وقتی این کتابو خوندم که داستان های کوتاه و  چند اثری که مستور ترجه شونو به عهده گرفته بود رو قبل ش خونده بودم؛ واسه همین با سبک و روال ش آشنا بودم.


نویسنده تو این داستان،از برخی داستان های کوتاهی که پیش تر چاپ کرده بود استفاده کرده بود و شخصیت هاشو کنار هم چیده بود. از این کار ش اون موقع خوش م نیومد. یعنی خوش م نیومد از داستانی که داستان چه هاشو پیش تر خونده باشم. ولی الا بعد از چن سال،برام فرق چندانی نمی کنه و عادی شده تقریبن؛ چون از نویسنده های دیگه ای هم چنین رویه رو دیدمو خوندم.



نویسنده تو این داستان ش،یه جورایی می شه گفت تصویر در اختیار می ذاره،البته یه جاهایی به عمق و لایه های درونی داسنک ها و شخصیت هاش می ره،ولی شاید انتظار من خیلی بیش تر از این بود.


یه جاهایی شم به نظرم از مستور بعید بود اون جور شعار دادن برخی شخصیت هاش.

ولی به هر حال من واسه مصطفا مستور خیلی احترام قائل م و جزو نویسنده هایی به حساب می آد که آثار و داستان ها و موضع گیری هاشو دنبال می کنم