دبیرستانی بودم که این کتاب رو خوندم. یادمه خیلی دوسش نداشتم. اولین باری بود که کتابی به سبک نامه نگاری میخوندم. دلم هم میخواست جودی از خودش و ماجراهاش بیشتر بگه تا سالی ولی خب کتاب اینطوری نبود. اولش هم جذب اسم کتاب شدم ولی حس میکنم برای همچین ماجرایی، اسم زیادی سنگینیه شاید برای همین انتظارم ازش بیشتر بود😅
          

            دشمن عزیز را در سال های نوجوانی خوانده بودم. آن موقع به شدت برایم غم انگیز بود، در داستان بابا لنگ دراز، فقط با یک یتیم رو به رو هستیم، اما در دشمن عزیز چندین خورده داستان از یتیم ها وجود دارد. برای ذهن نوجوان من تحملش خیلی مشکل بود، اما الان گوش کردن به این داستان خیلی برایم راحت تر و لذت بخش تر بود. هرچند هر از گاهی باز هم گریه کردم به ویژه که گاهی یاد بچه های غزه هم می افتادم. در مجموع کتاب حال خوب کن است. پر از انرژی مثبت و بعضی قسمت ها به خاطر اتفاق های خوبی که برای شخصیت ها رخ می داد، از خوشحالی بی اختیار می خندیدم.
الان که فکر می کنم، به نظرم از بابا لنگ دراز بیشتر دوستش دارم.
          

            یادمه این کتابو دقیق تابستون پارسال وقتی رفته بودم ییلاق خونه ی مادربزرگه،تو طبیعت زیبا و بکرش بعد از تموم کردن بابالنگ دراز شروع کردم.اما بدلیل اینکه جذابیت بابا لنگ دراز رو نداشت و برام یکمی خسته کننده بود دراپش کردم.اما حالا بعد از گذشت تقریبا ۹ماه با خودم گفتم نسخه صوتی رو امتحان کنم شاید بتونم بهتر با کتاب ارتباط بگیرم ولی نشد.مطمئنم اگه دوباره فیزیکیشو میخوندم،دراپ‌میشد.تو جلد قبلی وراجی های جودی ابوت عزیزم جذاب و دلربا بودن ولی وراجی های سالی به دلم نمی نشستن و بنظرم گذاشتن اسم کتاب به عنوان "دشمن عزیز" یه نوع اسپویل بود
          

            اگر دلتون برای خوندن یه کتاب واقعا قشنگ تنگ شده تا یه کمی هم دلتنگی برای جودی و سالی و بابالنگ‌دراز رو برطرف کنه؛ دشمن عزیز یه انتخاب بی‌نظیره. :) 💛
 مجموعه نامه‌های سالی مک‌براید که اکثرا برای جودی نوشته شدن. سالی حالا مدیر نوانخانه جان گریر شده و داره سعی می‌کنم جهان قشنگ‌تری بسازه. :) خیلی دوستش داشتم. از طاهره و نوشین ممنونم که من رو تشویق به خوندنش کردن. و طاهره، که کتاب عزیزش رو بهم قرض داد.
گرچه دیروز در مرتب کردن کتابخونه‌ دیدم که خودم یه ترجمه دیگه کتاب رو داشته‌ام. 😂😂😂 خلاصه که حماقت از اون چیزاس که ته نداره.
          

