شاید من موقع مناسبی رو برای خوندن این کتاب انتخاب نکردم، یا شاید تصور اشتباهی داشتم، یا شاید مشکلات نگارشی و ویرایشی نسخه‌ی الکترونیک طاقچه  اذیتم کرد، اما دوستش نداشتم :(
        

          تو دفتر انتشارات‌ ایران بان بودم و
در مورد رویاپردازی از خانم شکوفه صمدی(مروج کتاب نوجوان) سوال کردم و خواندن این کتابو بهم پیشنهاد داد.
        

          چرا نمی‌تونی عادی باشی؟
چرا می‌خوای متفاوت باشی؟
چرا آرایش نمی‌کنی؟
چرا تتو نمی‌کنی؟
چرا بوتاکس نمی‌کنی؟
چرا؟ چرا؟ چرا؟
...
چقدر از این سوالا براتون آشنا هست
عادی بودن یا متفاوت بودن مسئله اینست!!!
اصلا شما عادی هستید یا متفاوت؟ 
تا حالا همرنگ جماعت شدید؟ چه احساسی داشتید؟
تا حالا بدون چشم‌داشت کاری برای‌ خوشحالی دیگری انجام دادید؟ 
‌
اوایل داستان یکم گیج بودم و نمی‌فهمیدمش ولی از اواسط داستان دیگه کاملا با تمام وجودم دختر ستاره‌ای رو درکش میکردم و بسیاری از خاطراتم رو برام بالا آورد از مواقعی که همرنگ جماعت نشده بودم و برچسب متفاوت بودن خورده بودم😔
دلم میخواد جلد دومش رو بخونم و ببینم عاقبت این عشق چی میشه

راستی فیلمی که سال ۲۰۲۰ ساخته شده بود رو هم دیدم خیلی خلاصه بود اصلا دوستش نداشتم.

‌
        

          بد نیست ولی مشکلات ویراستاری و ترجمه لذت خواندن این کتاب رو تا حدی برای من کم کرد. و به نظرم نویسنده در پرداختن به شخصیتی که خیلی خوبه و استاره موفق نبوده در نگاه من اون فقط شخصی بود که حریم خصوصی براش مسئله ای بی اهمیت بود و خب این خیلی جالب نیست
        

          خوندمش برای بار دوم.


__________________________


آدم های ستاره ای کمیاب و نادرن.اگه بتونی یکی از اونا رو ببینی خیلی خوش شانسی.

و من در حسرت دیدن آدم های ستاره ای .....
        

          این کتاب رو خیلی قدیم خوانده بودم. فکر میکنم در زمان نوجوانی (دوران راهنمایی) بود. از همون موقع غمی که درون استارگرل توسط لئو بهش منتقل شد به من هم منتقل شد.
جدیدا خیلی یادش می‌افتادم. با کوچکترین چیزها. مثل پیرهن گل‌گلی، آفتابگردون، سنگ و ساز Ukulele.

به دور از کلیشه مینویسم؛
استارگرل کسی بود که همرنگ جماعت نبود، خودش بود، از کودکی خودش رو شناخته بود و این رو دوست داشت. از کودکی کسی جلوش رو نگرفته بود، کسی مجبورش نکرده بود شبیه بقیه باشه، کسی با دیگری مقایسه‌ش نکرده بود که بخواد تغییر کنه، تا بخواد همرنگ جماعت بشه تا بقیه ازش خوششون بیاد.

حتی عالی‌جناب سگوآرا هم به لئو گفت: مهر و محبت چه کسی برای تو بیش‌تر اهمیت دارد، مهر و محبت استارگرل یا دیگران؟
و به نظرم حق با عالی‌جناب بود.

چون انسان همیشه بین دو راهی قرار میگیره. دو راهی هایی که یا باعث پشیمونی انسان میشه یا باعث رستگاری انسان. 

