"ارمیا" اولین کتاب رضا امیرخانی و البته اولین اثر از ایشان است که جرعه جرعه با عشق سر کشیدم.
ارمیا طوری جذبم کرد و طوری شیفته اش شدم که نتوانستم زمین بگذارمش.
و تنها چیزی که میتوانم بگویم این است که "ارمیا" را زندگی کردم، لحظه لحظه ارمیا، خنده ها و گریه هایش، تصمیم ها و حرفها و سکوتهایش را زندگی کردم و عاشقش شدم...
عاشقش شدم و آموختم و آموختم و آموختم...
چند وقتی میشد که کتابی اشکم را سرازیر نکرده بود، ارمیا را گریستم...
بخصوص چند فصل آخرش را که اشکهایم بند نمی آمد...
          

            یک ماه قبل از خواندن این کتاب تصمیم گرفته بودم هر هفته یک کتاب یا نهایتا هرماه چهار کتاب خوانده باشم؛ رسیدن به این کتاب و مواجهه با تصمیم نویسنده برای خواندن هر روز یک کتاب برایم جالب بود اما با پیش روی و در نهایت اتمام کتاب تنها جذابیتش برایم معرفی صد و چند کتاب دیگر و برخی پند و اندرز های نویسنده بود.
به لحاظ تخصصی رمان ضعیف و سطحی نوشته شده بود و بسیاری از داستان های جانبی و خاطرات مطرح شده بین داستان، اضافی و زائد به نظر می رسید.
به نظرم هر روز کتاب خواندن یک برنامه عالی در زندگیست اما هر روز یک کتاب خواندن در کنار فوایدش ایرادهایی هم دارد از جمله اینکه بدلیل شتاب در خواندن بدلیل تشویش برای اتمام کتاب در پایان روز منجر به خوانش سطحی آن می شود.
همانطور که خود نویسنده هم در کتاب گفته: " من اگر و زمانی درباره ی کتاب ها حرف زدم، بحث گرایش و سبک روایت و متن آخرین نقدها نبوده، بلکه چیزی شبیه وراجی های خاله زنکی بوده"
          

            عاشقانه ای از دوران جنگ تحمیلی که در آن خاطرات همسر شهید ستار ابراهیمی هژیر بصورت رمان به نگارش در آمده و از رنج ها و سختی ها، مجاهدت ها و ایستادگی های همسر شهید پا به پای مَردش سخن گفته است.
به نظر من کتاب در مورد خود شهید تصویر فانتزی ارائه نداده و با تمام احترام و علاقه ام به شهیدمحترم خیلی از بخش های کتاب حرصم را در می آورد و در بخش های زیادی برای قدم خیر گریستم.
          

            این کتاب را در اوایل چاپش از دوستی هدیه گرفتم، و بااینکه به علت قرار گرفتن در لیست کتب زرد میلی به خواندنش نداشتم، (بدلیل اینکه کتابی را نخوانده در کتابخانه ام ول نمی کنم) تصمیم به خواندنش گرفتم و دروغ چرا؟! هم پسندیدم و هم تاثیر خودش را بر من گذاشت و بلافاصله بعد از اتمام کتاب، آغاز یکی از اهداف بزرگم کلید خورد.
          

            یک رمان فوق العاده از کریستوفر فرانک که فضای کمونیستی را نشان می دهد که باید همه افراد جامعه به اجبار باهم برابر باشند.
جامعه ای تشکیل شده از هزاران انسان یک شکل که در آن فردیت و هویت معنایی ندارد و افکار و عقاید همه افراد باهم یکسان است.
جامعه ای که دولتش عقیده دارد "بدی در تاریکی و تنهایی خفته است" و در آن انسان ها به اجبار بصورت گروهی در کابین های شیشه ای زندگی می کنند و کوچکترین و شخصی ترین کارهایشان هم بر کسی پوشیده نیست.
هرکس خلاف قوانین حاکم بر جامعه زندگی کند، هم از لحاظ ذهنی و هم از لحاظ جسمی تحت درمان ویژه قرار گرفته و اصلاح می شود؛ طوریکه ماسکی از خنده بر چهره ی او جراحی می شود.
          