            خیلی خیلی قبل کتاب بابا لنگ دراز رو خوندم و با تمام وجود لذت بردم ،خیلی خیلی زیاد....
برای همین ، رفتم سراغ کتاب دیگری از خانم وبستر اما متاسفانه خیلی خورد تو ذوقم 😒
داستان کتاب ادامه‌ی همون بابا لنگ درازه . یعنی اگر بابا لنگ دراز رو نخونده باشی ، دشمن عزیز رو هم نمی تونی بخونی.
کل داستان نامه است ، از طرف سالی دوست صمیمی جودی.
سالی در یه پرورشگاه کار می‌کنه یعنی مدیره . در طی نامه هاش به جودی متوجه میشیم ، سالی از یه دکتر که گاهی به پرورشگاه سر میزنه خیلی خیلی بدش میاد و دشمن خودش می نامد.
کلا من از کتابهایی که اولش رو بخونی ، آخرش رو کاملا متوجه میشی خیلی خیلی متنفرم.
این کتاب هم همین شکلی بود . تا اینجای داستان رو که خوندم ، از رو اسمش حدس زدم «دشمن عزیز» ، حدس زدم سالی کم کم عاشق دکتر میشه و همینم شد و همون اواسط داستان بود که ولش کردم . 
واقعا در سطح بابا لنگ دراز نبود .

          

            سبک کتاب، همان سبک مکاتبه و نامه‌نگاری بود و داستان را باید از لا به لای نامه‌ها دنبال کنیم.
سالیِ داستان بابالنگ‌دراز، نویسنده‌ی نامه‌های این کتاب بود. 
من بابالنگ‌‌دراز را سال‌ها پیش خوانده بودم، برای همین نمی‌توانم سطح کتاب را با آن اثر نویسنده مقایسه کنم، 
اما در مجموع این کتاب را -که بعد از حدود شش سال در کتاب‌خانه به انتظار نشستن، خواندم- دوست داشتم؛ 
شیرین بود، شخصیت‌های جالبی داشت و میشد رگه‌های نگاه روانشناختیِ جاری در شخصیت‌های را حس کرد و همچین شخصیت شاد و سرزنده‌ی سالی که قصد احیای نوانخانه جان گریر را داشت، مجموعه‌ی شیرینی می‌ساخت.
اما به نظرم یک کتاب خاص یا شاهکار قابل توجهی در ادبیات کلاسیک نیامد، 
یک کتاب روان، که تاحدودی بعد تفریحی در خواندنش به نظرم غلبه دارد و خب مطالعه‌ی آن خالی از لطف نیست.
          

            این کتاب ادامه بابالنگ دراز وبا همان روش نویسندگی ولی با شخصیت دیگری است. رشد و بزرگ شدن سالی از ابتدا تا انتهای کتاب مشهود بود.
 درست است سبک کتاب مشابه بابالنگ دراز بود، ولی در آنجا یک طرفه بودن نامه‌ها به دلیل درخواست بابا لنگ دراز بود، بنظرم در این کتاب میشد نامه‌های دوطرف را ببینیم، نه اینکه از لحن و پاسخ‌های سالی محتوای نامه دریافتی‌ش را حدس بزنیم..
ایده کلی کتاب جالب بود، اینکه جودی به نوانخانه ادای دین داشته و کسی را آنجا مدیر کردند که آن را تبدیل به محیط زندگی بدای بچه‌های معصوم کند شیرین بود. واقعا بابا لنگ دراز به چنین تکلمه‌ای نیاز داشت.
+ البته که برای من از همان ابتدا، پایان کتاب مشخص شده بود، اما با هنر نویسنده چندین بار شک کردم، ولی در نهایت همان هم شد و حتی خود سالی نیاز به یک حادثه داشت تا متوجه شود :)
          

            سالی مک‌براید تا مدت‌ها برای من الگوی زندگیم بود. سالی برای چیزی تلاش می‌کرد که هدف من هم بود، چیزی رو داشت که دلم می‌خواست داشته باشم و چیزی بود که دوست داشتم بهش برسم؛ هر جمله‌ی کتاب رو زندگی کردم، ولی متاسفانه نتونستم مثل سالی بشم. 
بخاطر همین این کتاب برای من معنی خاصی داره. خیلی دوسش دارم و تا ابد هم دوستش خواهم داشت.
 یه داستان بانمک، انگیزه‌بخش و عاشقانه (نه لزوما رومانتیک)  که محوریت داستان با بچه‌های یتیم‌خونه و اتفاقات بامزه‌ی اونا با سرپرست جدیدشون سالی مک‌برایده.
          

