کتاب عربیکا از جنس روایت است روایتی که متاسفانه با کمبودش در کشور مواجه هستیم و عربیکا به تنهایی جوابگوی این نیاز نیست یک سال از جنگ گذشته تعداد کتاب های روایی ما در این حوزه چند تاست؟ چند کتاب  درباره رهبران مقاومت نوشته یا ترجمه شده ؟ کل این کتاب ها حتی به اندازه انگشتان دست می رسد؟ 

عربیکا قدم خوبیست .قدمی استوار و رو به جلو . این کتاب مرا به یاد زندگی ، جنگ ، و دیگر هیچ فالاچی انداخت و بزرگنمایی نیست اگر بگویم که در مواردی از آن کتاب هم پیشی گرفته بود . عربیکا نگاهی معنوی دارد که فالاچی فاقد آن است بهتر بگویم عربیکا معنا دارد . 

امیدوارم اینگونه روایت ها زیاد شود برای مثال ما روایتی درباره یمن داریم؟ یا درباره حرکت های انقلابی متاثر از انقلاب اسلامی ؟ در کل باید به آقای یامین پور دست مریزاد گفت  . به شخصه از کتاب لذت بردم
        

          وقتی عربیکا را می‌خواندم به یاد روایت فتح شهید آوینی می‌افتادم. در روزهای سخت دفاع مقدس گزارش‌های متعددی از جنگ بود که کدام شهر سقوط کرد یا پس گرفته شد. چند نفر شهید  یا زخمی شدند. پیروز شدیم یا شکست خوردیم و... اما روایت فتح روایتی متفاوت بود. روایت فتح چهره دیگر جنگ را آشکار می‌کرد و زیبایی و شکوهی که در جریان بود را عیان می‌کرد. روایت فتح، روایت اتصال زمین به آسمان و احوال انسان‌هایی بود که در جذبه حق قرار داشتند.دوربین روایت فتح آنچه در باطن صحنه بود را نمایش می‌داد. عربیکا از این وجه توانسته به این نوع روایت نزدیک شود و احوال مردمی را روایت کند که در مسیر تحقق کلمه لااله الا الله هستند. مردمی که به راستی از دنیا بریده‌اند و قدم در سبیل‌الله گذاشته‌اند.
وقتی عربیکا را می‌خوانی احساس می‌کنی حیات حقیقی در لبنان جریان دارد و از خود می‌پرسی اگر آنها زندگی می‌کنند پس من چه می‌کنم؟ من کجای این عالم ایستاده‌ام و به چه مشغولم؟
وقتی عربیکا را می‌خوانی احساس شوق و شعف داری نسبت به حماسه‌ای که در جریان است و از سر عهد مشترکی که مابین ما و همه اهالی جبهه مقاومت است همزمان احساس افتخار و رنج را تجربه می‌کنی و در کنار همه اینها احساس شرم می‌کنی که در  باتلاق عادات روزمره فرورفته‌ای و از نعمت‌هایی که داری غافلی. نعمت آسایش، امنیت، خانواده و از همه بالاتر نعمت انقلاب اسلامی و ولی امر که از بالاترین نعمت‌هاست.
امید است که از خواب غفلت بیدار شویم و به غافله کربلا بپیوندیم.
        

          روزی نیست که به کانال دکتر یامین پور عزیز نگاه نکنم. قلم ایشان پر از حس مثبت حتی در تلخ ترینِ زمان هاست. نخل و نارنج را که می خواندم فکر می کردم شاید خاصیت زندگی شیخ انصاری است که آدم از خواندنش اینطور آرامش می گیرد اما مطالعه ارتداد و بعد از آن مطالب کانال ایشان به من ثابت کرد که این قلم پر تقوای دکتر یامین پور است که حتی زندگی پر تلاطم شیخ انصاری را،  حتی انقلاب شکست خورده را، حتی نبود شهید رئیسی و حتی این روزهای آشفته عرصه سیاست کشور را برایت به گونه ای ترسیم می کند که در عین تلخی، شیرین نیز باشد.
عربیکا سمبل این تلخی و شیرینی است. این سفرنامه جز به قلم یامین پور، تلخ تلخ تلخ بود.
        

