معمولا یادداشت‌ها برای یک کتاب آخرش نوشته می‌شوند، اما من، ای آقای داستایوفسکی، دلم می‌خواد که اول ِ خواندن‌ام برای کتاب‌تون یادداشت بنویسم، البته میشه گفت به‌نوعی حق دارم، چرا که این کتاب رو مدتی پیش خوانده‌ام و هاله‌ای ازش رو در ذهن دارم.

خب، بله. باری دیگر، سلام بر داستایوفسکی!
ای آقای فئودور! راستی‌که نمی‌دانم آیا شما از دلتنگی ما نسبت به خودتون و نوشته‌هاتون، هیچ درکی دارید؟
چند وقتی بود که دلم برای الکسی ایوانوویچ تنگ شده بود. مردی که بلد بود به زندگی ما، عطر تازه‌ای از قوانین احتمالات ببخشه، که گرچه می‌دونیم یک قمارباز با یک سرمایه‌ی متناهی توی یک قمارخونه توی یک زمان نه‌خیلی دور، همواره محکوم به شکست می‌باشه، اما امید و ایمان و گاهی عشق(به خانم پولینا!) حتی می‌تونه دانسته‌هامون رو کنار بزنه و امید رو به قلب‌هامون ببخشه‌‌، برای ایستاتر بودن توی این زندگی ِ پر از عدم ِ قطعیت.
دلم راستش برای مادربزرگ، خانوم ِ آنتونیو واسیلیونا هم تنگ بود. هرچند که به‌خاطر دارم آخر کار چندان بگی‌نگی در مسیرش موفق نبود، اما همین‌که جسارت این رو داشت که توی قصه و با عقل و درایت‌اش تدابیر جالبی بیندیشه و قضیه‌ی نمونه‌گیری اختیاری برای فرآیند‌های مارتینگل (optional sampling) رو دور بزنه(!) حس شوق و شادی رو به قلب‌هامون می‌بخشید!
این شد که اومدم تا دوباره بخوانم، از تو ای آقای داستایوفسکی، از قماربازت، ولی خب این‌بار به زبان انگلیسی، که ببینم آیا اون‌قدری که تو در زبان مادری ما شیرین هستی، برای انگلیسی‌زبان‌ها هم، آیا به دل می‌نشینی؟
راستی‌که دلم می‌خواست زبان روسی می‌دانستم! به‌خاطر تو و به‌خاطر طعم ِ شیرین نوشته‌های تو!:)
        

                خونه‌تکانی‌ ماه آخر سال که به کتابخانه می‌رسه، احساس آدم فرق می‌کنه:) راستی‌که یافتن دست‌نوشته‌های خلاصه کتاب‌هایی که خوانده‌ام میون ِ کتاب‌‌هام احساس شادمانی و شعف خاصی بهم داد.
از مامان و معنی زندگی که مدتی هست که از خواندن‌اش می‌گذره، یک خاطره‌ی تار و مبهم داشتم، که حالا به مدد این گرد‌گیری‌ها، کمی برام رنگ‌وبوی کتاب روشن‌تر شد.:)
یک جایی از کتاب، یک مراجعه‌کننده‌ که با مساله‌ی مواجهه با مرگ روبه‌روست، به سراغ یالوم اومده بود. و جملات این بخش به‌نظر خیلی جالب می‌نمود.:)
" انسان بیش از آن‌که از مرگ بهراسد، از انزوای محضی که مرگ را همراهی می‌کند، می‌ترسد. ما می‌کوشیم زندگی را به‌طور جمعی تجربه کنیم، حال آن‌که هریک از ما مجبوریم تنها بمیریم."
" می‌پذیرم که ایمان، سرچشمه‌ی نیرومند آرامش است و تا وقتی‌که چیز بهتری ندارم که جایگزین‌اش کنم، هرگز تضعیف‌اش نخواهم کرد."
        

