خیلی وقت بود که میخواستم کتاب از داستایفسکی بخونم  و شب های روشن اولین کتابیه که هم از ادبیات روسیه و هم از داستایفسکی میخونم.
کتاب رو دوست داشتم.پیچش داستانی زیادی نداشت و روندش تقریبا کند بود اما بازم ازش خسته نشدم و فکر میکنم اینکه یک کتاب بدون شخصیت های زیاد و پیچش داستانی،انقدر دوست داشتنی باشه،خودش ارزشمند و نشان دهنده ی هنر نویسنده هست.
من فکر میکنم داستایفسکی در این کتاب در توصیف احساسات و تفکرات یک انسان خیالباف خیلی خوب بوده،جوری که گاهی فکر میکنم شاید خودش هم خیالباف بوده...
 در کل،به نظرم شب های روشن کتاب خوبیه برای شروع  مطالعه ی آثار داستایفسکی(:
      

        بخش دی اولین کتابیه که از فریدا مک فادن میخونم.
نیمه ی اول کتاب روند نسبتا کندی داشت و می‌تونست حوصله سربر باشه،اما چون من به پزشکی و روانپزشکی علاقه مندم و درباره ی زندگی یک دانشجوی پزشکی کنجکاو،برام جالب و جذاب بود.
ولی نیمه ی دوم به قدری هیجان انگیز بود که بی وقفه خوندمش و کتاب رو تموم کردم.
در کل به نظر من که زیاد کتاب جنایی نخوندم،کتاب خوبی بود و در آخر خیلی خیلی شوکه شدم.
حتما سراغ آثار دیگر مک فادن میرم(:
      

        دوستش دارم(:
      

        باورم نمیشه که تموم شد😭
من یک سال با این مجموعه زندگی کردم و میتونم بگم بهترین مجموعه ی فانتزی بود که خوندم.
یه جورایی شخصیت های این کتاب تبدیل شدن به بخشی از زندگیم که حالا باید ازشون خدافظی کنم...
واقعا از جی ماس ممنونم که همچین شاهکاری رو خلق کرد😭
قطعا فراموشش نمیکنم و این مجموعه تا ابد در قلبم میمونه(:


      

        قلم طاهره مافی عجیب و در عین حال زیبا بود.به نظر من این تونست وضعیت روحی جولیت رو به خوبی نشون بده و من تونستم بیشتر باهاش ارتباط برقرار کنم.
و بازی با ارقام توی کتاب به نظرم ایده ی جالبی بود.خط خوردگی ها و تکرار جمله ها هم جالب بود و خب چیزی بود که من تاحالا ندیده بودم.
علاوه بر این،تشبیه ها و توصیفات خاص و زیبا بود اما بعضی هاشون واقعا عجیب و اغراق آمیز بود.
مثلا:«دوست دارم در چشمانش گریه کنم»(دقیقا چطوریییی؟)
اما به طور کلی نگارش رو دوست داشتم و باعث شد یه جورایی بیشتر با کتاب ارتباط برقرار کنم.
 ولی از نظر دنیا سازی به نظرم خیلی قوی نبود و به خیلی چیزها نپرداخته بود.
♦️باقی یادداشت میتونه حاوی اسپویل باشه:
و  اما شخصیت ها:
جولیت: وقتی به گذشته ی جولیت برمی‌گردم،براش متاسف و ناراحت می‌شم.اینکه بعد از این همه بی عدالتی باز هم دوست نداره به کسی آسیب بزنه نشون دهنده ی مهربونیشه ... به نظر من جولیت شخصیتی بود که هنوز خودش و قابلیت هاش رو دست کم می‌گرفت و خودش رو نمی‌شناخت!نمیتونم بگم ضعیف بود،اما می‌تونست خیلی بهتر باشه.اون به معنای واقعی خودش رو سمت اولین پسری که بهش توجه نشون داد پرت کرد😂
عشق جولیت و آدام زیادی غیرطبیعی بود و همه چی خیلی زود اتفاق افتاد،جولیت همیشه دوست داشت لمس بشه و دوست داشته بشه،و از قضا آدام می‌تونه اون رو لمس کنه.من فکر می‌کنم چیزی که بین آدام و جولیته واقعا عشق نیست،بلکه تنها گزینه برای جولیت بعد این همه ساله.فکر کن ۱۷ سال از عشق و محبت هیچ چیزی نفهمیدی چون می‌تونی با لمست یکی رو بکشی،اما یهو یکی میاد که می‌تونه لمست کنه‌ و باهات خوب رفتار می‌کنه و بهت می‌گه که دوستت داره.عشق واقعی انقدر سریع اتفاق نمیوفته.
از این ها بگذریم،چرا به مشخصات ظاهری جولیت باید وقتی نصف کتاب گذشته اشاره بشه ؟ دیر نیست؟

آدام:به نظرم شخصیت پردازی آدام زیاد قوی نبود.درواقع اون فقط با جولیت مهربون بود.(و البته جیمز)
در باقی موارد،از سنگ هم بی احساس تر بود!(حتی به نظرم بد تر از وارنر)
خصوصا در رفتار با کنجی که مثلا دوستشه! 
 از طرفی آدام عاشق شخصیت بی دفاع و ضعیف جولیته،اون نمی‌خواد شخصیت قوی و کسی که واقعا جولیت می‌تونه باشه رو ببینه و ازش حمایت نمیکنه که خودش و قدرت هاشو بشناسه!
اما نمیتونم بگم که از آدام متنفرم.  فعلا نظری راجبش ندارم.

