درصد فلاکتی که نویسنده از جامعه ی مورد نظرش به تصویر می کشد، به قدری است که هر کسی ترجیح میدهد، در سرزمین های کپرنشینِ بدون آب زندگی کند اما به هزارمایلی این جوامع نزدیک نشود
داستان این کتاب، قهرمانانش افراد بی عرضه اند که جملات قصار و فلسفی از لبانشان می تراود
جالب است که این قهرمان ها حاصل خانواده های متلاشی شده اند
بماند در دفتر خاطراتم:
خواندن ریگ روان بسی لذت بخش بود
به خاطر خنده دارِ وحشت آفرین بودنش
ریگ روان را بیشتر از جزء از کل دوست داشتم
به انتخاب پیمان خاکسار برای ترجمه کتاب ها، اطمینان دارم

از کتاب:
یادته مورل توی کتابش از قول #ویتگنشتاین نوشته اگر کسی رو توی اتاقی قرار بدن که درش قفل نیست ولی رو به داخل باز میشه، تا وقتی درک نکنه که به جای هل دادن باید در رو بِکِشه، عملا زندانی به حساب می آد؟
        

          با توجه به تجربه م از جز از کل این رو خریدم،یک کتاب ضعیفه که پر از پرگوییه که حاصل ذهن خلاق نویسنده ست.در اینکه استیو تولتز باهوشه شکی نیست یا حداقل نوشته هاش اینو نشون میده ولی نمیتونه جمله واره هایی که توی ذهنش شکل میگیره رو به مقصود برسونه.این کتاب داستان نداره فقط راجب یه شخصه که هیچ داستان پرکششی پشتش نیست.
کتاب سانسور زیاد داره و اوایل کتاب حس میکردم قسمت های سانسور شده ش توی ذوق میزنه.ترجمه ی کتاب نسبت به جز از کل ضعیف تر بود شاید با عجله ترجمه شده بوده.
        

          هر روز که زنده بیدار می‌شوی فاتحی؛ برو و غنایمت را طلب کن!
        

          و به نظرم بارز ترین بخش داستان های تولتز ، شخصیت پردازی بی نظیرشه .هم توی این کتاب و هم توی جز از کل ، شخصیت هایی هستن که هیچ وقت فراموششون نمی کنیم .
خیلی تلخ بود و واقعی ...قصه آلدو ، قصه ی همه ماست ...حتی اگه باورش برامون سخت باشه . ..
        

          بلاخره تمومش کردم.
واسه من کتاب سختی بود ولی میتونم بگم از اون کتابایی بود که باید به تهش میرسید تا بفهمی چی به چیه و بخش آخر کتاب واقعا شوکه کننده بود.
در کل پسندم نبود ولی نمیتونم بگم اصلا هم دوستش نداشتم.
        

          به طور کلی نگرش و قلم استیو تولتز رو خیلی می پسندم اما این کتاب گاهی اوقات برام یکمی گنگ میشد شاید به خاطر محدودیت های ما و سانسور کتاب بود؛دقیق نمیدونم.اما لذت بردم از شنیدن این کتاب.
        

          اگر اولین کتابی که از استیو تولتز خوانده‌اید، جزء از کل بوده است فکر‌میکنم سخت بشود این یکی را توی دلتان جا کنید. 
داستان، کشش جزء از کل را ندارد، خلاقیت و ساختار شکنی‌های جذب کننده‌ی مخاطب هم در آن زیاد نیست. 
در کل، یک متوسط به تمام معناست...
        

          کتاب عجیبیه. عجیب و حال‌بد‌کن. 
یهو به خودت میای می‌بینی صفحه‌ها خوندی و فقط در حال تصور دقیق موقعیت‌های زجرآور و دردناک و هم‌زمان خنده‌داری هستی که تموم نمی‌شن و هر بار بدتر می‌شه همه‌چیز. 
انگار که یه دور تا ته بیچارگی بری و برگردی و تموم نشه. کتاب تموم نمی‌شد. نمی‌دونم. شاید باید یه وقت دیگه می‌خوندمش.
        

