رمانی سرشار از عشق،امید و پذیرش تفاوت ها (به نقل از لایبرری ژورنال)
این کتاب در 34 فصل نوشته شده
قهرمان داستان دختری 7 ساله است به نام السا( پاترهد😍😀) السا با هم سن و سال های خودش متفاوته و همین متفاوت بودنش باعث شده که به غیر مادربزرگش دوستی نداشته باشه😄
السا و مادربزرگش ارتباط خیلی قوی و خوبی دارن
جوری که قهرمان السا مادربزرگشه☺
همه چیز خوب و عالی بنظر میرسه تا اینکه مادربزرگ السا میمیره که السا خیلی از رفتنش عصبانی و ناراحته اما مادربزرگش مثل یک دوست برای السا نامه هایی به جا میگذاره که السا رو وارد یک ماجراجویی میکنه
__________

این کتاب یک ویژگی جالبی داره اینه که شخصیت "بریت ماری"که همسایه مادربزرگ است شخصیت اصلی رمان بعدی بکمن هستش با عنوان #بریت_ماری_اینجا_بود
و دیگه اینکه 
این رمان در فهرست پرفروش ترین کتاب های نیویورک تایمز قرار گرفت و نامزد بهترین کتاب سایت Goodreads نیز شد
        

          یکی می گفت هر رفتار بدی که از آدم ها می بینیم بر می گردد به این که یک مشکلی دارند و این رفتار بد در واقع بهانه گیری شان به خاطر آن مشکل است و حتی ممکن است خودشان هم درست این را ندانند. اگر سعی کنیم آن مشکل را حل کنیم، رفتار بد هم از بین می رود. نمی دانم این موضوع در دنیای واقعی صد در صد درست است یا نه ولی در این کتاب که کاملا صدق می کند. 
 اولش یک سری شخصیت عجیب و غریب می بینیم ولی به مرور که جلو می رویم ماجرای پشت هر کدامشان را می شنویم و آن وقت است که دلیل رفتارهایشان را می فهمیم.

خواندن این کتاب طلسم کتاب های آقای بکمن را بالاخره برای من شکست. قبل از این دوبار مردی به نام اوه را ناتمام رها کرده بودم و یک بار هم همین کتاب را. انگار کلا نوشته های ایشان این طوری است که اگر کسل کننده بودن آغاز کتاب را دوام بیاوریم، بقیه ی کتاب ارزشش را دارد. البته باز هم در ادامه یک سری از افسانه های مادربزرگ را سریع رد می کردم ولی فهمیدن این که هر کدام از این افسانه از زندگی کدام یک از شخصیت ها گرفته شده، دوست داشتنی بود.

فقط بزرگ ترین نقطه ضعف داستان، توجیه اش برای مرگ بود. و این برای داستانی که در پی مردن یک نفر رخ می دهد، خیلی مهم است. می گفت آدم ها می میرند تا جا برای بقیه باز شود. مثل وقتی که از روی صندلی اتوبوس بلند می شویم تا کس دیگری بنشیند. خوب آن کسی که بلند می شود چه می شود؟ اصلا چرا باید کسی که ما دوستش داریم جایش را به کس دیگری بدهد و تنهایمان بگذارد؟ و این یادش در ذهنمان بماند چطوری می تواند کافی باشد؟!
دوست دارم یک نفر یادش بیاید که من وجود داشتم. دوست دارم یک نفر بداند که من این جا بودم.

جملات خوب زیاد داشت:)
داستان ناراحت کننده ای بود ولی این که از نگاه یک بچه ی تقریبا 8 ساله روایت می شد که تحلیل های بامزه ای از شرایط داشت، یک مقدار از غصه ی داستان کم کرده بود.

پی نوشت: سیر اصلی داستان من را یاد بی‌نهایت بلند و به‌غایت نزدیک  می انداخت. ماجراجویی  های بچه ای متفاوت بعد از مرگ عزیزترین کس ش، برای کنار آمدن....
        