لئو همرنگ جماعت بود. دوست داشت همه دوسش داشته باشن و طرد نشه. ولی استارگرل به طرد شدن اهمیت نمیداد. استارگرل به خودش، فقط و فقط به خودش اهمیت میداد و البته دایره‌ای از افراد نزدیک بهش که بهشون علاقه داشت. اون براش مهم نبود هیلاری ازش خوشش نمیاد، براش مهم نبود نظر بقیه درمودش چیه. ولی براش مهم بود لئو ازش خوشش بیاد. پس دوباره تغییر کرد. تغییری که شاید به دل خودش خوش نیومد.

در نظرم ما هم استارگرل هستیم، ما لئو هستیم. فقط درجاتمون فرق داره.

انسان‌ها همیشه تغییر میکنند؛ یا به سمت خوبی‌ها یا به سمت بدی‌ها. 
نمیگم استارگرل به سمت بدی‌ها تغییر کرد ولی اون از خودش بودن فاصله گرفت. بخاطر لئو.

اگر قرار هست تغییر کنیم باید این تغیرات با تفکر انجام بشه. باید بفهمیم این تغییر چه منفعتی برای چه کسایی داره. آیا این تغییر باعث میشه از خودمون فاصله بگیریم یا به خود حقیقیمون نزدیک تر بشیم.

توی این دنیای دوروزه خیلی چیزها هست که باید بهشون توجه کنیم فقط برای اینکه از خودمون حفاطت کنیم.
        

          فقط به خاطر این بهش پنج ندادم که معلوم باشد جلد دویش را بیش تر دوست می دارم! وگرنه که پنج. پنج و بیشتر از آن.
        

          واقعا محشر و زیبا و شاعرانه و پراحساس بود
        

          دوستش دارم(:
        

          امتیاز و مرور باشه بعد اینکه باخودم سرش به نتیجه رسیدم!

فعلا فقط می‌تونم بگم اگر الکترونیکی خوان هستین، سراغ نسخه‌ی پر از غلط طاقچه نرین و از فیدیبو کتاب رو بخونین که قیمتش هم بهتره.
        

          کتاب جالب بود.
بد نبود برای کسی که کتابی برای خوندن نداره خوبه.
ارزش خوندن داشت با کتاب هایی که قبلا خوندم فرق داشت
        

          استارگرل، دختری متفاوت با تمام آدم‌هایی که می‌بینند، کسی که موقع تولد هر کس (چه دوستش، چه کسی که ازش متنفره) با گیتارش آهنگ میزنه و براش تولدت مبارک می‌خوانه، کسی که ظاهرش ساده و در عین حال عجیبه و همه رو به تعجب وا میداره. که چقدر شخصیت قشنگیه و چقدر کتاب دل‌نشینی بود.
تنها مشکلی که باهاش داشتم ترجمه‌ش بود. نه که بد بوده باشه، صرفاً مشخص بود که اگر به زبون اصلی خوانده بشه، راحت‌تره برای آدم.
        

