چه عاشقانه‌هایی که جنگ‌ها مهر پایانی بر آن بوده و هست...

روایت کوتاهی بود
ولی آروم آروم خوندم
اجازم دادم واژه‌ها رو آروم مزه مزه کنم و قشنگ توی ذهنم هضم بشن...
قشنگ بود پیشنهاد میدم مطالعه کنید
          

            شب‌های روشن رمانک خوبی است. از این ملودرام‌های عاشقانه که همه می‌نویسند. شاید اگر داستایوفسکی آن را ننوشته بود امتیاز بالاتری به آن می‌دادم اما حیقتش خیلی معمولی بود. خوب از نظر من هر نویسنده‌ای حق دارد گاهی از پوست خود بیرون آمده و معمولی بنویسد... برای همه... از کاسب و کارمند گرفته تا دختر بچگانه عاشق پیشه که همچنان منتظر آن شاهزاده چینی هستند که با اسب سیاه بیاید. خواندنش را به همه پیشنهاد می‌کنم، خصوصا در روزهایی که مغزتان خسته است و حوصله اگزیستانسیالیسم ندارد.

در ضمن  از میان  ترجمه دکتر قاسم کبیری و سروش حبیبی عزیز برگ برنده را ميان صفحات سروش حبیبی بیابید.
          

            به‌نام‌خدا
بعد از نیمه‌کاره رها کردن ارتداد، چندان میلی برای خواندن این کتاب نداشتم؛ ولی بالاخره، کتاب بر من پیروز شد.

نخل‌و‌نارنج، روایتی است داستانی از زندگی فقیه و مجتهد نام‌آور قرن سیزدهم؛ شیخ‌مرتضی‌ انصاری شوشتری، در ۲۴۷ صفحه.

داستان از دزفول آغاز می‌شود و در گذر از تولد و کودکی شیخ، به‌فصل جوانه زدن بذر علم در جانش و رویش شکوفه‌های عطش دانستن می‌رسد. شیخ برای دانستن، پای در مسیر سفر می‌گذارد و سرانجام در سرزمین نخل‌ها، نجف، در سایه باب علم، آرام می‌گیرد.

نثر کتاب روان است. جملات تقریبا کوتاهند؛ اما ضرباهنگ تندی ندارند. گویی ما هم، همراه با شیخ، قدم‌هایمان را در این سفر، با طمانینه برمی‌داریم. 

نویسنده به فراخور روایت، برخی از حوادث تاریخی معاصر شیخ و ریشه‌های مغفول مانده آن‌ها را سربسته بیان کرده‌است؛ اما گاهی در پرداختن به وقایع فرعی، خط سیر داستان را رها کرده، باشتاب و به‌شیوه‌ای گزارشی پیش می‌رود، چندین سال را در چند سطر فشرده می‌کند و پس از آن، خواننده را به همان جایی باز می‌گرداند که داستان رها شده است.
          

            داستانی از جوانی خود نویسنده، از سفرش به کویری در آفریقا و یک تجربه‌ی عرفانی.
البته من این برداشت رو نکردم که کتاب می‌خواد ایمان یا مفهوم دیگه‌ای رو ثابت بکنه. اشمیت قبل از این سفر فیلسوف بوده و بعدش هم با وجود ایمان آوردنش، نگاه فلسفیش به مسائل باقیه. اون علم و ایمان رو در تناقض با هم نمی‌بینه بلکه می‌گه می‌شه هر دو رو داشت. چون یکی رو در حوزه‌ی عقل می‌دونه و دیگری رو باوری در دل انسان.

کتاب رو دو ساله که دارم ولی الان خوندمش و به طرز عجیبی دیدم بخشی از افکار و حرفای نویسنده در زمانی که این سفر رو رفته بود به افکار و شرایط من در این مقطع زندگیم شبیه بوده. جزو اون دسته کتابا شد که انگار باید زمانش می‌رسیده تا بخونم.
          