          به عنوان کسی که طعم اسپرسوی موردعلاقه‌م هشتاد-بیست به نفع روبوستاعه، باید بگم عربیکا به قلم کسی که عاشق قهوه صد عربیکاس، به مذاقم خیلی خوش‌اومد. 

قبل‌تر هم به این نتیجه رسیده بودم که قلم وحید یامین‌پور خوراک روایت‌گری از سفر، رویداد، ماجرا یا حتی یه مکانه و الان که عربیکا رو خوندم میتونم نظرمو تمدید و تایید کنم. زبان روان، صمیمی و در عین حال ادبی‌ای که اگه جای نثر، شعر بود قطعا سبک هندی بود. واقع‌نمایی به جای ایدئال‌نمایی، دوری از کلیشه‌پردازی و شعاردادن در عین مرور آرمان‌ها و جزئی‌نگری و تیزبینی تو بیان روایت از ویژگی‌های قلم یامین‌پور، به‌ویژه تو عربیکاست. 

یه اطلاعات تاریخی،نظامی، مقاومتی لابلای این سفرنامه به مخاطبی که ممکنه ندونه یه چیزایی رو میده که بنظرم با توجه به موقعیت حساس کنونی منطقه، بسیار کار خوب و بجاییه.

اونقدر خوشخوان و نرم بود این کتاب که زیر ۳ساعت گوشت شد چسبید به بدن. البته چون این سفر بعد از شهادت سیدحسن بوده، بارها وسط خوندن اشک آدم ناخودآگاه جاری میشه. 

دم سوره‌مهر هم گرم.
        

          من هنوز این کتاب را نخواندم، البته با امضای آقای یامین پور سفارشش دادم، ولی با توجه به سفرنامه قبلی ایشون که در کشور ژاپن بود (کاهن معبد جینجا)، ان شاالله این کتاب هم اثر عالی ای خواهد بود...

به روز رسانی
 نحوه برخورد بنده با برخی کتاب ها بیشتر به علت ارتباطی ست که با نویسنده دارم، یامین پور از آن دست نویسنده هایی ست که اگر سفرنامه به ساوجبلاغ یا کوره دهات های اطراف فلان قریه هم بنویسد خواندنش کاملا مفید خواهد بود. این کتاب هم همینطور است، نگارنده اگر نگویم در هر سطر، اما در هر صفحه نکته ای بعنوان جایزه برای خواننده درنظر گرفته است. هرچند بیان کتاب کاملا روان است اما نکات شیرین و قابل تأملی در هر صفحه میتوان یافت.
        

          عربیکا را خواندم! 
اگر به دنبال اطلاعات تاریخی عمیق راجب لبنان و حزب الله هستید، کمی کمک تان می‌کند 
اما اگر مثل من علاقه مند به سبک زندگی مقاومت هستید، حتما بخوانید ... 
چند ساعتی زندگی در فضای لبنان ( هر چند ممکن است آنقدر دقیق به تصویر نکشیده باشد ) خیلی لذت بخشه! 
 
* عربیکا روایتِ زندگی در جنگ مردم لبنان است *
#سفرنامه
        

          هیزم بود رو آتیش بی‌قراری و پریشونی امروز 
یه طرف کتاب بود و طرف دیگه گزارش‌ مراسم تشییع سید.. 
 گوشه به گوشه کتاب برای خودم یادداشت گذاشتم که موقع تورق یادم بیاد این بی‌قراری مقدس رو 
تو اینور دنیا از آرمانت حرف میزنی و به داشتنش میبالی، یه عده آدم یه جای دیگه از دنیا باهاش چشم تو چشمن، دارن زندگیش می‌کنن و براش میمیرن
در کمال عزت و افتخار و شرافت 
بدون هیچ منت و گلایه‌ای 
 آقای یامین‌پور درست گفتن ، این آدما بیرون از خودشون وایستادن، وسط معرکه‌ای که تکلیف تاریخ رو معلوم میکنه..
        

