"ارمیا" اولین کتاب رضا امیرخانی و البته اولین اثر از ایشان است که جرعه جرعه با عشق سر کشیدم.
ارمیا طوری جذبم کرد و طوری شیفته اش شدم که نتوانستم زمین بگذارمش.
و تنها چیزی که میتوانم بگویم این است که "ارمیا" را زندگی کردم، لحظه لحظه ارمیا، خنده ها و گریه هایش، تصمیم ها و حرفها و سکوتهایش را زندگی کردم و عاشقش شدم...
عاشقش شدم و آموختم و آموختم و آموختم...
چند وقتی میشد که کتابی اشکم را سرازیر نکرده بود، ارمیا را گریستم...
بخصوص چند فصل آخرش را که اشکهایم بند نمی آمد...
        

                یک ماه قبل از خواندن این کتاب تصمیم گرفته بودم هر هفته یک کتاب یا نهایتا هرماه چهار کتاب خوانده باشم؛ رسیدن به این کتاب و مواجهه با تصمیم نویسنده برای خواندن هر روز یک کتاب برایم جالب بود اما با پیش روی و در نهایت اتمام کتاب تنها جذابیتش برایم معرفی صد و چند کتاب دیگر و برخی پند و اندرز های نویسنده بود.
به لحاظ تخصصی رمان ضعیف و سطحی نوشته شده بود و بسیاری از داستان های جانبی و خاطرات مطرح شده بین داستان، اضافی و زائد به نظر می رسید.
به نظرم هر روز کتاب خواندن یک برنامه عالی در زندگیست اما هر روز یک کتاب خواندن در کنار فوایدش ایرادهایی هم دارد از جمله اینکه بدلیل شتاب در خواندن بدلیل تشویش برای اتمام کتاب در پایان روز منجر به خوانش سطحی آن می شود.
همانطور که خود نویسنده هم در کتاب گفته: " من اگر و زمانی درباره ی کتاب ها حرف زدم، بحث گرایش و سبک روایت و متن آخرین نقدها نبوده، بلکه چیزی شبیه وراجی های خاله زنکی بوده"
        

                یک کتاب خوب و سرشار از نکات قابل تامل در مورد عشق...
آلن دو باتن در این کتاب رابطه ی عاشقانه ی یک ساله ای را از آغاز تا جدایی و پس از جدایی روایت کرده و از لحاظ روانشناسی و فلسفی تحلیل کرده است.
        

                داستان کتاب بد نبود، عاشقانه بود اما با رمان های عاشقانه ای که تابحال خوندم متفاوت بود و تکراری نبود.
رمان تکنیکی نوشته نشده و شخصیت محور بود.
به لحاظ نگارشی ایرادات زیادی داشت.
        

                عاشقانه ای از دوران جنگ تحمیلی که در آن خاطرات همسر شهید ستار ابراهیمی هژیر بصورت رمان به نگارش در آمده و از رنج ها و سختی ها، مجاهدت ها و ایستادگی های همسر شهید پا به پای مَردش سخن گفته است.
به نظر من کتاب در مورد خود شهید تصویر فانتزی ارائه نداده و با تمام احترام و علاقه ام به شهیدمحترم خیلی از بخش های کتاب حرصم را در می آورد و در بخش های زیادی برای قدم خیر گریستم.
        

                رمان زنان عنکبوتی موضوع خوبی دارد و با خواندنش شناخت خوبی از دنیای امروزی بخصوص دنیای مجازی بدست می آید و باعث میشود نگاه عمیق تری به دنیای اطراف داشته باشیم و به راحتی فریب نخوریم.
اما کتاب به لحاظ نگارشی بسیار ضعیف است و حتی اصول اولیه داستان نویسی هم در آن رعایت نشده است.
        

                یک کتاب خوب برای کسانیکه سودای نوشتن دارند.
کتابی که با چارچوب کارگاهی نوشته شده و بسیار آموزنده است.
        

                کتاب روانشناسی خودیاری ایرانی عالی که به بهبود روابط و کیفیت زندگی کمک میکند.
        

                یک شاهکار فلسفی  فوق العاده و لذت بخش از استیو تولتز با ترجمه بسیار خوب پیمان خاکسار...
عاشقش شدم...
        

                تسلی بخشی های فلسفه دومین کتاب فلسفی بعد از دنیای سوفی و اولین کتابیست که از آلن دو باتن خواندم.
نویسنده در این کتاب فلسفه را به زبان ساده و کاربردی توضیح داده و کوشیده با استناد به آثار شش فیلسوف بزرگ، راه حل هایی برای مشکلات روزمره مان ارائه دهد.
        

