این رمانِ فلسفی، پنجره ای رو به سویِ نسلی جدید است. نسلی که از دلِ جنگ و خودخواهی بیرون آمده اند و از انتهایِ خونریزی، آغاز شده اند. نسلی که با درد متولد شده اند و حالا که آمده اند حرفهایشان هنوز از حنجره درنیامده در نطفه خفه شده است. نسلی که رفتارشان بویِ اعتراض و پشتِ پا زدن به هنجارهایی را می دهد که هستی و آزادیِ بشری را در بندِ خود کشیده است. لنی، شخصیتِ اصلیِ رمان، جوانِ بیست ساله ای است که پدرش را در جنگ از دست داده است. مادرش او را ترک گفته و او منزجز از شرکت در جنگ ِ ویتنام، وطنِ خود، آمریکا، را رها کرده و به کوه هایِ آند در سوییس پناه آورده است. حال تنها چیزی که مانده است، تنها اکسیری که رومن گاری به عنوانِ دلیلِ بودن معرفی می کند، عشق است. عشقی که هم چون چسب وجود و هستیِ انسان را به زندگی اش می چسباند و همه چیز را قاعده مند می سازد. عشقی که فداکاری می بخشد و حسِ وابستگی. عشقی که معنایِ هستیِ بشری است.