وارنر:شخصیت شرور،مشهور و جذاب کتاب که خیلی ها به خاطرش این کتاب رو خوندن.نمیتونم جذابیت وارنر رو انکار کنم،اما واقعا از کارهاش سر در نمیارم.توی این جلد از گذشته ی وارنر و هدفی که واقعا برای کارهاش داره،حرفی زده نشد.من نمی‌تونم به زودی قضاوتش کنم و فکر می‌کنم به جلد ۱.۵ نیاز دارم!! چون وارنر شخصیت پیچیده ای داره.اما اون کسیه که به جولیت اهمیت میده و تشویقش می‌کنه قوی باشه.(و در آخر کتاب اعتراف میکنه که جولیت رو دوست داره!)
شاید وارنر واقعا هیولایی نباشه که به نظر میاد.

کنجی:بالاخره یک شخصیت درست و حسابی که همه چیش معلومه😂 واقعا کنجی رو دوست دارم.اینکه در سخت ترین شرایط شوخی می‌کنه و اینکه انقد دوست خوبیه‌.

جیمز: خیلی شیرین و بامزه🥹

درکل،کتاب قشنگی بود و ارزش خوندن رو داره.اینکه دوستش داشتی باشی یا نه،بر می‌گرده به سلیقت.اما به اندازه ی تعریفاتی که ازش شده،شاهکار نبود(:
 با اینکه کلیشه ای بود من دوستش داشتم.


      

        کشفم کن
افکار جولیت گاهی آزاردهنده و در خیلی از مواقع غیرطبیعی بود.خیلی عجیبه که جولیت اصلا تکلیفش با خودش مشخص نبود.میتونم بخشی از این رو به حساب  سختی ها و مدت زیادی تنها بودنش بذارم،ولی واقعا خیلی رو مخ بود.
او را می‌خواهم و آدام را هم می‌خواهم؟ مگه آبنبات فروشیه؟
چجوری میشه وقتی همه ی مراحل رو با آرون طی کردی،تازه یاد کسی که عاشقشی میوفتی؟😂
مگه میشه عاشق کسی باشی و اینجوری مردد بشی؟
کلیشه و کلیشه و کلیشه
ولی باید اعتراف کنم که طاهره مافی این کلیشه رو زیبا دراورده و تونسته جذابش کنه،البته که این جذابیت بخاطر حضور آرون وارنر و دیالوگ هاش با جولیته و توی این  جلد پلات هایی بود که یهو آدمو شوکه می‌کرد.مثل برادر بودن آرون و وارنر و قدرتی که دارن.برای همین از جلد قبل بهتر بود.
آدام همچنان همون شخصیت رومخ و عصبی هست که از اول بود،حس بین اون ها فقط اشتیاق به لمس،در آغوش کشیدن و...بود(قبلا گفته بودم که جولیت فقط تحت تاثیر احساس لمس و دوست داشته شدن بعد مدت ها بود)جولیت هیچ وقت آدام رو جوری که باید نشناخت.اون ها هیچ وقت از احساساتشون با هم حرف نزدند،و از وقتی که همه چی شروع شد فقط شروع به ارتباط فیزیکی کردن.
وقتی جولیت شروع به قوی شدن و شناختن توانایی هایش میکنه،فاصلش از آدام بیشتر میشه چون آدام می‌خواد جولیت کسی باشه که آدام ازش مراقبت کنه.هرچند که آدام عاشق جولیت بود.البته اشتباه نکنید،من از آدام متنفر نیستم، اون پسر خوبیه: وقتی کسی نبود با جولیت مهربان بود، ازش محافظت کرد و دوستش داشت.
ولی گاهی اوقات این کافی نیست.

و آرون وارنر.نمیدونم چرا توی ترجمه اسمش رو ارن نوشتن؟(همینطور که اندرسون رو اندرسن نوشتن)و به نظرم باید وقتی اون به جولیت میگه love رو همون عشق ترجمه می‌کردن،نه عزیزم.
خوشحالم که آرون رو زود قضاوت نکردم.از همون اول حدس هایی زدم راجب به اینکه آرون چیزی که نشون میده نیست و گذشته ای سخت داشته...
آرون هیولا نیست،اون دور احساساتش دیواری کشیده،چون تحت فشار از سوی پدرش بوده.دور احساساتش دیوار کشیده چون باید تبدیل به فرمانده ای عالی بشه.آرونی که به خاطر علاقه به مادرش،به خاطر عاشق شدن و به خاطر نکشتن سرزنش میشه.کسی که همه ازش متنفرن،و این باعث شده بپذیره که نمیتونه تغییر کنه.
آرون دیدگاهی مخالف آدام داره.اون هرگز جوری با جولیت رفتار نمی‌کنه که انگار نیاز به محافظت داره.اون می‌خواد ببینه که جولیت از خودش نمیترسه،قدرتش رو کنترل می‌کنه،ازش استفاده می‌کنه و قویه(فهمیدیم که اون هیچ وقت نمیخواست جولیت مردم رو شکنجه کنه)
و وقتی جون جولیت رو نجات داد🥹
به نظرم جولیت واقعا باید منطقی باشه و بفهمه که تصمیم درست چیه.
آدام مناسب اون نیست،جدا از اینکه با لمس کردن جولیت آسیب میبینه.
جولیت و آرون با هم عالی هستن.

