عالیه 
داستانی درباری آدم های احمق
        

          نمادین بودن و تازگی مضمون قصه و رگه‌های روانشناختی آن شگفت‌زده‌ام کرد.
        

          از بین نمایشنامه های ساعدی که تا به حال خوندم، مثل آی باکلاه آی بی کلاه، مار در معبد، و کلاته گل؛ این نمایشنامه رو بیشتر دوست داشتم.
ساعدی لحن ساده و صمیمی‌ای داره، به موضوعات سیاسی و اجتماعی دهه خودش میپردازه و توی همه آثارش امضاش رو میتونی ببینی. همچنان مثل بقیه هنرمندان هم عصر خودش، این نویسنده هم خودش رو متعهد به صدور بیانیه سیاسی میدونه و حرفهاش رو توی دهن کاراکترها میذاره. اما توی این نمایشنامه اخیر، پختگی و تعادل بیشتری توی قلمش دیده میشه که توی آثار دیگه نمایشنامه ای ایشون کمتر وجود داره.
فضای روستایی، فقر و نکبت، جو دلهره حاکم بر فضای داستان؛ از عناصر تکرار شونده در آثار ساعدی هستن.
این نمایشنامه برای من یادآور عزاداران بیل بود و تقریبا موفق شد نظرم رو جلب کنه؛ با اینحال شگفت زده‌م نکرد.
        

          در کتابخانه دانشگاه بدنبال کتاب سووشون میگشتم که چشمم خورد به این کتاب، برش داشتم و با صفحه‌هاش وررفتم حجم کتاب خیلی کم بود و با خودم گفتم ارزش نداره نمیخونم(اصلا نویسنده را نمیشناختم) بالاخره تصمیم گرفتم و برداشتم.
چون حجم کتاب کوچک بود و تازه نمایشنامه هم بود، اول این کتاب را خواندم.
اگر رشته‌ام علوم سیاسی نبود و دید من سیاسی نبود، شاید این کتاب به دلم نمی‌نشست، اما نشست.
نمیخوام از داستانش تعریف کنم، چون باقی رفقا نظراتشون را گفتند، اما تازگی داستان برای من جالبه، نویسنده خوب با یک نمایشنامه ساده توانسته مفهوم را به گونه‌ای برساند که هنوز تازه باشه.
نگاه به اجنبی و کمک خواستن از آنها آخر نمایشنامه را به شدت غم‌انگیز کرد و من را به فکر فرو برد.
تلخی داستان کمک دوباره از مسیو بود...
پیشنهاد میکنم با دید سیاست این کتاب را بخوانید نه از لحاظ اینکه فقط نمایشنامه یا یک اثر ادبی...
        

          شاید ساده باشد ولی اگر دقت کنید در تمام نمایش نامه های استاد ساعدی نور میرود و اتفاقی رخ میدهد در این نمایش نامه خیلی خیلی بیشتر اتفاق رخ داد ولی پایان ساده نور میرود صدای شلیک در این متن قضاوت را از خود گرفته و با احساس تمام ان را بخوانید شاید عادلانه و عاقلانه تصمیم دیگری گرفتیم ...
        

          بی شک یکی از بهترین آثارش
        

          عالی بود... 
        

          قصه پر غصه از ملتی فقیر و دست و پا بسته که به اجبار به بیگانه پناه ببرند ولی نمی دانند هیچ بیگانه ای دلش برای انها نسوخته و جز چپاول و غارت و صاحب خانه شدن هدف دیگری ندارد.مرحوم ساعدی خیلی زیبا این کنایه رو در داستان بیان کرده.
        

          مصداق خلایق هر چه لایق، کتاب خوبی بود
        

          بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور.
چوب به دست‌های ورزیل اثر جناب غلامحسین ‌خانِ ساعدی.
کتاب را می‌توان  یک کتاب کاملا سیاسی  دانست  و البته که هست.
پایان این کتاب  هم مثل پایان کتاب  مزرعه حیوانات(قلعه حیوانات) با نوعی استحاله  روبرو   می‌شویم. استحاله‌ای نامبارک.
خوانش این کتاب به همه کتاب‌دوستان  پیشنهاد می‌شود.
        

