اومبرتو اکو را قبل از اینکه سال گذشته به رحمت خدا برود، عالم‌ترین آدم روی کره‌ی خاکی می‌دانستند. با‌این‌حال، اکو یک قصه‌گوی قهار است و با‌این‌که در رمان‌هایش غالباً به زمان‌های قدیم سفر می‌کند و پای فلسفه و نظریه را هم وسط می‌کشد، چنان شما را درگیر داستان‌هایش می‌کند که تا مدت‌ها اسیر جهان داستان‌هایش می‌مانید. نشر روزنه همت کرده و چند رمان مهم اکو را به فارسی منتشر کرده است، از جمله مشهورترین رمانش «آنک نام گل» که قبلاً به نام «نام گل سرخ» در ایران چاپ شده بود و این بار با ترجمه‌ی گیراتر و پاکیزه‌تر رضا علیزاده منتشر می‌شود. از کارهای دیگرش: گورستان پراگ، آونگ فوکو، بائودولینو. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
          

            📚 مـرا با خودتـــ ببــر
دمشــق، ســال ۲۱۸
📖صفحه۲۹

_ راستی مـادر! فرشته‌ها اسم دارند؟
مادر پشت چشم نـازک کرد و رو برگرداند.
_ من از کجا بدانـم! وقتی عزرائیـل به دیدنم آمد، ازش می پرسم!
_ دور از جان، مـادر!
ابراهیم پشت در اتاق‌، دستار به سر انداخت.
کفش چرمی‌اش را پوشید و بندهایش را دور ساقش پیچید و گره زد.
_ فرشته‌ها هم لابد اسم دارند؛ مثل منا، طوبا، ایما، سما، علیا، حلما، لعبا، شیما، آمال.
_ نادان! مگر فرشته‌ها دختــرند.
_ می دانم. آنها زن و مرد ندارند، اما من دوست دارم اسم فرشته‌اند «آمال» باشد.
مادر بالش را خواباند و دراز کشید.
_ اگر تو در این دنیا فرشته‌ای داشته باشی، اسمش «حبه» است.
ابراهیم با بدگمانی به مادر نگاه کرد.
_ حبه؟
_ دختر عبدالکریم بازرگان را می گویم...

🔴 بخشی از ابتدای کتاب مسابقه کتابخوانی مرا با خودت ببر را خواندید، اگر دوست دارید در قرعه کشی 
🎊 ۹کمک هزینه سفر به عتبات و عالیات و زیارت مرقد "امام جواد علیه السلام"، باشید این کتاب را با تخفیف از سایت به‌نشـر تهیه کنید.
📨 www.behnashr.com
          

            روایت معماگونه داستان ترغیبم کرد که به سرعت کتاب را به پایان برسانم.داستان طلبه ای که برای تبلیغ به روستایی میرود و نحوه برخورد او با مسائل مردم روستا مثل اختلافات شیعه و سنی، اعتقادات خرافی، ازدواج ، حلال و حرام و ... به استناد آیه های قرآن برایم جالب بود به خصوص استفاده از داستانهای قرآنی در بطن زندگی آدم های روستا .
اما در انتهای کتاب تخیل و رویا پردازی نویسنده در ادامه روایت داستان مرا در بهت و گیجی برد که انتظار آن پایان را نداشتم.اما خواندن این کتاب را پیشنهاد می کنم🌸
          

            زمانی که کتابی را میخرم عادت دارم چند صفحه از آن را بخوانم؛ اما وقتی این کتاب را شروع کردم دیگر نتوانستم زمین بگذارم.
این کتاب میتوانم بگویم یکی از روان ترین و جذاب ترین  رمان هایی ست که خواندم و فضاسازی داستان عالی ست؛ طوری که حس میکنی وسط صحنه های داستان نشستی و اطرافت داستان در حال اتفاق افتادن هست ولی پایان بندی داستان اینطوره که احساس رهاشدگی به من دست داد؛ چراکه تعدادی از شخصیت های داستان که وقت زیادی برای پردازش آن ها گذاشته شده بود وضعیت نامعلومی در انتهای داستان داشتند.
با تمام این اوصاف من خواندن این کتاب رو توصیه میکنم چراکه یکی از رمان هاییست که وضعیت قشر ضعیف جامعه را از وجوه متفاوت(فرهنگی،اقتصادی و...) به تصویر می کشد و جزئیات روزمرگی آن ها را به نمایش می کشد.
          

