بانوی من! عشق تو به شهرهای اندوهم برد جایی که پیش‌تر نرفته بودم. و نمی‌دانستم که اشک همان انسان است و انسان بی‌اندوه تنها خاطره ای است از انسان!

دو دشمن سعادت انسان یکی رنج و دیگری بی‌حوصلگی است. می‌توان گفت که به هر اندازه موفق شویم که از یکی از این دو دور شویم، به دیگری نزدیک‌تر می‌شویم... نیاز و محرومیت، رنج را از بیرون ایجاد می‌کند، در مقابل امنیت و رفاه، بی‌حوصلگی را.

موری گفت:《میچ، بخشی از مشکلات این است که همه یک‌جورهایی عجله دارند. مردم معنای زندگی‌شان را درنیافته‌اند بنابراین دائماً به‌دنبال آن می‌دوند. آن‌ها به ماشین بعدی، به خانه‌ی بعدی و کار بعدی فکر می‌کنند.بعد متوجه می‌شوند که این چیزها هم خالی و بی‌معنی است و باز هم می‌دوند و می‌دوند.》

خیلی از مردم با مشکلاتی کمتر از این، آن‌قدر خودبین و خودمحور می‌شوند که اگر بیش‌تر از سی ثانیه با آن‌ها صحبت کنی حواس‌شان به سمت دیگری پرت می‌شود.