                از این کتاب که خیلی سال پیش خوانده‌ام‌اش، فقط کلیتی‌ خاکستری از داستان ِ عشق امیراسلان نامدار به دختر پادشاه به‌خاطرم مونده، ولی به‌جز یک بیت شعر که به روشنی یادمه:)
مرا دردی‌ست اندر دل، که گر گویم زبان سوزد
وگر پنهان کنم ترسم، که مغز استخوان سوزد
        

                قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب یک مجموعه کتاب ۸ جلدی از مهدی آذریزدی است. آقای آذریزدی که خود موجود بسیار کتاب‌خوان و جالبی بوده، در هر جلد از این مجموعه کتاب قصه‌هایی را از یک کتاب از خوبان ِ گذشته برای کودکان به روایت داستانی درآورده است. قصه‌هایی که همگی شنیدنی‌اند. در واقع کتاب‌های قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب در این چند جلد هستند:
جلد ۱. قصه‌هایی از کلیله‌ودمنه
جلد۲. قصه‌هایی از مرزبان‌نامه
جلد۳. قصه‌هایی از سندبادنامه و قابوس‌نامه
جلد۴. قصه‌هایی از مثنوی مولوی
جلد۵. قصه‌هایی از قرآن
جلد۶. قصه‌هایی از شیخ عطار
جلد۷. قصه‌هایی از گلستان و ملستان
جلد۸. قصه‌هایی از چهارده معصوم.
من خودم تا به امروز ۳ جلد از این کتاب‌ها رو خوانده بودم، که قصه‌های قرآن، گلستان و ملستان، و مثنوی مولوی بوده است، یادمه که از هر سه‌شون خیلی چیز آموختم. و مثلا خیلی از داستان‌های قرآنی رو از اصحاب فیل، و نهنگ و یونس، و  حضرت ابراهیم و ... از همون داستان کودکی به خاطر دارم. خلاصه خیلی به کودک و نوجوان خواندن‌شون توصیه میشه.
بادا که گاه‌هایی که دلم گرفت و خواستم که به کودکانگی‌م برگردم، بشود که زمانی بگذارم و جلدهای دیگرش رو هم بخوانم و بیام براتون تعریف‌شون کنم. :)
        

                ما، هریک از ما، غنی‌تر از چیزی هستیم که تصور می‌کنیم. همه‌ی ما می‌توانیم به آرای حکیمانه دست یابیم، مشروط به این‌که خود را به دلیل دوهزارساله نبودن، بی‌علاقگی به مکالمات افلاطون و علاقه به زندگی آرام در ییلاق برای این منظور نامناسب و نالایق ندانیم. 
        

                من بخش‌هایی از مستند هفت قصه از بلوچستان ِ شهید آوینی رو دیده بودم، مستند درباره‌ی مردم بلوچ، سختی‌ها و بی‌چارگی‌ها و البته خلوص و قشنگی این قوم بود. این کتاب ِ کوتاه هم در واقع حاوی اشعار و متون ادبی‌ای هست که شهید آوینی در طول مستند بیان‌شون می‌کنه، به‌علاوه عکس‌هایی از بخش‌های فیلم هم در کتاب اومده. اما خب دیدن خود مستند جالب‌تر می‌نمود.
        

                "گاهی" پیش میاد که وقتی از کتاب‌های مردمی از مردمان کشور یا منطقه‌مون می‌خونم یک چنین حسی بهم دست میده؛
خدا رو شکر هزاربار، که با چون شمایی دارم در یک منطقه از جهان می‌زیَم و زیر یک آسمونی که نزدیک به آسمون شماست روزم شب میشه.
چه‌قدر این کتاب پر از امیده. چه‌قدر شخصیتش تهدیدها رو فرصت ببین‌ه. چه‌قدر مثبت‌ه و به آدم وسعت ِ دید میده. و چه حال ِ خوبی داره.
بادا که همه‌مون بخوانیم‌اش.:)
        

                انسان با تعلق خود یک نوع اتحاد دارد، یعنی به هرچه دل ببندد، همان می‌شود. وقتی انسان دل به فانی ببندد، فانی است و وقتی دل به باقی ببندد، باقی است. انسان نفس متعلق خودش است. به هر چه تعلق پیدا کرد، رنگ آن را می‌گیرد.