          عمیقا به این فکر می‌کنم که گاهی درباره اینکه کدام لحظات نامش زندگی است اشتباه می‌کنم. آن لحظات غیرمعمول و گاه آمیخته به رنج که گمان می‌کنیم کوتاه است و گذرا و مقدمه‌ای برای زندگی واقعی یا همان زندگی روزمره و پایدار و باثبات که همه‌ چیزش روی حساب و کتاب و مطابق پیش‌بینی است؟ نام کدام را "زندگی" بگذاریم؟
        

          برای من که روز به روز و لحظه به لحظه، یادداشت‌های دکتر یامین‌پور در بیروت رو می‌خوندم و اخبار و عکس‌ها و گزارش‌هاش رو رصد می‌کردم، چیز جدید زیادی نداشت. اما همه این احوالات، در وسط معرکه حق و باطل، به‌جا و به درستی کتاب شد و باید بماند برای آن‌ها که می‌آیند و باشد که حافظه تاریخی نسل کنونی انقلاب، بلندتر باشد!
        

          عربیکا را باید سر وقت خورد! با همان طعم دوگانه ترش و تلخ و گرمای ملایم! عربیکای یامین‌پور را هم باید سر وقت خواند؛ لحظه، آن و زمان در تماشایی‌ترین تاریخ و در زیبا‌ترین جغرافیاست که به استقبال ما آمده است. اکنون را باید فهمید تا درکی درست از سیر آرام تاریخ یافت.
قلم و سبک نوشتاری وحید یامین‌پور بیش از همه تحت تاثیر شهید آوینی است. او در سفرنامه‌هایش دقیقا شبیه یاد‌نامه‌ها و حتی اندک رمان‌ها، به سیرت‌های لاهوتی و ملکوتی بیش‌تر می‌پردازد تا صورت‌های ناسوتی!
تسلط و درک او از اجتماعاتی که دیده از ژاپن گرفته تا بیروت باعث شده است آثار او زوایای دقیق و تأمل برانگیزی را از ویژگی‌های جوامع، فرهنگ‌ها و منش ملی و اجتماعی مردمان این‌سو و آن‌سو در برابر ما بگشاید. وقتی از مفهوم خانه و پایداری وطن‌پرستانه مردم لبنان سخن می‌گوید درکی ژرف و متفاوت از سایرین را به دست می‌دهد و هنگامی‌که در مورد شکست و ویرانی غزه سخن می‌گوید صورت‌بندی و روایتی متفاوت دارد؛ آن‌جا که می‌گوید این مردم بر خلاف همه جهانیان‌اند که ما در آیینه حق، خود را می‌بینیم و اینان در آیینه، حق را!!! این مردم قوم برگزیده خدایند! که رو به وجود ایستاده‌اند؛ به رغم همه جهانیان که پشت به وجود و رو به خود درمانده‌اند!
یامین‌پور در این کتاب به بخشی از سوالات ما را در مورد ملت مقاوم لبنان و غزه پاسخ می‌دهد؛ او در بیان لحظات تماشایی و تاریخی شهادت یحیی سنوار بیش از آن‌که درگیر جلوه‌های ناسوتی این مرگ قهرمانانه باشد، در فهم تاریخی روح و اراده سنوار در آن لحظات فرو رفته است؛«یحیی می‌داند که زنده او چقدر بدرد اسرائیل می‌خورد و می‌تواند کتاب تاریخ را ورق برگرداند اما روحی لاهوتی با اراده‌‌ای ملکوتی که از غیب نشأت گرفته این چنین آرام مرگ را به خویش دعوت می‌کند.»
او در بیان رنج و مصیبت مردم لبنان بعد از شهادت رهبری تکرارناشدنی به مقوله جامعه‌سازی و انسان‌پردازی جنگ و مقاومت می‌پردازد. انسان‌ کتاب‌های یامین‌پور، الهام گرفته از آوینی نه در پی کسب پیروزی و آسایش ظاهری و تحمل غم محنت و غربت ویرانی، بلکه در مبارزه‌ای نمادین از ابتدای تاریخ تا به اینجا، مشتاق و مست درک معنای سازندگی جنگ و سختی‌های زندگی است؛ آن‌جا که می‌گوید «آزادی حقیقی در رقم زدن زندگی و ساختن آرزوهاست، نه در مصرف آرزوهای از پیش آماده شده. آن‌ها که می‌گویند از دل جنگ زندگی می‌جوشد بیراه نمی‌گویند. حقیقت انسانی زندگی در مواجهه با تلخی جنگ از دل‌ها جوانه می‌زند». انسان این‌چنینی به آسمان تنوره می‌کشد تا در زمین غنوده شود.
عربیکا طعم دقیق زندگی است!‌ بدون تجزیه آن به عناصر تشکیل‌دهنده‌اش. ترس در اینجا ابزار شیطان است و نه ابراز حیات انسانی! هر چقدر بیشتر بترسی بنظر که جنبنده‌تری اما در میرندگی ترس در خواهی غلتید.
        

