اواخرسال هشتاد و نه که دچار کشف و شهود شدم و تصمیم گرفتم نویسنده بشم و فهمیدم که باید حتماً رمان و داستان بخونم این کتاب اولین رمانی بود که بعد از چند سال خوندم. البته چون در دسترس ترین کتاب بود. ولی با اینکه عامه پسنده ولی یه سر و گردن از کتابهای زرد بالاتره. حتی آموزنده است. شاید به نظر همه دختر داستان مقصر اصلیه اما به نظر من مقصر اصلی پسر داستانه چون باید چند سال صبر میکرد. چون دنیای یه آدم پونزده ساله با دنیای یه آدم بیست ساله متفاوته. اما دنیای یه آدم بیست ساله به دنیای یه آدم بیست و پنج ساله نزدیک به همه.
فقط یه مشکل داره کتاب. معلوم نیست مربوط به چه دوره ایه. قبل یا بعد از انقلاب؟ یک چیزهایی مبهمه که البته با توجه به ژانر کتاب خیلی نمیشه توقع داشت ازش.
نکته مهم ترش اینکه بعد از هشت سال داستان کتاب رو خوب یادمه.
این کتاب رو خانم #نازی_صفوی نوشتن و نشر #ققنوس منتشر کرده. 
اگه دختر نوجوانی میشناسید که عاشق داستانهای عاشقانه است این کتاب رو بهش بدید. بدآموزی نداره کتاب.
          

            من این کتاب رو نه در نوجوانی، بلکه در ۲۵ سالگی خوندم. شاید ایراد کار هم همین بوده، چون ظاهرا هر کس در نوجوانی خونده پسندیده.
من مه فقط سردرد شدید بعد از خوندن این کتاب یادم مونده، از بس که اعصاب خورد کن بود. 

          

            فکر کنم اکثر دهه شصتی  ها خوندن و باهاش خاطره دارن

یک رمان شیرین و مانگار
          

            دالان بهشت

اون سالهایی که دبیرستانی بودم، تب خوندن #رمان_ های_عاشقانه بین بچه ها حسابی بالا بود. منم چندتایی خوندم و از هیچکدوم خوشم نیومد. تا اینکه بعد از سال سوم، کار عاقلانه ای کردم و رشته مو از ریاضی به انسانی تغییر دادم و رفتم سراغ علاقه م. تو پیش دانشگاهی #معلم ادبیاتی داشتیم به نام خانم ایزدی که از هرلحاظ برامون یه معلم جذاب و دلخواه بود. یه بار با آب و تاب خاص و لحن گیرایی که داشت برامون از این کتاب گفت. یکی از بچه ها آوردش و دست به دست بین مون گشت و واقعا شیفته مون کرد.
اگه دقت کرده باشین اکثر فیلمها و داستان های عاشقانه درست جایی تموم میشه که دو نفر به وصال میرسن. و اگر کتاب تراژدی باشه، جایی تموم میشه که به فراق ابدی دچار میشن. هیچ جا بعد از وصال رو نشون نمیده. بعد از وصاله که عشق به چالش کشیده میشه و میشه محکش زد. تازه بعد از وصاله که تضاد منافع، تضاد دیدگاه ها و فرهنگ ها و روحیات آدما خودش رو نشون میده و اونجاست که معلوم میشه عشق چقدر عشقه.
اونجاست که فراتر از عشق چیزی معنا پیدا میکنه به اسم هنر زندگی کردن. بعد از اینکه به تکرار و روزمرگی دچار شدیم، بعد از اینکه نقطه ضعف ها و تضادها خودشون رو نشون دادن، باز هم پای عشق مون هستیم؟بلدیم زندگی کنیم؟

شاید بعضیا این کتاب رو هم جزو رمان های زرد حساب کنن، اما از نظر من ابدا اینطور نیست. و به عنوان یه شخص متنفر از رمان های زرد اصلا این کتاب رو مستحق این عنوان نمیدونم.
          

            با احترام برای همه علاقمندان به این کتاب
واقعا زردترین کتابی بود ک خوندم
اونم تحت تاثیر جو نوجوانی...
          

            دبیرستان بودم که خوندمش ، یادمه یه جاهایی اش خیلی از دست دختره اعصابم خرد میشد از حماقت هاش  چون در مقام قاضی و شخص  بیرونی بودم ولی اتفاقاتی که در داستان میفتاد دور از هیچکس نیست .  کتابی بود که خیلی ازش یاد گرفتم . یاد گرفتم که توی روابط ام با آدم ها اگر چیزی اذیت ام میکنه هر چقدرم که عجیب باشه باز هم درباره اش  حرف بزنم . چون افکار تا وقتی توی ذهن ادم هستند بزرگتر و بزرگتر میشن در حالی که وقتی به کلام در میان خیلی قابل حل به نظر میرسند.  سیر داستانی خوب و معقول و پایان مناسبی هم داشت