مدت زیادی بود که دوست داشتم این کتاب را بخوانم. شوق و ذوق چندانی برای خواندنش نداشتم و تنها دلیلم برای خواندنش دانستن علت معروف شدن این کتاب، در ژانر خودش بود. اما بعد از خواندن فصل اول کتاب، هر آنچه که درباره کتاب فکر کرده بودم را کنار گذاشتم و دودستی کتاب را چسبیدم. مجذوب کتاب شدم و شب چشم هایم را بر هم نبستم تا کتاب را تمام کنم. بعد از مدت ها، این کتاب حس قدیمی و نابی را به من تقدیم کرد؛ نیمه شب و چشمان تار و سوسوی نور چراغ قوه... 
«بخش دی» داستان ایمی برنز دانشجوی سال سوم پزشکی است، که قرار است یک شب کامل را در بخش دی، که بخش بیماران روانی است سپری کند و وحشت بسیاری از این موضوع دارد. گذراندن یک شب کامل با بیماران روانی، وحشت را درون آدم شعله ور میکند، چه برسد به اینکه ایمی دلایل دیگری هم برای هراس از بخش دی دارد. دلایلی که هیچکس نباید به آن ها پی ببرد. 
بنظرم یکی از نکات مثبتی که داستان داشت، فلش بک هایی بود که به گذشته ایمی اشاره میکردند و رفته، رفته موضوع را برای خواننده شفاف تر میکردند. 
*لحظه ای خودتان را جای ایمی تصور کنید. شما قرار است شبی را در بخش بیماران روانی یک بیمارستان به سر ببرید. از لحظه ای که وارد بخش میشوید، در با قفل مخصوصی بسته میشود و اگر به هر دلیلی کد از یاد شما برود، دیگر راه خروجی ندارید. هرلحظه ممکن است یکی از بیماران به سرش بزند که شما را بکشد، و چه کسی میداند که این شب، شما چه اتفاقاتی را تجربه خواهید کرد...! 
این کتاب پیشنهاد ویژه میشود برای تمام طرفداران ژانر معمایی_جنایی! با خواندن این کتاب برای لحظاتی، نفس خود را در سینه حبس کنید و فقط دستان تان را که تند و تند کاغذ های کتاب را ورق میزنند تماشا کنید. 
        

          حالا که بعد از دو بار خوندن این کتاب و دیدن فیلم سیدنی لومت و اپیزود قتل در قطار دیوید ساچت و فیلم کنت برانا درحال یاداشت نوشتن برای این کتاب هستم 
این بارِ سنگین رو از روی دوشم بر میدارم و اعلام میکنم که قتل در قطار سریع السیر برای من بهترین کتاب کریستی با شخصیت پوآروست

- پوآرو شخصیتی که خیلی ها از اون خوششون نمیاد ولی من واقعا این شخصیت رو از اعماق قلبم دوست دارم به قول کریستی : این شخصیت کله تخم مرغیِ قد کوتاه با سلول های خاکستری مغزش و با اون غرورش و اطلاعات ندادنش ( که خیلی ها از این کار متنفرن) کاری با کتاب میکنه که جذب کتاب بشم کاری که خانم مارپل دیگر شخصیت کتاب های کریستی به هیچ وجه قدرت این کار را ندارد و با اینکه تمام شخصیت ها ( چه در این کتاب و چه در کتاب های دیگر کریستی) از تیپ بالا تر نمی رن این کتاب رو رها نکنم و به مطالعه ادامه بدم 

- نوع افشای معما و راز های کتاب که همیشه در پایان و به دست پوآرو اتفاق می افته به طور دقیق و حساب شده ست به طوری که ما متوجه نقطه گذاری ها در سراسر کتاب به دست کریستی میشیم که پوآرو با توجه به سوالات کاملا به ربط ( که در این کتاب زیاد اتفاق نمی افته و اوج این سوالات رو در ورق های روی میز یا شیطان به قتل میرسد شاهد هستیم) این نقطه گذاری هارو برای ما انجام میده 

- پایان کتاب برای من متفاوت و بی نظیره اما نه از اون تفاوت هایی که در مرگ راجرد آکروید طرف هستیم ( که نمی پسندم) از نوع اون پایان ها که تا مدت ها میشه به ایدهٔ کریستی درود فرستاد. 
بار اول که برای من بار شگفت زده شدن بود و بار دومی که کتاب رو خوندم بیشتر روی سرنخ ها تمرکز کردم و دیدم که بله و چقدر هوشمندانه حل معما وجود داره 

- درمورد فیلم ها و سریالش خب رسما میتونم به فیلم کنت برانا لقب سیرک دلقک ها رو بدم که با اون همه خرج و بازیگرای معروف و مشهور این چنین مفتضحانه کتاب رو روایت میکنه 
کنت برانا پوآرو دیگری رو برای ما میسازه، تا به حال من در هیچ کدوم از کتاب های پوآرو ندیدم که پوآرو بر سر کسی فریاد بزند و یا کسی را قاتل خطاب کند ولی در جای جای فیلم این اتفاق می افته و در تلهٔ کلیشه های فیلم های کاراگاهی گرفتار میشه 
اما فیلم سیدنی لومت و سریال دیوید ساچت از وضعیت بهتری برخوردارند ( سریال از فیلم بهتر) ولی هیچ کدوم به کتاب نمی رسند 
هیچ کدوم خانم هوبارد ( هابارد) کتاب رو برای من شکل نمیدن و در تصویر گری خانم هابارد نا موفق اند 

