اولاش داشتم پشیمون میشدم ولی بعدش کنجکاوم کرد که ببینم چی میشه...
        

          این دومین کتابیه که از آگاتا کریستی می‌خونم و قلق سبک نوشتارش دستم اومده.
واسه همین از یک سوم کتاب حدس زدم کی قاتله، هرچند بعدش گیج شدم.
خیلی خلاصه بخوام راجع به داستان بگم: "بد نبود!"
ترجمه و چاپ و اندازه کتاب هم خوب بود.
        

          ماجرای کتاب در مصر باستان میگذرد. و همین باعث شده اسامی افراد و خداها و برخی مناسک  و اتفاقات در 50 صفحه آغازین کتاب کمی ذهن را می آزارد. اما هرچه پیشتر می رویم ذهن مان با قلم نویسنده و فضای داستان همراه تر میشود و درست از نیمه های کتاب است که تعلیقی که نویسنده به جان واژه ها دمیده مخاطب را هم درگیر میکند. 
حدس و گمان بین پاسخ معما در ذهن خواننده بارها جابجا میشود اما در نهایت آگاتا کریستی مثل همیشه برگ برنده ای برای رو کردن دارد که همه را شگفت زده کند. 
کتاب دلچسب و انتخاب خوبی ست
        

          نمیدانم چندمین کتابی است که از آگاتا کریستی میخوانم و هربار با این نگرش کتاب را باز می کنم که من نباید گول اگاتا رو بخورم و با دیدی باز باید به همه شخصیت ها نگاه کنم و کسی را از قلم نندازم ولی هربار به شکلی من را از کرده ام پشیمان میکند و بله من باز هم فریب خوردم. و اما داستان...
داستان در مصر و در مورد خانواده ی ثروتمند ایمهوتپِ. ایمهوتپ مردی است که به پسران خود چندان اعتماد نداره و حتی اگر راه دور هم باشه با نامه و پیغام و پسغام امور زندگی و تجارتشو کنترل میکنه. در یک سفر همراه با زنی جوان و زیبا به اسم نوفرِت به خانه برمیگرده. این زن خیلی یواش یواش تخم نفاق و کینه رو بین خودش و اعضا میکاره تا حدی که اول به مرگ خودش و بعداً خیلیای دیگ ختم میشه (شایدم از اول کینه وجود داشته و نوفرِت فقط کسی بود که باعث شد دیده بشه).... 
در این داستان شخصیتی به اسم پوآرو یا مارپل وجود ندارد
شخصیت هِنِت برام لاینحل موند تا حدودی (فکر کنم مُرد ولی زیاد نفهمیدم چرا طرف یاموس رو گرفت)
ولی من یه چیزی در مورد سبک آگاتا فهمیدم و اونم اینه ک قاتل رو بین قربانی ها میزاره
        

          این بخش از کتاب حق کل مطلب رو ادا می‌کنه : 
« دروغ گفتن هم به راحتیِ گفتن حقیقت است» 

چیز زیادی نمیتونم در مورد داستان و حسی که هنگام مطالعهٔ کتاب داشتم بگم چون ممکنه آخر داستان لو بره؛ اما از اول اتفاقات طوری پیش میره که خواننده در هر بخش به یکی از کارکترها شک میکنه و تمام اتهامات به سمتش روانه میشه و هرچیزی که پیش اومده در مورد اون شخص منطقی جلوه میکنه. 
در اواخر کتاب بود که این جملهٔ "فسادی که از داخل به وجود می‌آید" رو از زبان هوری خواندیم ، این یعنی ذهن مخاطب میتونه تا آخر کتاب به هرکسی مشکوک باشه و با هر مرگی پیش‌بینی کنه که کار کدام شخصیت بوده؛ در عین حال کمی جلوتر متوجه شه که احتمالا پیش‌بینی‌ش اشتباه از آب در‌ اومده؛ در نهایت نویسنده کسی رو عامل تمام این قتل‌ها معرفی میکنه که کمترین شک بهش رفته !!!!!! 
این جذاب ترین ویژگی این داستانه. ❤️‍🔥


ترجمه و ویرایش این نشری که من مطالعه کردم (هرمس) عالی بود؛ بسیار روان و گیرا.