این کتاب رو دوست داشتم شبیه اخگری در خاکستر بود اما بنظرم خیلی بهتر از اون بود تمام مشکلاتی که با اخگری داشتم رو این کتاب نداشت
۱. خط داستانی منطقی ای داشت و کش داده نشده بود 
۲. شخصیت ها منطقی بودن و کل داستان به فکرهاشون پیِ عشق یهویی فوران کرده درمورد اونی که کلا دوبار دیدن نبود 
۳. عاشقانه ی خیلی خیلی کمی داشت (خداروشکر) 
داستانش جالب بود شاید این خط داستانی موضوع جدیدی نباشه اما تفاوت هایی که در شخصیت ها بود منطقی ترکیب شده با جادو رو دوست داشتم 
      

        این کتاب جلد آخر مجموعه ی پیپا بود و بخاطر دلایلی حاضر به خوندش بلافاصله بعد از _دختر خوب خون بد_ نبودم ولی چندوقت پیش طی عادت رندوم خوانی گاه و بیگاهم تصمیم گرفتم شروع کنم و خب امروز بالاخره تموم شد 
من نمیتونم احساس پیپا رو درک کنم ولی میفهمم . تمام ترس و اضطراب و وحشتش رو تمام احساساتشو . ولی بنظرم کشتن اون انسان که بوی از انسانیت نبرده بود اگه کار خوبی نبوده ؛کار بدی هم نبوده و اتفاقا در اون شرایط کار بسیار درستی هم بوده
      

        خیلی خوب بود خیلی خوب 
اولین کتابی بود که از بانوی جنایت ، خانم آگاتا کریستی میخوندم هیچ حرفی ندارم که در مقابلش بگم جز محشر بودن 
      

        انقدر قشنگ بود ‌که حتی شاید بعدا دوباره بخونمش معمولا از اینجور کتاب ها که درمورد یک بیماری هستن تعداد کمی هستش و خب دوستشون دارم
آنی خاص بود باهوش توانمد و بااینکه خودش فکر نمیکرد ولی ناخواسته مهربون بود قدرتمند بود 
قرنطینه کتابی بود که چندین ماه تو کتابخونه ام خاک میخورد و من نمیتونستم بخونمش با اینکه چندین بار تصمیم به خوندش رو داشتم (اگه میدونستم انقدر خوبه زودتر میخوندم )
      

        کتاب خوبی بود ولی نه خیلی خوب بعنوان یک کتاب جنایی کم و کاستی های زیادی داشت مثلا اینکه صحنه ی قتل رو خیلی خلاصه و جزئی توضیح داد اما خوب بود از اینکه کسی که به قتل رسید اون شخص بود خوشحال شدم خیلی خیلی خوشحال شدم و حتی بنظرم باید با ضربات چاقوی بیشتری کشته میشد (شاید بی رحمانه بنظر برسه ولی یه آدم بد و فساد واقعی کمتر جهان بهتر) 
      

        بالاخره جلد اخر رو خوندم و تموم شد 
وقتی جلد اول که میشه اخگری در خاکستر رو شروع کردم نه تا اون موقع اسمشو شنیده بودم نه حتی میدونستم داستان چیه فقط در یک تصمیم انی شروع به خوندن کردم  معتقد بودم  با هر صفحه  بدبختی جدیدی اضافه میشه جلد دوم کتاب جلد مورد علاقه ام از این مجموعه بود حس عجیبی دارم که بالاخره کتابایی رو تموم کردم به همیشه پیش خودم میگفتم * کتابای بدبختی * ولی برعکس این همه کتاب هایی که از این ژانر وجود داره و اکثرا پایانی باز یا درهم و یا به شدت ناراحت کننده دارن این کتاب پایان خوبی داشت (که فکر کنم بعد از اون همه عذاب و حرصی که به خواننده منتقل میکرد باید میداشت)
      

        انقدر کتاب عجیبی بود که وقتی تمومش کردم یه مدت به آسمون خیره شدم از همون اول کتاب مهارت نویسنده رو نسبت به اینکه انقدر خوب بلد بود بنویسه که  خواننده گیج نشه ولی  یه طوری باشه که انگار برنامه ی تلویزیونی هست ستایش میکردم 
از همه لحاظ قشنگ بود من اوایل کتاب میگفتم چرا قتل در خانواده ولی با خوندن اون ارتباطات اخرای کتاب متوجه شدم که این اسم یه اسم کاملا برازنده هست 
      

        با جلد قبلی فرق داشت جلد قبلی با دیدگاه منفی تاکاکو به زندگی شروع شد و کتاب فروشی و جادوی کتاب فروشی و آدم های اونجا  اون رو عوض کردن اما این جلد با دیدگاه بالغانه ی ی تاکاکو با زندگی بود 
وقتی که اون قسمت از کتاب رو خوندم که موموکو از دنیا رفت بغضی ته گلوم نشست و احساس کردم که من هم اونجام اما اینکه داییش و تاکوکو همچنان به زندگی ادامه دادن برام جالب بود . 
کتاب خوبی بود 
      

        بعد از تموم کردن کتاب فهمیدم این کتاب یکی از بهترین کتاب های جنایی هست که تاحالا خوندم . 
با این کتاب از هر احساسی که یه خواننده میتونه تجربه کنه داشتیم اما به مقدار کافی 
یکی از چیزهایی که با این کتلب فهمیدم این بود پدران تا ابد در افکارات بچه هاشون تاثیر میزارن چه مثبت چه منفی 
و مورد بعدی اینکه پلیس ها میتونن سال ها یه یاد یه پرونده باشن با اون پروندا زندگی کنن افسوس بخورن گریه کنن و..
در کل کتاب خیلی خوبی بود خیلی خوب متفاوت و خاص و قشنگ 
      

        بعد از مدت ها خوندن این کتاب اولین کتاب با نویسنده ی ایرانی بود . از همون اول احساس آشنایی با کلمات داشتم که ربطش میدم به همین ایرانی بودن نویسنده .
هرلحظه خوندنش قشنگ بود تمام احساسات و دیدگاه ها نوشته شده بود . مادری که به دنبال انتقام دخترش بود درختی که بدنبال نجات یه جنگل بود دختری که شجاع بود و ... 
کتاب فوق العاده ای بود 
      

        رمان فوق العاده ای بود شاید در نگاه اول بگیم که خب اینم مثل تمام رمان های ژانر خودش خط داستانی مشخصی داره اما تفاوت های خیلی بزرگی داشت و برای من دوست داشتنی بود و چندین بار تا حالا خوندمش 
یه چیز دیگه ام که برام جالب بود اسم گذاری این سه گانه هست که مبالغه ی جالبی دارند : موزه ی دزدان ، شهر دروغ گویان ، گذر جانوران 
      

        این کتاب فوق العاده بود و  باعث میشد هر کتاب خونی با تیلی همزاد پنداری کنه و در عین تخیلی بود انگار آرزوی هر کتابخونی به نمایش در آومده بود