جزئیات پست

من عاشق کتاب آن شرلی ام. به خاطر اینکه زندگی خالصه.... آن بزرگ میشه، دانشگاه میره، ازدواج می کنه و بچه دار میشه و تلخی و شیرینی رو تجربه می کنه. یادش بخیر وقتی داشتم با قطار می رفتم تهران برای دانشگاه یاد جلد سوم آن شرلی افتاده بودم

"آن" خیلی دوست داشتنی، تحسین برانگیز، شوق انگیز، خیال پرور و 
فارغ از دنیای داستان، برای واقعیت زیادی ناامید کننده نیست؟! 
همین مجموعه ای که از خلق ها و عادت ها برایش برگزیده شده. همین همه چیز تمام بودن . همین کم نیاوردن. همین رو به جلو ، رو به جلو بودن‌. همین موفقیت علی رغم ناملایمات زمانه‌. 
که خیلی هم عادی جلوه می کند. 

پشتکار و کم  نیاوردنش برای من کفایت می کند
که روانم عمیقا مرا به خاطر فاصله ی انکارناپذیری که با شخصیت آن شخص شخیص دارم، سرزنش و شماتت کند. 
....
این ها البته مانع نمی شود که اگر دوباره انیمیشن یا سریالش پخش شود، بنشینم و ساعت خوشم را با دیدنش بسازم.

ان شرلی، جودی ابوت، و اخیرا همه کارکترهای دختران جوان تمام کمپانی‌های انیمیشن‌سازی، انگار همگی سخنرانان همایش «زن خوب، زن برون‌گراست» هستند. همایشی که موظف است به دنیا ثابت کند باید از قدرتی که در عطوفت و تاثیرگذاری‌ای که در ظرافت و  کمالی که در زیبایی و لطافت یک زن بود، عبور کند. 
حتی مادام‌بوآری و آناکارنینا و  بث‌شیبا  پشت سر کوردلیا در ردیف پیشکسوتان نشسته‌اند به تشویق‌.

نمی‌دانم  اول ذائقه‌  کدام تغییر پیدا کرد مردم یا ادبیات؟  اما هرچه بود دنیا به سمت خرق عادت‌ها و شکستن تابوها و ظهور تعریف‌های جدید و اومانیستی از انسان میرفت  و زنان ادبیات، با  صداهای آهسته و غمزه‌های معشوقه‌وار و دامن‌های بلند و پرچین و کلاه‌های بزرگ و تور دار،  توان دویدن  پشت سر  این قطار سوت‌کشان مدرنیته‌ را نداشتند.