چقدر کلمه کم دارم برای بیان احساسی که از خوندن نوشته‌های شما بهم دست می‌ده…
شگفت‌زده می‌شم هربار. ❤️

اگر اون شب پنج‌شنبهٔ هفتهٔ قبل بوده باشه می‌تونم یه دونه از این 🤝🏻 ایموجی ها بذارم، بگم که من هم در همون ساعات، یه گوشهٔ دیگه‌ای از شهر، تو مسیر رسیدن به مترو زیر شیلنگ آسمون بودم و می‌خواستم میلم به ماجراجویی رو در چنین کار احمقانه‌ای ارضا کنم. بعد خوشحال بشم که اون تجربهٔ بی‌دلیل‌ْسخت احتمالاً من رو با نخی نامرئی به حبیبه جعفریان وصل کرده. :)

چه‌قدر قشنگ می‌نویسید شما، خانم! 🌱

خیلی قشنگ بود👍🏻

شما یکی از نویسندگان محبوبم هستید.
پی ام اس غروب تهران را خیلی خوب توصیف کردید. انگار همه دعوا دارند. 
کلان شهرها همینطورند. اصفهان هم . 
اما خداروشکر .  شهر قم هنوز اونقدر بزرگ نشده که دچار عواقب بلوغ شود. اگرچه در حال گذار دوره نوجوانی است و من نگرانش هستم. نگران کودکی و دخترانگی و اخلاص از دست رفته شهرها.

چند وقتی‌ست که بی‌اجازه‌تان، در جمع رفقایم، شما را حبیبه‌ی دلها صدا میکنیم خانم جعفریان عزیز. ممنون که برایمان از تکه‌های وجودتان می‌نویسید.

ممنونم که می‌نویسید. ممکنه نتونید تصور کنید که چطور با کلمه‌هاتون همراه می‌شم و اون زن رو نشسته بر زمین کنار پله‌برقی می‌بینم و دوستش می‌دارم. اما بدونید بارها با خودم گفته‌ام کاش می‌تونستم مثل حبیبه جعفریان دست کنم توی جیبم و مشتی کلمه بیرون بیارم که به زنده‌ترین شکل احساسم رو نشون بده. ممنونم که می‌نویسید.

با خواندن شما چقدر «کاش» توی حباب‌های نازک از کله‌ام بیرون می‌زند. در انتهای کاش،کاش کردن‌های حبابی، خدا را شکر می‌کنم که به این دنیا یک حبیبه هدیه داده آن‌هم از نوع جعفریان😘❣️

من شمارو خیلی دوستدارم، خوب!
همین دیگه.