شب بداخمی بود و صحرا دمغ و پکر! ماه کامل نیز رو پنهان کرده بود. سکوت، به سنگینی، فرو افتاده بود. اگر در آن ساعت از شب- که از نیمه ها گذشته بود- کسی از صحرا نشینان بیدار بود، به فراست، درمی یافت آن شب، این سکوت، و آن تاریکی و هم آلود آبستن حاثه است.