فکر کردن به مرگ همیشه من را یک راست می آورد سر خط زندگی. 
یک سیخونک همیشگی که جایش کبود نمی شود، تو را هشیار می کند به مسیری که میروی.
همه ما باید بدانیم که آنها که تا انتهای مسیر را رفته اند برای ما چه حرفی دارند، باید قلبمان را به حرف هایشان بدهیم.
با خط به خط کتاب زندگی کردم اما یک جمله بر قلبم حک شد: فرهنگ خودت را در زندگی خلق کن.
        

          هم نمی‌دانم و هم می‌دانم چرا به این کتاب چهار ستاره داده‌ام! در قیاس با بسیاری کتاب‌های دیگر، کتاب روایت عجیب و غریب یا نثر ویژه‌ای ندارد. حرف‌های نویسنده از قول استادش - موری - شبیه جملاتی تکراری و پیش‌پاافتاده در رثای زندگی و عشق و ازدواج و خانواده و بخشش و از این قبیل است. اما در عین حال، سه‌شنبه‌ها با موری راوی صادق و مستند روزهایی از زندگی است که آدمی‌زاد هیچ شیله‌پیله‌ای ندارد؛ اندک اندک عریان می‌شود و با حقیقت زندگی و مرگ خود روبه‌رو می‌گردد. این تجربه‌ی بی‌نظیری‌ست که روایت میچ آلبوم و البته صراحت تمام‌عیار مربی‌اش به ما هدیه می‌دهد: مستندی از بی‌پیرایه‌ترین لحظات زندگی‌مان، روزهای منتهی به پایان.
        

          مرگ، قرار دادپیشین مااست... 
همین میتونه برا فهم کل زندگی و کل کتاب کافی باشه
        

          کتابی فانتزی که ربطی به دنیای واقعی نداره.
        

          کتاب زیبا و دلنشینی که با نگاه فردی که روزهای پایانی عمرش را می گذراند به زندگی نگاه میکند.
مثل همیشه فضایل انسانی مثل عشق، محبت ، احساس و معنویت در اواخر عمر رنگ تازه ای میگیرد و برای همه انسانها از هر دین و مذهبی پر رنگ تر از همیشه میشود
        

          خیلی کتاب خوب و اموزنده ای هست درباره مرگ و زندگی
        

          برای من هر آنچه که بتونه عامل تامل و تفکر بشه بسیار جذابه. این کتاب به رغم اینکه (جایی در موردش خوندم در دسته بندی کتاب های انگیزشی و زرد قرار گرفته بود،) این چنین نبود. از نظر من پیام اصلی داستان که روایتی از مکالمات استاد و دانشجوی قدیمیش هست ، اصل "پذیرش" بود.
همون چیزی که تمام ما در برخی مواقع تلاش میکنیم که ازش فرار کنیم و بسته به شرایط و موقعیتش که درش قرار می‌گیریم  برای کتمان حقایق و حفظ آرامش مون تو لحظه  ریجکتش میکنیم.
از این کتاب توقع داستان پرکشش و هیجان انگیز ،یا محتوایی با جملات قصار نداسته باشید. 
بخش هایی از این داستان شما رو مجاب میکنه به مسائلی هرچند معمولی اما بسیار مهم فکر کنین، قدردانی و شکرگزاری تون رو بیشتر کنین و یادآور میشه که حواسمون باشه قراره همه بمیریم، اینکه با نفرین و نفرت  نسبت به مسئله مرگ گارد نداشته باشیم و چون این امر حتمی به هیچ  وجه قابل تخفیف برای هیچ کس نیست، لازم هست حواس مون به رفتار و کارهایی که انجام میدیم با دقت بیشتری بشه.
داستان خیلی روان بود و به نظرم نویسنده تونسته بود سادگی و صمیمیت رو به راحتی به‌تصویر بکشه البته بماند که مقداری هم چاشنی سادگی و لطافتش زیاد بود و مسائلی رو مطرح کرده بود که با نظر شخصی من متفاوت بودن  البته که جای گله گذاری نیس چون" شرح مکالمات و نظریات یک انسان "پایه اصلی داستان بود ،ولی بطور کلی گمون کنم یک مرتبه خوندنش  خالی از لطف نباشه. 
بخش هایی از کتاب من رو یاد کتاب *چرا ادم های خوب کارهای بد میکنن؟* ،از دبی فورد  انداخت که به نظرم این کتاب هم بسیار عالی و واقع گرایانه نوشته شده.. در اینجا هم به اصل مهم پذیرش خود و مواجهه با تمام ویژگی های درون مان،گذشته و کارهایی که انجام دادیم حتی اگر افتضاح به بار اومده باشه و تلاش برای بخشیدن خودمون و دیگران پرداخته شده و چه قدر هم این مسئله توانایی بخشیدن  سخته ....
        

