معلومه که بازم ۵!

یه نویسنده چقدر پردغدغه و هنرمند باشه که توی یه کتاب هم از نژادپرستی بگه، هم قلدری، هم دوستی، هم چاقی، هم رفتارهای بد بزرگسالان، هم بزهکاری نوجوانان، هم شرایط آب و هوایی کشورش، هم خرافات، هم ادبیات عامه، هم عشق، هم وراثت، هم این‌ها رو توی یه قصه‌ی قشنگ کنار هم بنشونه!

+ اممم... فقط نفهمیدم چی شد که استنلی و زیرو وارث همه چی شدن! 
        

          همه کتاب‌خوان‌ها در زندگی‌شان لحظاتی داشته‌اند که کتابی را یکهویی و بدون دلیل منطقی و فکر قبلی برداشته باشند و مطالعه کنند. حتی آنهایی که ادعای کتاب‌خوانی دارند هم از این قاعده مسثنی نیستند! صد البته منم به عنوان یک کتاب‌خوان معمولی هم از ماجرا خارج نیستم! ماجرای من و لوییس سکر و کتابش آخرین گودال هم شامل همین ماجرا می‌شود. من آخرین گودال را به دو دلیل خریدم،اول اینکه چاپ قدیم بود و ارزان‌قیمت، دوم به‌خاطر مترجمش مرحوم حسین ابراهیمی(الوند)! رفته بودم به کتابفروشی یکی از دوستانم در مشهد سر بزنم که این کتاب را به همره دو کتاب دیگر آنجا دیدم و با یک حساب سرانگشتی حساب کردم خریدنش ضرر ندارد! یعنی ذره‌ای به فرم و محتوای کتاب کاری نداشتم!
کتاب را گرفتم دستم و خواندنمش. بعد که تمام شد، گفتم این کتاب بعید است یک کتاب معمولی باشد. گوگل که کردم، دیدم بله! جزو خوبان روزگار است! چقدر هم من بخت‌یار بودم که خواندن چنین کتابی به چنین شکلی نصیبم شد! خب از حاشیه بگذریم و برویم سر اصل مطلب. اصل خوب بودن این کتاب در چیست؟
داستان آخرین گودال، داستان پسر چاق خپله‌‎ای است به اسم استنلی که اتهام دزدی‌اش ثابت شده است و باید دوران محکومیتش را در یک دارالتأدیب مخصوص نوجوانان بگذارد. جایی به‌غایت گرم، به‌شدت خطرناک و دور از شهر و شهرنشینی! آخرین گودال داستانی است دور از شلوغی و هیجان روزمره.
لوییس سکر یک قصه خوب برایمان تعریف می‌کند(کتاب داستان در داستان است و نوشتن چنین چیزی برای مخاطب نوجوان واقعا سخت است، حتی می‌شود گفت جنس اینجور کتابهای نوجوان نادر است!) شخصیت‌های نوجوانش زنده و پویا هستند(آدم را درگیر می‌کند، نهایت هم‌زادپنداری را در آدم ایجاد می‌کند و حتی دلش می‌خواهد جای استنلی باشد و درد ترکیدن تاول‌های کف دست را حس کند!) فضاسازی‌اش آدم را درگیر می‌کند(بعید است این کتاب را بخوانید و از خواندنش احساس گرمازدگی نکنید و ترس از خزنده‌های گزنده، به جانتان نیفتد!)
به علاوه تمام این ویژگی‌های مثبت، عنصر تربیتی در آن خیلی خوب درآورده شده است. صد البته چارچوب‌های فکری ما به عنوان مخاطب ایرانی مسلمان با یک نویسنده آمریکایی مسیحی تفاوت‌هایی دارد اما کلیت نگرش تربیتی کتاب بسیار خوب است. هم به عنوان مخاطب چیزی یاد گرفتم، هم به عنوان نویسنده روی نوشتنم اثر گذاشت و هم در اولین فرصت، این کتاب را به خواهرزاده‌ام می‌دهم که بخواند! واقعا جنس خوبی است!
پ.ن: بعدها به چند نفر از دوستان نوجوان‌نویس معروف گفتم که آخرین گودال را خوانده‌ام. آخرین گودال بین نویسنده‌های نوجوان کتاب شناخته شده‌ای است و حتی الگویی برای نوشتن در زمینه نوجوان‌نویسی.
پ.ن2: علاوه بر نشر قدیانی، نشر پریان هم این کتاب را با عنوان گودال‌ها منتشر کرده است. علت اینکه مرحوم ابراهیمی عنوان «holes»  را به آخرین گودال تغییر داده است را نمی‌دانم.

