جسیکا دخترکی دونده است که طی حادثه‌ای پای راستش را از دست داده. حالا زندگی بدون پایِ راست، برای کسی که دویدن اصلی‌ترین دلیل زندگی‌اش است احتمالا مصداق خوبی برای این جمله آغازین کتاب باشید «زندگی‌ام به آخر خط رسیده!». اگر با بدبینی نگاه کنیم باید تا پایان کتاب با داستانی دردناک رو‌به‌رو باشیم، اما ورود دوستان و هم‌تیمی‌های جسیکا فضا را تغییر می‌دهد. حالا قرار است دنیا برای جسیکا تبدیل به جای بهتری شود. آن هم با تلاش‌های بی‌وقفه‌ی بهترین دوستانش.
«رویای دویدن» یکی از رمان‌هایی بود که در انفجار انتشاراتی این سال‌ها منتشر شد. در انتهای نوجوانی تقریبا تمامی کتاب‌های منتشر شده در حوزه¬ی نوجوان را خوانده‌بودم؛ اما در آستانه‌ی 22 سالگی متوجه شدم آنچه از کتاب نوجوان خوانده‌ام دیگر فقط قسمت کوچکی از این بازار نشر عظیم است. این کتاب هم یکی از همان مواردی بود که نوجوان‌های اطرافم خوانده بودند و زیاد در موردش صحبت می¬کردند. از آن کتاب‌هایی که در مورد نوجوانی دچار مشکل است که یاد می‌گیرد چطور با این موضوع کنار بیاید. «ته کلاس ردیف آخر صندلی آخر» و «35 کیلو امیدواری» تنها کتاب‌هایی با این موضوع بودند که در نوجوانی¬ام خوانده بودم.
درست نیست اگر بگویم این کتاب یکی از بهترین کتاب‌های این موضوع است، چون همین الان می‌توانم چند مورد بهتر از آن را نام ببرم، اگر بزرگسال هستید یا نه اگر می‌خواهید برای اولین بار چنین دست کتاب‌هایی را تجربه کنید «رویای دویدن» شاید شروع خوبی نباشد. اما اگر بعد از خواندن چند کتاب در همین موضوع به این ژانر علاقه‌مند شده‌اید خب رویای دویدن پیشنهاد خوبی است. فضای شاد و مهربانی دارد و شما را در ماجرایی درگیر می‌کند که مثل خیلی دیگر از مسائل زندگی به نظر لاینحل می‌آید و مثل خیلی دیگر از کتاب‌های نوجوان این ویژگی را دارد که شما را نهایتا با حسی خوب و امیدوارکننده تنها می‌گذارد.
        

          داستانی که میتواند به راحتی احساسات شما را درگیر کند.
اگر نیاز به امیدواری و انگیزه دارید خواندن این کتاب را به شما پیشنهاد میکنم
        

          این کتاب یک کتاب فوق العاده قشنگ هستش . یک کتاب رمان به سبک رئال که یه نثر روان و قشنگ داره .این داستان روایت زندگی جسیکا ۱۶ ساله است که یک اتفاق بزرگ زندگی اش رو از این رو به این رو میکنه و حالا موضوع  اینکه آیا جسیکا میتونه زندگی اش رو از سر بگیره آیا میتونه با زندگی اش کنار بیاد و قطار از ریل خارج شده زندگی اش رو به زندگی برگردونه؟
من با خواندن این کتاب در کنار جسیکا درد کشیدم خندیدم و دویدم .
این کتاب نوشته وندلین ون درانن میتونه نگاه حتی یک نفر رو به انسان ها تغییر بده که شاید حتی یک نفر راهم که شده از ظاهر قضاوت نکنیم و سعی کنیم هر کس با هر شرایط ظاهری رو بشناسیم و قدری حتی کم دنیا رو برای خودمون و بقیه شیرین و زیبا کنیم 💛
        

          مهم ترین جمله کتاب از نظر من:
مردم خود آنها را ببینند، نه وضعیتشان را...
این تنها چیزیه که هر کسی با هرنوع ناتوانی می خواهد، از ظاهر آدم ها یا از چیزی که متوجهش   نمی شویم ، در موردشون قضاوت نکنین، سعی کنید اونا رو بشناسین. ص۳۱۰
        

