تنها علتی که در وهله اول وسوسه م کرد که این کتاب رو بخرم این بود که یه کتاب به اسم من وجود داره؛ ولی خب در ادامه هم با خوندن کتاب چیزی به انگیزه هام اضافه نشد...
وقتی کتابی نوشته میشه تحت عنوان" نثر و داستان" انتظار میره که اون کتاب حداقل  یه"انسجام کلی" و تا حدودی" پردازش شخصیت" داشته باشه، اما من توی این داستان نه انسجام کلی ای حس کردم و نه  پردازش شخصیتی...
نه شخصیت خود یحیی ، نه حانیه و نه حضرت زهرا که نهایت داستان به ایشون میرسید، مورد توجه و پردازش قرار نگرفته بود؛ ولی خب از حق نگذریم توی داستان هم لحظه و هم جملات قشنگی بود که آدم رو با احساساتش روبرو میکرد...
و نهایتا میتونم بگم کاش حامد عسکری بپذیره که شاعره و تمرکزش رو روی شعر بگذاره که با تخیل و هنرش میتونه توی این زمینه خیلی مفید تر باشه.
        

                این یادداشتم رو با ذکر این نکته شروع میکنم که قبل از هرچیز باید بپذیریم که حامد عسکری یه شاعره و نه یه نویسنده..‌.
با لحاظ کردن این موضوع میشه گاهی استعاره های بیش از حد و پرش های زیادِ متن رو نادیده گرفت و با لطافت بیشتری درباره این کتاب صحبت کرد.
حقیقتا با نکاتی که بالا گفتم باز هم کتاب به شدت خوندنی و روونه و درعین حال تو رو  میبره به  مسجدالاحرام،بقیع و مسجد مباهله و فضاسازی خیلی خوبی رو توی کتاب رقم میزنه.
نتیجتن با تموم نکات مثبت و منفی ای که درباره کتاب گفتم باز هم کتاب رو برای خوندن توصیه میکنم.
        

                من جمله ها و تکه هایی از کتاب های میلان کوندرا رو جاهای متفاوتی خونده بودم و این جملات به شدت مشتاقم می کرد که کتاب هاش رو بخونم اما خب مواجهم با این کتاب کاملا متفاوت از اون چیزی بود که فکر میکردم؛ به نظرم این کتاب موضوعاتی که دست روشون گذاشته بود هرکدومشون به تنهایی پتانسیل این رو داشتن که جداگانه خودشون موضوع یک کتاب باشن؛موضوعاتی مثل عشق، رابطه مادر و فرزند،شعر و...
که خب کوندرا توی این کتاب سعی کرده به همشون بپردازه که به نظر من موفق عمل نکرده و خب زمانی که میخونیشون یه جاهایی توی کتاب گم میشی و یه جاهایی هم موضوعات همینطور نصفه رها شدن.
نتیجتا من این کتاب رو برای خوندن پیشنهاد نمیدم.
        

                وقتی وارد کتاب فروشی شدم درخواست رمان ایرانیِ روان و بافضای بومی کردم که این کتاب را به من پیشنهاد دادند‌.
کتاب درباره ۵ برادر است که در دهه ۶۰ زندگی می کنند که هرکدام داستان خاص به خود را داشتند و نهایتا مرگ نصیبشان شده بود، خلاصه داستان بسیار جذاب به نظرم آمد اما وقتی شروع به خواندن کتاب کردم متوجه شدم که نویسنده تلاش کرده از هر ژانر ناخنکی بزند و از هر ماجرایی که در آن دهه اتفاق افتاده است ردی در کتابش باشد که خب از نظر من موفق عمل نکرده.
نکته بعدی ای که میتوانم درباره خون خورده بگویم این است که مکان ها و اشخاص نوستالژیک برای داستان مثل ادویه برای غذاست که به اندازه استفاده شود داستان را فوق العاده دل چسب می کند و زیاده روی در استفاده از آن داستان را از حالت طبیعی خارج میکند. 
اما نکته خوبی که در این کتاب به چشم میخورد روانی داستان است که خواننده را با خود همراه میکند و میبرد به دهه ۶۰ و...
و درآخر به نظرمن اگر تعدد شخصیت ها و داستان ها کمتر میشد و تمرکز روی شخصیت ها بیشتر میشد؛خروجی بهتری برای خواننده می داشت.
        

                زمانی که کتابی را میخرم عادت دارم چند صفحه از آن را بخوانم؛ اما وقتی این کتاب را شروع کردم دیگر نتوانستم زمین بگذارم.
این کتاب میتوانم بگویم یکی از روان ترین و جذاب ترین  رمان هایی ست که خواندم و فضاسازی داستان عالی ست؛ طوری که حس میکنی وسط صحنه های داستان نشستی و اطرافت داستان در حال اتفاق افتادن هست ولی پایان بندی داستان اینطوره که احساس رهاشدگی به من دست داد؛ چراکه تعدادی از شخصیت های داستان که وقت زیادی برای پردازش آن ها گذاشته شده بود وضعیت نامعلومی در انتهای داستان داشتند.
با تمام این اوصاف من خواندن این کتاب رو توصیه میکنم چراکه یکی از رمان هاییست که وضعیت قشر ضعیف جامعه را از وجوه متفاوت(فرهنگی،اقتصادی و...) به تصویر می کشد و جزئیات روزمرگی آن ها را به نمایش می کشد.
        