          «...البته، ما کارهای دیگری هم می‌کردیم. قدم می‌زدیم. حرف می‌زدیم، دوچرخه‌سواری می‌کردیم. با این که گواهی‌نامه‌ی رانندگی داشتم، دوچرخه‌ی دست دوم ارزان‌قیمتی خریدم تا بتوانم با استارگرل دوچرخه‌سواری کنم. گاهی او جلو می‌رفت و راه را نشان می‌داد، گاهی من. هر وقت می‌توانستیم، کنار هم دوچرخه‌سواری می‌کردیم.
او نوری قابل انعطاف بود: به تمام زوایای روز من می‌تابید. 
به من خوش گذراندن را یاد داد. تعجب کردن را. به من خندیدن را یاد داد. شوخ طبعیِ من همیشه انتظارات دیگران را برآورده می‌کرد؛ اما منِ خجالتی و درون‌گرا، خیلی کم آن را نشان می‌دادم: من که قبلاً فقط لبخند می‌زدم، در حضور او، سرم را عقب بردم و برای اولین بار در زندگیم با صدای بلند قهقهه زدم.
او همه چیز را می‌دید. قبلاً نمی‌دانستم این‌همه چیز برای دیدن وجود دارد. مدام دست مرا می‌کشید و می‌گفت: «نگاه کن!»
دور و بَرَم را نگاه می‌کردم و چیزی نمی‌دیدم. «کجا؟»
با دست نشان می‌داد. «اون‌جا.»
اول هنوز نمی‌توانستم ببینم. او شاید به دَر، یا یک آدم، یا آسمان اشاره می‌کرد. اما چنین چیزهایی برای چشم‌های من آن‌قدر معمولی بودند که «هیچ» محسوب می‌شدند. در دنیای تیره‌ی هیچ‌ها راه می‌رفتم.
مثلاً می‌ایستاد و اشاره می‌کرد که دَرِ خانه‌ای که از مقابلش رد شدیم آبی است. اما آخرین باری که از آن‌جا رد شدیم، سبز بوده. و این که او می‌توانست کم و بیش دقیق‌تر بگوید که فردی که در آن خانه زندگی می‌کند، درِ ورودی را چندین بار در سال به رنگ‌های مختلفی درمی‌آورد.
یا آهسته به من می‌گفت پیرمردی که تنهایی روی نیمکت مرکز خرید تودور ویلج نشسته، سمعکش را دستش گرفته و لبخند می‌زند و کت پوشیده و کراوات بسته، انگار می‌خواهد جای بخصوصی برود و روی برگردان یقه‌اش پرچم کوچک ایالات متحده را سنجاق کرده.
یا روی زمین زانو می‌زد و مرا با خودش می‌کشید و مورچه‌ها را به من نشان می‌داد، دو تا از آنها، پای دراز سوسکی را که بیست برابر اندازه‌ی خودشان بود، روی پیاده‌رو می‌کشیدند، انگار دو تا مرد قوی‌هیکل، درخت تنومندی را از یک طرف شهر به آن طرف شهر ببرند.
بعد از مدتی، من کم‌کم بهتر می‌دیدم. وقتی می‌گفت: «نگاه کن!» و من انگشت اشاره شده‌اش را دنبال می‌کردم، می‌دیدم. تا این که آخر سر این کار تبدیل به مسابقه شد: کی اول می‌دید؟ وقتی بالاخره من اول دیدم -گفتم: «نگاه کن!» و آستین او را کشیدم- به مغروری شاگرد ممتازی شدم که ستاره‌ای روی ورقه‌اش دارد.
اما برای او چیزی بالاتر از دیدن وجود داشت. هر چه را می‌دید، حس می‌کرد. چشم‌هایش مستقیم به قلبش راه داشت. مثلاً، پیرمرد روی نیمکت، اشک او را درآورد. مورچه‌ها او را خنداندند. دَرِ چندرنگه چنان او را از کنجکاوی دَمَق کرده بود که مجبور شدم او را کِشان کِشان ببرم؛ او فکر می‌کرد تا درِ چنین خانه‌ای را نزند نمی‌تواند به زندگیش ادامه دهد.
به من گفت اگر سردبیر بود، مایکاتایمز را چه‌طور اداره می‌کرد. بخش جُرم و جنایت را در صفحه‌ی ۱۰ می‌گذاشت، مورچه‌ها و پیرمرد و درهای رنگ‌شده را در صفحه‌ی ۱. عنوان‌های خبری را هم تعیین کرد.
مورچه‌ها بار بسیار سنگینی را در پیاده‌روی پهناور و لَم‌یزرع کِشان کِشان می‌بردند.
لبخند مرموز: پیرمردی در تودور ویلج چُرت می‌زند.
دَرِ خانه التماس می‌کند: مرا به صدا درآورید!»