          من به این کتاب احساس نزدیکی زیادی داشتم.شاید چون ورزشکارم شاید چون اتاقی که برای این دختر افتاده کابوس منه.دقیقا حسشو درک می کنم وقتی یه ورزشی انجام میدی از دست دادن پاهات میشه کابوس زندگیت و بد ترین اتفاقی که ممکنه برات بیوفته.
کتابش جالب و غمگین بود و در آخر شاد تر شد.جالب اینه که وقتی پای مصنوعی شو گرفت(اون که مخصوص دو بود)انتظار داشتم تو یک رقابت دیگه شرکت کنه و یک رکورد بزنه میدونی برای خودش میگم ولی کاری که کرد باحال بود.اولین کاری که با پای جدیدش کرد کمک به دوست تازه ای بود که از نظر شرایط به اندازه ی خودش خوش شانس نبود
        

          مسیر کاملی از تنهایی ،ناامیدی و افسردگی... مسیری با مقصد موفقیت. این کتاب امید رو بهتون تزریق میکنه. و برای همه سنین پیشنهاد میشه
        

          شاید چون به کتاب های انگیزشی علاقه ای ندارم نتونستم جذب این کتاب بشم...!
        

          اینو چندین سال پیش ( حدود ۷ سال یا ۶ سال پیش ) خوندم
واقعا قشنگ بود
نشون داد حتی با وجود نقصی که پیدا کرده بود بازم می شه ادامه داد
        

          کتاب قشنگی بود و حس امید می داد. 
        

          با این‌که حدس چگونگی پایان داستان سخت نیست، باز هم مشتاقانه دنبالش می‌کنی تا برسی به اون نقطه. نقطه‌ی پایان هم لزوما قرار نیست طوری باشه که فکرش رو می‌کردی؛ اما بسیار دوست‌داشتنی و دلنشینه.
احساسات و عواطف جسیکا و اتفاقات دور و برش به قدری زیبا و پرتوان توصیف شده بود که گاهی من مرز بین خودم و جسیکا رو گم می‌کردم. با دردهای جسیکا درد می‌کشیدم و با امیدواری‌هاش امیدوار می‌شدم. هر لحظه می‌تونستم درک کنم چه احساسی داره؛ و به نظرم این بزرگترین نقطه قوت داستان بود. 
بقیه‌ی شخصیت‌ها رو هم خیلی دوست داشتم؛ به خصوص فیونا و گوین و رزا. :")
        

          یکی از بهترین کتاب هایی بود که خوندم یه ژانر تلخ و غم انگیز و حتی انگیزشی داشت .
درمورد جسیکا دختر دونده ایی نوشته شده که در یه حادثه یکی از پاهاش رو از دست میده و این میشه که تمام زندگی ،رویا و ارزوهاش رو از دست میده چون دیگه نمیتونه بدود و این شروع افسردگی جسیکا میشه اما تمامی اطرافیانش سعی میکنند جوری جسیکا را به زمین مسابقه برگردانند اما با یک پا بدود؟!
بنظر شما جسیکا باز هم به مسابقه دو  میرود؟! میزارم خودتون کتاب رو بخونید . 
قلم نویسنده عالیه و سریع میتونید بخونید اگر تندخوان باشید یعنی حوصله سر بر و کند پیش رو نیست . درکل ارزش خوندن داره و میخواد مردم خود دیگران رو ببینند نه وضعیتشان را.

        

          کتاب خوبی بود ، کاری کرد که هر چند لحظه یبار بخاطر نعمت ها و سلامتی ای که خدا بهم داده شکر نعمت کنم و این خیلی خوبه ،  انگیزه ادمُ زیاد میکرد و امید میداد.. 
ولی روند داستان خیلی تند و سریع بود  ،  در هر حال دوسش داشتم (: 
        

          کتاب خوندنی و قشنگی بود و حس خوبی میداد، من که با خوندش لذت بردم *
و با خوندش اینجوری بودم که خدارشکر که من پا دارم 😂🎀
        

          این کتاب داستان جنگه. جنگ با شرایط. در کل داستان جذاب بود. اینکه دختره همچین عضو حیاتی ای رو از دست بده. درد های فانتومی ش خیلی جذاب بود. کتاب رو جوری روایت می کرد انگار طرف خودش همچین اتفاقی رو تجربه کرده اونجا که داشت آرزو می‌کرد که کاش دستش قطع می‌شد ولی بعد به دستش نگاه کرد و فهمید بدون دست نمیشه. اینکه خودش به آدم های معلول تو مدرسه توجه نمی کرد و بعد وقتی خودش رو ویلچر بود از این قضیه زجر می کشید. وقتی اون پای دوندگی رو براش گذاشتن من انتظار داشتم که خودش تو یه مسابقه شرکت کنه و برنده شه ولی به محض اینکه تونست بدوئه 16 کیلومتر برای دوستش دوید. این خیلی ارزشمند بود. به هرجال این کتاب پر از حس خوب دوستی و جنگیدن برای دوستی بود. حس دویدنش خیلی واقعی توصیف شده بود من خودم یه مدتی دونده بودم. در آخر باید بگم که واکنش مامان اون دونده ی رو مخ و از خود راضی به کار ها و حرف های دخترش جالب بود. عااااااشق این کتابم و به همه پیشنهادش میکنم
این یادداشت رو خواهر 14 ساله نوشته
        

