ساده و روان 
گاهی شاد و امیدوار گاهی غمگین اما صبور
مثل زندگی خیلی از زنان ایرانی...
          

            این داستان‌های کوتاه خانم پیرزاد مثل همه‌ی کارهای عادی روزمره‌ی ماست؛ نوشیدن چای کنار همکاران اداره، روشن کردن ماشین، رفتن سر مغازه و سیب‌زمینی خریدن و خیلی کارهای دیگر که به آن فکر نمی‌کنیم. اما این مجموعه داستانِ ۹۰ و خورده‌ای صفحه‌ای باعث می‌شود به همه‌ی کارهای عادی روزانه‌ات فکر کنی. مثل همین تایپ کردن با گوشی بعد از خواندن یک کتاب عادی.
          

            مجموعه ای از ۱۸ داستان کوتاه با شخصیتهای معمولی و موقعیت های ساده ،بدون کشمکش و اتفاقی خاص که همگی موضوعی مشترک دارند:تجربه زندگی به عنوان یک زن
از نکات مثبت کتاب میتوان به فضای ملموس و زنده و بسیار واقعی داستان و شخصیتهای  آن اشاره کرد.
از بین داستانها 
یک جفت جوراب
ملخ ها
لنگه به لنگه ها
را دوست داشتم. سه ستاره هم بیشترش بابت همین سه  تا داستان دادم
          

            اولین کتاب تمام شده در ۱۴۰۲
کتاب را ۱۳ اسفند از کتابفروشی آموت مرزداران خریدم. مجموعه داستان کوتاه‌های زویا پیرزاد. برخی از داستانها خیلی‌خیلی کوتاه، برخی فقط کوتاه و برخی دیگر از کوتاه کمی بلندتر.
عنصر مشترک تمام داستان‌‌ها زن است. در بعضی داستانها زن‌ها اول کوچکند و بعد بزرگ می‌شوند، در بعضی داستانها ژن‌های کوچک و بزرگ در کنار هم هستند. حتی در داستان‌هایی که شخصیت اصلی مرد است، این شخصیت در سایه چند زن و دختر شکل می‌گیرد. ظلم رفته بر زنان مضمون مشترک است. در بعضی داستانها هم که از مدیریت و تدبر زنانه حرف گفته‌اید معلوم نیست به نیش و کنایه است یا جدی و واقعی گفته است. حقیقتا قلم پیرزاد آموزنده است. البته که به نگاه و معنا شاید انتقاداتی باشد که هست اما قلم‌اس آموزنده است.
          

            «مثل همه‌ی عصرها» مجموعه‌ای از داستان‌هاست که زندگی زن‌ها و مردهای معاصر را روایت می‌کند. آدم‌هایی با دغدغه‌های کوچک و آشنا. سوژه‌هایی که در این داستان‌ها انتخاب شده، عمدتاً از جنس سوژه‌هایی است که خیلی از ما در اطراف خودمان می‌بینیم؛ مانند بیکاری، ازدواج، پیری و دلتنگی. با این حال، سبک نوشتاری نویسنده به گونه‌ای است که شاید در نگاه اوّل، خالی از محتوا و کسل‌کننده به نظر برسد. به همین خاطر، برای کسانی که دنبال داستان‌هایی با ریتم تند و هیجان‌انگیز هستند، این کتاب انتخاب مناسبی نیست. 
          

            "مثل همه عصر ها" در نگاه اول نقل زنان این سرزمین است.
نقل حس هایشان. اینکه به چه چیزی فکر می کنند. از پنجره خانه چه می بینند. با دیدن گل ها یاد چه جیزی می افتند.
اما دوباره که نگاه کنید، بازتاب "زویا پیرزاد" در کلمات خیلی بیشتر از دیگر زنان است. طبیعتا نویسنده در نوشته اش بروز و ظهور دارد اما تصویری که زن در جامعه ما دارد در کتابهای این نویسنده تکرار می شوند. به همین خاطر اگر این کتاب را بعد از داستان های بلند تر از همین نویسنده بخوانید، شخصیت، فکر و احساسات مشابهی را در زنان و مردان داستان می بینید که شما را به تصویر نویسنده از آنان می رساند.
          

             با  داستان های کوتاه  و بعضا خیلی کوتاه، زندگی روزمره چند شخصیت که عموما زن هستند، روایت شده است .
با زبانی ساده و روان  است بدون پیچیدگی خاص، تصویر شخصیت داستان در ذهن رسم می‌شود و خواننده  همراه با شخصیت به کارهای روزمره خانه می‌پردازد؛ یا از کنار پنجره به خیابان نگاهی می‌اندازد و  یا کنار مادربزرگش گلی می‌بافد و  ...