عجیب بود. دو داستان که موازی با هم پیش می‌روند و جایی به هم می‌رسند. یک رمان سورئال که اگر بخواهم در یک کلمه معرفی اش کنم، عجیب است. موراکامی خوب بلد است مخاطب را بین رئالیسم و سورئالیسم در پرواز نگه دارد. در کل تجربه خواندنش دلچسب بود.
          

            داستان زندگی ساکنین طبقات مختلف یک برج است. ایده‌ی خوبی بود. کمی از نظر پرداخت به نظرم ضعف داشت ولی سعی شده بود به این نکته برسد که  طیف گوناگونی از آدم‌ها و هرکدام با قصه‌ای مجزا در جامعه زندگی می‌کنند. بعد از خواندش فکر کردم قصه‌ی زندگی همسایه‌مان چه می تواند باشد؟! 
          

            بخوانیدش و با دنیایی از ظلمی که در حق سیاهپوستان روا شده آشنا شوید.
          

            با اینکه توصیفات خوب بود، شخصیت پردازی خوب بود ولی من محتواش رو دوست نداشتم. پر از افسردگی و تاریکی و ناامیدی بود. 
          

            حکایت عشقی که شاید بعد از خاموشی شمع زندگی پُر‌درد نوش‌آفرین،  در ابدیت و به دور از این آدم‌ها به سرانجام برسد...
          

            غم نامه ای با توصیفات و شخصیت پردازی های عالی 
بعد از خواندنش چند روز ذهنتان را درگیر می‌کند.
          

            اگر میخواهید کمی در مورد سیرِ پیشرفت زنان در ایران  بدانید، مطالعه اش کنید. زنانی که چراغ در دست با دنیای سیاهی روزگارشان مبارزه می‌کردند.
          

            اشکانه منو یاد روزهایی میندازه که توی مدرسه به محض اینکه زنگ تفریح رو میزدن با دوستام شروع به خوندنش میکردیم.
خیلی قشنگ بود، هم کتاب و هم لذت دست جمعی خوندش
          

            کتابی‌ که مرا زیر و رو کرد و مدت زیادی همدم روزهای نوجوانی ام بود و دلم نیامد هدیه اش ندهم پس به دوستم هدیه اش دادم تا نوش جان روحش کند