این کتاب و کتاب برخیزید، ناگفته‌های موسیقی انقلاب را به خوبی به مخاطب می‌نمایانند. دهه پیروزی انقلاب همیشگی است و این دو کتاب، منبع خوبی برای کسی است که می‌خواهد از موسیقی انقلاب کشورش مطلع باشد.
        

                کتاب خواندنی بود
        

                خوب و متفاوت بود. از روایت اول اشک‌هام جاری شد ولی در انتهای هر روایت این امید و روشنایی بود که به جانم می‌نشست. همه روایت‌ها خواندنی بودند اما روایت سیزدهم، روایت آن مادر مجرد که فرزندی معلول را به فرزندی گرفته متفاوت‌تر از همه بود. چه فداکاری عظیمی داشته، که از حق خودش برای سرپرستی فرزندی سالم دست کشیده و دخترکی با بیماری‌های متعدد جسمی و ذهنی را پذیرفته، کاری که از هرکسی برنمیاد. حتما بخوانیدش. 
        

                اولین بار یادم نیست چندسال پیش خواندمش، اما این روزها برای نوشتن خلاصه‌ای، دوباره به دست گرفتمش. شیرین و به یادماندنی است. کتابی که نه فقط از تنهایی‌های قدم‌خیر، که از نامزدبازی‌های یواشکی و تنها دوستت‌دارمش نیز گفته. قطعا خواندنی‌ است. 
        

                به نام خدای خوبم 

من خانم اسلامی را تا قبل از این کتاب از کپشن‌های زیبا و آرام و لطیفش می‌شناختم، بعد از چاپ کتاب، از این مادر کاردرست قمی. همین‌قدر بگویم که این کتاب توانست دختردایی‌م را که اصلا در این فازها نیست، جذب کند و چه چیزی بالاتر از این. ارزش خواندن دارد. کتاب را دوست دارم. 
        

                به نام خدای خوبم 

اولین بار با همین جلد نه چندان دلچسب در یک شب پاییزی در خانه یکی از سرداران در قم خواندمش. وقتی خانه‌اش را داده بود که یک شب را در آن سر کنم،لابه‌لای کتاب‌هایش دیده و خواندمش. حتی با همین جلد نه چندان چشم‌نواز، مطالبش دلنشین بود. ارزش خواندن دارد. 
        

                 به نام خدای خوبم 

ارزش خواندن دارد. یادداشتی در روزنامه ایران جمعه درباره این کتاب نوشته‌ام که خب خودتان مراجعه کنید و بخوانید :) 
        

                به نام خدای خوبم 

می‌شد اصلا چاپ نشود! ارزش کتاب شدن نداشت. 
        

                به نام خدای خوبم 

کتابی با جزئیات فراوان از لبنان و سوریه و حتی جنگ خودمان. کتابی است که باید خوانده شود. مردانه نوشته شده اما خاطرات مردانه و جنگی نیست، لطافتی ظریف دارد. ارزش خواندن دارد، بسیار. 
        

                به نام خدای خوبم 

کیانپارس برای ما ساکنان جنوب، یعنی یکی از محله‌های بالای شهر اهواز. شاید از این رو هنگامی که عنوانش را دیدم، شوقی پنهان مرا به خواندنش ترغیب کرد. خاطرات همسران و همراهان فرماندهان سپاه استان کرمان در سال‌های جنگ دهه شصت که در عین نزدیک بودن به همسرانشان، از تنهایی و بمباران‌های اهواز می‌گویند. کتابی خواندنی که مخاطب را با خود می‌کشاند. نه آنچنان از جنگ و خونریری پر است که نتوانی نخوانی نه آنچنان خالی از آن که گمان کنی تنها یک خاطرات معمولی است! این کتاب و خاطرات همسران فرماندهان نیز. هرکدام پتانسیل این را دارند که تبدیل به سریالی چند قسمتی شود حتی شده به صورت مستند.
دوستش داشتم، زیاد ❤️
        