          اولش قصد داشتم کل از جز رو بخونم و بعد ریگ روان ولی یک حسی منو وادار کرد اول ریگ روان رو بخونم و همیشه شنیده بودم که ریگ روان کتابی ضعیف تر نسبت به جز از کل هست ولی بدون اظهار نظر در این مورد چون هنوز اون یکی رو نخوندم باید بگم ریگ روان رمانی جذاب با کلمات و تک جمله های خاص و تامل برانگیز هست و شدیدا از خوندنش لذت بردم باید بگم چقدر یک رمان خوب میتونه حالتو خوب کنه 
قصه یک آدم فعال و انرژیک که تا آخرین لحظه دست از تلاش بر نمیداره و کلی بی برنامگی و بدشانسی و کلی دست و پا زدن برای درآمد بیشتر که قصه امروز زندگی همه ماست 
تولتز با این کتاب منو برد تو گروه خودش و بی صبرانه منتظر خوندن جز از کل هستم و بعدش کتاب جدیدیش اگه منتشر بشه 
البته نثر کتاب کمی سنگین هست ولی ترجمه پیمان خاکسار عالی  همیشه بعد از نویسنده اولویتم مترجم کتابه دوستان کتاب خون میدونن یک ترجمه خوب و یک ترجمه بد چقدر میتونه معنا و منظور نویسنده رو شفاف کنه یا بیشتر گیج و درهم برهم باشه 
به علاقه مندان رمان شدیدا توصیه میکنم
        

          «ریگ روان» به صورت کلی کتاب دشوار‌تری از «جز از کل» است. نثر سخت‌تری دارد و خواندن‌اش حوصله بیشتری می‌طلبد. به نظرم این مشقت نسبی فرم که با آن مواجهیم هم‌راستا با سفر قهرمان داستان، آلدو بنجامین است و از این جهت درجای درستی قرار دارد.
دیدن الگوهای مشترک و متقارن بین این دو کتاب که به گفته خود تولتز قرینه (ترس از مرگ در اولی و ترس از زندگی در دومی) هستند، جالب است، مثلا آن نوع پرداخت انتقادی از ورزش در کتاب قبلی، اینجا جایش را به پرداختی انتقادی از هنر داده است. الگوی مشترک دیگر نقش محوری کتاب‌های درون داستان است: همان‌طور که در داستان قبلی «کتاب راهنمای تبهکاری» نقش اساسی ایفا میکرد در اینجا کتاب «هنرمند درون، هنرمند برون» و «جنازه وسواسی» نقش اساسی ایفا میکنند و به قدری ظریف پرداخت شده و شخصیت‌ها به آن ارجاع میدهند که باورش سخت است که این کتابها در دنیای واقعی وجود ندارند! 
در «جز از کل» مسئله اصلی ترس از مرگ است و از قضا مرگ های زیادی در داستان رخ میدهد اما در «ریگ روان» مسئله اصلی ترس از زندگی است و بیشتر با نمردن طرف هستیم‌.
در نهایت باید گفت که حلقه مخاطبان این کتاب قطعا کوچکتر از «جز از کل» است ولی خواندن آن را به کسانی که قلم تولتز را دوست دارند توصیه میکنم.
        

          هر روز که زنده بیدار می شوی فاتحی، برو و غنایمت را طلب کن ‌
        

          چقدر این کتاب حالم رو بد کرد .... تصمیم گرفتم نیمه کاره رهاش کنم ، به نظرم سراسر پوچی بود ...
اگر کتاب اول یک نویسنده بسیار خوب  و پر فروش باشه به این معنی نیست که کتاب دومش مزخرف نباشه ...
        

          داستان کتاب با وصفی از زندگی و اوضاع لیام شروع میشه. شخصی که پلیسه و به نویسندگی علاقه‌ی شدیدی داره اما هیچ موفقیتی در این راه کسب نکرده و رابطه‌ش با همسر و دخترش چندان جالب نیست. لیام دوستی داره به اسم آلدو که در نهایت تصمیم میگیره داستان زندگی اون رو بنویسه. قسمت اعظم کتاب به سرگذشت آلدو می‌پردازه. آلدو خدای بدشانسیه. همیشه به فکر راه انداختن یک کسب و کار برای پولدار شدنه و همیشه هم شکست میخوره و البته اتفاق‌های خیلی بدتری هم براش میفته.ه
اما ایده‌ی کتاب اصلا مناسب برای این تعداد صفحات نیست و در نتیجه کتاب مملو شده از تکرار و پرگویی‌های حوصله‌سربر. خط داستانی لابه‌لای اتفاقات زیادی که میفته گم میشه و اون اتفاقات چیز زیادی به کتاب اضافه نمیکنه. طنز کتاب خیلی از جاها در نیومده. به نظر میاد استیو تولتز بعد از نوشتن جز از کل نشسته زور زده تا یک شاهکار بنویسه اما زور بی فایده‌ای بوده. پیشنهاد میکنم بخونید؟ خیر.ه
        

