهوم عشق و گناه را داشته باشه به طوری که شخصیت های خوب و بد قصه بنا به تجربه شخصی هر کس در زندگیش و چالش هایی که با عشق از سر گذرونده فرق خواهد کرد.
        

          بسیار معمولی با پایان بی ربط، من به شخصه ته کتاب گفتم خب که چی
        

          "گناه زنده گشت و من مردم"
دیدگاه هایی که میتوان به آموزه های دینی و اخلاقی داشت چقدر میتونن متفاوت باشن که هم در خود کشیش در خانومش و در ژاک و ژرترود دیده میشد. گاهی اینکه بعضی چیزهارو ندونیم یا اصلا درک نکنیم باعث خوشبختی ما هست ولی واقعا ارزشش و رو داره؟ خوشبختی که حاصل فیلتر واقعیت است؛اگر با حقیقتش روبه رو بشیم اساس مارو نابود میکنه.
غمگین پر از آموزه های و قیاس های مسیحیت.
شیرین و روان با توصیفات زیبا و پر احساس.
        

          آن‌قدر در مقایسه‌ها غرق شدم که پاک یادم رفت بگویم ژرترود از شنیدن کنسرت نوشاتل چقدر شادمان شد.از بخت خوش، آن شب سمفونی پاستورال اجرا شد.(سمفونی شماره شش بتهوون که شادمانی انسان را از همنوایی با طبیعت القا می‌کند) اگر از بخت خوش حرف میزنم،از این روست که واقعا آرزو داشتم ژرترود با این اثر پا به عالم موسیقی بگذارد.او دیر زمانی پس از ترک سالن خاموش ماند.عمیقا تحت تاثیر این اثر قرار گرفته سرانجام به سخن آمد:"آیا واقعا چیزهایی که شما می‌بینید به همین زیبایی‌اند؟"
" به کدام زیبایی عزیزم؟"
"به زیبایی صحنه‌ای کنار جوی آب"
        

          اگه آنچیزی که به ما گفتن حقیقت نداشته باشد چه اگر حقیقت زیباتر از آنچیزی که به ما گفتن باشد چه؟؟؟؟
        

          این کتابو با ترجمه‌ی اسکندر آبادی از نشر ماهی خوندم.
        

          این کتاب رو تو دو روز خوندم. روز اول حال خوبی نداشتم و از همون اول داستان از راوی خیلی بدم اومد. خودخواهیش در خیرخواهی و نیکوکاری آزاردهنده بود. روز دوم حالم بهتر بود. ژرترود از خوشبختیش می‌گفت و ذوق دونستن و یادگیری چیزهای جدید داشت و احساسم به راوی  کمی بهتر بود. افراطی بودن و بی‌اهیمیتش به خانواده‌اش کماکان خیلی اذیتم می‌کرد ولی به ژرترود زندگی و روح بخشیده بود. نظر کلیم درمورد راوی: رو اعصاب و خودخواه. نمی‌دونم این همه تمرکز و ابراز احساسات درمورد راوی لازمه یا نه، ولی به نظرم داستان درمورد اون بود. نمی‌دونم حالم موقع خوندن کتاب چقدر روی احساسم تاثیر گذاشته.

پایان کتاب اصلا قابل قبول نبود و به بلوغ و جهان‌بینی و حرف‌های ژرترود نمی‌خورد. کلا سرعت شکل‌گیری این دختر و اغراق‌هایی که به کار رفته بود برام قابل درک نبود.

جمله‌ای که دوست داشتم: بار خدایا، گاه فکر می‌کنم به عشق او نیازمندم تا بتوانم تو را دوست بدارم.

در کل کتاب متوسطی بود و خوبیش این بود که زیاده‌گویی نداشت و کوتاه بود. می‌تونست یه رمان طولانی با جزییات بیشتر و اغراق و سرعتی کمتری باشه.