داستان¬هایی که چند روایت را با هم به تصویر می¬کشند بسیار دوست ¬دارم. البته به شرطی که تصویرگریِ قابلِ قبولی داشته باشد. فیلمِ magnolia از این نظر از بهترین فیلم¬هایی است که تا به حال دیده¬¬ام. از مزایایِ چنین نحوه¬یِ روایتی درگیر شدنِ بیشتر با چند شخصیّت و زندگی¬هایِ متفاوت است. –البته باز هم تاکید کنم: در صورتِ تصویرگری و پرداختِ قابلِ قبول-
اما نه تنها از این نظر بلکه روایت و پرداخت به شخصیّت¬ها نیز کِششِ خوبی داشت. پسری که کمی دیوانه است و فلسفه¬بافی می¬کند، اندک سویه¬یِ مذهبی¬اَش شخصیّتش را باورپذیرتر می¬کند. فاحشه¬ای که عاشق و معشوق می¬شود. ژورنالیستِ حرفه¬ایی که هم نگرانِ این¬ست که زَنش در صورتِ جدایی دخترش را از چنگش درآورد و هم چیزهایِ دیگر –بقیّه¬اش را نمی¬گویم، شاید داستان بی¬مزه شود- دو سه نفر که حرفه-شان آدمکُشی است. چند دختر و پسر که پارتی گرفته¬اند، زن و شوهرِ دکتری که درگیرِ بیماریِ فرزندشان و چیزهایی دیگرند، پسری که هم عشقِ عکس هست و هم عکس... همه درگیرِ ایفایِ نقشِ انسانیّتِ خود هستند. جذّابیّت اینگونه روایت¬ها روایت‌هایِ متفاوت آدم¬ها از انسانیّتِ خود است. انسانیّتی که جامعه¬¬یِ بزرگتر و کوچکترِ آدمی –پرگاری که آدمی دورِ خودش می¬کشد- مشخّص می¬کند.
نویسنده¬یِ داستان بیمار نیست. بعضی¬ها تخیّلِ خوبی دارند؛ اما تخیّل¬شان وسعت ندارد. شاید بعضی از دوستان خُرده بگیرند و به «وسعتِ خیال» اشکال بگیرند. شاید این واژه را مصادره کردم؛ اما به جدّ معتقدم نویسنده، آهنگساز، فیلمساز و بسیاری دیگر باید وسعتِ خیال داشته باشد تا دامنه¬یِ مخاطبانش بیشتر شود؛ حال این افزایشِ دامنه¬یِ مخاطبان چه از سرِ رسالت باشد چه از سرِ شهرت.
در کل از بهترین داستان¬هایی بود که خوانده¬¬ام. تجربه¬یِ اگزیستانسیالِ نسبتاً قابلِ قبولی برایم داشت.

تاریخ مطالعۀ کتاب: 15 مهر 94
          

            کتاب روایتی است از مشکلات زندگی همسایگانی که در یک برج ۱۷ طبقه زندگی میکنند.
هر یک از شخصیت ها درگیر یکی از مشکلات دنیوی خود است...
نام کتاب از حدیثی با همین مضمون از امام علی گرفته شده.
موازی بودن داستان و ارتباط شخصیت ها در زندگی هم،یکی از نکات جذاب کتاب است.
پایان بندی میتوانست بهتر باشد...
          

            در کمتر از ۲۴ ساعت بخاطر حجم کم و قلم گیرای نویسنده تموم شد.
روند و ماجرای کتاب برام خیلی جذاب و جدید بود و همین باعث شد سریع تمومش کنم.
زندگی‌های متفاوت با دغدغه های کاملا بیربط به همدیگه همشون باهم در یک ساختمون ۱۸ طبقه در واحدهای مختلف در جریانه!
از داستان محسن که طلاق گرفته و داره باهاش کنار میاد تا بندر که به فکر قتله..!
حرف های دانیال برام خیلی جالب و راست بود.
در کل ؛ طی سال های آینده قطعا بازهم میرم سمتش تا دوباره بخونم!
          