                برای منی که از فلسفه هیچ نمیدانستم و علاقه ای برای دانستن نداشتم شروع فوق العاده ای بود.
برای دوباره خواندنش احساس نیاز میکنم چرا که دانشم از فلسفه درحد همان هیچ است اما علاقمندی ام بسیار.
        

                این کتاب را در اوایل چاپش از دوستی هدیه گرفتم، و بااینکه به علت قرار گرفتن در لیست کتب زرد میلی به خواندنش نداشتم، (بدلیل اینکه کتابی را نخوانده در کتابخانه ام ول نمی کنم) تصمیم به خواندنش گرفتم و دروغ چرا؟! هم پسندیدم و هم تاثیر خودش را بر من گذاشت و بلافاصله بعد از اتمام کتاب، آغاز یکی از اهداف بزرگم کلید خورد.
        

                یک رمان فوق العاده از کریستوفر فرانک که فضای کمونیستی را نشان می دهد که باید همه افراد جامعه به اجبار باهم برابر باشند.
جامعه ای تشکیل شده از هزاران انسان یک شکل که در آن فردیت و هویت معنایی ندارد و افکار و عقاید همه افراد باهم یکسان است.
جامعه ای که دولتش عقیده دارد "بدی در تاریکی و تنهایی خفته است" و در آن انسان ها به اجبار بصورت گروهی در کابین های شیشه ای زندگی می کنند و کوچکترین و شخصی ترین کارهایشان هم بر کسی پوشیده نیست.
هرکس خلاف قوانین حاکم بر جامعه زندگی کند، هم از لحاظ ذهنی و هم از لحاظ جسمی تحت درمان ویژه قرار گرفته و اصلاح می شود؛ طوریکه ماسکی از خنده بر چهره ی او جراحی می شود.
        

                کلیت رمان جذبم نکرد اما بعضی از جملات و دیالوگ هایش را بسیار پسندیدم.
◇ چقدر زمان لازم است تا بوی کسی را که دوست داریم، از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوستش نداشته باشیم؟ کاش کسی به من ساعت شنی می داد.
◇ نشستم و سرم را بین دستهایم گرفتم. کاش می شد از تنه ام جدایش کنم و روی زمین جلو خودم بگذارمش و با لگد به دورترین نقطه ی ممکن پرتش کنم. آن قدر دور که دیگر نشود پیدایش کرد. اما حتی شوت کردن هم بلد نیستم. شک ندارم که به هدف نمی زنم.
◇ زندگی همین است. زندگی تقریبا همه ی مردم همین است. عشق بازی می کنیم، رفع و رجوعش می کنیم، بزدلی های خودمان را داریم، آن ها را مثل جانور دست آموز نوازش می کنیم، پرورش می دهیم و به آن ها وابسته می شویم.
◇ زندگی همین است دیگر. بعضی آدم ها شجاعند و بعضی با هرچیزی کنار می آیند و چه کاری راحت تر از کنار آمدن...
◇ یک پایان تلخ خیلی بهتر از تلخی بی پایان است.
◇ آفرین به ما، چون همه چیز را خاک کرده ایم؛ دوستانمان را، رویاهایمان را، عشق هایمان را و حالا نوبت خودمان رسیده! دست مریزاد رفقا!
◇ خاطره ی یک زندگی تکه تکه... هیچ، کمی زندگی، بعد دوباره هیچ، و بعدش دوباره زندگی، دست آخر هم دوباره هیچ. خلاصه مثل برق و باد گذشت. وقتی یادش می افتم حس می کنم به اندازه چشم به هم زدنی بود و بس... حتی چشم به هم زدن هم نه، از آن کوتاه تر، مثل سراب... نتوانستیم مثل همه ی آدمها زندگی کنیم.
◇ آره! من مثل بادبادکم، اگر کسی قرقره ام را نگیرد، معلوم نیست از کجا سر دربیاورم... اما جالب است... گاهی وقتها به خودم می گویم که تو آن قدر قوی هستی که نگهم داری و آن قدر باهوش هستی که بگذاری پروازم را بکنم...
◇ آنجا بود که فرو شکستم. اصلا انتظارش را نداشتم. مثل بچه ها زدم زیر گریه... من... این پسربچه می توانست پسر من باشد. من باید یادش می دادم کبوترها را چطوری دور کند. من باید پولیورش را برمی داشتم و کلاه لبه دارش را سرش می گذاشتم. من باید این کارها را می کردم.
        

                رمان وقتی نیچه گریست یک رمان فلسفی روانشناسی با آمیزه ای از خیال و واقعیت هست با شخصیت های واقعی و گاه اتفاقات و حوادث و نامه های واقعی که از نظر زمانی و مکانی فاصله دارند اما با نبوغ و ابداعات ذهنی نویسنده به خوبی درکنار هم قرار گرفته و در نهایت داستانی بسیار زیبا و آموزنده پدید آورده است.