          یه کتاب دوست داشتتی با کلی حرف قشنگ!!
"فقط آدم های متفاوت هستن که می تونن دنیا رو تغییر بدن آدمای کوفتی معمولی عرضه ی انجام هیچ کاری رو ندارن"

        

          داستان کتاب به نظر من جالب نبوده و از نویسندهی   کتاب اوه  توقع چنین داستانی نداشتم .
        

          عالی و واقعی
        

          این دومین کتابیه که از بکمن میخونم.(اولیش مردی به نام اوه بوده). توی هر دو تا کتاب فضای زندگی همسایه‌ای و پیوند آدمایی که در مکان مشترکی زندگی می‌کنن خیلی خیلی پررنگ و تعیین کننده‌س. تو هر دو تای این کتاب پیرها و بچه ها خیلی شخصیتای کلیدی‌ان. تو هر دو تا داستان ارتباط بین یه پیر و یه بچه و پیوند عمیقش و اثرگذاری این دو روی هم وجود داشته و این آرامش بخشه. نکته دل انگیز اینه که: تو داستای بکمن حیوونا شخصیت دارن. میشه باهاشون رفیق شد تک تک رفتاراشون مثل یه آدم تحلیل میشه و این خیلی خوبه همینطور ماشین ها هم شخصیت دارن، تک تک آدمایی که وارد داستان میشن بهشون بها داده میشه و شخصیت پردازیا خوب و باورپذیره.
طنز توی داستان هم خوبه
اما مشکلی که توی این کتاب وجود داشت، تکرار بیش از حده. مثلا توصیفای طولانی از یه اتفاق ساده‌ی بی‌اهمیت مثلا:" آلف خودش را روی صندلی جابه‌جا می‌کند، شبیه موقعی که یک وال خودش را روی صندلی سینما جابه‌جا می‌کند" شاید توصیفات پراکنده ی این شکلی خوب باشن ولی وقتی تعدادش از حد می‌گذره و توی هر صفحه از این مدل توصیفات داشته باشه دیگه حوصله‌بر می‌شن .
مشکل دیگه عمق بود. قصه های افسانه ای تو داستان که قراره استعاره‌ای از واقعیت باشن عمیق و جذابن ولی وقتی نویسنده اونا رو با مابه‌ازای واقعیشون پیوند می‌زنه این کار رو خیلی سرسری و سطحی انجام میده و پایان آبکی و هندی‌طوری رو رقم می‌زنه.
ولی کتاب خستگی از تن برنده ایه  و ذهننتو خسته نمی کنه، شیرینه و با نمک و آروم و انتخاب خوبی بود برای بعد از دفاع و فارغ شدن از تحصیل...
        

          کتابی جذاب با محوریت موضوع زندگی و مرگ و همچنین همزیستی
ما با السای هفت ساله و مادربزرگش سر و کار دارسم که در یک آپارتمان در کنار دیگر ساکنین که هرکدام مشکلات و ویژگی های خاص خودشان را دارند زندگی میکنند.  مادربزرگ السا زن بسیار عجیب و غریبی است و تلاش میکند تا السا را متفاوت بار بیاورد تا زندگی را بهتر درک کند و السا هم متفاوت از هم سن و سالانش هم باهوش تر و مطلع تر از سنش می شود و همین مسئله برایش دردسر هم درست میکند 
بخصوص وقتی که ماموریتی ویژه از طرف مادربزرگ به او سپرده  میشود!
        

