اولاش داشتم پشیمون میشدم ولی بعدش کنجکاوم کرد که ببینم چی میشه...
        

          این دومین کتابیه که از آگاتا کریستی می‌خونم و قلق سبک نوشتارش دستم اومده.
واسه همین از یک سوم کتاب حدس زدم کی قاتله، هرچند بعدش گیج شدم.
خیلی خلاصه بخوام راجع به داستان بگم: "بد نبود!"
ترجمه و چاپ و اندازه کتاب هم خوب بود.
        

          نمیدانم چندمین کتابی است که از آگاتا کریستی میخوانم و هربار با این نگرش کتاب را باز می کنم که من نباید گول اگاتا رو بخورم و با دیدی باز باید به همه شخصیت ها نگاه کنم و کسی را از قلم نندازم ولی هربار به شکلی من را از کرده ام پشیمان میکند و بله من باز هم فریب خوردم. و اما داستان...
داستان در مصر و در مورد خانواده ی ثروتمند ایمهوتپِ. ایمهوتپ مردی است که به پسران خود چندان اعتماد نداره و حتی اگر راه دور هم باشه با نامه و پیغام و پسغام امور زندگی و تجارتشو کنترل میکنه. در یک سفر همراه با زنی جوان و زیبا به اسم نوفرِت به خانه برمیگرده. این زن خیلی یواش یواش تخم نفاق و کینه رو بین خودش و اعضا میکاره تا حدی که اول به مرگ خودش و بعداً خیلیای دیگ ختم میشه (شایدم از اول کینه وجود داشته و نوفرِت فقط کسی بود که باعث شد دیده بشه).... 
در این داستان شخصیتی به اسم پوآرو یا مارپل وجود ندارد
شخصیت هِنِت برام لاینحل موند تا حدودی (فکر کنم مُرد ولی زیاد نفهمیدم چرا طرف یاموس رو گرفت)
ولی من یه چیزی در مورد سبک آگاتا فهمیدم و اونم اینه ک قاتل رو بین قربانی ها میزاره
        

          از اون کتابایی بود  که فقط میخواستم زود تر تموم شه
        

          راستش حس عجیبی داشتم. یه جور دل‌گرفتگی و دلهره که هی با خودم می‌گفتم این خونه چرا این‌قدر سنگینه؟ انگار همه منتظر یه اتفاق بد بودن.  
داستانو که می‌خوندم، حس می‌کردم مرگ توش فقط یه قتل نبود، یه جور فروپاشی بود. خانواده‌ای که از درون پوسیده بود، فقط منتظر یه تلنگر بود تا بریزه.  
آخرش که رسیدم، یه لحظه مکث کردم، با خودم گفتم: واقعاً چی موند از این همه آدم؟ فقط یه سکوت سنگین.

اگه بخوای خیلی خلاصه بگی:  
«یه حس تلخ داشتم، انگار مرگ توی این داستان فقط پایان زندگی نبود، پایان همه چیز بود.»

        

          سرم را به علامت نفی تکان دادم و گفتم: -نه هیچ کس نیست. - گندش بزنند؛ مثلا اخاذی چطور است؟ گرفتاری زیاد دارد؛ اما خطر زیادی متوجه تو نیست. اگر تو وکیل مجلس بودی یا در وزارت خارجه کار می کردی یا یک وزیر در حال ترقی بودی، در آن صورت قضیه فرق می کرد. برای من هم همین طور. پنجاه سال پیش، این کار ساده ای بود: نامه های افشاگرانه وجود داشت. عکس های لختی بود؛ اما این روزها کی به این چیزها کار دارد؟ آدم ممکن است دوک ولینگتون باشد و بگوید: «هر غلطی میخواهی با آنها بکن». خب. دیگر چی می ماند؟ دو همسری؟
        

          ماجرای کتاب در مصر باستان میگذرد. و همین باعث شده اسامی افراد و خداها و برخی مناسک  و اتفاقات در 50 صفحه آغازین کتاب کمی ذهن را می آزارد. اما هرچه پیشتر می رویم ذهن مان با قلم نویسنده و فضای داستان همراه تر میشود و درست از نیمه های کتاب است که تعلیقی که نویسنده به جان واژه ها دمیده مخاطب را هم درگیر میکند. 
حدس و گمان بین پاسخ معما در ذهن خواننده بارها جابجا میشود اما در نهایت آگاتا کریستی مثل همیشه برگ برنده ای برای رو کردن دارد که همه را شگفت زده کند. 
کتاب دلچسب و انتخاب خوبی ست
        

