چه داستان عجیب و غریبی !!!
بعد از خوندنش آدم از خودش میپرسه که آقای هاید درون ما چقد میتونه بد باشه؟
به نظرم هر آدمی باید توی زندگیش یه بار این کتاب رو بخونه.
        

          به نام او

به‌غایت ملال‌آور بود و ساختار داستانی غلطی داشت. شما اگر کل کتاب را به غیر از فصل آخر کنار بگذاری چیزی را از دست نداده‌ای و خللی در ساختار کلی به‌وجود نمی‌آید. کتاب به خاطر موضوع بدیعش و فضل تقدمی که در پرداختن به این موضوع دارد جزو آثار کلاسیک درآمده و گرنه این‌همه نیست.
        

          این کتاب یکی از معروف‌ترین کتاب‌هایی هست که توی دنیا وجود داره. قبل از اینکه فروید و یونگ از مباحث روانشناسانه صحبت کنند، استیونسون تونسته توی یک داستان تمثیلی روان دوگانه‌ی انسان ها رو به تصویر بکشه. حتی شاید فروید (با توجه به علایقی که به هنر و ادبیات داشته) از این داستان تأثیری پذیرفته باشه. 
جدای از مباحث روانشناسانه این کتاب روی خیلی از داستان‌های بعد از خودش، در هر مدیومی تأثیر گذاشته. معروف‌ترین آثاری که از این کتاب متأثر شدند، داستان‌های ابرقهرمانی مارول و در حد کمتری دی‌سی کامیک هستند. جایی که یه آدم ساده با خوردن یک محلول می‌تونه به وجهی قدرتمند‌تر از و بعضاً شیطانی‌تر از خودش صعود (یا نزول) کنه! 
بعد از  جزیره‌ی گنج <i/> این دومین داستانی بود که از استیونسون خوندم و مثل همون به دلم ننشست و خوشبختانه یا متأسفانه من نمی‌تونم با این نویسنده ارتباط برقرار کنم. این عدم ارتباط به حدی بود که اصلاً دوست نداشتم کتاب رو دستم بگیرم و با اینکه حدود 100 صفحه بیشتر نداشت و داستانش با کشش و ریتمی معمولی در جریان بود، من روزها جان کندم تا تونستم تمومش کنم. به همین خاطر با تمام تعاریف بالا و ارزش‌هایی که در دنیا ثابتش کرده، نمره‌ای بیشتر از 2 بهش ندادم!
        

          اگر احيانا داستان‌ شخصیت‌های چندپاره و تناقضات خیر و شر درون وجود انسان برایتان جذاب است، این كتاب را دوست خواهید دايت. روایت جذاب و خلاقانه
        

          عادت عجیبی دارم که قبل از خوندن کتاب‌ها (یا بهتره بگم رمان‌‌ها)، تا حد امکان هیچ خلاصه‌ای در موردشون نمی‌خونم. علتش اینه که توی خلاصه‌ها، خیلی اوقات برای جذب مخاطب اطلاعاتی رو فاش می‌کنن که دونستن‌شون لذت خوندن رو به‌طور چشم‌گیری کم می‌کنه. این موضوع به‌خصوص برای داستان‌های حادثه‌محور صدق می‌کنه.
‌‌
با ذهنی کاملاً خالی از هرگونه اطلاعات (بدون این‌که حتی خلاصه‌ی پشت کتاب رو خونده باشم!)، شروع به خوندن کتاب کردم و در نهایت لذت بسیاری از خط داستانی بردم. 
‌
 به عنوان یک اثر کلاسیک، داستان و ایده‌ی بسیار جالبی داره. البته اون‌طوری نیست که تا مدت‌ها ذهن‌تون رو درگیر کنه یا تأثیر عمیقی بذاره؛ اما از خوندنش لذت خواهید برد. 
اگه شما در حال حاضر هیچ‌چیز در مورد داستان این کتاب نمی‌دونید، خوندنش رو پیشنهاد می‌کنم (وگرنه بعید می‌دونم که خوندنش چندان لذتی داشته باشه). 

پی‌نوشت: تقریباً همه‌ی ریویوها و خلاصه‌هایی که در مورد این کتاب نوشته می‌شه، ایده‌ی اصلی داستان رو اسپویل می‌کنن. پس مراقب باشید.
        

          این کتاب از آن دسته کتاب‌هایی بود که از این‌که دیر خواندمش؛ پشیمانم.

داستان هیولایی/معماییِ پرکشش و شخصیت‌پردازی‌های صحیح و درست را می‌توان از ویژگی‌های این کتاب نام برد.

