بسم الله الرحمن الرحیم

هشدار، این یک یادداشت نژاد پرستانه است.
 
سال 98 دانشجوی جوونی بودم که برای ادامه ی تحصیلی از سرزمین خاک و باد( خوزستان) به سرزمین دود و دم( تهران) سفر کردم. من دانشجوی شهرستانی محسوب می شدم و بالاتر از اون یک عرب زبان. در ظاهر فرق خاصی با دیگر دانشجویان شهرستانی ترک، کرد، لر ، بلوچ ، اصفهانی یا یزدی نداشتم. همه ما خواهرانی بودیم که در آغوش هم احساس امنیت می کردیم اما صادقانه بخوام اعتراف کنم من همچین احساسی نداشتم.
من از جای می آمدم که مردمش به دلاوری معروف اند و شجاعت ،اما در همان حال از لهجه خود خجالت می کشند و مصاحبه گر ها با لبخند های عاقل اندرسفیهانه حرف های دست و پا شکسته شان را ترجمه می کنند و آخر دست چیزی برایشان نمی گذارند جز خجالت.
شاید این احساس یا منفی نگری من بود که باعث میشد به کوچک ترین لبخند یا اشاره به لهجه ام گارد بگیرم، بهم بریزم و کمی گنگ شوم اما هر بار خودم را فوری جمع کرده و به سردی در چشمان تعریف کننده زل زده بودم. همیشه دلم می خواست رک بگویم که تعریف شما برای من ناخوشایند است، احساس حیوانی را دارم که در باغ وحش به تماشایش نشسته اند اما خب، چه درکی از این موضوع می توانستند داشته باشند؟
تصمیم گرفتم اعتنای نکنم اما خب .
حال می رسم به خود کتاب ، تک تک جملات برای من معنای زیسته ی عمیقی داشتند، قلبم  را به درد می اوردند درست مثل کسی که در معرض نیشتر های عقربی سمی است.
از دو جهت، یک از این بابت که تمامی شخصیت ها معلق در دنیای یکسان سازی شده امروزی درگیر و دار کشف هویت خود دست و پا می زدن و اخرش باز به بن بست می رسیدن.
دوم بی وطنی. و چه چیزی دردناک تر از بی وطنی؟
فکر کنید، شما اواره دنیایی دموکراسی هستید که با شما درست مثل یک عروسک خیمه شب بازی رفتار میکنه و در مقابلش دهنتون رو می دوزه تا فریاد نزنید.
نمیدونم کجا به چشمم خورده بود که در وصف این کتاب نوشته بودن کشمکش عرب زبان های که بیشتر در فرهنگ غربی حل شدن و چیزی براشون نمونده.
خب میخوام اینطور جواب بدم که ، شاید ما خوشبختیم که در جای زندگی می کنیم که اندک پایداری نسبت به فرهنگ غرب در ما هست و شاید این لطف خداست که پا بر جایم و اگر که این لطف نبود هر کدوم از ما می تونستیم جای نویسندگان این کتاب باشیم که آواره فرهنگ های مختلف ان و خودشون رو دلداری میدن که شاید دنیا جای بهتری شده باشه. جای با نژاد پرستی کمتر. 
اما خب نه، نه دنیا از نژاد پرستیش کم کرده نه اون اوارگان فرهنگ تونستن جای ساکن بشن.

پ ن1: کتاب به شدت سلیس و روان نوشته شد و خیلی از بابت فوت مترجم این اثر متاثر شدم. انشالله که در این شب عزیز خدا به روح شون ارامش بده.
پ ن2: اگر تک زبانه هستید و این کتاب رو می خونید صادقانه ازتون میخوام که دل نسوزونید برای چیزی که دارید می خونید، چون نه تنها تسلی بخش نیست که ارزش این اثر رو به شدت کم میکنه.
پ ن3:از تمام جستارهاش لذت بردم حتی تا یک جای احساس کردم همه از زبان یک شخص نوشته شدن
پ ن4: متنی که اول یادداشت نوشتم برای این بود که نشون بدم چقدر با این کتاب همذات پنداری کردم و اگه بگم الان درگیر یک غم شیرینم بی خود نگفتم.
پ ن5: از بین سه جلدی که اطراف راجع به زبان منتشر کرده این جلد بیشتر مورد پسندم واقع شد و امکان اینکه در اینده باز هم بخونمش خیلی بیشتره.
پ ن6: تجربه های زبانی تون رو برام بنویسید ، خوشحالم میشم .
          

            کتاب عجیبی بود ،حقیقتا از کتاب تالیفی با این قیمت چنین انتظاری نداشتم.بشدت خوب بود،متن عجیب و خوب .چون نصف کتاب از زبان فرده و نصف دیگش توی ذهنش ممکنه گیج سی ولی همین گیجیشه که خوبه .همین که  زیاد جمله سفت و سخت نداره،همین که شرایط و وایب ماجرا رو به خوبی بیان می‌کنه که تصورش لذت انگیز و نوستالژیک میشه و خیلی چیزای دیگه...ته داستان دلتون برای همه میسوزه ...و به این فکر میکنید ک چرا باید اینطوری شده...چرا باید تمام این اتفاقات برای یک بچه ۱۵_۱۶سالع بیوفته ,چرا؟


اگه روانشناسی خونده باشید به این فکر میکنید ک هر کدوم از شخصیت ها چه زجری و کشیدن و چه اختلالاتی داشتن ...و می‌تونه جالب باشه


اگه از ژانر داستانی،ماجراجویانه،رمز آلود خوشتون میاد حتما بخونیدش.
          

            ممنون از نویسندهٔ این مجموعه  کتاب برای بامزگی‌اش!
اگر دقت کنید در هر جلد شخصیت اصلی جلدهای دیگر را می‌بینید.
وقتی این کتاب را تمام کردم مادرم یک کش برای خود خودم داد! :)

تاریخ مطالعه: ۱۴۰۲/۲/۳۱
          

            فکر کن از نوجوانی دور اهل بیت بگردی!
هروقت گفتند بیا، خودت را برسانی.
هرچه گفتند، به دیده بگذاری.
خب معلوم است آخرش در روز رستگاری برایت می‌نویسند: بیا!
حبیب مردی بود که چشم امید خاندان پیامبر به او بود.
          

            این یکی، قهرمان خودم است! قهرمان ما که قصه‌گوییم! ما که برای بچه‌ها قصه می‌نویسیم!
 اسلم، اهل ایران بود. قصه‌های زیادی بلد بود. سواد خواندن و نوشتن هم داشت! فارسی و عربی و ترکی را بلد بود. قرآن و روایات را هم در خانه امام یاد گرفت.
اسلم غلامی بود در مدینه. ولی امام حسین توانایی و هوش و تلاش او را دید. از غلامِ تُرک تبدیلش کرد به شهید کربلا!
اسلم، قهرمان من، آرزوی من است!
          

            قصه‌ی قاسم‌بن‌الحسن، با حسن(علیه‌السلام) شروع می‌شود. با قصه‌ی جنگ جمل و شتری که کسی نتوانست بیندازدش، جز حسن‌بن‌علی!
قصه‌ی قاسم از خونی شروع می‌شود که در رگ‌های اوست! از قهرمانی پدرش در دفاع از امامش،
تا برسد به قهرمانی قاسم در دفاع از امامش.
چقدر اشک ریختم برای نوشتن این کتاب، تا قصه‌ای نشود که فقط با آن اشک بریزیم. قصه‌ای بشود که بچه‌ها با آن خودشان را یک قهرمان ببینند، در امتداد قاسم‌بن‌الحسن.