           این زندگی‌نامه‌ی فلسفی، درس زندگیه؛ درس‌های‌ ساده و مهمی که توی این دنیای شلوغ و پر از تضاد، به‌شدت بهش نیاز داریم ولی کمترین آموزش رو در این زمینه می‌بینیم.

 بعضی از موضوعاتی که توسط "موری"، مُرشدی پیر و رو به موت، برای شاگردش، "میچ آلبوم"، مطرح میشه توی هیچ مدرسه و دانشگاهی بهش پرداخته نمیشه. حتی بعضاََ در محیط مدرسه، دانشگاه و جامعه، درس‌های زندگی رو کاملا اشتباه به ما دیکته می‌کنند. در نهایت این اشتباه، منجر به نفهمی یا کج‌فهمیِ ما از معنای زندگی‌‌ میشه و بهای سنگین این نفهمی، پوچی و نارضایتی مداوم ما در طول زندگی‌ست.

  دلسوزی به حال خود، حسرت‌ها، مرگ، خانواده، احساسات، ترس از پیری، پول، عشق، ازدواج، آداب‌و‌سنن، بخشش و... درس‌های مهمی‌ هستند که با خوندن کتاب و فکر کردن به موضوعاتش پاس می‌کنیم.

 در نهایت باید بگم که این کتاب ارزش خریدن و حتی دوباره خوندن رو داره. هرکدوم از ما باید این کتاب رو توی کتابخونه یا گوشه‌ای از اتاقمون بزاریم تا هروقت(مخصوصا وقتی که حالمون خوب نیست) نگاهمون بهش افتاد، یاد حرف‌ها و درس‌های کتاب  بیفتیم، یاد موهبت مرگ و پیری، قدرت عشق، ارزش خانواده و... در آخر یاد اینکه <<به هیچ وجه دیگر خیلی دیر شده نداریم.>>
        

          سه شنبه‌ها با موری از آن دست کتاب‌هایی هست که باید چندین بار در برهه‌های مختلف زندگی مطالعه‌ش کرد.
        

          اگر ازم بپرسن بهترین کتابی که خوندی چی بوده بی شک این کتاب یکی از سه تا انتخاب اول منه
کتابی که در غالب عشق و غم و در نهایت مرگ فلسفه ی زندگی را به شما یاد میده 
داستان برای من جایی اندوهش دوچندان شد که فهمیدم این کتاب یک داستان واقعیه
موری..
مردی که همراه با وقایعی گاهی شاد گاهی توام با غم در زندگیش به آموزش مفاهیم ابتدایی فلسفه میپردازه
این اولین کتاب فلسفی بود که من شروع به خوندش کردم و همین کتاب من رو هر چه بیشتر به سمت فلسفه کشوند
در خواندنش شک نکید
 
        

          تا ۷۵ درصد کتاب بهش فرصت دادم جذبم کنه یا چیزی بهم اضافه کنه ولی متاسفانه از اون دست کتاب های الکی معروف بود...
        

