ایده بسیار جذاب که به نظرم می‌توانست بهتر نوشته شود. بعضی قسمتها خسته کننده و تکراری می‌شد.
شباهت قلم نویسنده به نادر ابراهیمی برایم دوست داشتنی نبود و اساسا دوست دارم نویسنده ها قلمشان و سبکشان خاص خودشان باشد، نه کپی یا شبیه نویسنده معروف‌تر.
        

          دریغا که در همراهی هر امام حقی رنجی نهفته است که سیاه لشکر حامیان را با این پرسش ناگهانی دهشتناک می آزماید:((آیا این انتخاب به رنجی که درپی دارد می‌ارزد؟))


داستان ارتداد در رابطه با واپسین نفس های رژیم پهلوی‌است. با این تفاوت که ۲۱بهمن ۵۷ تازه شروع ماجراست. برای جریان مبارزاتی انقلاب در۲۲بهمن هیچ پیروزی ای اتفاق نمیفتد. با رحلت(کشته شدن) امام تمام نقشه ها نقش بر آب میشود و همه چیز بازمیگردد به نقطه زیر صفر… و پهلوی نفس هایش آسوده تر  از هروقتی دم و بازدم میشود.اعتماد بسیاری از انقلابیون نسبت به جریان مبارزاتی مذهبی ای که داشتند و حال به فجیع ترین شکل ممکن شکست خورده،از بین میرود و حزب توده  جان تازه ای میگیرد. و یونس و دریا…( حقیقتش بهتر از این نمیتوانستم خلاصه ای برای این کتاب عجیب  بنویسم:/)


ارتداد شاید متفاوت ترین روایتی است که میتوان از انقلاب داشت. هیچ گاه حتی به ذهنم خطور نمیکرد که اگر انقلاب درست یک روز قبل از پیروزی اش شکست میخورد، چه اتفاقی می‌افتاد.اصلادر۳۱شهریور۵۹بازهم جنگی را عراق علیه ما آغاز میکرد؟ 
پان های ترکیسم و عربیسم و کردیسم، تا چه حد در ایران توان جولان دادن را بعد از این اتفاق میافتند؟


 کتاب را بدون هیچ پیش زمینه ای شروع کرده بودم، و آنقدر همه چیز واقعی و بی نقص به تصویر کشیده شده بود که گاهی به اطلاعات خودم شک میکردم:/ اوایلش احساس میکردم دزدیده شدن امام(ره) در شب۲۱بهمن خبری است که هیچ وقت آن را فاش نکرده اند و آقای یامین پور برای اولین بار است که این مسئله را بیان میکنند!
اما داستان خشک و صرفا مبارزاتی ای پیش روی شما نیست. داستان یونس و دریا و عشقی که عشق را مهم تر از معشوق میپنداشت،  شاید یکی از ناب ترین و پاک ترین عاشقانه های به تصویر کشیده شده در ادبیات داستانی این روزها است، که این معصومیت  میان عشق های مثلا ایرانی کپی برداری شده از  سریال های ترکی، کامیاب شده.
 یکی از جذاب ترین و دوست داشتنی ترین نکته کتاب جملات فلسفی ای بود که  در جای جای کتاب به چشم می آمد.

گفتن از ارتداد برای من کمی سخت است، این کتاب برای من طور خاصی خاص است و دوست داشتنی. شاید بارها و بارها نیاز باشد که بخوانمش.
اما نمیتوانم به همه این کتاب را توصیه کنم. عقاید و خط سیاسی آدم ها متفاوت است و مذاق ها بعضی شیرینی ها را تلخ میپندارند و برعکس…
        

          کتابی در ژانر تاریخ جایگزین همراه با جملات پرمعنا و نغز

رایحه قلم نادرخان ابراهیمی فقید در کتاب حس می شد و این برای من خوشایند بود

از شک وقتی دور و بر تو می چرخد بیشتر میترسم
        

          تقریبا صدصفحه اول را با زور و بدبختی خواندم و فقط میگفتم مگر می‌شود کتاب اینقدر بد...خیلی بد بود خیلی بد. سوژه کلی بد نبود بدیع بود و قدرت پردازش داشت اما اوایل کتاب کاملا بدون کشش و پر از اداهای ادبی...نویسنده فکر کرده ما کتاب دست میگیریم که کلمات قصارش را بخوانیم؟
اما از جایی که بین شخصیت اصلی کتاب و نزدیکانش تضاد فکری به وجود آمد کتاب جذاب شد و روی ریل افتاد. از آنجا با بعد را با اشتیاق زیادی خواندم.
مشخص است که نویسنده تحت تاثیر نادر ابراهیمی است و خودآگاه یا ناخودآگاه در این اثر از او تقلید کرده ولی منصفانه اینکه نوآوری‌های خودش را هم دارد خصوصا در مضمون..
مطالب آموزنده زیادی دارد که هرچند مستقیم گفته شده بود توی ذوق من نزد چون انتخاب کلماتش درست و خوب بود. خیلی از این مطالب به درد امروزمان هم میخورد...
پایانش را دوست نداشتم. کاملا حالت پایان‌های کلاسیک که «...و تا آخر عمر به خوبی و خوشی کنار هم زندگی کردند» را داشت. حتی اگر پایان باز بود هم بهتر بود.
و نکته آخر اینکه به قول نویسنده، این شهر برای زندگی آدم‌هایی مثل من بهینه نیست:) واقعا این را حس می‌کنم.
        