https://behkhaan.ir/book/e7a74782-8927-46d3-b5a7-18e80b94f623?inviteCode=FE9EFC98EBE
        

          با این نویسنده از طریق این کتاب آشنا شدم. نویسنده خیلی خاصی است بعد هم کتاب «ته کلاس ردیف آخر صندلی آخر» را خواندم. به نظر من این کتاب آخرین گودال بهتر از کتاب ته کلاس ردیف آخر است. نویسنده خیلی خلاقی است و آن زمان که آخرین گودال را می خواندم به نظرم بهتر از هری پاتر آمد و تعجب کردم که چرا کتاب مهجور است و آن طور که باید مورد توجه نیست. یک کم جهانش برای بچه های ایرانی یا حتی سایر جهان ناآشناست. شاید برای این آن طور که باید مخاطب ندارد.
        

          هم داستان قشنگی داشت و هم فضا سازی عالی به طوری گرما رو میتونستی از تک تک کلمات حس کنی. کلا بنظرم داستان هایی که این نویسنده دارد واقعا قشنگه.
        

          از کتابهای فوق العاده ای که خوندمه :)
خیلی لذت بخش بود. ظرافت و دقت و ارتباطهای جالبی که توش بود برام توی اون سن جذابیت خاصی داشت
        

          از بهترین کتاب هایی که خوانده ام. بهترین تعبیر شاید این باشد که همه چیز این داستان همان جایی است که باید باشد. اینقدر لذت بردم که از این نویسنده هر چه ببینم خواهم خواند
        

          یکی از بهترین کتابهاست برای نوجوان‌ها. فهرست جوایزی که برده، پشت جلد کتاب را پر کرده. نه از این جایزه‌های الکی پلکی! جایزه‌های درست و حسابی. داستان نوجوان‌هایی ست که با وجود برچسب "خلافکار" که رویشان چسبیده، راه درست را انتخاب میکنند و با تلاش و پشتکار و امید به سرانجام می‌رسانند.
        

          میشه یکی بگه چرا انقدر خووووب بود . دیوونه م کرد. امیدواری و تلاش دو تا کلید واژه ی اصلی این کتاب ه.
        

          چند سال پیش این کتاب رو داخل قفسه کتابخونه دیدم  و بخاطر جوایزی که برده بود تصمیم گرفتم بخونمش 
جدای از داستان جالب و عجیبش این کتاب فضای داستان رو خیلی خوب شرح میده بطوری که هنگام خوندن این کتاب لحظه به لحظه داستان زندگی "استنلی یلنتس" رو تصور می‌کنید.
.
.
‌.
 (اسپویل)
.
.
.
از اول ورودش به اردوگاه بازپروری تا فرار از اردوگاه و تبرئه شدنش از جرمی که مرتکب نشده
        

          من این کتاب رو به اسم گودال ها و ترجمه دیگری خواندم که به نظرم خوب بود.
تعریف لوییس سکر و کتاب های خوبش رو شنیده بودم و و از اين کتاب شروع کردم.
داستان بین گذشته و حالِ قهرمان اصلی یعنی نوجوانی به اسم استنلی، اجدادش و مکانی به نام گرین لیک در گردش است.
به دنبال یک اتفاق ساده، یک ماجرای باور نکردنی و جرمی سخت گرییان این پسر رو می گیرد و برای جبرانش به اردوگاهی با قوانین و قواعد سخت برده می شود.
اردوگاهی که سرنوشت اون و دوستانش رو تغییر میده....
        

