بعد خوندنش این مصرع بیادم اومد: چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم!
        

          پر بود از سانسور، اما واقعا قلم گیرایی داشت.
شاید بقیه بگند داستان کلیشه ای و تکراری بود اما باید در نظر داشت که این داستان 105 سال قبل نوشته شده.
عميقا سر شخصیت خودخواه و کنترلگر کشیش حرص خوردم و خوشحالم در نهایت به چیزی که می‌خواست نرسید! 
        

          بسیار کتاب عالی و انسانی ای هستش، بسیار پر رنگ و لعابه و دید انسان به دنیا رو میتونه تغییر بده.
        

          داستان آموزنده‌ و غم‌انگیزی بود.
        

          کشیش  وارد دهکده ای می شود تا مراسم دفن و خاکسپاری پیرزنی را انجام دهد. زن همسایه او را خبر کرده است. پیرزن جز دخترک نابینا و ضعیفی که خواهرزاده ی اوست کسی را ندارد.  دخترک هیچ کس را ندارد تا از او محافظت کند، پس کشیش دختر را به خانه اش می برد و نهال وجودش را پرثمر می کند‌. تفکر و تکلم  به او می آموزد. دختر که بزرگ و زیبا می شود،  کشیش به او دل می بندد و زندگی خودش ، پسر و همسرش آبستن اتفاقات تازه ای می شود ...

نثر شاعرانه ی آندره ژید در این داستان، لطافت و نسیمی در روح و قلب شما ایجاد خواهد کرد. 

یک عاشقانه ی آرام ، کوتاه و دل انگیز...

پاورقی: پاستورال، سمفونی شماره ی ۶ بتهوون است که ارتباطی است میان انسان و طبیعت.
        

          بار اول خوندم، متوجه نشدم درست.دوباره خوندم، و به دلم ننشست بطور کلی.اما کتاب پراز توصیفهای دقیق و زیباست.
        

          آهنگ روستایی یا سمفونی پاستورال؛ کتابی که در مجموع دوستش داشتم. به نظر میاد برداشت های متفاوتی میشه از کتاب داشت این از نظراتی که بقیه برای کتاب سمفونی پاستورال نوشتن مشخصه. با همه ش تا حدودی موافقم و بخش دو رویی و توجیه مردان به اصطلاح دینی برای من پررنگ تر شد. دلم میخواد ژرترود رو ببینم :))
        

          کتابی با حجم کم اما پر مفهوم بود. میتونم بگم با خوندن این کتاب هر کس میتونه برداشت متفاوتی از مفهوم عشق و گناه را داشته باشه به طوری که شخصیت های خوب و بد قصه بنا به تجربه شخصی هر کس در زندگیش و چالش هایی که با عشق از سر گذرونده فرق خواهد کرد.
        

          بسیار معمولی با پایان بی ربط، من به شخصه ته کتاب گفتم خب که چی
        

          اگه آنچیزی که به ما گفتن حقیقت نداشته باشد چه اگر حقیقت زیباتر از آنچیزی که به ما گفتن باشد چه؟؟؟؟
        

          این کتاب رو تو دو روز خوندم. روز اول حال خوبی نداشتم و از همون اول داستان از راوی خیلی بدم اومد. خودخواهیش در خیرخواهی و نیکوکاری آزاردهنده بود. روز دوم حالم بهتر بود. ژرترود از خوشبختیش می‌گفت و ذوق دونستن و یادگیری چیزهای جدید داشت و احساسم به راوی  کمی بهتر بود. افراطی بودن و بی‌اهیمیتش به خانواده‌اش کماکان خیلی اذیتم می‌کرد ولی به ژرترود زندگی و روح بخشیده بود. نظر کلیم درمورد راوی: رو اعصاب و خودخواه. نمی‌دونم این همه تمرکز و ابراز احساسات درمورد راوی لازمه یا نه، ولی به نظرم داستان درمورد اون بود. نمی‌دونم حالم موقع خوندن کتاب چقدر روی احساسم تاثیر گذاشته.

پایان کتاب اصلا قابل قبول نبود و به بلوغ و جهان‌بینی و حرف‌های ژرترود نمی‌خورد. کلا سرعت شکل‌گیری این دختر و اغراق‌هایی که به کار رفته بود برام قابل درک نبود.

جمله‌ای که دوست داشتم: بار خدایا، گاه فکر می‌کنم به عشق او نیازمندم تا بتوانم تو را دوست بدارم.

در کل کتاب متوسطی بود و خوبیش این بود که زیاده‌گویی نداشت و کوتاه بود. می‌تونست یه رمان طولانی با جزییات بیشتر و اغراق و سرعتی کمتری باشه.
        

          داستان تمیزی داشت و خوشگل پیش می‌رفت. با شخصیت‌هاش درگیر شدم و انگار من هم کنارشون بودم. پایانش خیلی سریع اتفاق افتاد و انگار واسه‌ش آماده نشده بودم. خیلی یهویی و غیرمنتظره بود؛ ولی خب به نظر واقعی و طبیعی هم میومد. 
در کل ازش راضی بودم و دلم می‌خواد بیشتر فرانسوی بخونم. 
دیالوگ‌های مفید و عمیق و خوبی داشت که به تن داستان زار نمی‌زد و حل شده بود توی کار و خیلی از این خوشم اومد.
        