          یک موضوع خیلی ناب که بسیار بسیار اغراق آمیز و ناباور به آن پرداخته شد. ابتدای کتاب شگفتی دارد به دلیل روند تاریخی متفاوت کتاب اما هر چه به انتهای کتاب نزدیک میشویم انگار گل درشتی آن توی ذوق میزنه، کاش کمی بی طرفانه تر به انتها نزدیک میشدیم
        

          در مورد ارتداد نظرات یا مخالف بوده یا موافق و جالب است که نظر خنثایی از این کتاب ندیدم و به نظرم این موضوع می‌تواند برای هر کتابی امتیاز محسوب شود. 
اما اگر خودم بخواهم نظرم را بگویم، زمانی که خواندمش از موضوع بکر و متفاوتش مثل خیلی‌ها دچار شوک شدم و با توجه به نوشته‌های آقای یامین‌پور که قبلا در فضای مجازی دنبال می‌کردم، از ادبیات شعرگونه اش لذت بردم و البته جملات و پاراگراف‌هایی که در واقع نشان از خط فکری نویسنده داشت ولی به طرز هوشمندانه‌ای در  لابلای قصه و در جهت پیشبرد داستان به‌کار گرفته شده بود برایم جالب بود.
هر چند بعد از آشنایی با کتاب‌های نادرخانِ ابراهیمی متوجه شدم قلمِ یامین‌پور به‌شدت متاثر از سبک و قلم ایشان است.
حالا اینکه خیلی‌ها معتقدند ارتداد فقط ایده خوبی داشته و در داستان‌پردازی موفق نبوده برمی‌گردد به سلیقه شخصی و نگاهی که اصولا به موضوع خاص کتاب می‌توانند داشته باشند.
خواندنش را پیشنهاد می‌کنم.
        

          دوسش نداشتم 🚶🏻‍♀️
نظر منم ترکیبیه از نظر دوستان ک قبل گفتن
با شخصیتا و اون رفتاراشون اصلا ارتباط نگرفتم .. و واقعا کتابو به سختی تموم کردم ک بدونم انتهای کتاب چی میشه و چطور جمع میشه... اما واقعا دوسش نداشتم 😑
( البته ک ی سری جملات و مفاهیم عالی داشت .. یادداشت کردم واسه خودم 😌)
        

          اصلا با این کتاب ارتباط برقرار نکردم و نصفه رهاش کردم ، کاری که معمولا انجامش نمیدم
اصلا برام گفت و گوهایی اون زن و شوهر قابل باور نبود !
        

          عشق مهم تر است یا معشوق؟
عشق مهم تر است،فراق معشوق طاقت سوز و جانکاه است ولی فقدان عشق مرگ است. عاشق بدون معشوق می سوزد و عاشق تر می شود، اما بدون عشق حیاتی نیست که درباره چیستی آن حکمی بکنیم.
  "بریده ای از متن کتاب"

در این اثر پخته شدن و تکامل قلم یامین پور هویدا است و پیشرفت او در پیش بردن خط داستان به چشم می خورد . به گمان من یامین پور سعی می کند سبک قلم خویش را به افرادی چون نادر ابراهیمی و رضا امیرخوانی نزدیک کند. 
        

          داستانی وارونه از یک واقعیت
همراه با قلمی قوی
همراه با نویسنده ای آگاه
اگر این چنین نمی شد... چی میشد؟ 😅
        

          ایده بسیار بسیار جذاب و نو بود اما قلم آن انگار کپی کج و معوجی از قلم نادر ابراهیمی بود که این کمی کتاب را برای من خسته کننده کرد.
        

          کتاب جذابی بود روایت تاریخی‌ش قشنگ بود و جملات بسیار زیبایی داشت.
اولین کتابی بود که از آقای وحید یامین پور میخوندم لذت بردم.
        

          اولش که دیدم این کتاب چاپ شده، فکر کردم که یک روزی می خوانم ش. مثل ده ها یا صدها کتاب دیگری که در نظرم هست بخوانم شان. حداقل فکر کردم نخل و نارنج نویسنده را قبلش بخوانم، ببینم اصلا قلمش را می پسندم، بعد بروم کتاب بعدی نویسنده را بخرم! 
تا این که شنیدم داستان ش چیست! داستان ارتداد روندی از تاریخ است که در آن سال پنجاه و هفت انقلاب نمی شود.
من یکی از طرفداران این سبک از داستان نویسی م. (که تازگی فهمیدم ژانری است به اسم تاریخ جایگزین) البته تا اسم این جور داستان ها را می شونم یاد شرک 4 می افتم:) خلاصه این که تا داستانش را شنیدم، در همین روزهای قرنطینه سفارشش دادم و خواندم.