            این کتاب به نوعی ادامه داستان بابا لنگ دراز است و می توان گفت به همان اندازه داستن قبلی جذاب و گیرا است. من  واقعا دوستش داشتم.
در این کتاب داستان از جایی شروع می شود که جولی با کمک همرسش اقای پندرتون پرورشگاه جان گریر را  خریده و آن را به سالی مک براید می سپارد تا سرپرست آن جا شود و درادامه.... 
          

            «چطور می توانم قطره قطره عشق و گرما و نورخورشید را  به زندگی سرما زده ی بچه های کوچولویم تزریق کنم؟»

نوانخانه ی جان گریر و جودی ابوت، یتیم راه یافته به دانشکده را به خاطر دارید؟ خانم لیپت بی رحم که چگونه کابوس شب های کودکان یتیم و بیچاره بود؟ اما خیالتان راحت! آن دوران تمام شده است. خانم لیپت رفته و جودی ابوت، همسر جرویس پندلتون، خودش دیگر به نوعی رئیس جان گریر شده است!  آنها می خواهند نوانخانه را بازسازی کنند و آن را تبدیل به موسسه ای نمونه کنند. در این میان، نامه ای به سالی مک براید، دوست صمیمی جودی که در بابا لنگ دراز با او آشنا شدیم، می رسد؛ پیشنهادی برای مدیریت نوانخانه!

داستان این کتاب در قالب نامه نگاری و از زبان اول شخص، یعنی خود سالی مک براید است. اغلب، مخاطب نامه های سالی، جودی ابوت است ولی می بینیم که برخی از آنها نیز به گوردون هالوکِ سیاستمدار یا دکتر رابین مک ری نوشته می شوند؛ ولی در هیچ یک از نامه ها جوابی در کتاب نیامده است و فقط با نامه های خود سالی روبرو هستیم. با اینکه ما هرگز جواب های نامه ها را نمی بینیم، اما با توصیفات جامع و دقیق سالی در نامه های بعدی، خودمان می توانیم از جواب ها تا حدی آگاه شویم؛ به حدی که شاید هرگز درباره ی جواب نامه ها احساس نیاز نکنیم.

این توصیفات دقیق و جامع را می توان مهم ترین ویژگی نامه های سالی مک براید در دشمن عزیز دانست. از سر تا پای ظاهر کودکان نوانخانه تا طعم دسر فرانسوی بلان مانژ، همه چیز برای خواننده محسوس است. با دشمن عزیز می توان لحظه به لحظه زندگی کرد! شاید در اکثر نامه های سالی هیچ اتفاق خاص و هیجان انگیزی رخ ندهد، اما من به شخصه از شنیدن روزمرگی های او احساس خستگی نمی کردم. البته که در اوایل کتاب، علی الخصوص زمانی که آنها در تلاش برای بازسازی ساختمان نوانخانه بودند، کمی این توضیحات و جزئیات خسته کننده می شد، اما در کل اینطور نبود و جذاب بود. 

گمان می کنم دلیل عمده ی این جذابیت، در احساسات قوی سالی باشد. او به نحوی اتفاقات را برای مخاطبانش در نامه ها تعریف می کند و شخصیت رک، سرزنده و اجتماعی اش را شفاف بیان می کند، که خواننده قطعا لذت می برد و در بسیاری از مواقع با او همزاد پندازی می کند. او حتی علاوه بر اینکه شخصیت پردازی ها را چه ظاهری و چه از جهت خلق و خو، دقیق در نامه هایش انجام داده، در این بخش هم از عواطف شخصی اش بهره می برد. مثلا درباره ی اعضای هیئت امنا می گوید که شبیه سیم های ویلن اند و نباید با آنها محکم برخورد کرد، یا گرترود کوچولو چشم های چپی دارد که با جراحی می توان اصلاحش کرد، ولی اگر اخلاقش چپ بود هیچ جراحی در دنیا از پسش بر نمی آمد! به جرات می توانم بگویم که انتخاب این دست جملات و توصیفات سالی، کار بسیار دشواری است، او با تمام وجودش می نویسد و نوشته هایش خودِ خود زندگی است!