          "مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است" کتاب دیگری از فردریک بکمن بلاگر سوئدی و نویسنده کتاب "مردی به نام اُوِه" است که مدتیه خیلی توی بازار کتاب ایران گُل کرده.
اگه حوصله خوندن کتاب‌های طولانی رو دارید این کتاب ۴۸۷ صفحه است.
داستان مادربزرگ و نوه‌ای که با بقیه مادربزرگ‌ها و نوه‌ها فرق می‌کنن. منقول از کتاب "داشتن یک اَبَرقهرمان حق تمام کودکان هفت‌ساله است و هر کس نظر دیگری داشته باشد عقلش درست کار نمی کند." و این چیزیه که پایه شکل‌گیری کتابه. یه کتاب پُر از تخیل که اول از همه حس حسرت فقدان چنین مادربزرگی رو به آدم القا می‌کنه. 
داستان طولانیه، تعلیقاتش اونقدری قوی نیست که شما رو یه سره پای خودش نگه داره و ایراداتیم داره با این حال یک کتاب کامله، سر و ته داره، داستانی که شروع شده مثل یه کلاف سردرگم به پایان نمی‌رسه، اولش ممکنه حس کنید خیلی از چیزایی که تعریف میشه با اینکه پُرن از تخیل ولی هیچ ربطی به هم ندارن ولی کم کم اون ارتباط نامرئی، پیدا میشه و این خوبه، اینکه آدم بتونه اینارو به هم ربط بده.
        

          اصلا دوستش نداشتم
به زور تمومش کردم
اصلا کتاب دلچسبی نبود
        

          در واقع ۴/۵

این کتاب یه داستان احساسی با مایه‌های طنزه که به روابط انسانی و مواجهه آدما با سختی‌ها و مرگ می‌پردازه. با اینکه داستان از دید یه بچه "تقریبا هشت ساله" روایت میشه ولی به نظرم اصلا بچه‌گونه نیست! 

السا یه دختربچه ۷ سالهٔ متفاوته با یه مادربزرگ ۷۷ سالهٔ متفاوت (و البته مقدار زیادی خل و چل
        

          مهم ترین مطلبی که در این کتاب قابل توجه بود، احساسات است. به طوری که بعد از خواندنش با اینکه داستان غمگینی داشت، حس خوبی داشتم، ترکیبی از آرامش و صمیمیت. در ضمن متن کتاب پر از جمله های زیبای کلیدی بود؛ از آن کتاب هایی که باید هنگام خواندنش به سراغ دفترچه ی یادداشت رفت!
        

          یک رمان فوق العاده جذاب از نویسنده رمان مردی به نام اوه. داستان تعلیق و کشش داستانی زیادی دارد و اگر به چنین داستان‌هایی علاقمندید، این رمان گزینه خوبی برای مطالعه است. اسم کتاب هم خیلی بامسماست. شخصا به نویسنده برای نگارش این رمان حسادت کردم. از آن دست رمان‌هاست که اگر کشش داستانی و نوع گره‌افکنی و گره‌گشایی‌اش را پسندیده باشی، دوست داری دوباره در زمانی که جزئیات را فراموش کرده‌ای، بخوانی‌اش و این‌بار در لذت دیگری فرو بروی از جنس مرور لذت سابق!
پ.ن: البته که این رمان هم مثل اکثر رمان‌های ترجمه‌ای بعضی بخش‌های مخالف فرهنگ ایرانی و اسلامی دارد ولی از آن بخش‌ها که بگذریم، جذابیت داستانب بالایی دارد.
این رمان می‌تواند برای نوجوان‌ها، جوان‌ها و بزرگسالانی که با نوجوانی و روحیاتش غریبه نیستند، خواندنی و لذت‌بخش باشد.
        

          برقراری ارتباط با کتاب ممکن نشد...
سعی کردم....
اما مردم مشوش اجازه نداد که جذب ِش بشم...
شاید ترتیب خوانی مهم بود..
اما همچنان بَک من و دوست دارم... به عنوان یه کتابخونِ کاملااا.... مجدد تاکید می‌کنم کاملااا #معمولی
        

          یادمون باشه که حتی وقتی یک تصویر عزیزه، لزومی نداره که دنباله روی صرفش باشیم، چون به هر حال آدم ها اونقدرها هم موجودات تحسین برانگیز و بی عیب و نقصی نیستن. سرتاسر زندگی ما آدم ها خواه ناخواه پر شده از تجربیات سخت و چالش برانگیزی که یه زمانی هم می طلبه که گرگ باشی و حمله کنی تا اینکه گوسفند بمونی و دریده بشی دیگه، هممم؟!! با این حال اینکه بذاری تلخی دنیا قسمتی از روح و روانت رو بکنه و با خودش ببره و بعد برگردی عقب و ببینی که هنوز هم چیزی برای لبخند زدن باقی مونده، اینکه هنوز هم خرده ریزه هایی از انسانیت در وجودت زنده ست و نفس میکشه، که اگر این اتفاق افتاد، اون موقع ست که می تونی امیدوار باشی که ممکنه یک روزی، برای یه کسی، ارزش باور شدن رو داشته باشی