          مگر می شود که یامین پور بنویسد و خوب نباشد؟
اما توقع می رفت که مخاطب را بیشتر با خود همراه کند. هر لحظه این عطش را داشتم که بیشتر بگوید... بیشتر از اتفاقات، کوچه ها و خیابان های لبنان برای ما بنویسد. بیشتر بنویسد که سید را کجا زدند و در دل مردم چه حزنی ساختند.
«عربیکا» مرا برد به دنیای حسرت ها؛ حسرت نبودن شهید رئیسی، یحیی سنوار، اسماعیل هنیه و سیدین لبنان!
میدانم و یقین دارم که اگر چندین سال بعد مجدد این کتاب را بخوانم، که میخوانم، باز به همین فضایی برمیگردم که امروز هستم؛ یعنی روز تشیع شهید سید حسن نصرالله!
        

          قهوه عربیکا تلخ و ترش است. تلخی دارد ولی ترشی هم دارد. یک بعدی نیست. 
کتاب آقا وحید یامین پور هم واقعا عربیکا بود.
فقط با یک  تفاوت، عربیکای خوردنی ترشی دارد ولی عربیکای یامین پور، شیرینی.
تلخی های جنگ و نجاست رژیم غاصب را کامل، امید به زندگی لبنانی ها و روحیه مبارزاتی بدون خستگی را کامل نشان داده.
آشنایی قدیمی یامین پور با لبنان، همه چیز را بهتر کرده بود.
سفرنامه خوب، باید اوضاع فرهنگی را به ویژه پوشش دهد، اینکه برویم جایی، از ظاهر بنویسیم را که هر بنی بشری بلد است.
سفرنامه خوب یعنی خسی در میقات، یعنی جانستان کابلستان و یعنی عربیکا.
کتاب به خوبی فضای سیاسی فرهنگی لبنان را نمایان می کند و به جا و به موقع به روابط ایران لبنان و نظر مردم لبنان نسبت به ایران می پردازد.
کتاب بعضی مواقع به چیز هایی می پردازد که در ظاهر مهم نیستند ولی شیرینی کتاب به آنها است.
کتاب بسیار خوبی بود، نثر فوق العاده یامین پور و روایت مورد نیاز از لبنان.
تنها مشکل کتاب، ویراستاری آن بود که مشکل های اعصاب خورد کنی داشت.

پ.ن: کتاب در نهایتا ۴ ساعت تموم شد.
        

          عربیکا یک گزارش خیلی داغ و ساندویچی از لبنان 🇱🇧 همین چند ماه است. روایت یک دیدار با دبیرکل شهید، گزارشی از اوضاع ضاحیه جنوبی بیروت در روزهای بمباران توسط رژیم منحوس صهیونیستی، عملیات پیجرها، شهادت سید مقاومت و تأثیر آن بر کادر مقاومت و دوستداران آن، شهادت سه‌نوار و آینده حزب خدا بدون سید شهید. کتاب تا وقایع آخر آذر  ۱۴۰۳ را پوشش می‌دهد و به فاصله یکی دو هفته وارد بازار کتاب می‌شود. برگ برنده کتاب همین تازگی تحلیل‌ها و روایت‌ها از وقایع نزدیک است. 
 در چند ساعت می‌شود آن را خواند و لذت برد و در کتابخانه گذاشت تا چندسال بعد مجدد به سراغش برویم و با وضعیت آن روز لبنان، وقایع کتاب و پیش‌بینی‌هایش را مقایسه کنیم.
        