                اگر اهل مطالعه باشید امکان نداره که تعریف این کتاب رو نشنیده باشید و حداقل یک بار به شما پیشنهاد نداده باشند که این کتاب رو بخونید؛ شروع کتاب(به عبارتی ایجاده گره داستان ) از نظر من غلوآمیز بود طوری که واقعا این گره های داستانی من رو ترغیب نمیکرد که ادامه داستان رو بخونم اما از زمانی که زنی که چشم های او رو نقاشی کرده بودند وارد داستان میشه جذابیت داستان بیشتر میشه چراکه بزرگ علوی به خوبی تاروپود وجودی و روان یک زن رو که به ابتذال کشیده شده وتلاش می کنه که از اون ابتذال خودش رو بیرون بکشه رو به خوبی نشون داده(باتوجه به اینکه علوی خودش یک مرده!) و حتی اینقدر این ارتعاشات روحی فرنگیس(شخصیت زن اصلی داستان) به خوبی و درستی بیان شده که من هم گاهی حس همزاد پنداری میکردم...
اگرکتاب رو بخونید کاملا متوجه می شوید که فعالیت های سیاسی داستان در سایه ی عشق فرنگیس به ماکان در حال انجام شدنه و بیشتر باید انتظار یک رمان عاشقانه ای داشت که به اقتضا اون دوره درگیر فعالیت های سیاسی شده و خب به طبع مبارزه هایی  رو هم شرح میده.
ور در کل من میتونم صفت خوب رو به این رمان اطلاق کنم و بهتون پیشنهاد میدم این رمان روان رو حتما مطالعه کنید.
        

                راز جنگل پیر کتابی هست در ژانر رئالیسم جادویی که به پیشنهاد کسی خوندنش رو شروع کردم و الان بعد از تموم کردنش به صورت جمع بندی نکاتی رو میگم:
●: اگر انتظار یک داستان هیجان انگیز و پر کششی رو دارید(با توجه به اسم کتاب)،باید بگم که اینطور نیست، چون داستان شاید شروع خوبی داشته باشه اما اونطور که انتظار میره به اوج نمیرسه و فرود خوبی هم نداره.
●: برخلاف داستان که اونطور که انتظار میرفت قوی نبود اما،بوتزاتی تونسته بود فضاسازی نسبتا خوبی رو در کتاب ایجاد کنه که این مسئله برای من خوشایند بود.
●: و نکته آخر اینکه این کتاب واقعا میتونه در ژانر رئالیسم جادویی قرار بگیره، چراکه واقعیت از خیال واقعا جداناپذیر بود.
        

                اگر بخوام توی یک جمله این کتاب رو توصیف کنم باید بگم،ایده ای درخشان اما کمی شعار زده...
در اول من هم مثل دوستانی جذب عنوان کتاب شدم؛ و البته نمی توان منکر تاثیر تعاریفی که از این کتاب شده بود و در هر کتاب فروشی ای که میرفتی قطعا این کتاب رو می دیدی شد،اما در ادامه بواسطه قلم  جذاب مت هیگ همراه سیر زندگی نورا سید می شوید و نمی توانید کتاب رو زمین بگذارید و  اگر تجربه افسردگی هم داشته باشید،حس همدلی و اشناپنداری هم خواهید داشت.
 در پایان هم نباید از ترجمه روان و خوب محمدصالح نورانی زاده غفلت کرد.
        

                با دیدنِ ژانر این کتاب تمایل به خوندنش پیدا کردم(ژانر معمایی) اما حسی که بیشتر در متن داستان های کتاب به مخاطب دست میده حسِ ترس و دلهره ست و داستان در شوک و تعلیق به اتمام می رسه...
کتابی که باعث می شه که با نویسنده از دید تاریک تری به مسائل و انسان ها نگاه کنید...
که خب این موضوع می تونه برای برخی از خواننده ها کاملا جذاب باشه و برای برخی مثل من دلیلی برای ارتباط برقرار نکردن با کتاب باشه.
        

                اگر کتاب های دیگه امیرعلی نبویان رو خونده باشید متوجه می شوید که این کتاب هم قراره یک نثر روان و بانمکی رو به خواننده ارائه بده،اما این ظاهر ماجراست...
کان لم یکن یک طنز انتقادیه که برای هر پاراگراف و هر استعارش شما می تونید یک نمونه خارجی پیدا کنید...
خلاصه امر اینکه من از این کتاب خیلی لذت بردم و باهاش خندیدم،باهاش فکر کردم و حتی جاهایی از فرط خشم نتونستم به خوندنش ادامه بدم...
اگر خواستید کتابی درباره شرایط امروزی جامعه و نقدهایی که به اون وارده بخونید و ‌‌‌‌ از اثرات ذهن خلاق نویسنده در اون لذت ببرید من این کتاب رو با رضایت به شما معرفی میکنم
        

                میتونم بگم این کتاب یکی از بهترین کتابهایی بود که خوندم به این خاطر که دیدگاه متفاوتی رو درباره مرگ و جاودانگی به خواننده ارائه می ده...
در اینجا مرگی که نماد ناکامی و تلخیه از نظر ما،کاملا به طور متفاوتی بهش نگاه میشه و جنبه های مثبت اون مورد بررسی قرارمیگیره و نشون میده که نبودنش باعث چه تغییراتی در زندگی بشر میشه و همینطور جاودانگی ای که همواره مطلوب ما آدم ها بوده  به چالش کشیده میشه...
خلاصه مطلب اینکه اگر دوست دارید داستانی درباره جاودانگی و مرگ بخونید(البته با ترجمه خوب و روان آقای مهدی سحابی)من این کتاب رو بهتون با رضایت تمام پیشنهاد میکنم