مفید ترین کتابِ زندگیم بود. توصیه می‌کنم بخونیدش.
ایین کتاب به شما توضیح می‌ده توی فکر شهید آوینی چه می‌گذشته. و نکات بسیار مهمی هم داره. اگر می‌خواید آثار شهید آوینی رو بخونید بنظرم قبلش این کتاب می‌تونه درکِ‌تون رو از آثار ایشون بالا ببره.
این کتاب صرفاً یک مقدمه نیست. درباره مسائل زیادی به طور خلاصه صحبت کرده.
          

            دومین باری بود که این کتاب و می‌خوندم . 
بسطِ تفکر شهید آوینی ، با پرداختن به کلیدی‌ترین موضوعات دغدغه ایشون ، از زبان کسی که پژوهشگر همین حوزه هستند، متن خیلی روونی داره و از اونجایی که زمان انتشارش طی همین سال ها بوده ، بحث‌های تطبیقی بسیار مفیدی با جریانات و دغدغه‌های حال حاضر داره.
باید مراقب بود تا صرفا برای شفاف تر شدن و پرداخت بیشتر در ادامه مطالعه آثار شهیدآوینی بهش مراجعه بشه یا اگه هم به عنوان پیش زمینه خونده میشه موجب کفایت و مانع از مطالعه آثارشون نشه.
 حتما دوباره سراغش خواهم اومد.
          

            کتاب بسیار عالی دقیق و بااطلاعات درباره تاریخ تمدن غرب و تحلیل درست از نگاه شهید آوینی عزیز به مخاطب فرصت بررسی نگاه شهید را بصورت کلان می‌دهد. نگاهی که بیست و اندی سال گذشته شهید به حرکت تمدن غرب و سیطره رسانه بر زندگی ها داشته و ما هم اکنون در سال 1401 شاهد اتفاقات انکارناپذیر آن هستیم. چه آثار شهید را خوانده یا نخوانده اید، فرصت مطالعه این کتاب خوب را از دست ندهید.
          

            افقی که شهید آوینی به آن نگاه می‌کند بلند است و دور. کاش آینده همین‌طور باشد که او می‌بیند و کاش ما همان آدم‌هایی باشیم که او فکر می‌کند هستیم. کاش شهید آوینی هنوز هم کتاب می‌نوشت و مستند می‌ساخت.

پ.ن. کاش یک نفر این کتاب را مجددا ویراستاری کند و حرف‌ها را شیرازه بزند.
          

            به نام خدای خوبم
.
راستش را بخواهید، من شهید آوینی را نه از مستندات روایت فتح  و آن صدای دو رگه‌ی گرم، که از همان مجلات سوره‌ی دهه هفتاد به یاد دارم. با اینکه آن اوایل حتی نمی‌توانستم بخوانم و بنویسم، اما عکس‌هایش را در مجلات کاکا کیانوش می‌دیدم و چه ذوقی می‌کردم. کمی بزرگتر شدم و سرگرم همان برچسب‌های کوچک عکس‌هایش که آقا داداش، هرازگاهی برایمان می‌آورد. سیدمرتضی برایم یک افق روشن، یک خط نور میان جنگ و انقلاب و مردم بود.  کتاب‌هایش را می‌دیدم اما هنوز هم خوب نمی‌توانستم بخوانم، آخر بچه دبستانی را چه به آوینی‌خوانی! بعدها کتاب‌ها و مجلاتش گوشه کتاب‌خانه‌‌مان نشسته بود اما نشد که بخوانمشان. تنها فتح خون بود که هرسال، یکبار می‌خواندم و می‌خواندم. باقی‌ کتاب‌ها برایم ثقیل بود. او از آرمانشهر و فردایی می‌گفت که من هنوز دیروزش را نشناخته بودم. او از تاریخ مدرن غرب می‌گفت و من اندرخم تاریخ باستانی آن. او از سینما می‌گفت و من درگیر بازی درخشان خسروخان شکیبایی در هامون و  سارا. من آوینی را تنها در تصویر و آن چهره‌ی گندمگون و خون ریخته‌اش در فکه شناخته بودم نه از کتاب‌ها و تفکراتش. آوینی برایم همان فتح خون بود، همان راوی مستندهای روایت فتح که شهدا را زنده می‌خواند اما چشمان بسته‌ی من نمی‌توانست ببیند این سرزندگی را. دروغ چرا، من در هیجان تب و تاب صدای گرمش بودم، دوستش داشتم اما به واسطه‌ی همان صدا و چهره، نه کتاب و فکر. اما یک ماجرای ساده، من را پای کتابی نشاند که سیدمرتضی را از آن رنگین‌کمان دور به کنارم آورد. حالا دیگر می‌توانستم او را کمی بیشتر بخوانم، کمی بیشتر بدانم. «ماجرای فکر آوینی» کتابی بود  که من را به وادی او و زیبایی‌هایش  کشاند، من از فلسفه هیچ شناختی نداشتم، دبیرستان تجربی خوانده بودم و بعدتر شیمی و خب دروس علوم تجربی را چه به فلسفه! از تاریخ بدم می‌آمد، همچون فلسفه، البته که سیدمرتضی هم در کتاب‌هایش، سنگین سخن رانده، او از سطحی بالاتر سخن گفته و برای منی که چنین مطالبی را نخوانده بودم، خواندن کتاب‌هایش به تنهایی سخت بود. اما «ماجرای فکر آوینی» همه‌ی آن کتاب‌های سخت را برایم آسان کرد. من را پای کتاب‌های سیدمرتضی نشاند و او را نزدیکتر کرد، مثل یک دوست، یک برادر بزرگتر که نشسته‌ام کنارش و برایم سخن می‌گوید.  نمی‌دانم سیدمرتضی برای شما چگونه است اما اگر می‌خواهید او را بیشتر بشناسید، انقلاب و آرمان‌هایش، حضرت روح‌الله و اهدافش را هم، «ماجرای فکر آوینی» را بخوانید.

          

            «ماجرای تفکر آوینی» کتابی است که احتمالا طرفدار چندانی نداشته باشد. رمان نیست و قلم ساده‌ای هم ندارد؛ اما تاثیرگذار و آگاهی‌دهنده‌ است.
خواندن این کتاب کار یک هفته، دو هفته نیست؛ حداقل برای من اینطور نبوده...با همهٔ این‌ها پیشنهاد می‌کنم بخوانیدش و پیش از مطالعهٔ آثار شهید آشنایی مختصری  با افکارشان داشته باشید.