          واقعا نمیدونم چه امتیازی به کتاب بدم.
این که کریستی داستانی رو در مصر باستان روایت میکرد خیلی جالب بود، اما مدام فکر‌میکردم، نمیشد قصه در جای دیگری روایت بشه...
چرا میشد.
و چه دلیلی برای روایت این داستان در مصر بود،‌جز‌ علاقه‌ی کریستی به مصر.
 و چون دلیلی براش پیدا نکردم، یعنی چیزی که باعث بشه بگم،‌خوب این داستان فقط در مصر ممکنه و نه در جای دیگه...
و همین، همین دلیل ساده و بی اهمیت فارغ از جذابیت داستان، معما و کشش قصه، من رو دلسرد کرد.  
نتونستم به اندازه‌ی کافی ازش لذت ببرم.
هوری رو خیلی دوست داشتم و‌ هنت، وااای هنت، کاش اونجوری که من فکر‌میکردم بود.‌... هر چند این چیزی که رخ داد، چیز عجیبی در دنیا نیست...زیر هر چهره‌‌ی آرامی ممکنه یه قلب سنگی پیدا کنید(امیدوارم چیزی لو‌نره)
        

          تقریبن ۲۰ سال پیش خوندم بودمش... دوباره خوندنش واقعن مزه داد مخصوصن که یادم رفته بود قاتل کیه و دوباره سورپرایز شدم. این بار هم از مرگ مادر بزرگ خیلی خیلی ناراحت شدم :(

        

          باید اعتراف کنم تنها دلیلی که برای خوندش داشتم چالش تابستونه ی هرمس بود پس از بهخوان و هرمس بخاطر معرفی کتاب ممنونم 
تو این کتاب نه خبری از آقای پوآرو هست نه خانم مارپل ولی ما اینجا هوری در نقش آقای پوآرو و اِسا در نقش خانم مارپل رو داریم (بنظرم)
تا صفحه ی ۹۰ که اولین قتل صورت بگیره برام خوندن سخت بود ولی بعد از اون محشرررر 
آهنگی که به تازگی معروف شده با عنوان "Devil in disguise" دقیقا توصیف قاتل داستانه 
بعد از فهمیدن قاتل من نمیدونستم هیچ حرفی بزنم و انگار بهم شک الکتریکی داده بودن 
 رنیسِنب بنظرم دختر آروم و متفاوتی بود با ذهنی نگران نمیتونم بگم باهوش یا احمق بود یا زیبا یا زشت ولی با تفاوتی که داشت مخصوصا در عصری که زندگی میکرد باید بگم دختر خاصی بود 
        

          راستش با وجود قشنگیش نسبت به بقیه کتاب های جنایی که از آگاتا خوندم اینو یه مقدار کمتر دوست داشتم و جذابیتش بخاطر فضای کتاب برام کمتر بود اما در کل آگاتا کلا توی موضوعات جنایی همیشه بی نظیره🥰
        

          این بخش از کتاب حق کل مطلب رو ادا می‌کنه : 
« دروغ گفتن هم به راحتیِ گفتن حقیقت است» 

چیز زیادی نمیتونم در مورد داستان و حسی که هنگام مطالعهٔ کتاب داشتم بگم چون ممکنه آخر داستان لو بره؛ اما از اول اتفاقات طوری پیش میره که خواننده در هر بخش به یکی از کارکترها شک میکنه و تمام اتهامات به سمتش روانه میشه و هرچیزی که پیش اومده در مورد اون شخص منطقی جلوه میکنه. 
در اواخر کتاب بود که این جملهٔ "فسادی که از داخل به وجود می‌آید" رو از زبان هوری خواندیم ، این یعنی ذهن مخاطب میتونه تا آخر کتاب به هرکسی مشکوک باشه و با هر مرگی پیش‌بینی کنه که کار کدام شخصیت بوده؛ در عین حال کمی جلوتر متوجه شه که احتمالا پیش‌بینی‌ش اشتباه از آب در‌ اومده؛ در نهایت نویسنده کسی رو عامل تمام این قتل‌ها معرفی میکنه که کمترین شک بهش رفته !!!!!! 
این جذاب ترین ویژگی این داستانه. ❤️‍🔥


ترجمه و ویرایش این نشری که من مطالعه کردم (هرمس) عالی بود؛ بسیار روان و گیرا. 

        

          این کتاب برای من با بقیه آثار آگاتا کریستی خیلی فرق داشت. بیشتر از اینکه معمای پلیسی کلاسیک باشه، جنبه‌های روان‌شناسی شخصیت‌ها رو نشون می‌داد. اولش کمی کند پیش می‌رفت، ولی هر چی جلوتر می‌رفتم بیشتر غرق داستان شدم. پایانش واقعا غافلگیرکننده بود و باعث شد بعد از بستن کتاب هنوز بهش فکر کنم. واقعا پایان شوکه کننده‌ای داشت.
به نظرم یکی از متفاوت‌ترین و تاریک‌ترین کارهای کریستیه.