پروسه‌ی کتاب خوندن من به این شکل ه که موقع خوندن کتاب‌ها صفحه‌ی قسمت‌های مورد علاقه م رو توی نُت گوشی م یادداشت می‌کنم، تا بعد از تموم کردن کتاب اون قسمت‌ها رو توی فایل وُرد بنویسم و داشته باشم شون. فکر کنم با توجه به تعداد ستاره‌هایی که به کتاب دادم، لازم نباشه بگم چقدددر نُت این کتاب توی گوشی م طولانی بود! علاوه بر اون، انتخاب یکی از اون‌ها برای اینجا هم کار خیلی سختی بود. مشکلی که وجود داره این ه که وقتی چیزی برای من از یه حدی عزیزتره، ترجیح می‌دم چیزی راجع بهش نگم تا اینکه بگم ولی ناقص و دور از چیزی که باید. همون‌طور که فکر می‌کردم، «دختر ستاره‌ای» یکی از نازنین‌ترین کتاب‌هایی بود که تا حالا خوندم و همین باعث میشه که زیاده‌گویی نکنم راجع بهش. فقط این رو بگم که دختر ستاره‌ای به معنی واقعیِ کلمه کتابِ لطیفی بود. در واقع، روایت‌گرِ آدم‌هایی بود که با حضورشون به همه چیز رنگی از لطافت و زیبایی می‌بخشن. حتی به دردها و خشونت‌ها و رنج‌های عمیقِ دنیا... دختر ستاره‌ای کتابی ه که باعث می‌شه بیشتر به آدم‌های ستاره‌ای زندگی مون فکر کنیم و حتی شاید مهم‌تر از اون، باعث می‌شه بیشتر از قبل به خودمون فکر کنیم و به همه‌ی لحظه‌هایی که توش به قول آرچی، موجوداتی هستیم که بیش‌تر با درخت سازگاریم تا با صفحه کلید... :]
        

          جز اولین کتاب های که خوندم و یک جای خاصی در قلبم داده 
عاشق کتاب و احساساتی که فقط با کلمات میشه لمس کرد بشم 
        

          این کتاب، یه کتاب توی حال و هوای نوجوونیه. 
یعنی اگه نوجوون باشید، ممکنه این کتاب براتون دوست داشتنی باشه. 
من این کتابو دوست داشتم، باهاش خندیدم،زندگی کردم. 
حتی موقعی که جامعه و مردم باعث شدن استارگرل تغییر کنه، گریه کردم. 
چقد سخته که آدم بخواد خودش باشه. 
مردم نمیتونن چیزی که باهاشون متفاوته رو درک کنن و بپذیرن!... 
در کل کتاب دلچسبیه، ولی کند پیش رفت و بخواطر همین امتیازم بهش 3 هست.

        

          خیلی از فیلمش دوست داشتنی تر و به نسبت غنی تره! اگر فیلمش رو دیدید و تجربه ی خوبی نداشتید ازش
 بازم به نظرم بد نیست به کتابش یه شانس بدید شاید خوشتون اومد... 
        

          فکر نمی کردم دوستش داشته باشم. برای همین به عنوان آخرین کتاب دوره ی امتحانات شروع به خواندنش کردم:)
خوب بود. بچگانه نبود. خسته کننده نبود. لوس نبود. ( همه ی انتظاراتم قبل خواندن کتاب:))
خیلی آشنا بود...
من فقط اگر در زندگی یاد بگیرم که "یک چیزی" مهم تر از نظر دیگران است، تمام پله های کمال را طی می کنم!

 ...گفت: "ما کجا بودیم؟"
"اعتبار و افتخار پیدا کردن؟"
"که چی؟"
"خوب اعتبار پیدا کردن خیلی عالیه."
پره های چرخ عقب دوچرخه اش پشت پرده ی دامن بلندش می چرخید. استار گرل مثل عکسی شده بود که متعلق به صد سال پیش باشد. چشم های درشتش را به طرف من برگرداند. گفت:"نه بابا!"