 و کنجی😭😭😭😭 از کجا میتونم دوستی مثل اون پیدا کنم..؟یک نمره ی کامل فقط به خاطر حضورش‌.
جیمز، با اینکه بچس درکش خیلی زیادن و واقعا واقعا دوست داشتنیه(برعکس برادرش آدام)
  اندرسون... به نظرم جولیت نباید صبر میکرد باید و یه تیر میزد به قلب اندرسون(بدترین فحش ها)
حتی نمیتونم راجبش صحبت کنم،انقد ازش متنفرم.
و اینکه صحنه هایی از کتاب واقعا بدجوری سانسور شده بودن(با نسخه اصلی مقایسه کردم)که البته بابتش ناراحت نیستم چون واقعا زیاده روی بود.ولی تا حدی سانسور زیادی بود و حتی باعث شد متن کتاب غیر طبیعی و سریع بشه در مواردی...و باعث سوتی هم شد😭😂
حالا در این باره خیلی صحبت نمیکنم ولی کاش حداقل مثل نشر باژ ابراز محبت ها رو نگه می‌داشتن.
و اینکه ، به نظرم شخصیت های جانبی واقعا به اندازه ی کافی معرفی نشدن.
جمله ی آخر کتاب»»»





      

        محشرررر
چقدر پروفسور لوپین رو دوست دارم
لوپین خیلی مهربون بود🥹
واااای آخرش که کلا هنگ بودم و قشنگ دهنم باز مونده بود😂
اصلا هری پاتر نیازی به تعریف نداره و منم در سطحی نیستم که بخوام نقدش کنم
ای کاش زودتر میخوندمش(:
      

        در یک کلمه:محشر
      

        خیلی عالی بود...
همیشه پیش خودم میگفتم چه حیف که من هنوز هری پاتر رو نخوندم...اما کتاب های ترند و گرون با جلدهای خوشگل (که البته از حق نگذریم خیلی از اونها قشنگ بودن)مانع شد.
خیلی خیلی خوشحالم که بالاخره خوندمش...و چقدر ترجمه ی خانم مقدس روان و خوب بود.
به نظرم قطعا جزو بهترین فانتزی هایی هست که من خوندم و همچنین بهترین فانتزی های جهان.
دنیایی که جی.کی.رولینگ ساخت خیلی خاص و متفاوت بود.دنیایی که میتونی تصور کنی داری توش زندگی می‌کنی و میتونی خودتو در حال بازی کردن کوییدیچ تصور کنی.
گروه‌بندی هاگوارتز هم خیلی جالب بود..‌.و بعد از تست متوجه شدم که توی گروه ریونکلا هستم.
راستی،شما تو کدوم گروهین؟


      

        خب،این اولین تجربه ی من بود از کتاب جنایی.
بی نظیر بود....اگه دنبال یه کتاب جنایی و معمایی خوبین،میتونم تضمین کنم که عاشق این کتاب میشین.
 یکی از بهترین ویژگی هاش این بود که روند داستان کند نبود.

      

        دوستش داشتم (:
      

        زیبا بود(:
ولی با توجه به تعریفاتی که ازش شده بود انتظارات بیشتری داشتم و نسبت به خیلی از فانتزی هایی که خیلی معروف هم نیستن فانتزی تقریبا ضعیفی بود.
درکل برای سرگرمی بد نبود ولی روند داستان یکم کند بود و هیجانش فقط برای آخرش بود.

      

        برخلاف بخش اول که یه جورایی مقدمه بود،این بخش خیلی قشنگ بود🥹
انقدر جذاب بود روند داستان که سریع خوندمش.

      

        هر جلد بهتر از جلد قبل(:
آخه مگه یه مجموعه‌ چقدر میتونه قشنگ باشه؟
باورم نمیشه فقط دو کتاب دیگه تا پایان این مجموعه که تبدیل به بهترین مجموعه ی زندگیم شده مونده
وقتی تموم شد من دقیقا باید چیکار کنم؟😭😔
      

        مثل بقیه ی جلد ها عالی...
ولی من واقعا دوست داشتم نسرین و کیال با هم باشن...😔
و سرد شدنشون تقصیر هر دوشون بود
کیال باید همون اول به نسرین می‌گفت انگشتای پاش رو احساس می‌کنه.
نسرین هم نباید حداقل بدون خداحافظی می‌رفت.
اما خب به هر حال برای هم نبودن ...و حالا هر کدوم باید واقعیت رو بپذیرن...
بی صبرانه منتظرم والگ های لعنتی نابود بشن...