دوگانگی شخصیت و تضاد خیر و شر به زیبایی در این اثر نمایش داده شده است. از این جهت مرا یاد کتاب «ویکنت دونیم‌شده» از «ایتالو کالوینو» انداخت. اگر کتاب مذکور را خواندید و دوست داشتید، با آسودگی سراغ ماجرای عجیب دکتر جکیل و مستر هاید بروید؛ و برعکس!
        

          فرشته و شیطان، خیر و شر، انسان خوب و انسان بد، همیشه بودن و همیشه راجع بهشون حرف زده شده و همیشه هم راجع بهشون بحث خواهد شد. حالا یا یونگ تعریفش می‌کنه، یا هالک و دکتر بنر مارول یا خودمون تو لحظات تاریک زندگیمون تجربش می‌کنیم. 
اگه کتاب کلاسیک، به معنای اینکه مفاهیمش در تمامی دوران‌ها صدق می‌کنه یک مثال داشته باشه، اون مثال دقیقا همین کتابه!
        

          قبلا هم کتاب‌های فانتزی خونده بودم و حقیقتا بیشتر از اون ها لذت بردم تا این کتاب. این کتاب جدای از ژانر فانتزی یک حقیقت عینی که هر شخص دو نفر هست(ترکیب خیر و شر) رو به ما نشون داد. امیدوارم هیچوقت شخصیت شر آدم‌ها به شخصیت خیرشون پیروز نشه...
        

          خوب و بد، خیر و شر، سفید و سیاه همیشه بوده و هستند. 
مبارزه‌ای همیشگی بین خیر و شر...
و این ما هستیم که با تصمیماتمان تعیین میکنیم که کدام یک را برگزینیم
        

          کتاب جذابی بود. آخرش غیرمنتظره‌تر تموم شد و این کمی جذابیتش رو بیشتر کرد.

        

          ساعت‌ها کنار بخاری نشستم و تمام‌اش کردم، به‌طوری که سمت راست صورتم داغ شده بود.
        

          یادداشتی بر دکتر جکیل و آقای هاید:

نوشتن از این کتاب، بدون لو دادن معمای آن، کاری بسیار سخت است. پس من خودم را راحت‌ می‌کنم و یادداشتم را با چاشنی اسپویل می‌نویسم.

آزمایشگاهی شخصی، و مردی که نمی‌داند با نیمه‌‌ی شر خود چه کند. او که درگیر جنگ خیر و شر درونی‌ست، تصمیم می‌گیرد خود را از شر خود خلاص کند. بنابراین دکتر جکیل، به آقای هاید تبدیل می‌شود. بسیار کوچک‌اندام‌تر، نحیف‌تر، پست‌تر و البته بدذات‌تر. او می‌خواست بداند آیا می‌شود خود را از شر جدا کرد؟ اما سؤال اصلی‌تر این است که اگر به شر، آزادی دهیم، چه بر سر ما خواهد آمد؟
در ابتدای رابطه‌ی تنگاتنگ دکتر جکیل و آقای هاید، جکیل که قدرت‌مندتر و پرورش‌یافته است، حق انتخاب دارد هاید را هر زمان به جکیل تبدیل کند. اما هاید دیگر در قفسی که پس از یک عمر طعم آزادی را چشیده است، دوام نمی‌آورد؛ پس رشد می‌کند، کاراکترش شکل می‌گیرد، و جکیل را ضعیف و ضعیف‌تر می‌کند. شری که در ابتدا کوچک و پست است، با وسوسه کردن جکیل او را از پا در می‌آورد، منزوی‌اش می‌کند و در نهایت این جکیل است که برای نابودی هاید، خودش را از میان برمی‌دارد. 

در طول رمان راوی خواننده را نه با جکیل، که با دوست و وکیل‌اش، آقای آترسن هم‌راه می‌کند. جکیل خود هم قهرمان و هم ضدقهرمان است، اما او در نهایت یک انسان است در تقلای رسیدن به کمال. جکیل پرسش‌گری‌ست که پاسخ در خودش نهفته است. او با مجال دادن به شر و تبدیل کردن آن به یک کل، آسیب‌هایی بر خود و دیگران می‌زند که جبرانی ندارند. 
او که در ابتدا درصد کمی از شر را در خود واقعی‌اش حس می‌کرد و با همان در جنگ بود، در پایان درصد کمی از خود واقعی‌اش باقی می‌ماند.
فصل طلایی رمان، فصل آخر آن است، نامه‌ی جکیل به آترسن.