          امیدی که این کتاب آدم میده از صد تا کتاب انگیزشی بیشتر و قشنگ تره 
        

          یه کتاب انگیزشی برای نوجوان‌های بالای دوازده سال
کتاب شامل پنج بخش هست که هر بخش هم کم و بیش شامل ۱۵ فصل کوتاه هست 
کوتاه بودن فصل‌ها در خوانش کتاب کمک‌کننده بود ولی باز هم آخرای کتاب برام خسته‌کننده بود و به زور تمومش کردم 
        

          خیلی زیبا بود ومن واقعا دلم برای جسیکا سوخت

        

          سالها پیش در دوران نوجوانی خودم، زمانی که رمان نوجوان آن هم از نوع بومی اش، چیزی در حد کیمیا بود، یک رمان ایرانی از کانون پرورش به دستم رسید به نام  «سختون». 
داستان یک پسر نوجوان روستایی بود (امیدوارم روایتم دقیق باشد) که در حادثه‌ای پایش به شدت آسیب می‌بیند و پزشک می‌گوید اگر تا چند ماه دیگر عمل نکند، تا آخر عمر مجبور است لنگ لنگان راه برود. 
پسر همراه با پدرش به چند بیمارستان دولتی سر می‌زند اما همه‌شان تا یکی دوسال آینده وقت و ظرفیت پذیرش بیمار برای عمل ندارند. پدر پسر که توان پرداخت هزینه‌های بیمارستان خصوصی را ندارد می‌زند به صحرای مصلحت و تقدیر و می‌گوید لابد تقدیر این بوده و کاری نمی‌شود کرد. پسر اما عزمش را جزم می‌کند که هزینه‌ی درمان را هرطور هست جور کند. 
چند ماه با همان پای معیوب کارگری می‌کند و با حقوقش راهی اتاق عمل میشود. 
یادم است داستان خیلی روی من تاثیر گذاشت. اینکه نیروی اراده و تلاش یک نوجوان باعث تغییر سرنوشتش شده بود، خیلی الهام بخش و نیروبخش بود. 
موقع خواندن  «رویای دویدن» مدام یاد آن داستان می افتادم. اینجا هم دختر نوجوانی که در تیم دو میدانی مدرسه مقام آورده، در اثر سانحه ای یک پایش را از دست می‌دهد. او هم مانند پسر داستانِ وطنی، در نهایت رویای دویدن را دوباره برای خودش محقق می‌کند، منتها با یک تفاوت: در رویای دویدن معجزه نه فقط با تلاش و اراده‌ی شخصی که با  «دوستی» و  بودن در  «تیم» محقق می‌شود. دوستان جسیکا او را از چاه عمیق ناامیدی بیرون می‌کشند، عقب افتادگیهای درسی اش را جبران می‌کنند و با یک کار تیمی قوی بازگشت او به زمین دو را محقق می‌کنند؛ چیزی که واقعا در حد رویاست. 

رویای دویدن برای نوجوان‌ها از مواهب بودن در یک تیم و آداب هم تیمی بودن می‌گوید. یادمان می‌اندازد که ما بنی  آدم اعضای یک پیکریم و گردنه‌های نفس بُرِ زندگی را دست در دست هم می‌توانیم عبور کنیم. 

این روزها چقدر نیاز داریم کسی برای ما و بچه‌های مان از بودن در تیم بگوید، از دلگرمی و پشتگرمی مان به همدیگر، از اینکه این گردنه‌های نفس بر را با هم است که میتونیم عبور کنیم.... ❤️‍🩹

        

          شمارو می‌بره تو دنیای آدمایی که از ما دورن ولی با ما زندگی می‌کنن
هرلحظه ممکنه یه قسمت از بدن ما تصمیم بگیره که دیگه کار نکنه و ما پرت میشیم تو دنیای آدمایی که کمتر می‌شناختیمشون، انسان‌های با نقص عضو
تجربه‌ی خیلی نزدیکی بود و قلم نویسنده خوبه