          نگاه به زندگی از دید فردی که بخاطر بیماری، فرصت زیادی برای زندگی نداره و دیدگاهش رو به مرگ و زندگی در ماه های پایانی عمرش بیان میکنه
        

          خیلی تعریفشو شنیده بودم اما خیلی جالب نبود
کتابی معمولی بود و حال نکردم
        

          یه کتاب خفن از یه نویسنده خفن!
شخصیت و طرز فکر موری (شخصیت اصلی داستان ) واقعا شگفت زده م میکرد و باعث یه تغییر خیلی بزرگ توی زندگیم شد:دیگه از مرگ نمیترسم!
اولاش فکر میکردم هنوز توی جو کتابم و تحت تاثیر اون قرار گرفتم ولی یکم که گذشت فهمیدم واقعا این کتاب توی مغز و قلبم نفوذ کرده و از من یه شخصیت جدید ساخته
اگه اهل کتابای روانشناسی با چاشنی رمان هستید شاید خوشتون باید ولی خب خودم یکم کند بود برام روندش ولی بازم صدبار دیگه ارزش خوندن داره
        

          من عاشق این کتابم
پر از حس خوب و یادآوریِ 
پر از نکته هایی که همه مون احتیاج داریم بشنویم
        

          با توجه به تعاریفی که ازش شنیده بودم،
انتظار بیشتری ازش داشتم.
در کل متوسط بود.
        

          وقتی آخرین روزهای عمرت رو سپری میکنی دوست داری چه کارایی انجام بدی؟ احتمالا سعی میکنی چند تا از آروزهای عمرتو تجربه کنی و شایدم درحال گریه و شکایت از خدا باشی که چرا من؟ چرا الان؟ 💔

چقدر باید عقلا بزرگ شده باشی که روزهای آخر عمرت فقط بخوای بیشتر به جزئیات طبیعت توجه کنی و از روابط انسانی ات و صحبت با بقیه لذت ببری؟ یا حتی تجاربت رو به بقیه منتقل کنی؟ مگه چقدر زمان برات مونده که بخوای بخش زیادی‌ش رو به بقیه اختصاص بدی؟ 

میچ آلبوم به عقیده من خوش‌بخت بود که یه استاد خوب داشت و تونست روزهای آخر عمر استادش، کنارش باشه و از کلی از تجاربش برای خودش بهره بگیره ✨

آلبوم تو کتاب "سه‌شنبه ها با موری" مینویسه "آیا تا به حال مرشدی داشته اید که با وجود خامی و بی‌تجربگی‌تان، شما را به شکل شیئی گرانبها نظاره کند؟"

بشخصه تا یه حدی شاید از این نعمت برخوردار شدم ولی اونقدر نبوده که برام راضی کننده باشه در نتیجه به میچ آلبوم غبطه میخورم 🫠

به موری شوارتز هم غبطه میخورم که ماه‌ها قبل از مرگش میدونست قراره بمیره و در نتیجه بهتر، قشنگ‌تر و مفیدتر زندگی کرد 🌱

این کتاب و نگاه‌های موری شوارتز درسته همه شون قابل قبول و استناد نبودن؛ اما خیلی از جملاتش و نگاه های موری برام قشنگ و مفید بود

میتونم بیشتر از قبل به زیبایی برگ‌ها، فرم و انحنای تنه درختا، پشمکی بودن ابرا، آبی آسمون توجه کنم و بیشتر لذت ببرم، میتونم مهربون‌تر باشم و کمتر سر مسائل بی‌اهمیت ناراحت بشم ❤️‍🔥

موری درست میگفت که "اگر چگونه مردن را یاد بگیری، چگونه زیستن را هم فرا خواهی گرفت" :)

        

          من از صداقت موری برای سخن گفتن درباره مرگ و عشق 
و زندگی خیلی لذت بردم این کتاب شبیه گفتگو با یک دوست
مهربان است.
        

          بهترین معرفی برای کتاب بنظرم یک جمله از خود کتابه :
موری تصمیم گرفته بود که از پل میان مرگ و زندگی عبور کند و سفرش را برای دیگران روایت کند ... 

🌼امشب که این کتابو خوندم باهاش زندگی کردم ...  موری معلمی تا بینهایت برای هرکسی که این کتاب رو می خونه ... حقیقتا من فکر میکنم این کتاب یه کلاس درس واقعی بود