پی نوشت : در مواقع مطالعه پوآرو ، همیشه در تصوراتم پوآرو رو به شکل انیمیشن سریالی که براش ساختن تصور میکنم نه بازیگران متعدد این نقش 
پی نوشت : انیمیشنش بی نظیره 
 
        

          از نظرم به نسبت فانتزی هایی که در فضای مجازی بین مخاطبان ترند شده،قوی تر بود و برای اولین نقطه قوت به همزمان پیش بردن جریان داستان اشاره میکنم.مهارت نویسنده در این امر به خوبی نمایش داده شده و تونسته هر دو جریان رو جذاب و با هماهنگی خوبی پیش ببره و فصل های کوتاهی که با هیجان تموم میشد از ویژگی های مثبتی بود که نویسنده برای بهتر پیش بردن همزمانی جریان استفاده کرده.دومین نقطه قوت این کتاب پیش زمینه ایی برای جلد بعدی داشتن بود که نشون میده نویسنده برای داستان به طور کلی برنامه ایی داشته و مخاطب قرار نیست در جلد دوم با دیتاهای جدید و ناشناخته مواجه بشه
اولین نقطه ضعف به نظرم ضعف داستانی کتاب بود،بخش فانتزی کتاب به خوبی شرح داده نشده بود و همین باعث خلا بخشی از کتاب شده بود.در کتاب ۵ شاخه قدرت وجود داشت که تقریبا فقط قدرت شاخه افسونگر به طور دقیق و با جزئیات توضیح داده شده بود و برای بقیه شاخه ها صرفا به یک اشاره سطحی و توضیح کلی بسنده کرده بود.دومین نقطه ضعف شخصیت پردازی نویسنده بود.نویسنده برای دو کاراکتر اصلی به طور عالی شخصیت پردازی رو انجام داد ولی شخصیت های مکمل به نسبت های متفاوت نقص های پردازشی داشتند به طوری که مادربزرگ کاراکتر های اصلی از لحاظ ظاهری به طور کامل و دقیق توصیف نشده بود و شما برای این کاراکتر صرفا چند ویژگی رفتاری میدونین!
نقطه ضعف سوم عدم توضیح کامل دنیای داستانه،ما درمورد سایر همسایه ها چیزی نمیدونستیم و صرفا به یک همسایه اونم در حد چند دیتای ابتدایی و چند کاراکتر مهم این کشور اگاه بودیم
اگر بخوام به صورت کلی نقطه ضعف کتاب رو بگم،نویسنده در توضیح دادن و توصیف کردن ضعیف عمل کرده و در کتاب های فانتزی این دو معیار جزو معیار های مهمیه برای یک کتاب خوب
درکل از اونجایی که مجموعه اس نمیشه با یه جلد قضاوتش کرد اما به صورت کلی اگر فقط همین جلد رو در نظر بگیریم،خوب بود.
        

          مجموعهٔ 9 داستان فانتزی که از اولین کارای نیل گیمنه. اولشم یه مقدمه خیلی جالب درمورد داستان کوتاه داره که دلم می‌خواست همه‌ش رو به صورت بریده منتشر کنم. :))
اما داستان‌ها... خب داستان‌ها خیلی کوچک و بی‌هیچی بودن. به جز دو سه تا. (پل ترول رو خیلی دوست داشتم و شوالیه‌گری و مرغ خورشید.) برای وقت‌گذروندن تو اتوبوس و این روزهایی که کمی کتاب خوندن برام سخت شده گزینه خوبی بود، اما جوری هم نیست که خیلی پیشنهادش کنم به آدما که وای و آی برین اینو بخونین.
نکته‌ای که تو گزارش پیشرفت‌هامم گفتم و خیلی باعث این احساس شده بود این بود که خیلی خیلی داستان‌ها انگلیسی بودن. خیلی فرهنگ و اسطوره و فضای انگلستان توی کتاب موج می‌زد و وقتی مخاطب اینارو ندونه براش بی‌حس و بی‌معنی می‌شه. مترجم بعضا سعی کرده بود توضیح بده که این چیه و اون چیه و این چه داستانیه و اون چه شعر معروفیه،‌ ولی خب بنظرم اینجور چیزا اینطوری جواب نمیدن. آدم باید بدونتشون و باید باهاشون زندگی کرده باشه تا لبخند به لبت بیاره و بگی ایول. وگرنه اینطوری میشی که: 😐
        

          به همه توصیه میکنم این کتاب را بخوانند. مناسب برای از ده سال تا 100 سال!
        

          یکی از بهترین کتابهاست برای نوجوان‌ها. فهرست جوایزی که برده، پشت جلد کتاب را پر کرده. نه از این جایزه‌های الکی پلکی! جایزه‌های درست و حسابی. داستان نوجوان‌هایی ست که با وجود برچسب "خلافکار" که رویشان چسبیده، راه درست را انتخاب میکنند و با تلاش و پشتکار و امید به سرانجام می‌رسانند.
        

          ایده خیلی خوبی دارد، اما نثر و تصویرگری کتاب متوسط است. میشد خیلی بهتر باشد. به هر حال در این قحطی کتابهای خوب تالیفی، پیشنهادش میکنم.