            داستان‌های کوتاه رومن گاری رو به اندازه‌ی رمان‌هاش دوست ندارم، اما دلیل نمی‌شه که نخونم‌شون :))
۵ داستان کوتاه از رومن گاری تو این کتاب اومده؛ سه تای اول برشی از زندگی آدم‌هایی رو در حاشیه‌ی جنگ جهانی دوم روایت می‌کنه و دو داستان آخر درباره‌ی آدم‌های هنردوست هست که اعتبار و آبرو و اصالت هم براشون مهمه.
          

            آن آدمی که "سرشار از آن نوع عقل و شعوری بود که به حماقت نزدیک است"، تصمیم می‌گیرد از زندگی لذت ببرد و بعد هر کجا که می‌رود؛ از قضا دردسری و داستانی و ناکامی‌ای. یاد آقای همساده‌ی مجموعه‌ی کلاه‌قرمزی افتادم.
زبانِ طنازِ گی‌دو موپاسان نقطه‌ی قوت این کتاب است، مثل این عبارت‌ها "سمت راست نمایندگانی از همشهریان کپک‌زده، جداشده از همسر، خشکیده در تجرد و کلافه از فرط انتظار، روبروی گروهی از همشهریانِ اصلاح‌کننده‌ی بشریت بودند که هرگز ریش و موی خود را کوتاه نکرده‌ بودند".
و پایانِ لنگ در هوا، به قدری که نمی‌شود گفت پایانی وجود داشته که ما درباره‌ی باز یا بسته بودنش حرف بزنیم، نقطه‌ی ضعف آن.
خب پس بخوانیم یا نه؟ به خواندنش می‌ارزد، بله. :)
          