                به نام خدای خوبم 

زن جنس لطیفی است که مواجهه‌اش با جنگ، اغلب از دور و پس پرده بوده، مخصوصا در جنگ‌های خاورمیانه و ایران، البته تا قبل از جنگ‌های داخلی سوریه و یه وجود آمدن داعش! ماهرخ تنها کتابی است که از خاطرات یک زن ایرانی درباره جنگ داخلی سوریه و داعش نوشته شده، از این منظر تک است. با خاطراتی که هم ترس و دلهره را با خواننده همراه می‌کند هم لبخند را. خواننده در کتاب زنی را می‌بیند که سودای مهاجرت را دارد و حتی برای این مسیر، با توجه به وضعیت اقتصادی خانواده، شروع به پس‌انداز کردن می‌کند، اما یک زیارت سوریه، او را اتفاقی پای سفره عقد یک مرد سوری می‌کشاند، کمی قبل از شروع جنگ داخلی آن کشور. ماهرخ از حزب‌ها و جبهه‌های مختلف سوری می‌گوید و از همسایه‌هایی که تا قبل از جنگ، دوست بوده‌اند اما پس از آن به دشمن تبدیل شده‌اند. از پنهان شدن در کنار مقر جبهه‌َالنصره می‌گوید و از چگونگی خروج از آن. از فرزندان و همسرش در جنگ می‌گوید و از تنهایی‌هایش. به گمانم ماهرخ را همه باید بخوانند و البته کاش این مابين کارگردانی پیدا شود و عقلش را به کار بیاندازد برای به تصویر درآوردن آن به صورت سریال یا فیلم. دوستش داشتم، بسیار ❤️
        

                به نام خدای خوبم 
کتاب باب طبعم نبود، اگرچه برای سفراولی‌های اربعيني شاید مناسب باشد، اما به نظر من بیشتر خاطرات شخصی بود که خب اصلا  توجیه کتاب شدن نداشت! می‌شد یک روایت بلند از کتابی روایتی با چند نویسنده مختلف باشد. ارزش خواندن نداشت، اما طرح جلد کتاب جذاب بود. 
        

                به نام خدای خوبم
.
راستش را بخواهید، من شهید آوینی را نه از مستندات روایت فتح  و آن صدای دو رگه‌ی گرم، که از همان مجلات سوره‌ی دهه هفتاد به یاد دارم. با اینکه آن اوایل حتی نمی‌توانستم بخوانم و بنویسم، اما عکس‌هایش را در مجلات کاکا کیانوش می‌دیدم و چه ذوقی می‌کردم. کمی بزرگتر شدم و سرگرم همان برچسب‌های کوچک عکس‌هایش که آقا داداش، هرازگاهی برایمان می‌آورد. سیدمرتضی برایم یک افق روشن، یک خط نور میان جنگ و انقلاب و مردم بود.  کتاب‌هایش را می‌دیدم اما هنوز هم خوب نمی‌توانستم بخوانم، آخر بچه دبستانی را چه به آوینی‌خوانی! بعدها کتاب‌ها و مجلاتش گوشه کتاب‌خانه‌‌مان نشسته بود اما نشد که بخوانمشان. تنها فتح خون بود که هرسال، یکبار می‌خواندم و می‌خواندم. باقی‌ کتاب‌ها برایم ثقیل بود. او از آرمانشهر و فردایی می‌گفت که من هنوز دیروزش را نشناخته بودم. او از تاریخ مدرن غرب می‌گفت و من اندرخم تاریخ باستانی آن. او از سینما می‌گفت و من درگیر بازی درخشان خسروخان شکیبایی در هامون و  سارا. من آوینی را تنها در تصویر و آن چهره‌ی گندمگون و خون ریخته‌اش در فکه شناخته بودم نه از کتاب‌ها و تفکراتش. آوینی برایم همان فتح خون بود، همان راوی مستندهای روایت فتح که شهدا را زنده می‌خواند اما چشمان بسته‌ی من نمی‌توانست ببیند این سرزندگی را. دروغ چرا، من در هیجان تب و تاب صدای گرمش بودم، دوستش داشتم اما به واسطه‌ی همان صدا و چهره، نه کتاب و فکر. اما یک ماجرای ساده، من را پای کتابی نشاند که سیدمرتضی را از آن رنگین‌کمان دور به کنارم آورد. حالا دیگر می‌توانستم او را کمی بیشتر بخوانم، کمی بیشتر بدانم. «ماجرای فکر آوینی» کتابی بود  که من را به وادی او و زیبایی‌هایش  کشاند، من از فلسفه هیچ شناختی نداشتم، دبیرستان تجربی خوانده بودم و بعدتر شیمی و خب دروس علوم تجربی را چه به فلسفه! از تاریخ بدم می‌آمد، همچون فلسفه، البته که سیدمرتضی هم در کتاب‌هایش، سنگین سخن رانده، او از سطحی بالاتر سخن گفته و برای منی که چنین مطالبی را نخوانده بودم، خواندن کتاب‌هایش به تنهایی سخت بود. اما «ماجرای فکر آوینی» همه‌ی آن کتاب‌های سخت را برایم آسان کرد. من را پای کتاب‌های سیدمرتضی نشاند و او را نزدیکتر کرد، مثل یک دوست، یک برادر بزرگتر که نشسته‌ام کنارش و برایم سخن می‌گوید.  نمی‌دانم سیدمرتضی برای شما چگونه است اما اگر می‌خواهید او را بیشتر بشناسید، انقلاب و آرمان‌هایش، حضرت روح‌الله و اهدافش را هم، «ماجرای فکر آوینی» را بخوانید.

