کتابی که بعد از دو سه ماه بالاخره DNF کردمش. با اینکه بسیار کم حجمه و ترجمه روونی هم داره ولی جنس ماجرا با ژانر ماجرا نمیخونه. انقدر آدمها توش دارن حرف میزنن که اجازه برداشت ذهنی و تصویرسازی به مخاطب داده نمیشه. 

      

        

اگه فکر می‌کنید مردم، مردان، زنان و بچه‌های غزه تو صبوری و جسارت و ایمان همتا ندارن، این کتاب نظرتونو تغییر میده. روایت‌های واقعی، هولناک و دردآور از خانواده‌هایی که پیجر‌های حزب‌الله جلوی چشم‌شون منفجر شده و عزیزان‌شون شهید یا جانباز (غالبا از دو چشم نابینا و از دو دست ناتوان) شدن. جلوی چشم بچه‌های کوچیک توی خونه‌هاشون. راوی‌ها غالبا مادر یا همسر این مجاهدین هستن و توصیفات‌شون نمیذاره کتاب رو یکجا بخونید. فقط میشه روایت روایت خوند تا تحمل‌کردنی بشه. اما فارغ از اهمیت ثبت جنایت صهیونیست‌ها و فارغ از قلم کارآمد و بابرکت فائضه غفارحدادی، صبر و ایمان این زن‌هاست که آدمو مبهوت میکنه. تا نخونید نمیدونید دارم چی میگم البته.


      

        خود کتاب بسیار کم حجمه.  توی همین حجم کم هم ۶ تا داستان مجزا گنجونده شده. یعنی ۶ تا معمای جنایی مطرح شده ، پیش رفته و حل شده! تقریبا دم دستی بودن سوژه ها و قابل حدس. و البته کم رمق.  امدادهای غیبی و داده های فرامتنی هم کلی توی روند داستانها نقش داشتن. دوست داشتنی نبود در کل 
      

        یکی از معدود مگره‌هایی بود که کمتر جذاب بود. چون مرز بین واقعیت و خیال چندان مشخص نبود و همه چیز حول محور یه تصادف و یه سری حدس می‌چرخید. ماجرا خوب جلو میرفت مخصوصا اواخر کتاب اما هیچ وقت داستان توی اوج نیست تو این کتاب. 
      

        اونقدری که توصیف از جزییات بغداد و بصره توی این کتاب هست، درباره خود داستان نیست! یه گره‌هایی وقتی وا میشه که اتفاقات فرامتنی کمک میکنه و این باعث میشه لذت مخاطب کم بشه. حال و هوای استعماری حاکم بر عراق هم برای من خاورمیانه‌ای دوست داشتنی نبود. اما گره این داستان جوری باز شد که قشنگ آدم شگفت زده میموند. الحق که استاد غافلگیریه این نویسنده
      

        زیادی به شانس بستگی داشت همه چیز توی این کتاب! از جرقه اصلی ماجرا تا وجود شخصیتی با شغل عجیب لوسی و خیلی چیزای دیگه! از نویسنده‌ای که می‌تونه با منطق و دلیل ما رو دنبال خودش بکشه این مدل پیشرفت شانسی داستان ناخوشاینده. من که لذت کافی نبردم.
      

        یک‌سوم ابتدایی کتاب کمی گنگ و کند بود ولی از وقتی افتاد روی سراشیبی دیگه با شتاب حرکت کرد. هیجان بالا رفت و با اینکه آدم میتونست تا حد خوبی از چیزی که آخر داستان منتظرشه رو حدس بزنه ولی بازم این نویسنده ست که آدمو غافلگیر میکنه.
      

        تعلیق و معما توی کتاب تو سطح خوبی بود ولی پایان‌بندی بسیار گیج‌کننده و مبهم بود. انگار نویسنده، ناسیونالیستانه (نمیدونم این اصلا یه واژه هست یا نه) خواسته از اسراری که جاسوس‌های انگلیسی به دست اورده بودن، محافظت کنه. حتی اگه ماجرا فرضی باشه😐

#پیشنهاد_نمیشه
      

        راستش انقدر آگاتا کریستی خوندم که همه‌ش منتظر بودم یه پیچش داستانی اتفاق بیفته و اونی که فکرشو نمیکنیم، کلید حل پرونده باشه. ولی ماجرا ساده‌تر از این حرفها بود. ساده و در عین حال اعصاب‌خردکن و بی قطعیت.
این‌بار به جز مخاطب، خود مگره هم داشت دیوونه میشد و همین به جذابیت ماجرا اضافه کرده بود.
      