            ارکان داستان بر مفهوم اعتراض و مطالبه گری بنا شده است و نویسنده می کوشد در کنار این دو مقوله، کرامت انسان را نیز در داستانش ساخته و پرداخته نماید. بنا براین موقعیت هایی را خلق می کند که چاره ای جز انتخاب وجود نداشته باشد.
فضا و لوکیشن داستان از همان ابتدا سبب می شود که یاد رمان آتش به دود از نادر ابراهیمی زنده شود. «یموت ها» و «گوکلان ها»
اما داستان « ماتی خان» حس و حال متفاوتی دارد. میخ داستان در همان فصل اول، محکم کوبیده می شود و مخاطب را به وسط قصه پرتاب می کند. بعد از آن نویسنده برمیگردد و به ایجاد لایه های شناختی داستان، در ذهن مخاطب می پردازد و قدم به قدم از نقطه صفر، خط روایت داستان را میپیماید.
قصه را دانای کل روایت می کند و اتمسفر داستانی خوبی از معیشت ترکمن ها می سازد. اگر چه در آغاز قصه مخاطب با واژه های غریبی مواجه می شود اما رفته رفته واژگان عادی می شود و در پایان او از  زندگی ترکمن ها اطلاعات خوبی به دست آورده است.
نویسنده در داستانش از عناصری یاد می کند که در حیات ترکمن ها نقش اساسی دارند. با این همه مخاطب ایرانی از ماجرای آن خبر دارد. اسکان اجباری ترکمنها در حوالی رود اترک و از قدرت افتادن خان های ترکمن، در زمان رضا خان، داستان نا آشنایی نیست اما تصویر کردن این  داستان بر اساس موقعیت های دراماتیک تازه، حرف های نو و جذابی برای گفتن دارد.
نویسنده در بیان شخصیت اصلی داستان، دست خود را باز میگذارد و داستان را بر مدار شخصیت اصلیاش میچرخاند. ماتی خان، تاثیرگزار و منعطف ساخته و پرداخته می شود. با این همه گاهی نیز می بینیم که پیاز داغش را زیاد می کند و مخاطب با خود می گوید: « که چنین خوب چرایی؟ ماتی خان!»
با این حال اصلی ترین نقطه قوت داستان شخصیت ماتی خان است. سعی شده است که شخصیت بر اساس واقعیت حتی عینیت ترسیم گردد. بنابراین مخاطب می تواند او را حس کند و با همذات پنداری نماید و در فراز و فرود داستان اتصال حسیاش را با او از دست ندهد.
جز شخصیت، میزانسن صحنه هم برای مخاطب عام نو و خاص است. نویسنده دری از تاریخ را به روی مخاطب میگشاید که جز گذشت زمان، فرهنگ خاصی نیز دارد. معیشت و آداب و سنن مردم ترکمن با واژگانی برخواسته از زبان و معیشت ترکمن ها، بر جذابیت قصه می افزاید.
نویسنده به خوبی تجربه زیستی خود و مردمان هم ریشه اش را دراماتیزه می کند و از دل آن داستانی بیرون میکشد تا ضمن پرداختن به قومیت خویش و معرفی آن به عنوان فرهنگ، بتواند دغدغه هایش را مطرح کند و به مفاهیم عالی انسانی نیز بپردازد.
از دیگر ویژگی های فرمی داستان، قصه پر افت و خیز مبتنی بر پیرنگ منسجم آن است.
داستان منسجم پیش می رود و عناصرش بهم وفادارند. یعنی در داستان خرده روایت هایی را نمی بینم که از خط داستانی بیرون زده باشند. و خرده روایت ها همجهت با قصه و در تکمیل آن از پی هم گفته میشوند.
داستان ماتی خان بر اساس یک مطالبهگری اجتماعی پیش میرود . جامعه ای که بر افراد خاصش تاکید می کند. یعنی در داستان ماتی خان هم فردیت مطرح می شود و هم جمعیت.
دوره زمانی که داستان را در بر می گیرد. دوره گذر و پوست اندازی است. انسان هایی که کم کم به باور و بیداری می رسند و با مفهموم « مطالبه» آشنا می شوند. به همین دلیل است که می گویم داستان از فردیت و احساس برخورداری از حقوق فردی، ریشه می گیرد تا به اعتراض و خواسته های اجتماعی و رسیدن به حقوق و کرامت انسان در نوع خود می رسد.
ریتم داستان با داده های داستان متناسب است. این که بگویم قلم ساده و روانی دارد البته حرف مهمی نیست در مورد این داستان اما نویسنده توانسته است ریتم را بر فرم سوار کند پس مخاطب در مواجهه با داستان به دردسر نمی افتد و مخاطب عام را نیز به دنبال خود می کشاند. در حال مخاطب خاص هم حرف های تازه ای برای خواندن پیدا میکند.
از سوی دیگر چالشی که در دل داستان مطرح می شود و قهرمان را میان سپیدی و سیاهی می اندازد، باز هم از دل فرم داستان بیرون می آید و نتیجه اش همان حسی است که کلمات در مخاطب می نشانند. مخاطب به لحاظ حسی درگیر شخصیت می شود و به نظر من این مهمترین دستاورد داستان است. زیرا حس زبان هنر است و رمان عرضه هنر.
مخاطب هم به لحاظ شهودی و هم به لحاظ عینی، قهرمان داستان را همراهی می کند.
به همین دلیل است که می گویم ارکان داستان ماتی خان بر شانه های « ماتی خان» استوار است و حتی از دل این همه حادثه نشسته در داستان می خواهم ادعا کنم که با یک رمان شخصیت محور روبه رو هستیم تا حادثه محور.
حادثه های داستان همه آمده اند که شخصیت اصلی خود را به رخ بکشد و دست به انتخاب بزند.
یکی از شکوهمندترین تصاویری را که میتوان در داستان ها پیاده کرد، خلق موقعیت انتخاب و قرار دادن قهرمان در تنگناست که  آقای اونق به خوبی در داستان پیاده اش می کند.
در دنیای امروز، از آنجا که مخاطب بیش از قبل به معنا گرایش پیدا کرده است، داستان هایی با گره های انسانشناختی مورد پذیرش بیشتری از سوی مخاطب جدی ادبیات قرار می گیرند.
در داستان ماتی خان هم همین انتخاب و گذر از میان بدنامی و نیک نامی مردی که همه ما به ایمان داریم، داستان را غنی میسازد.
با تمام ویژگی های خوب داستان کاش به جنبه بصری هنر در انتخاب و طراحی جلد رمان بیشتر پرداخته میشد و کمی نیز از اطناب واژگان در بیان صحنه صرف نظر میگردید.
و مهمتر از این دو نکته هر چقدر نویسنده در بیان مکان موفق و موثر حرف می زند، در بعد زمان کمیت داستانش می لنگد. بهتر می دانم بگویم ،رمان ماتی خان لازمان است.
«در میانه فصل برف، بهار بود انگار. لبها خودبهخود به خنده باز میشد و اشک ها بیاختیار از چشم ها می جوشید. پسری در آغوش پدر، با خنده میگریست. مادری دخترانش را در زیر بالهایش گرفتهبود. کینهها رفته بود. عید بودعید.»
          