          شکارچی‌هایی که خودشون آفت می‌شن.
        

          چوب بدستهای ورزیل، نمایشنامه‌ای که حرف داره و اون حرف رو خیلی خوب طرح کرده و بهش پرداخته. فارغ از اینکه آیا این حرف بدون استثنا آیا همیشه درست هست یا نه، نمایشنامه‌ی جالبی بود. داستان از جایی شروع میشه که مردم روستایی به نام ورزیل در میدان روستا دور هم جمع شدن تا راه حلی برای مشکل تازه به وجود اومده‌ی حمله‌ی گرازها به زمین‌های کشاورزی‌شون پیدا کنند، اولین کسی که زمینش مورد حمله قرار گرفته هیچ حس همدلی از طرف بقیه دریافت نمیکنه و بهلول وار شروع می‌کنه به نیش و کنایه زدن و بعد اهالی برای حل مشکل به دور باطلی می‌افتن.
قاعدتاً مهمترین حرف نمایشنامه در مورد هجوم بیگانگان(نه از راه جنگ) به کشور و فرهنگ می‌تونه باشه (به نظر من) و این بیگانه اگه فقط به معنای کسی که به زبان دیگری حرف میزنه نباشه، من باهاش موافقم تا حدودی، مثلا کسی که یه دستمال دور سرش میپیچه هم ممکنه بیگانه باشه و کشور رو بچاپه و به فنا بده.ه
        

          یه درام سیاسی که اگه شاید صحنه‌ها دو صفحه یه بار عوض نمی‌شد و اگه شاید درام پردازی بیشتری می‌شد بیشتر تو دلم جا باز می‌کرد برام یه نمایش‌نامه متوسط شد.
        

          🔻ساعدی به فضاهای روستایی و بازنمایی واقع‌گرایانهٔ آن‌ها علاقه دارد. قصهٔ این نمایشنامه هم مثل اثر درخشانش، «عزاداران بیل»، در چنین فضایی رقم می‌خورد. نویسنده با یک قصهٔ تمثیلی، به زیبایی نقاب از چهرهٔ استعمار برداشته و از طریق یک داستان استعاری دلایلِ استعمار را در رفتار و کنش‌های یک ملت جست‌وجو می‌کند. استعمار یک پدیدهٔ پیچیده و تدریجی‌ست که با وعدهٔ آبادانی و پیشرفت شروع می‌شود. مخاطب اصلی ساعدی در اینجا تودهٔ مردم هستند که اگر آگاه و هشیار باشند می‌توانند جلوی نفوذ و سلطهٔ بیگانه را بگیرند و درغیر این صورت خودشان زمینه را برای بردگی خود مهیا خواهند کرد.

🔻بنابراین مسئلهٔ ساعدی، مسئلهٔ یک روز و دو روز نیست. مضمون و پیام اصلی نمایشنامه هنوز هم زنده و گرم و به‌روز است و به درد اهالی جامعهٔ امروز ما می‌خورد. نویسندگان بزرگ کسانی هستند که حرف‌ها و پیام‌هایشان  محدود به دورهٔ حیات آن‌ها نیست و از زمانهٔ خودشان جلوترند.

🔻پایان نمایشنامه شوکه‌کننده و بسیار تامل‌برانگیز است. نویسنده ضربهٔ پایانی را محکم‌تر می‌زند و در لحظهٔ درستی نمایشنامه را به پایان می‌رساند تا مخاطب فرصت کافی برای تفکر داشته باشد. اگرچه وقایع نمایشنامه تاحدی قابل پیش‌بینی‌ست، اما تعلیقِ حاکم بر قصه و همچنین استحالهٔ تدریجی و هولناک برخی شخصیت‌ها (آن‌گونه که در عزاداران بیل هم دیده بودیم) مخاطب را ترغیب به دنبال کردن داستان می‌کند.
        

