درصد فلاکتی که نویسنده از جامعه ی مورد نظرش به تصویر می کشد، به قدری است که هر کسی ترجیح میدهد، در سرزمین های کپرنشینِ بدون آب زندگی کند اما به هزارمایلی این جوامع نزدیک نشود
داستان این کتاب، قهرمانانش افراد بی عرضه اند که جملات قصار و فلسفی از لبانشان می تراود
جالب است که این قهرمان ها حاصل خانواده های متلاشی شده اند
بماند در دفتر خاطراتم:
خواندن ریگ روان بسی لذت بخش بود
به خاطر خنده دارِ وحشت آفرین بودنش
ریگ روان را بیشتر از جزء از کل دوست داشتم
به انتخاب پیمان خاکسار برای ترجمه کتاب ها، اطمینان دارم

از کتاب:
یادته مورل توی کتابش از قول #ویتگنشتاین نوشته اگر کسی رو توی اتاقی قرار بدن که درش قفل نیست ولی رو به داخل باز میشه، تا وقتی درک نکنه که به جای هل دادن باید در رو بِکِشه، عملا زندانی به حساب می آد؟
          

            با توجه به تجربه م از جز از کل این رو خریدم،یک کتاب ضعیفه که پر از پرگوییه که حاصل ذهن خلاق نویسنده ست.در اینکه استیو تولتز باهوشه شکی نیست یا حداقل نوشته هاش اینو نشون میده ولی نمیتونه جمله واره هایی که توی ذهنش شکل میگیره رو به مقصود برسونه.این کتاب داستان نداره فقط راجب یه شخصه که هیچ داستان پرکششی پشتش نیست.
کتاب سانسور زیاد داره و اوایل کتاب حس میکردم قسمت های سانسور شده ش توی ذوق میزنه.ترجمه ی کتاب نسبت به جز از کل ضعیف تر بود شاید با عجله ترجمه شده بوده.
          

            داستان کتاب با وصفی از زندگی و اوضاع لیام شروع میشه. شخصی که پلیسه و به نویسندگی علاقه‌ی شدیدی داره اما هیچ موفقیتی در این راه کسب نکرده و رابطه‌ش با همسر و دخترش چندان جالب نیست. لیام دوستی داره به اسم آلدو که در نهایت تصمیم میگیره داستان زندگی اون رو بنویسه. قسمت اعظم کتاب به سرگذشت آلدو می‌پردازه. آلدو خدای بدشانسیه. همیشه به فکر راه انداختن یک کسب و کار برای پولدار شدنه و همیشه هم شکست میخوره و البته اتفاق‌های خیلی بدتری هم براش میفته.ه
اما ایده‌ی کتاب اصلا مناسب برای این تعداد صفحات نیست و در نتیجه کتاب مملو شده از تکرار و پرگویی‌های حوصله‌سربر. خط داستانی لابه‌لای اتفاقات زیادی که میفته گم میشه و اون اتفاقات چیز زیادی به کتاب اضافه نمیکنه. طنز کتاب خیلی از جاها در نیومده. به نظر میاد استیو تولتز بعد از نوشتن جز از کل نشسته زور زده تا یک شاهکار بنویسه اما زور بی فایده‌ای بوده. پیشنهاد میکنم بخونید؟ خیر.ه
          

            «ریگ روان» به صورت کلی کتاب دشوار‌تری از «جز از کل» است. نثر سخت‌تری دارد و خواندن‌اش حوصله بیشتری می‌طلبد. به نظرم این مشقت نسبی فرم که با آن مواجهیم هم‌راستا با سفر قهرمان داستان، آلدو بنجامین است و از این جهت درجای درستی قرار دارد.
دیدن الگوهای مشترک و متقارن بین این دو کتاب که به گفته خود تولتز قرینه (ترس از مرگ در اولی و ترس از زندگی در دومی) هستند، جالب است، مثلا آن نوع پرداخت انتقادی از ورزش در کتاب قبلی، اینجا جایش را به پرداختی انتقادی از هنر داده است. الگوی مشترک دیگر نقش محوری کتاب‌های درون داستان است: همان‌طور که در داستان قبلی «کتاب راهنمای تبهکاری» نقش اساسی ایفا میکرد در اینجا کتاب «هنرمند درون، هنرمند برون» و «جنازه وسواسی» نقش اساسی ایفا میکنند و به قدری ظریف پرداخت شده و شخصیت‌ها به آن ارجاع میدهند که باورش سخت است که این کتابها در دنیای واقعی وجود ندارند! 
در «جز از کل» مسئله اصلی ترس از مرگ است و از قضا مرگ های زیادی در داستان رخ میدهد اما در «ریگ روان» مسئله اصلی ترس از زندگی است و بیشتر با نمردن طرف هستیم‌.
در نهایت باید گفت که حلقه مخاطبان این کتاب قطعا کوچکتر از «جز از کل» است ولی خواندن آن را به کسانی که قلم تولتز را دوست دارند توصیه میکنم.
          

            اولش قصد داشتم کل از جز رو بخونم و بعد ریگ روان ولی یک حسی منو وادار کرد اول ریگ روان رو بخونم و همیشه شنیده بودم که ریگ روان کتابی ضعیف تر نسبت به جز از کل هست ولی بدون اظهار نظر در این مورد چون هنوز اون یکی رو نخوندم باید بگم ریگ روان رمانی جذاب با کلمات و تک جمله های خاص و تامل برانگیز هست و شدیدا از خوندنش لذت بردم باید بگم چقدر یک رمان خوب میتونه حالتو خوب کنه 
قصه یک آدم فعال و انرژیک که تا آخرین لحظه دست از تلاش بر نمیداره و کلی بی برنامگی و بدشانسی و کلی دست و پا زدن برای درآمد بیشتر که قصه امروز زندگی همه ماست 
تولتز با این کتاب منو برد تو گروه خودش و بی صبرانه منتظر خوندن جز از کل هستم و بعدش کتاب جدیدیش اگه منتشر بشه 
البته نثر کتاب کمی سنگین هست ولی ترجمه پیمان خاکسار عالی  همیشه بعد از نویسنده اولویتم مترجم کتابه دوستان کتاب خون میدونن یک ترجمه خوب و یک ترجمه بد چقدر میتونه معنا و منظور نویسنده رو شفاف کنه یا بیشتر گیج و درهم برهم باشه 
به علاقه مندان رمان شدیدا توصیه میکنم
          

            کتاب عجیبیه. عجیب و حال‌بد‌کن. 
یهو به خودت میای می‌بینی صفحه‌ها خوندی و فقط در حال تصور دقیق موقعیت‌های زجرآور و دردناک و هم‌زمان خنده‌داری هستی که تموم نمی‌شن و هر بار بدتر می‌شه همه‌چیز. 
انگار که یه دور تا ته بیچارگی بری و برگردی و تموم نشه. کتاب تموم نمی‌شد. نمی‌دونم. شاید باید یه وقت دیگه می‌خوندمش.