آن شب با خاطرجمعی خوابیدم. با خاطرجمعی از اینکه تا وقتی آدم‌هایی مثل جعفر مدرس صادقی هستند دنیا هنوز جای خوبی برای زندگی کردن است. جای قابل تحملی برای زندگی کردن است. و فکر کردم خدایا از من نعمت گوش دادن به قصه های جعفر را نگیر و شعور فهمیدن آنها را بهم ببخش

فکر می‌کنید آدم از چی می‌میرد؟ از گرسنگی؟ از سیگار؟ از غصه؟ نه.

ما مردها راحت ترین راه را انتخاب کرده ایم. این که برویم جنگ و بمیریم. و آن کار شاق را گذاشتیم برای آنها. زندگی عادی را. باری که زیر آن کمر راست نمی توانی کرد و ما مردها با جنگ از آن فرار می‌کنیم

نويسنده‌ها معمولا هنگام خلق كاراكترهای زن به دام دو الگوی افراطی و کهن باكره و بدکاره می افتند. زنها معمولا يا باكره‌های معصومِ خنگي از آب درمی آيند كه تنها نكته‌اشان زيبايی و معصوميت‌شان است يا آتش‌پاره‌هايی كه خلق از دستشان بی آسايش‌اند. از كاردرآوردنِ زنی كه گوشت و پوست دارد و در عين زن بودن، آدم است هميشه كار سختی بوده است

یک کارهایی را فقط ادبیات می تواند برای آدم بکند. نه حتی پدر و مادرت. نه حتی خواهر و برادرت. نه علم. و نه ثروت. که حالا دیگر می دانیم هیچ کس واقعا نمی داند کدامش بهتر است