یادداشت حانیه اتشی

                وقتی وارد کتاب فروشی شدم درخواست رمان ایرانیِ روان و بافضای بومی کردم که این کتاب را به من پیشنهاد دادند‌.
کتاب درباره ۵ برادر است که در دهه ۶۰ زندگی می کنند که هرکدام داستان خاص به خود را داشتند و نهایتا مرگ نصیبشان شده بود، خلاصه داستان بسیار جذاب به نظرم آمد اما وقتی شروع به خواندن کتاب کردم متوجه شدم که نویسنده تلاش کرده از هر ژانر ناخنکی بزند و از هر ماجرایی که در آن دهه اتفاق افتاده است ردی در کتابش باشد که خب از نظر من موفق عمل نکرده.
نکته بعدی ای که میتوانم درباره خون خورده بگویم این است که مکان ها و اشخاص نوستالژیک برای داستان مثل ادویه برای غذاست که به اندازه استفاده شود داستان را فوق العاده دل چسب می کند و زیاده روی در استفاده از آن داستان را از حالت طبیعی خارج میکند. 
اما نکته خوبی که در این کتاب به چشم میخورد روانی داستان است که خواننده را با خود همراه میکند و میبرد به دهه ۶۰ و...
و درآخر به نظرمن اگر تعدد شخصیت ها و داستان ها کمتر میشد و تمرکز روی شخصیت ها بیشتر میشد؛خروجی بهتری برای خواننده می داشت.