داستان خوبی بود، منم دوست داشتم^^ خط روایی ماجرا اونقدر کشش داشت که دوست داشته باشی دنبالش کنی

 تقریبا تا وسط های کتاب مشخص نبود که ایده ی داستان متفاوت تر از اونیه که به نظر میرسید. اصلا من عاشق اون همه غافلگیری های غیرمنتظره و خوشمزه ای شدم که تقریبا تا پایان ماجرا هی پرت می شد وسط داستان و هی من با خودم میگفتم " نه بابا !؟! واقعا !؟". خلاصه که کتاب سرگرم کننده و پر ماجرایی بود

یادگاری از کتاب
بزرگترین نیروی مرگ در این نیست که جان کسی را می ستاند، بلکه در این است که می تواند بازماندگان را به نقطه ای برساند که دیگر نخواهند به زندگی ادامه دهند
        

          دوسش داشتم
        

          نویسنده قلم قشنگی داره و معما های داستان و جوابشون آدم رو به وجد میاره
ولی یکم کش دار و طولانیه..
در کل ازش یاد گرفتم که هیچ جوره نمیتونی آدم هارو قضاوت کنی چون هر کدوم داستان خودشون رو دارن :)
        

          یک کتاب خواندنی، جذاب و با ترجمه ی عالی! در عین سادگی موضوع، بسیار پرکشش و خیال‌انگیز.
        

          فردریک بکمن یکی از نویسندگان مورد علاقه ی من است بسیار قلم خوبی داره و تخیل قوی داره و هر کتاب اون به نظرم ارزش چندبار خوندن هم داره. 
این داستان ماجرای دختری است که به دنبال راز مادربزرگ خود تکه تکه پازل زندگیش را کنار هم میچیند و رازهای زیادی را کشف میکند، قصه ی عشق، امید و نا امیدی است
        

          کتاب چهاردهم
۶-۱۴تیر ۴۰۲
‌
این‌که به کتاب امتیاز کاملی ندادم دلیل بر این نیست که دوسش نداشتم. بکمن نویسنده محبوب منه و هر چی بنویسه می‌خونم و دوس دارم. اما ایده‌آل‌ترین نوشته‌ش بنظر من مجموعه شهر خرسه که عاشقشم و همه کتاب‌ها رو با اون می‌سنجم.
‌
بریت‌ماری رو خیلی دوس داشتم و خیلی زیاد مشتاق شدم کتابشو بخونم. جورج عزیزم رو هم خیلی زیاد. فقط حیف تو داستان حضور پررنگی نداشت. مادربزرگ هم خیلی باحال و دیوونه بود. گرگ‌دل:) لنارت و ماد:) وورس:)
اما با السا نتونستم ارتباط بگیرم. اصولا هیچ دختربچه‌ی هفت‌هشت ساله‌ برون‌گرا و شلوغ و فضولی رو دوس ندارم. واسه همین از کتاب کاملا لذت نبردم. یکی هم اینکه داستان آشفته و پخش و پلا بود و قصه‌هاش کلافه‌م می‌کرد ولی وقتی معلوم میشد قصه‌ها با داستان واقعی شخصیت‌ها ارتباط دارن، کیف میکردم.
‌
همین بای:)
        

          " اگه نتونی از شر خاطره های بد خلاص بشی ، مجبوری اون ها را با چیز های شیرین تر بپوشونی.."

کتاب فانتزی و بسیار جالبی بود 
پر از نکات آموزنده و به زبان جدید (میشه گفت کودکانه)