            چندروز پیش که رفته بودیم باغ کتاب تهران این کتابو خریدم. اونقدر نویسنده همه چیو خوب و جذاب توصیف کرده بود که حس میکردم دارم کتابیو میخونم که قبلا فیلمشو دیدم‌. داستان درباره دختر پولدار و مهربونیه که پدرش فوت میکنه و همه اون روزای خوبش تموم میشه . اما هرگز ناامید نمیشه و همیشه منتظر یه اتفاق خوبه ...
کلی حالمو خوب کرد خوندن این کتاب 
توصیه میکنم بخونیدش 👌
          

            کتاب صوتی را با صدای آقای میرطاهر مظلومی شنیدم. از آن کتابهای شیرین که شیرینیش آدم را نمی زند.... روایت زندگی آدم هایی عادی که فارغ از مشکلات زمانه شان لحظه های شاد را تجربه می کنند شخصیت های مختلف که هر کدامشان خرده روایت های خودشان را دارند.... کاش روزی یک کارگردان خوب سریالی از این کتاب بسازد
          

            کتاب زندگی نامه خودنوشت آقای زید آبادی است 
نثری لطیف و روان و پر از خاطره تا حدودی وقایع تاریخی که خود نویسنده درگیرش بوده مطرح شده
جلد اول روایت  دوران کودکی است تا ازدواج که ادم رو شگفت زده میکنه زندگی مردمی ندار و در روستایی دور افتاده 
جلد دوم  خاطرات تا سال ۷۹ 
جلد سوم  تا سال ۸۸
          

            شیرین بود. نکته خاصی ندارم اما اینکه بعضی مواقع از کلمات قلبمه و سلمبه استفاده می کند یک جوریم میشه البته شاید باهاش عجین شده است.

یک جورایی یک سفر تحلیلی است؛ یک چیزی می بیند و اباطیلی را درباره آن می گوید. با یک گروه فیلم ساز همسفر است که اصولا حرف خاصی از آن ها مطرح نمی شود مگر اینکه یک بار پرستویی در دانشگاه نکته ای را بیان می کند.

تعریف راوی از توریست را پسندیدم و واقعا حس من هم همین است منتها به نظر  راه فراری از آن نیست. من هم تماشا جوامع جدید و سازوکارهای آن را می پسندم ولی سفر توریستی رفتن با اون تعریف فقط خستگی مضاعف است، واقعا شما سفر می روید روحیه و انرژی می گیرید؟ آدم خسته تر میشه.

شبیه شدن ملت ها به یکدیگر واقعا ترسناک است اینکه شما آقا پسر و دختر خانم ایرانی هیچ تفاوتی با نمونه غربی و شرقی آن نداشته باشید دلهره آور است؛ من زمان شلوغی های امسال به همین فکر می کردم دقیقا به چی میگیم ایرانی؟ به کجا میگیم ایران؟ یک فرد ایرانی چه فرقی با ژاپنی، ایتالیایی، چینی، آمریکایی، انگلیسی و ... دارد؟ قبلا برای ایران و ایرانی ویژگی هایی را برمی شمردیم اعم از اینکه ظاهری باشد یا باطنی(بیان نمونه ها اعصابم را بهم می ریزد) ولی امروزه ... خلاصه هضم شدن «من» و «ما»ی ایرانی با دیگران را نمی پسندم.

دوست داشتم من هم آسیای شرقی را ببینم منتها با توجه به معذوریت های غذایی که نوشته است میلم را از دست دادم البته این که پول ندارم هم دخیل است :))))

سرکوب ژاپنی ها از هر حیث اگر صحت داشته باشد هم که سریع ازش گذشت خطرناک است، آتش زیر خاکستر است. بالاخره با آن پیشینه ممکن است یک بلایی سرخودشان یا آمریکایی ها بیاورند :||| یک جورایی شبیه اتفاقات اروپا ...

بگذریم، عکس هایی از سفر هم در کتاب وجود دارد که سیاه و سفید و بسیار زشت است کاش این چند صفحه را رنگی می گرفتند. خوب شد نکته ای نبود و این همه حرف مفت نوشتم...
          

            به نظرم به اندازه تبلیغاتی که براش شد و تعاریفی که کردند خوب نبود
کاملا کلیشه‌ای و آرمانی نوشته شده بود
میتونست خییلی بهتر باشه