            کلیت رمان جذبم نکرد اما بعضی از جملات و دیالوگ هایش را بسیار پسندیدم.
◇ چقدر زمان لازم است تا بوی کسی را که دوست داریم، از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوستش نداشته باشیم؟ کاش کسی به من ساعت شنی می داد.
◇ نشستم و سرم را بین دستهایم گرفتم. کاش می شد از تنه ام جدایش کنم و روی زمین جلو خودم بگذارمش و با لگد به دورترین نقطه ی ممکن پرتش کنم. آن قدر دور که دیگر نشود پیدایش کرد. اما حتی شوت کردن هم بلد نیستم. شک ندارم که به هدف نمی زنم.
◇ زندگی همین است. زندگی تقریبا همه ی مردم همین است. عشق بازی می کنیم، رفع و رجوعش می کنیم، بزدلی های خودمان را داریم، آن ها را مثل جانور دست آموز نوازش می کنیم، پرورش می دهیم و به آن ها وابسته می شویم.
◇ زندگی همین است دیگر. بعضی آدم ها شجاعند و بعضی با هرچیزی کنار می آیند و چه کاری راحت تر از کنار آمدن...
◇ یک پایان تلخ خیلی بهتر از تلخی بی پایان است.
◇ آفرین به ما، چون همه چیز را خاک کرده ایم؛ دوستانمان را، رویاهایمان را، عشق هایمان را و حالا نوبت خودمان رسیده! دست مریزاد رفقا!
◇ خاطره ی یک زندگی تکه تکه... هیچ، کمی زندگی، بعد دوباره هیچ، و بعدش دوباره زندگی، دست آخر هم دوباره هیچ. خلاصه مثل برق و باد گذشت. وقتی یادش می افتم حس می کنم به اندازه چشم به هم زدنی بود و بس... حتی چشم به هم زدن هم نه، از آن کوتاه تر، مثل سراب... نتوانستیم مثل همه ی آدمها زندگی کنیم.
◇ آره! من مثل بادبادکم، اگر کسی قرقره ام را نگیرد، معلوم نیست از کجا سر دربیاورم... اما جالب است... گاهی وقتها به خودم می گویم که تو آن قدر قوی هستی که نگهم داری و آن قدر باهوش هستی که بگذاری پروازم را بکنم...
◇ آنجا بود که فرو شکستم. اصلا انتظارش را نداشتم. مثل بچه ها زدم زیر گریه... من... این پسربچه می توانست پسر من باشد. من باید یادش می دادم کبوترها را چطوری دور کند. من باید پولیورش را برمی داشتم و کلاه لبه دارش را سرش می گذاشتم. من باید این کارها را می کردم.
          

            رمان وقتی نیچه گریست یک رمان فلسفی روانشناسی با آمیزه ای از خیال و واقعیت هست با شخصیت های واقعی و گاه اتفاقات و حوادث و نامه های واقعی که از نظر زمانی و مکانی فاصله دارند اما با نبوغ و ابداعات ذهنی نویسنده به خوبی درکنار هم قرار گرفته و در نهایت داستانی بسیار زیبا و آموزنده پدید آورده است.
          

            این کتاب از نظر سطحی بسیار جذاب است که طرفداران بسیاری پیدا کرده و با محبوبیت خاصی بخصوص در ایران مواجه شده است.
اما من بدلایل متعددی آن را نپسندیدم؛ که مهمترین آنها مغایرت داشتن بسیاری از بخش های مربوط به شمس و مولانا در این کتاب با منابع معتبر است. اشکالات  تاریخی به وفور در این رمان به چشم میخورد که بخش اعظمی از آن انعکاس دهنده تخیلات نویسنده است نه واقعیت.
ضمناً معنویت مولانا مبتنی بر شریعت است اما شافاک در این رمان به اسم عشق و معنویت ساختارشکنی اخلاقی را ترویج داده است.
همچنین نویسنده در قسمتی از کتاب تفسیر نادرستی از آیه ای از سوره نساء ارائه می دهد که مورد تایید تفسیرهای معتبر و علما نیست؛ چرا که سوره نساء در مورد زنان است نه حالتهای زنانگی مردان.
شافاک در طی روایت معاصر داستان از یک عشق ناپخته و بیمارگون طرفداری کرده و به سبک فیلم های ترکیه، خیانت (در اینجا زن به همسرش) را بسیار عادی نشان داده است.
یکی از موارد مهم دیگر، مسلمان بودن شخصیت "عزیز" است که هیچ گونه احترام و پایبندی به دین در وی وجود ندارد و فردی کاملا بی بند و بار است که بر خلاف حدود دینی اش (که البته در هیچ دین دیگری پسندیده نیست) یک زن متاهلِ بچه دار را به دنبال خود به کشور دیگر می کشاند و از این منظر شک و شبهه در دل مخاطب مسلمان و بدبینی در مخاطب غیرمسلمان نسبت به مسلمانان ایجاد میکند.
          

            شوهر آهو خانم از حجیم ترین رمان های ایرانی و اولین رمان علی محمد افغانی هست که در زندان با ورود پدیده مدرنیته نوشته شده.
کتابی سرشار از جزئیات، با نثر بسیار خواندنی است که شخصیت پردازی دقیقی دارد.
این رمان در نکوهش آیین چند همسری نوشته شده که در آن تقابل زن سنتی با زنی مدرن شکل میگیرد و شرایط و سختی های زن ایرانی را در آن سالها به خوبی نشان میدهد.
          

            دومین و آخرین رمانی که از آقای مودب پور در دوران نوجوانی خواندم.
داستان بسیار سطحی و تکراری بود.
در حدیکه احساس میکردم شخصیت های رمان پریچهر که قبلا خونده بودم با اسامی متفاوت در داستان حضور دارند.
          

            محبوب ترین رمان دوران نوجوونیم که از دیدگاه اون دورانم داستان بسیار زیبا و غافلگیر کننده ای داشت.
کلیات محتویات داستان رو کامل به یاد دارم اما در مورد جزئیات کتاب نمیتونم نظر دقیقی بدم.
اما برای دوباره خوانی انتخابم نیست.