          غلامحسین ساعدی را با #غریبه_در_شهر شناختم . داستانی که از دل تاریخ و از اشغال تبریز توسط روس‌ها می‌گفت و قلمش ساده و روان و به غایت دوست داشتنی بود . این بار رفتم سراغ #چوب_بدستهای_ورزیل که در نگاه اول برایم تداعی‌کننده داستان #قلعه_حیوانات ( #مزرعه_حیوانات) از #جورج_اورول بود و شبیه آن درون‌مایه سیاسی داشت و از اشغالگران و حرص و طمعشان می‌گفت اما با زبانی ساده تر و بیانی شیواتر .

در این کتاب هم مثل غریبه در شهر، روستای ورزیل توسط مستشاران خارجی اشغال می‌شود و مردم آن را دچار بحران می‌کند ، بحرانی که به نظر می‌رسد حل نشدنی باقی خواهد ماند.

        

          یک اثر تکان‌دهنده و عمیق دربارهٔ مفهوم واقعی استعمار و استثمار!

این کتاب به شکلی هنرمندانه و تأثیرگذار نشان می‌دهد چگونه مردم یک سرزمین با باز کردن پای بیگانگان به کشورشان، نه تنها منابع، بلکه هویت، فرهنگ و حتی جان خود را از دست می‌دهند.
        

          واقعا لذت بردم.
خیلی وقت بود که قصد داشتم از ساعدی یه چیزی بخونم و باهاش آشنا شم و خوشحال و راضی ام که این اتفاق بالاخره افتاد.
متن روان و گیرا بود و لحن شخصیت ها در گوش صدا می‌کرد. نوعی خشونت هم در دیالوگ ها نهفته بود که به من خیلی چسبید.
ورزیل نسخه مینیمال ایران ماست. مردمش هم ماییم.
سال‌‌های زیادیه که فراموش کردیم نجات‌دهنده، خود ما هستیم. هیچ «موسیو»ای نمی‌تونه و نمی‌خواد که ورزیل مارو نجات بده. چقدر باید مصیبت ببینیم تا اینو بفهمیم؟
لبخند تلخم بعد بستن کتاب رو یادم می‌مونه...
        

          وقتی چوب به‌دست‌های ورزیل را می‌خواندم، مدام سنگینی ترس را حس می‌کردم‌. ترسی که مثل مه همه‌جا را گرفته و آدم‌ها را به موجوداتی بی‌اراده بدل کرده. آن چوب‌هایی که باید ابزار دفاع باشند، کم‌کم نشانه‌ی اطاعت و بی‌فکری می‌شوند. برایم تلخ است که ببینم چطور جمعی از آدم‌ها به‌نام امنیت، آزادی و هویتشان را می‌سپارند. این نمایشنامه بیشتر از یک روایت روستایی، هشداری است درباره اینکه ترس اگر جا خوش کند، می‌تواند هر جامعه‌ای را از درون تهی کند.
        

          خب از کجا شروع کنم...؟
مضمونش، محتوای صحبتش و کل کتاب رو دوست داشتم. اما پرداختش، شخصیت‌پردازی و روند داستان اونقدرها برام دلچسب نبود. بر عکس بقیه اصلا فضای روستایی رو حس نمی‌کردم. آدما بعضا اضافه بودن و نمی‌فهمیدم چرا اونجان و دارن چیکار می‌کنن. یا اینکه با همدیگه فرق نداشتن و یکی دو روز دیگه از من بپرسن مش ستار کی بود و اسداله کی؟ هرکدوم چطور بودن، دیگه یادم نیست. و حتی الانم نیست :))
نقد بعدیم به شیوه مزخرف وجود این نمایشنامه توی طاقچه‌ست. که فحش می‌دادم و می‌خوندم و کاش نشر یه نگاهی بندازه و درستش کنه. زده اسم همه نقش‌ها با replace all یه دو نقطه گذاشته تنگش و هرجایی توی متن کسی کسی رو صدا میکنه هم دو نقطه داره! به جای اینکه اول صحبت هرکس و برای مشخص شدن حرفش باشه.
اذیت شدم از الکترونیک خوندنش واقعا و باید از این به بعد حواسم باشه برای نمایشنامه خوندن در طاقچه.