          داستان در مورد دختر نابیناییه که بعد از فوت مادربزرگش، کشیشی اون رو به سرپرستی می‌گیره.
سه‌شنبه شب خیلی ناگهانی گوشیم خاموش شد و هر کاری کردم روشن نشد. من هم فرداش تو راه دانشگاه شبیه آدم‌های قدیمِ بی‌گوشی بودم و این کتاب رو که خیلی وقت بود می‌خواستم بخونم با خودم بردم و شروعش کردم. کمتر از 2 ساعت خوندنش طول کشید و متن و ترجمه خیلی روون و راحت بودن؛ ولی داستان آنچنان قوی ای نبود. 3تا و نیم ستاره براش کافیه.
        

          برای اولین بار از آندره خوندم به نظرم بدک نیست ولی خوب ...
        

          من برای شناخت سبک آندره ژید ، سمفونی پاستورال رو خوندم
و واقعا میتونم بگم لذت خاصی توی این کتاب بود
اصلا نمیخوام صورت داستان رو لو بدم
ولی میتونم بگم فقط بخونیدش...
        

          
بگذارید حرف آخر را همین الان بزنیم، اگر دنبال یک کتاب خوش خوان و کم حجم و البته پر کشش بودید می توانید جز لیست انتخابی تان سمفونی پاستورال را هم بگذاریذ، اما… اما نوشتن این کتاب در لیست تان یک شرط دارد. سعی کنید در مسیر بیشتر از زیبایی های محیط لذت ببرید و همه انرژی تان را نگذارید برای مقصد. شاید اصلا مقصدی در کار نباشد و شاید به آن زیبایی که گمان می کردید نباشد.
به گمانم با این تشبیه تصوری از کتاب پیدا کرده اید. اما خب به نظر بد نیست کمی بیشتر در مورد این کتاب صحبت کنیم.
سمفونی شماره شش بتهوون را سمفونی پاستورال هم می نامند. می گویند خالق این اثر شیفته طبیعت بود و آن را تنها محرم راز او می دانند. این سمفونی هم به گونه ای شادی بخش بودن طبیعت برای انسان را القا می کند. حالا تصور کنید این موسیقی برای انسانی نابینا که تنها از زیبایی طبیعت شنیده و البته شنوایی اصلی ترین حس اوست چقدر می تواند دلنشین و زیبا باشد. 
کتاب سمفونی پاستورال که نامش را از این سمفونی وام گرفته داستان تلاش های دختر نابینایی را روایت می کند که سال های ابتدایی از عمرش را  در کلبه ای تنها و نزد پیرزنی ناشنوا زندگی کرده است. 
شاید بشود گفت بخت با او یار بوده و دل کشیش محلی به رحم آمده و تصمیم به سرپرستی و آموزش او گرفته است.
هر چند این کار تقریباً نشدنی به نظر می آید اما کشیش - که راوی داستان هم هست- به موفقیت های خوبی دست می یابد. 
از آنجا که نابینایان در اصلی ترین و پرکاربردترین حس با اغلب آدم ها تفاوت دارند زندگی ایشان به خودی خود می تواند جالب توجه باشد. علاوه بر این آندره ژید در برخی قسمت های این کتاب از تعلیق هایی استفاده کرده که مخاطب را برای ادامه دادن ترغیب می کند. 
اگر متن روان، ساده فهم و زاویه دید داستان که به مخاطب احساس نزدیکی می دهد را هم در کنار تعلیق ها در نظر بگیریم می توان گفت اغلب خواننده ها از مطالعه این کتاب لذت خواهند برد.

        

          داستان از زبان یک کشیش در یکی از بحران‌های جدید زندگی‌ش هست. اصلاً و ابداً با شخصیت اصلی داستان ارتباط برقرار نکردم و البته تمام منفی‌بافی‌های افراطی کشیش نسبت به همسرش، نفرت من رو نسبت به خودش بیش‌تر می‌کرد. علاوه بر همه‌ی این‌ها، نشخوارهای فکری کشیش و احساسات درونی‌ش به دور از عقل و منطق بود. همین.

        

          به‌نظرم موضوع، تکراری و کلیشه بود. 
ولی همیشه مشکلی که با کتاب‌هایی از این دست دارم این هستش که نمیدونم باید با توجه به زمانه‌ای که نوشته شدن درباره‌شون نظر بدم، یا همین الان و زمان!
        

          همان داستان تکراری و همیشگی عشق ممنوعه و...
چندان جذبم نکرد. حرف تازه ای نداشت به نظرم. تنها نکته ای (که اون هم البته جدید نبود) تردید هر عاشقی که وقتی دچار عشق ممنوعه می شه ، اون رو به طریقی توجیه می کنه و ...
در حد یکبار خوندن ، با توجه به حجم کمش ، خوبه.