            چند روزی هست تمامش کرده‌ام اما سرماخوردگی ناگهانی کار دستم داد و از همه چیز افتادم!
یک داستان علمی‌تخیلی در زیرگونه بازگشت به گذشته که دغدغه و تمرکزش تغییر هوشمندانه تاریخ جنگ جهانی دوم است. ماجرای کتاب از میانه اتفاقات آغاز می‌شود و ما خُردخُرد با پیش‌داستان و اتفاقات قبلش آماده می‌شویم و کتاب که از نیمه می‌گذرد دیگر سرتاسر درگیر اصل داستان هستیم.
قهرمان داستان، هیو استنتن، از سال 2025 به گذشته برمیگردد، به سال 1914. تا جلوی اتفاقاتی را که منجر به جنگ جهانی اول شد  بگیرد. تمرکز اصلی کتاب تا سه چهارم کتاب، بر همین نقشه هیو و اتفاقات پیرامونش است اما به هفتاد هشتاد صفحه آخر که نزدیک می‌شویم چیز دیگری انتظارمان را می‌کشد!
ورای فرم و شخصیت پردازی و تحقیقات نویسنده در نشان دادن اروپای ابتدای قرن بیستم، که خوب و استاندارد و قابل قبول است مسئله فلسفه تاریخی است که در زیرمتن کتاب جریان داد. فلسفه تاریخی که در فرم داستان هم اثر خودش را گذاشته و دو چیز جدا از هم نیستند. با این حال، رویکرد محتوایی کتاب در زمینه فلسفه تاریخ گرچه واقع‌بینانه است اما به مذاق محتوایی من یکی که خوش نیامد. گرچه از اصل قصه خوشم آمد و از خواندنش لذت بردم.
کتابی است که طرح جلد غلط‌اندازی دارد و نمی‌دانی پشت این طرح جلد ضعیف، چه داستان جذابی قرار دارد! البته فکر نکنید طرح جلد اصلی خوب بوده است! نه! همان هم چنگی به دل نمی‌زند اما طرح جلد ایرانی برای خودش نوبر است.
در کل خواندنش را توصیه می‌کنم؟ اگر به این زیرگونه از ادبیات علمی‌تخیلی و اروپای قرن بیستم علاقه دارید، بله. گزینه مناسبی است.