بیشتر از بو حرف می‌زند و گاهی منظره نشانمان می‌دهد.  گاهی دست و پا شکسته است.  گاهی حراف است و فکر می‌کند بامزه است.  اما ریشه‌اش درست است؛  دغدغه‌اش واقعی و التهابش درونی است.  
و اصلا منفعل نیست.  دلش مبارزه‌جو است و صورتش صلح‌خواه.  صحنه پرتابش به هوا آرامش دارد.  در برخورد با انتحاری هیجان کاذب و هالیوودی ندارد.  آرام و معمولی است و اصیل.  گور پدر بزک و زنده باد آنچه واقعا خودم می‌پسندم.  ترسی ندارد مگر جایی که حقی از مظلومی ضایع شود. حتی اگر مظلوم زن و بچه‌های داعشی باشند و خاطی و ظالم شاخه‌ای از حشد الشعبی... 
امیدوارم آدمیت معصومی زارع به پای هیچ آدم و انقلاب و حکومت و شهرت و مخاطبی ذبح نشود.
          

             به نام خدای خوبم 

ارزش خواندن دارد. یادداشتی در روزنامه ایران جمعه درباره این کتاب نوشته‌ام که خب خودتان مراجعه کنید و بخوانید :)