علاوه بر موارد گفته شده، در نامه های سالی همواره به زمان و مکان توجه می شود و این یکی از نکات مثبت کتاب به شمار می رود. در ابتدای هر نامه مکانی که نامه در آن نوشته شده مثلا:«دفتر سرپرست نوانخانه» یا «ووستر، ماساچوست» به همراه روز و گاها ساعت، قید شده است که در کنار هم از انسجام خوبی برخوردارند و با اینکه کتاب متشکل از نامه های پراکنده و جدا است، ذهن خواننده هرگز آشفته نمی شود.

از ویژگی های اصلی و محتوایی کتاب که بگذریم، با توجه به اینکه من کتاب را از نشر افق خوانده بودم، طراحی جلد گل گلی اش مثل سایر آثار «عاشقانه های کلاسیک» جذاب و زیبا بود. اما بزرگترین ایراد آن که از نظر من قابل چشم پوشی نیست، خلاصه ی پشت کتاب است که به شکلی نوشته شده است که فرصت اکتشاف را از مخاطب سلب می کند و بخش تقریبا مهمی از داستان را آشکار می سازد! 

در کل می توانم بگویم با اینکه ما جودی ابوت و نامه هایش به بابا لنگ دراز را بیشتر از سالی مک براید و دشمن عزیز می شناسیم، اما به نظر من حتی اگر بخواهیم این دو اثر را با یکدیگر مقایسه کنیم، دشمن عزیز در برابر بابا لنگ دراز چیزی کم ندارد و سالی مک براید هم با روحیه ی پر شور و هیجان خودش، زاویه دید زیبایش به زندگی و مقوله ی عشق و احساسات مادرانه و مسئولیت پذیریی که در برابر کودکان یتیم دارد، می تواند شخصیتی تاثیرگذار و ماندگار در ذهن خوانندگان باشد.

«در زندگی انسان، همیشه دماغه ای مثل دماغه ی هورن(محل خیزش تندبادها و امواج سهمگین) وجود دارد که یا به سلامت از آن می گذرد یا از پای می افتد»


          

            قلم جین وبستر بهم حس خوردن یه لیوان شیرکاکائو‌ی داغ زیر پتو تو روز سرد زمستونی رو میده🙂 خیلی دوستش داشتم
هیجان و شور زندگی توی خط خط کتاب جریان داشت
پیشنهادم اینه کتاب رو همزمان با نسخه صوتیش با صدای خانم مریم بنایی از استودیو نوار خط ببرید و بشنوید
لذت دوچندان براتون خواهد داشت😊💕
بعضی دوستان میگن کتاب خیلی ضعیفیه نسبت به بابالنگ دراز که به نظرم اصلا اینطور نبود و اختلاف خیلی کمی داشتن باهم
امیدوارم بخونید و بشنوید و لذت ببرید😊🥰
          

            جودی ابوت کاراکتر مورد علاقه‌ی منه و به تبع بابا لنگ دراز یکی از قصه‌هایی که بسیار دوست دارم! وقتی فهمیدم دشمن عزیز در ادامه‌ی کتاب بابالنگ دراز نوشته شده به شدت برای خوندنش مشتاق شدم. اما خب نمی‌دونم تاثیر ترجمه‌ست، قصه‌ست یا... اما به اندازه‌ی اون کتاب دوستش نداشتم! 
جین وبستر تو این کتاب هم سعی کرده با زبان ساده و بدون اتفاقات خاص از جزئیاتی حرف بزنه که شاید برای مخاطب غریب باشه اما توی این کتاب به اندازه‌ی بابا لنگ دراز موفق نبوده.