          کتاب ریگ روان اثر استیو تولتز رو خوندم...
این کتاب رو دقیقا اسفند پارسال خریدم اما اون موقع تا حدودا صفحه ۱۰۰ خوندم و ادامه ندادم...
اوایل اسفند امسال، با یکی از دوستانم خوندن این کتاب رو شروع کردیم و امروز، ۲۰ اسفند، تموم شد.
می‌خوام درباره این کتاب و تجربه خوانش‌مون صحبت کنم. می‌تونید مطمئن باشید که اسپویل نداره.
به عنوان کسی که اول، جز از کل و هرچه‌باداباد رو از این نویسنده خونده بود، اوایل کتاب بابت بی‌نظمی وقایع و شیوه‌ی شرح داستان، اذیت می‌شدم؛ دوستم هم همین‌طور.
(اصلا یکی از دلایلی که پارسال این کتاب رو ادامه ندادم همین بود. اما از خوبی‌های هم‌خوانی با پارتنر همین بس که متعهد و مسئولی که بخش روزانه‌ت از اون کتاب رو بخونی، به هر قیمتی!)
داستان پیش رفت و به جایی رسید که هر صفحه‌ش به طرز غیرقابل تحملی مشمئزکننده شده بود! شخصیتی که حتی برای دشمنت هم آرزو نمی‌کردی! فردی که می‌گفتی نصیب گرگ بیابون هم نشه! آدمی که به آدمیت نمی‌شناختیش! فضا بارونی و خاکستری بود و بوی فاضلاب می‌داد.
و باز قصه پیش رفت... درست مثل عادت ستایش‌شده‌ی استیو تولتز که در کتاب جز از کل به خوبی نمایان بود، در هر ۲۰ صفحه دست‌کم یک اتفاق متفاوت و پیش‌برنده یا حتی پس‌برنده (فلش‌بک) رقم می‌خورد و به‌طور رازآلودی زمان رو به چالش می‌کشوند. فضا رنگ زردی بی‌جان به خودش گرفت و صدای خش خش برگ‌های مرده می‌داد.
قصه پیش رفت... خواننده که ما باشیم، تبدیل شد به یک افسرده‌ی بدحال که با قرص سرپا موند! اتفاقاتی افتاد که حتی راضی نبودی تو یه کتاب و در قالب یک داستان غیرواقعی با اون‌ها مواجه بشی! همه چیز سیاه شد. اما فکر می‌کنید بالاتر از سیاهی رنگی نیست؟!
و قصه پیش رفت. رنگ بالاتر از سیاهی کشف شد: سفید! (خودتون که بخونید متوجه می‌شید.)
و داستان به مناسب‌ترین شکل خودش به پایان می‌رسه. پایانی غیرقابل پیش‌بینی اما کاملا درخور استیو تولتز. تراژدی‌ای نو و غیرتکراری یا مجمع‌الامراضی که مشابهش رو هیچ‌جایی ندیدید و نخوندید و نشنیدید! 
شما با این کتاب گریه می‌کنید و از اعماق وجود غصه می‌خورید. کلافه میشید و آرزو می‌کنید زودتر از شرش خلاص شید و به پایانش برسید. هم ازش خسته‌اید و هم بهش یه میل درونی دارید.
این کتاب، داستانی از اینرسیِ درد و مصیبته. رنجی که شروع بشه هیچ پایانی رو نمیشه براش متصور شد؛ حتی مرگ.

        

          رنج به آدم‌های دیگه مربوط میشه. کاری که بقیه در قبال رنج کشیدن تو انجام می‌دن جایگاه اخلاقی‌شون رو نشون میده و کاری که تو در قبال رنج کشیدن بقیه انجام میدی جایگاه اخلاقی تو رو.
        

          اولین بلند خوانی
        

          به محض این‌که شغلی پیدا می‌کنید که مورد علاقه‌تان نیست، هر چه‌قدر هم مقاومت نشان بدهید باز به آن وابسته می‌شوید. الکی یک مهارت نامربوط کسب نکنید، بی‌خود اطلاعات تخصصی جمع نکنید و در هیچ کاری استاد نشوید. خوردن انگ «واجد شرایط» برابر است با بدهکار شدن به زندگی.
        

          کتابی درمورد موجود بدبختی به اسم آلدو در جامعه‌ی سیاه و پرجنایتی که هنوز نتونستم باور کنم واقعا وجود داره. بیشترین چیزی که درمورد این کتاب دوست داشتم، تشبیه‌های فوق‌العاده‌ی نویسنده بود و شخصیت‌پردازی خوب. اما بعضی از جمله‌ها -جمله‌هایی که برای مثال ویژگی‌های یه چیز رو نام می‌برن- به قدری طولانی بودن که اصل مطلب رو یادم می‌رفت. خط داستانی هم می‌تونست خیلی بهتر از این باشه. در کل، کتاب جالبی بود و الان به‌شدت افسردگی پایان کتاب دارم. ×_×