            مستور بخش هایی از زندگی شخصی و بحران های هفت نفر از ساکنان مجتمع خاوران را در هم تنیده است و آن را در استخوان خوک و دست های جذامی به تو عرضه می کند. داستانی با نثری مجذوب کننده و فضا و مفاهیمی کم و بیش تکراری که سعی دارد نکته های ریزی را در مورد جامعه بیان کند.

عنوان کتاب برگرفته از حدیثی از امام علی (ع) است: "به خدا سوگند که دنیای شما در نزد من پست تر و حقیرتر است از استخوان خوکی در دست جذامی."

 


          

            وقتی این کتابو خوندم که داستان های کوتاه و  چند اثری که مستور ترجه شونو به عهده گرفته بود رو قبل ش خونده بودم؛ واسه همین با سبک و روال ش آشنا بودم.


نویسنده تو این داستان،از برخی داستان های کوتاهی که پیش تر چاپ کرده بود استفاده کرده بود و شخصیت هاشو کنار هم چیده بود. از این کار ش اون موقع خوش م نیومد. یعنی خوش م نیومد از داستانی که داستان چه هاشو پیش تر خونده باشم. ولی الا بعد از چن سال،برام فرق چندانی نمی کنه و عادی شده تقریبن؛ چون از نویسنده های دیگه ای هم چنین رویه رو دیدمو خوندم.



نویسنده تو این داستان ش،یه جورایی می شه گفت تصویر در اختیار می ذاره،البته یه جاهایی به عمق و لایه های درونی داسنک ها و شخصیت هاش می ره،ولی شاید انتظار من خیلی بیش تر از این بود.


یه جاهایی شم به نظرم از مستور بعید بود اون جور شعار دادن برخی شخصیت هاش.

ولی به هر حال من واسه مصطفا مستور خیلی احترام قائل م و جزو نویسنده هایی به حساب می آد که آثار و داستان ها و موضع گیری هاشو دنبال می کنم
          

            مجموعه داستان‌هایی از مصطفی مستور است
موضوعات شاید خیلی محتوای جالبی نداشته باشد اما توصیفات و اصول ادبی واااقعا شاهکار است
توصیفات خیلی ملموس و جذاب است

          

            داستان های موازی از اهالی آپارتمان بلند خاوران.
هر کدام از روایت های کتاب، درگیری های دنیوی آدمها را با سلایق، دغدغه ها و مشکلات خاص خودشان نشان می دهد. با توجه به عنوان کتاب که بر گرفته از حدیثی از حضرت علی(ع) و دیالوگ های ابتدای کتاب، همانجا که یکی از  ساکنان  (فکر کنم محسن و پدر درنا بود) سرش را از پنجره بیرون می آورد و خطاب به همسایه ها آن حرف ها را می گوید، بنظر می آید دقیقا هدف نویسنده گفتن از همین سرشلوغی های دنیوی بوده.
زبان کتاب که زبان مستور است و روان، تصوير سازی ها ی خوب و مهم تر از همه تعداد صفحات بجای کتاب که اگر طولانی تر میشد بنظرم حداقل برای من خواندنی نبود.
          

            خیلی ممنون از آقای مستور که برای به اشتراک گذاشتن این ایده، وقتِ مارو بیهوده نگرفتند و چیزی که میشه توی ۸۷صفحه زد رو در ۲۷۸صفحه کش ندادند.
اما واقعا این اختصار، حُسنه؟
من از خوندن کتاب، کیف کردم، ولی داستان فقط پیش رفت و تموم شد، بدون اینکه از ظرافت‌های ادبی و داستان‌نویسی، مثل توصیف، مثل شخصیت‌پردازی و چیزهایی شبیه این بهره برده باشه. به شخصه دوست داشتم احساسات درونی سوسن یا نوذر، چیزی که تو کله‌اشون می‌گذره رو هم بدونم و راوی دانای کل هم این ظرفیت رو داشت که داستان رو از سطح بکشه بالا.
به هرحال "استخوان خوک و دست‌های جذامی" از اون کتاب‌هاست که باید نوشته می‌شد و حالا که نوشته شده، خوبه که بخونیمش :).
          