        

                به نام خدای خوبم 
. 
اغلب‌مان تولستوی را از کتاب‌های حجیم جنگ و صلح و اناکارنینا می‌شناسیم، اما کتاب اعتراف، خودزندگی‌نامه‌ای است که در سال‌های آخر عمرش نوشته. از حالات درونی و احساسات سالیان زندگی که بر او گذشته. خیلی کم به زندگی اشراف و فقرای زمان خود در حین بیان افکارش پرداخته، اما بیشتر  نگرش خود به زندگی و مرگ را بیان کرده است. ارزش خواندن دارد. 
        

                به نام خدای خوبم
.
برای من بوسنی از فیلم «خاکستر سبز» ابراهیم حاتمی‌کیا آغاز شد. ابتدای دهه هفتاد، سال ٧٣ زمانی که تنها کلاس سوم دبستان بودم؛ با آن فاطیمای زیبا که هنوز هم برایم فرشته‌ای دست‌نیافتنی است و آن چشم‌های سرشار از عشق، شوق و دلتنگی عزیز. شاید عشق هم برای من از آنجا آغاز شده باشد، نمی‌دانم. اما بوسنی برای منِ دخترک هشت نه ساله‌ی ایرانی، جنگی بود که هم دلیل وصل شده بود و هم مانع وصل. شاید به واسطه همان عشق، من همواره دوست داشتم بوسنی را ببینم، هنوز هم ❤️
گمانم در همان فیلم بود شاید هم در فیلمی دیگر، که کم‌وبیش دانستم چه بر سر زنان مسلمان بوسنیایی آمده،چیزی که به گفته یکی از همان زنان، به حکم شرم یا ترس. هیچ‌گاه عریان گفته نشد، اما الهام بن‌عباس توانسته روایت‌هایی تکان‌دهنده از آن آزارها را، هرچند کم و جزئی بیان کند. کتابی که نه از زاویه دین، که از زاویه انسانی سند جنایتی است فراموش‌نشدنی، کتابی تلخ اما واقعی که پس از خواندنش، سخت می‌توانید فراموش کنید. 
. 
هیچ‌وقت پی‌اش را نگرفته بودم که صرب‌ها چه دینی دارند، گویی در ذهنم حک شده بود صرب‌ها نیز چون اسرائیلیان، یهودی‌اند یا شاید هم بی‌دین؛ اصلاً گمان نمی‌کردم مسیحیان لطیف که اینقدر از حضرت مریم و مسیح می‌گویند و خدا در قرانش اینگونه از آنان سخن گفته، چنین جنایت‌هایی را مرتکب شده‌ باشند، آن هم در قرن ٢٠!
.