        کتاب پر از سوالای بی‌جواب و تعلیق‌های دیوونه کننده بود تا جایی که بارها وسطش آدم ترغیب میشه کتابو پرت کنه تو دیوار و دیگه ادامه‌ش نده. ولی وسوسه حل پرونده آدمو رها نمیکنه. مگره یکی از انسانی‌ترین وجه‌های شخصیتی‌ش رو برای حل این پرونده رو کرده بود و صبری از خودش نشون داد که جز مای مخاطب، قاضی و دادستان و همکاراش تو آگاهی رو هم داشت دیوونه میکرد. 

پایان کتاب جوری بود که آدم رو به این فکر وامیداشت که واقعا گاهی تقصیر هیشکی نیست، واقعا گاهی دلیلی وجود نداره و واقعا گاهی منطق بی معنا میشه
      

        یه پرونده عجیب با تم خیانت و دلدادگی بدون هیچ سرنخ قابل توجهی. مرز بین آبرو و رسوایی توی این کتاب خیلی باریک و حیاتی بود و سربازرس مگره بارها تا مرز دیوونگی پیش رفت. از شدت اینکه دیتاها بب معنی بودن و نمیشد بین هیچ دوتا چیزی ارتباط پیدا کرد. ولی نهایتا با درایت همیشگی‌ش تونست ماجرا رو یه بار دیگه از صفر مرور کنه و این بار یه جور دیگه تماشاش کنه و گره داستان رو باز کنه. 

علیرغم شروع سرد و کندش، از نیمه دوم به بعدش بمن چسبید.
      

        ازون پرونده‌ها که به ظاهر پیچیده‌ن ولی درحقیقت ساده‌ن و درواقع از شدت سادگی، پیچیده به نظر می‌رسن. 
و استنتاج و استدلال‌های مگره با اخلاق خاصش که مرور چندباره همه چیز از اوله ، حتی اگه لازم شه ده‌ها بار این کارو تکرار کنه تا بالاخره مطمئن شه داره راه درست رو پی می‌گیره.

هرچند در نهایت نبود مدارک کافی باعث شد مجرم از چنگال عدالت فرار کنه ولی گره معما کامل باز شد، برای مگره و ما.
      

        مگره این‌بار غیررسمی داشت روی یه پرونده عجیب کار می‌کرد و چون رفته بود منطقه مرزی فرانسه و بلژیک، به عنوان یه سربازرس شهری خیلی قضاوت میشد و تحقیرآمیز باهاش رفتار میشد از سمت مردم. 

ولی با ممارست و دقت همیشگیش و بدون تاثیرپذیری از شایعات و حرف و حدیث‌ها آهسته و پیوسته کنار بازرس رسمی ای که روی پرونده کار میکرد تحقیقاتش رو پیش برد و در نهایت سربلند بیرون اومد. 

#میشه_خوند_میشه_نخوند
      

        از شدت حرص خوردن و اعصاب خردی، نصف ناخنامو جویدم سر این کتاب. معما به ظاهر ساده بود اما هیچ راهی برای ورود بهش وجود نداشت و این مساله تا صفحات آخر کتاب هم برقرار بود. جوری که حتی برای لحظه‌ای نمیشد کتاب رو زمین گذاشت. و پرونده وقتی بسته شد بازهم شاهد استدلال و استنتاج منطقی، انسانی و جلوی چشم سربازرس مگره بودیم. جوری که پابه‌پاش داشتیم روی این پرونده کار میکردیم. با اطلاعات یکسان.
      

        مگره، مگره محترم و دقیق، این‌بار با اینکه با پرونده به ظاهر ساده‌ای سروکار داشت که احتمالا بازرس‌های محلی هم از عهده‌ش برمیومدن ولی متعهدانه و مثل همه پرونده‌های چالشی وارد میدون شد. 

تنها نکته کمی آزاردهنده این بود که اول کار، یه تصادف یا اتفاق باعث شد پاش باز شه به جایی که بعدا خیلی تو ماجرا تاثیر داشت، هرچند اگه این اتفاق نمیفتاد بازهم گذرشون به اونجا میفتاد و برای همین میشه از نویسنده خیلی به دل نگرفت. 

این جلد، جزو کتاب‌های اولی بوده که ترجمه‌ شده و با اینکه مترجم همه مگره‌هایی که خوندم یه نفر بوده ولی این ترجمه یه مقدار فارسیش سخت‌تر بود بنظرم.