          کتاب را اتفاقی از کتابخانه ی مدرسه امانت گرفتم. یک زنگ بیکار بودم و بچه‌ها توی حیاط، هوا بارانی بود و دو تا معلم دیگر همراه بچه‌ها بودند. از بیکاری و باران به کتابخانه پناه بردم و کتابی را که بارها و بارها تعریفش را شنیده بودم برداشتم. کمی خواندم و بقیه‌‌اش ماند برای شب. در کمتر از یک روز، وسط کارهای خانه، مهمانی شام، بچه‌ی مریض و ویراستاری ترجمه خواندمش. درواقع بلعیدمش. (هرچند که بخاطر حضور جک و جانورها توی کتاب ترجیح می‌دهم نبلعیده باشمش)

چقدر حاشیه رفتم. از خود کتاب چه بگویم؟ نویسنده‌اش لوئیس سکر است دیگر. واقعا انتظار دارید کتاب جذابی نباشد، با بچه‌ها و آدم‌های واقعی_ خیلی واقعی_ مهربانی و فرصت‌های کوچکی که فقط خدا می‌داند سر راه هرکداممان چندتایش را گذاشته و ما ندیده گرفته‌ایم؟

کتاب‌های لوئیس سکر یادم می‌اندازند آدم بودن است که ارزش دارد.
        

          کتاب خیلی خوبی بود. اوایل کتاب یه مقدار برام کسل کننده بود ولی رفته رفته برام جالب تر شد.
        

          کتاب جذابی بود.
روان بود.
و ما احساسات شخصیت ها را در مواقع مختلف درک میکنیم.
داستان کشش داشت.
توصیف ها از مکان و شخصیتها طولانی و کسل کننده نبود اما خواننده می توانست داستان را دقیق تصور کند.
        

          بد نبود. معما گونه و جالب پیش رفت اما انگار آخرش نویسنده دیگه حوصله نداشت. توی سه صفحه یه دفعه تمومش کرد.!
        

          اگر به ادبیات فانتزی علاقه دارید، اما فضاهای جنبل جادویی هری پاتری دل تان را زده و حوصله‌ی روح و جن هم ندارید، من  «گودالها» را به شما پیشنهاد میکنم.
 در  فضای عجیب  «گودالها» که اولش رمان‌های آخرالزمانی را یادمان می‌اندازد (اما آخرالزمانی نیست) نوجوانان بزهکاری داریم که دوره ی تادیبشان محکومند در بیابانی که زمانی یک زمین آباد بوده، گودال‌های عمیق حفر کنند. این سرنوشت آنهاست، اما هرکدامشان در مواجهه با این سرنوشت چه کنش‌ها یا واکنشهایی را انتخاب می‌کنند؟ 

رمان شخصیت پردازی عالی دارد، و چند خرده داستان‌ جذاب که در انتها به هم می‌رسند و طرح یک پرسش اساسی را میریزند:
بدبیاریهای ما در زندگی ناشی از طالع نحس مان است یا انتخاب‌های مان؟
        

          نوجوانی كم‌رو و چاق به نام «استنلی»، به خاطر جرمی كه مرتكب نشده، محكوم می‌گردد تا به اردوگاه بازپروری نوجوانان «گرين ليک»، برود. اين اردوگاه در صحرایی كويری و لم‌يزرع، در ايالت تگزاس واقع است، او تقصير اصلی اين اتفاق را بر گردن بداقبالی خود (كه در خانوادۀ آنها مسئله‌ای ارثی و بازمانده از پدر پدربزرگش تلقی می‌شود!) می‌اندازد...
«لوئیس سکر» اصولاً به روایت ماجراهای نوجوانان پردردسر علاقه دارد و «گودال‌ها» هم درباره یک نوجوان چاق و بی‌عرضه است که ناخواسته به دردسر می‌افتد! داستان فضای خاصی دارد و همواره در مرز باریک رئالیسم و فانتزی حرکت می‌کند که خب هیچ ربطی هم به رئالیسم جادویی و سوررئالیسم ندارد! دوستی خاصی که بین استنلی و «زیرو» (یکی از نوجوانان اردوگاه) شکل می‌گیرد از هر قلمی برنمی‌آید. گودال‌ها نه‌تنها برای نوجوانان، بلکه برای بزرگسالان، ارزش خواندن دارد.