نوشتن از دوگانگی خیر و شر و تقابل این دو، امری تکراری در ادبیات است؛ اما خلاقیت و نوآوری این موضوع را هم‌چنان خواندنی نگه داشته‌است. 
پس اگر به تصویر دوریان گری و حتی فرانکنشتاین علاقه‌مندید، بی‌معطلی این کتاب سبک اما ماندگار را مطالعه کنید.
        

          باورتون میشه؟ رمان مصور، اون هم یکی از داستان‌های جذاب علمی تخیلی و اون هم به فارسی! داستان جذاب همراه با تصویر گری خوب، فقط کاش تصاویر مثل کمیک‌های آمریکایی رنگی و بر روی کاغذ گلاسه بودند!
        

          

کتاب دکتر جکیل و آقای هاید یکی از اون داستان‌هایی‌ که خیلی زود آدم رو درگیر خودش می‌کنه. نویسنده، رابرت لویی استیونسون، داستانی ساخته که هم رمزآلود و جذابه، هم پر از مفاهیم عمیق درباره انسان.
ماجرای دکتریه که سعی می‌کنه دو جنبه‌ی خوب و بد وجود انسان رو از هم جدا کنه، ولی نتیجه‌ش خیلی تاریک‌تر از اون چیزیه که فکر می‌کرد. شخصیت آقای هاید، که تجسم پلیدی درونشه، کم‌کم کنترل رو از دست دکتر جکیل می‌گیره، و اینجاست که داستان واقعا شکل می‌گیره.
نکته جالب کتاب اینه که فقط یه داستان ترسناک یا هیجان‌انگیز نیست؛ بلکه ممکنه ما رو به فکر بیندازه که آیا واقعاً می‌تونیم قسمت‌های تاریک وجودمون رو کنترل کنیم یا نه(:
زبان داستان نسبتاً ساده‌ست، ولی فضای جالبی که نویسنده برای خواننده ساخته باعث می‌شه آدم نتونه راحت بذارتش کنار.
در کل، کتاب دکتر جکیل و آقای هاید یه داستان کوتاه اما تأثیرگذاره که با فضای مرموز و مفاهیم عمیقش، خیلی بیشتر از چیزی که به نظر می‌رسه تو ذهن می‌مونه.








        

          من وقتی ابتدایی بودم کتاب رو گرفتم، چندین بار از اول کتاب رو شروع کردم ولی هربار نمی‌تونستم از یه جایی در صفحات اولیه به بعد رو ادامه بدم (‌ برای منِ دبستانی مناسب و جذاب نبود اوایل کتاب ) اگه شما هم دچار همین مشکل شدید پیشنهاد می‌کنم یا خوندنش رو موکول کنید به زمان های بعدتر و یا تلاش کنید حداقل تا نصف کتاب پیش برید که داستان جذابی در انتظارتون خواهد بود *-*
        

          از اون داستان‌هایی بود که تا تمومش نمی‌کردم، نمی‌شد کتاب رو ببندم. :)
        

          بعد از خواندن کتاب دکتر جکیل و آقای هاید واقعاً تحت تأثیر قرار گرفتم. داستان نه فقط جذاب و معماگونه بود، بلکه من رو وادار کرد به این فکر کنم که در درون هر انسانی ممکنه دو چهره وجود داشته باشه؛ یکی که جامعه می‌بینه، و یکی که در سکوت و پنهانی زندگی می‌کنه. روایت استیونسون به‌قدری قوی و هوشمندانه‌ست که آدم رو تا پایان داستان نگه می‌داره. از همه بیشتر، لحظه‌ای که حقیقت شخصیت‌های جکیل و هاید برملا می‌شه، برام تکان‌دهنده بود. این کتاب فقط یک داستان تخیلی نیست؛ انگار آینه‌ایه روبه‌روی خودمون. به همه پیشنهاد می‌کنم حتماً بخوننش، چون هم سرگرم‌کننده‌ست، هم پر از نکته‌های عمیق انسانی.
        

          کتاب خوبی بود و از  خوندیش پشیمون نیستم ولی انگار کتاب برام اصلا جور نمی‌رفت اونم بخاطر این بود که درباره کتاب تو سایت مختلف خونده بودم و موضعی کلی شو میدونستم ..
        

          خوندنش من یاد کتاب تصویر دوریان گری از اسکار وایلد و فیلم زیبای قوی سیاه انداخت
این تقابل بین خیر و شر درون هم جذاب و هم ترسناک.
میتونی سالها و سالها، شخصیت منفی درونت رو انکار کنی ولی چه تضمینی هست وقتی شرایط مهیا بود هیولای درونت بیرون نیاد و خرابکاری نکنه.
گوش کردن به این کتاب تجربه خیلی خوبی بود