شروع به خواندن که کردم، چون خیلی ادبیات نادر ابراهیمی را داشت لجم گرفته بود که در نوع روایت داستان ضعف پیدا کنم و امتیاز کمتر بدهم. همه ش دنبال این بودم که جملاتش جایی در ذوق زننده باشد. ولی نبودند. خوب نادر ابراهیمی بود و خوب به داستان نشسته بود.
        

          این کتاب نثری بسیار روان دارد و شما را به سال پنجاه و هفت خواهد برد و در آن زمان است که کنار یونس و دریا وقتی تهران لباس تاریکی پوشیده، در پس کوچه های آن می دوید تا در تور سربازان ارتش طاغوت نیوفتید و به یکباره در عرض یک شب تا صبح تمام آرمانتان شکست میخورد، دریا دیگر نمیخندد، یونس از این خبر شوک شده، و آرزو، آرزوی مشترک دریا و یونس، تنها باغ آفت نزده، تنها انار کرم نخورده؛ ) 
بخوانید ارتداد را که خواندنش خالی از لطف نیست : )
        

          بسم الله المستضعفین
انقلاب ۵۷ با تمام صحبت‌هایی که پیرامونش، در نقد و تاییدش،هست، نقطه ثقلی برای تاریخ ایران و حتی اسلام واقعی است.
نقطه‌ای که یامین‌پور تا حدود زیادی به درستی به آن توجه کرده و داستانی نوشته که پیرامون یه بزنگاه تاریخی است.
اما این بار سوال این است که «اگر انقلاب نمیشد، سیر زندگی ایران و اسلام به کدام سو می‌رفت؟»
با توجه به خط فکری نویسنده و فارغ از اینکه آیا نسبت به خط فکری او موافق یا مخالفید ، نثر کتاب مملو از اتفاقات هیجان انگیز و غافلگیر کننده و همچنین جملات فلسفی و گاه بسیار زیباست.
قطعا ارزش خواندن دارد و شاید نیاز به فکر بیشتر برای نوشتن کتابی مستدل تر و جذاب تر در آینده.

پ.ن: یکی از دلایل لذتی که از کتاب بردم ، نزدیک بودن سبک آن با سبک نوشته‌های نادر ابراهیمی ، به خصوص کتاب یک عاشقانه آرام اوست. اگر قلم نادر را می‌پسندید حتما کتاب را از دست ندهید.


یاعلی
        

          ایده ی داستان جذاب بود اما نثرش خیلی دلچسب نبود. بعضی از قسمت ها بی دلیل کش داده شده بودن و از جملات پیچیده و فلسفی استفاده شده بود که شاید در یک رمان خیلی مناسب نباشه. پایان داستان هم خیلی قوی نبود و بعد از کلی طول و تفصیل بیهوده، به طور ناگهانی تموم شد.
        

          اوایلش خیلی خوب و جذاب بود . و بیشتر جذبش میشدم. ولی هرچی بیشتر پیش میرفت انگار نویسنده میخواست فقط کتاب رو ببنده و داستان رو تموم کنه . اینکه چند سال گذشت و آخر داستان یه تصویر سازی از آینده بود به نظرم خیلی یهویی بودش و تو ذوق خواننده زد.
        

          کتاب اصلاااا برای من نه جالب بود نه گیرا! تقريبا در رده بندی فاجعه است در ذهنم! به نظرم نویسنده فقط قلم ادبی خوبی داره و جملات ادبی خوبی مینویسه وگرنه اصلااا داستان پرداز خوبی نبود در این کتاب به هیچ وجه.. واقعا به زور کتاب رو تموم کردم حتی چندبار خواستم وسط کتاب بذارمش کنار ولی در نهایت به سختی و ملالت زیااااد تمومش کردم.. حقیقتا اصلا این کتاب رو به هیچکس توصيه نمیکنم. وقت تلف کردنه..
        

          ارتداد رو با کنجکاوی شروع کردم، به زور ادامه دادم ولی با اشتیاق تمامش کردم. یعنی فصل اول که قشنگ دست میذاره رو احساسات و حساسیت های ما خیلی خوندنش سخته و فصل دومش هم خیلی یکم منو افسرده کرد ولی فصل سوم خوش خوان تر بود و راحت تمومش کردم. پازل داستان درست چیده شده و اتفاقات درست پیش میره و جایی از داستان نبود که بگم وای گند زدی تو داستان و به نظرم جالب بود ولی این کتاب مثل یه نقاشیه وسط یه تابلو بزرگ با کلی فضای سفید! توضیح و تفسیر و اضافات خیلی داره و یه جاهایی انگار کتاب شعر گرفتم دستم. به خاطر همین ویژگی و غم انگیز بودن تم کتاب خیلی خسته شدم و وسط خوندن باید یکی دو روز استراحت میکردم. اگه این همه توضیح و توصیفات ادبی و شاعرانه نداشت راحت تر میشد خوندش و شاید داستان هم بهتر پیش می‌رفت و انتهاش به نتیجه مشخص تری می رسید.