          عربیکا؛ حرف حساب ما درباره مقاومت

یکی از وظایف روایت های ما از پیرامون نفوذ در جان مخاطب و تاثیر بر افکار آن است به همین دلیل نباید روایت به گزارش دیده ها و شنیده ها از سنگ و چوب و آدمها و اتفاقات ختم شود همچون دوربینی که حوادث را ضبط و بدون دخل و تصرف پخش می کند. روایت باید درباره موضوع موضع داشته باشد.
روایت را بر اساس مجموعه ای از وقایع که هم زنجیره ای ازاتفاقات است و هم بین آنها رابطه علی و معلولی وجود دارد، تعریف می کنند. جهان روایت حاصل همکنشی میان نویسنده و خواننده است. نویسنده نشانه هایی را در متن میگنجاند که آن نشانه ها با فرآیندهای ذهنی و شناختی خواننده معنادار و دلالتمند می شود یعنی جهان روایت حاصل تداخل متقابل متن نویسنده و ذهن خواننده است. در یک جمله روایت محرکی است که با شخصیت ها، کشمکش ها، اتفاقات به دنبال درگیر کردن ذهن مخاطب است تا او را به اندیشیدن وا دارد تا این واکنش منجر به رفتارهای عاطفی، میدانی و اندیشه ای شود. همین جا تفاوت روایت با سایر اقسام ادبی که خیلی خود را درگیر و دار واکنش مخاطب نمی دانند روشن می شود.  وقتی از روایت خوب حرف می زنیم واصخ است که روایت را کنشی بی طرفانه نمی دانیم بلکه روایت باید منجر به شکل گیری و تعیین واکنش های ما به جهان پیرامون مان باشد و حتی نگرش ما را درباره جهان و تجربیات مان رقم بزند.
این یعنی روایت صرفا موجبات سرگرمی ما را فراهم نمی آورد، تعلیم مان می دهد، آگاه مان می سازد و حتی ترغیب مان می کند که کاری کنیم. نویسنده اگر این مسئله را به عنوان شالوده اصلی روایت خود در نظر نگیرد به سمت  روایت مسائل روایت نشدنی یا حتی ناروایت ها پیش می رود. یعنی مسائلی بسیار حاشیه ای یا کم اهمیت که نیازی به روایت کردن شان نیست یا رویدادهایی که نمی توان یا نباید روایت کرد. این دقیقا تفاوت روایت و ناروایت است. 
عربیکا؛ آخرین کتاب نسبتا موفق یامین پور در بستر سفرنامه نویسنده به مسئله مقاومت پرداخته است هم به گذشته و حال و آینده مقاومت پرداخته هم حرف های حسابی که بارها بارها در بسترهای مختلف باید درباره موضع ما و نسبت ما با مقاومت زده شود را در قالب گوارا و روانی زده است که خواندنش برای مردم کوچه و بازار و نخبگان کنشگر لازم است
        

          فریدون بن احمد سپهسالار نقل کرده که مولانا جلال‌الدین گفت:
"من از کجا، شعر از کجا؟ والله که من از شعر بیزارم و پیش من از شعر بدتر کاری نیست!"
آنچنان که در غزلیات شمس می‌گوید:

رَستم از این بیت‌وغزل ای شه‌وسلطان ازل
مفتعلن مفتعلن مفتعلن کُشت مرا!

مولوی که خود والاترین شاعر است از شعر، آنگاه که معنایش توجه به صنایع ادبی و وزن و قافیه است، بیزار است و این بیزاری و "بی‌هنری" آغاز هنر والاست.
بی‌هنری همان صاف و آیینه شدن است. هنرِ والا آیینگی است. آینه بازتاب حقایق است. دل که آینه شد حقیقت که همان زیبایی است در آن تجلی میکند.
مولوی در داستان مجادله و رقابت چینیان و رومیان همین موضوع را تذکر می‌دهد. نقاشی چینیان که تقلیدی زیبا و چشم‌نواز از طبیعت بود در مقابل کار رومیان که فقط سنگ را صیقلی کرده و آینه ساخته بودند، رنگ باخت.
رومیان آن صوفیانند ای پدر
بی زتکرار و کتاب و "بی هنر"

#یادگاری 
#هنر_مقدس #شعر
➕️ @yaminpour