            «کلمات، منظورم همه ی کلماته، هر معنایی که داشته باشند یا نداشته باشند، مقدس باشند یا پوچ، زشت باشند یا زیبا، توی یک چیز مشترک اند. یعنی وقتی خوب به اون ها نگاه کنید می بینید که با همه ی فرق هایی که با هم دارند از یه نظر به هم شبیه اند، از یه نظر همشون سر و ته یک کرباس اند. میدونید اون چیز چیه؟ »دقیقه ای سکوت کرد و به تک تکِ شنوندگانِ خاموشش نگاه کرد. «همه شون پر از اندوه اند.» روی صفحه ای مکث کرد و بعد چند صفحه به عقب برگشت. «از دل هر کلمه،همه ی کلمه ها-هرقدر هم که شاد باشند- یواش یواش چیزی شور و شفاف تراوش می کنه. چیزی که بِهِش می گن اندوه. این طوری هاست که اگه ته اقیانوس ها یا روی قله های کوه هم مخفی شده باشید، اون مایعِ شور و شفاف می آد سراغ تون. این طوری هاست که از درون ویران می شید. ذره ذره ذوب می شید و توی اون مایع غرق می شید. یعنی توی اون مایع حل می شید.»
          

            به اندازه روی ماه خداوند را ببوس دوستش نداشتم. داستان چندتا آدم و مشکلاتشون رو روایت می‌کنه. اما در کل ارزش خواندن داره.

«استخوان خوک و دست‌های جذامی» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/44632
          

            زندگی ساکنان یه برج که هر کدوم دغدغه‌ها و مشکلات خودشون رو دارن و یه دانای کل اون ها رو روایت میکنه.
اسم این کتاب از حدیثی از امام علی ع گرفته شده با مضمون بی پست تر بودن دنیا از استخوان یک خوک که تو دستای یه جزامیه
باتوجه به تعداد کم صفحات پراکندگی زیادی داشت و مورد پسندم نبود
          

            داستان جالب و زیبایی بود اما به گمانم باید یکبار دیگه هم بخونمش. حالایی که تمامش کردم چیز زیادی به ذهنم نمی‌رسد برای گفتن غیر از چند توصیه برای خواندنش به دیگران؛ یک اینکه مهم است که شخصیت ها را یادتان باشد و داستان تا حدودی شخصیت محور است و سعی کنید نام شخصیت ها را به خاطر داشته باشید. دو اینکه فکر میکنم بهتر است تمام کتاب را که حجم چندانی هم ندارد یکباره و یک لقمه بخوانید. :) سه اینکه اگر از آقای مصطفی مستور کتاب دیگری خوانده باشید مثلا کتاب عشقی بی شین بی قاف بی نقطه، قول میدهم بهتان که تجربه بهتری را از کتاب خواهید داشت. (درواقع ارتباطات اندک اما حالبی بین کتاب های آقای مستور هست. مثلا بعضی مکان‌ها تکرار می‌شوند و برخی شخصیت‌های فرعی:) دیگر همین و البته یک چیز دیگر، در جای دیگر فرمایش میکنند: دنیا مضحکه ای گریه‌انگیز است. امیدوارم آقای مستوری یک زمان با این عبارت هم کتابی بنویسد. مضحکه‌ی گریه‌دار:)
          

            قلم آقای مستور برام خیلی دوست داشتنیه.
کتاب کوتاه و جالبی بود فکر کنم. کوتاه ترین کتابی بود که خوندم در  چیزی حدود ۵ ساعت پراکنده در یک روز ولی عالی بود.
انقدر تصویر سازیش خوب بود که هر صحنه برام مثل یه فیلم پلی میشد.
این کتاب پر بود از شخصیت و داستان که به نظرم خیلی قشنگ بهش پرداخته شده بود.